Ja ik voel me zeker ontzettend goed dat ik mijn kind nog nooit een tik heb gegeven en dat ik toch voor elkaar krijg wat ik wil alleen op een andere manier.
Heel erg fijn voor jou dan. Maar ik ben geen slecht mens omdat ik het wel doe toch? Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden en het een is niet beter dan het ander...kan ook niet met alle verschillende meningenJij doet vast andere dingen die ik niet zou doen.
zoals ik al eerder heb geschreven heb ik ook wel eens een tik uitgedeeld, maar dan niet bewust. Toen ik nog maar 1 kindje had gaf ik ook geen tik, maar ik merk wel hoe meer kinderen hoe meer drukte. Mijn oudste zat bijv. mijn jongste net iets te hard te knuffelen waarop die ging huilen. Mijn middelste kan niet zo goed tegen huilen en begint daarop weer te gillen en gooit ondertussen uit pure frustratie haar beker uit haar hand. Nu kan ik 100 manieren bedenken hoe ik eigenlijk met die situatie wil omgaan, maar op dat moment geef ik mijn oudste een snauw en mijn middelste een tik op de billen. En ja de boodschap is duidelijk. Met 1 kind komen deze situaties vaak ook niet voor en kun je vaak makkelijker je rust bewaren. Deze situatie komen bij ons dagelijks voor en als ik zelf goed in me vel zit dan geef ik geen tik, maar wanneer ik moe/ziek etc ben dan kan me echt zo`n gevoel van machteloosheid overvallen en val ik hier op terug. En dat terwijl ik zelf pedagoog ben
wat omdat ik 1 keer in de zoveel maanden mijn geduld verlies en boos tegen mijn oudste zeg dat ze haar zusje moet loslaten en mijn middelste een tikje op de luier geef??????
Ik vind het gevaar met tikken uitdelen dat het moeilijk te definiëren tot hoe ver deze gaat. Mijn moeder geloofde ook heilig in de pedagogische tik, maar ze sloeg gewoon echt, vol in je gezicht, op je blote billen enz. Maar ik kan er echt niet met haar over praten hoe dat voor mij was omdat zij er van overtuigt is dat het 'maar' pedagogische tikken zijn. Ze zei altijd, wacht maar tot je zelf kinderen hebt dan doe je het ook. Maar ik herinner mijn moeder echt woedend van uit haar frustratie een 'tik' gevend. En die konden echt heel erg hard aan komen. Ik was zo ongelofelijk bang daarvoor! En nee ik ging me er echt niet beter door gedragen, ik geloof niet dat ik echt respect voor mijn moeder had, alleen angst. Ik wil dit dus echt niet met mijn zoontje. Ik vind het heel belangrijk dat ik anders met de frustraties in het opvoeden om leer gaan omdat ik weet hoeveel verdriet het kan opleveren!
[Deze situatie komen bij ons dagelijks voor en als ik zelf goed in me vel zit dan geef ik geen tik, maar wanneer ik moe/ziek etc ben dan kan me echt zo`n gevoel van machteloosheid overvallen en val ik hier op terug. En dat terwijl ik zelf pedagoog ben[/QUOTE] Nou sorry hoor maar dat staat er toch echt niet!!! en je geeft een tik uit machteloosheid en niet opvoedkundig toch, dat zeg jezelf. En ik vind een tik omdat je aan het huilen bent en je bekertje drinken hebt laten vallen echt nergens op slaan maar dat ik mijn mening dan he!!
Oja, wat ik er nog aan toe wil voegen.. ik merkte in de loop der tijd dat de drempel om harder te slaan steeds lager leek te worden. Daardoor liep het bij ons op een gegeven moment naar mijn mening uit de hand. Maar ik begrijp echt wel dat een tikje op de vingers iets anders is, maar toch zou ik dat in de opvoeding van mijn zoontje niet willen, omdat ik als de dood ben ooit zo mijn zelfbeheersing te verliezen als ik echt gefrustreerd ben. Maar het verschil in 'tikken' maakt deze discussie wel erg ingewikkeld! Je referentie kader maakt in dit geval erg veel verschil.
Nou sorry hoor maar dat staat er toch echt niet!!! en je geeft een tik uit machteloosheid en niet opvoedkundig toch, dat zeg jezelf. En ik vind een tik omdat je aan het huilen bent en je bekertje drinken hebt laten vallen echt nergens op slaan maar dat ik mijn mening dan he!![/QUOTE] misschien wat knullig beschreven maar de situatie dat mijn oudste de jongste aan het huilen maakt en dat mijn middelste haar beker omgooit komt bij ons dagelijks voor. Maar ik kan er bijna alle dagen heel pedagogisch op reageren , maar 1 keer in de zoveel maanden is het me te veel als ik bijv ziek ben of amper geslagen heb en dan geef ik een tik. Tja het slaat ook nergens op want er zijn zoveel betere manieren om erop te reageren, maar goed ik ben ook maar een mens. Ik maak ook fouten.
Mee eens, ieder zijn ding, maar dat vind ik ook redelijk apart. Ik snap ook dat je als pedagoog niet altijd de perfecte moeder bent, (en wie is dat wel?) want bij een ander is het toch anders dan thuis.
Ik werk tegenwoordig met time-out en dat gaat meestal goed. Ik heb wel eens een tik op de billen gegeven maar merkte wel dat het niets uithaalt behalve dat ik daarna toch een schuldgevoel krijg en dat het meer machteloosheid is dan opvoedkundig. tegenwoordig doe ik als 2 x time out niet werkt hem even naar zijn kamer brengen dan mag hij daar afkoelen dan doe ik even een sigaretje en dan kan ik er weer tegen aan.
Ik ben tegen slaan van kinderen, maar vind tussen een 'tik' en slaan wel verschil zitten hoor. Een tik op pamperbillen geeft alleen een schrikeffect en beslist geen pijn, daar zie ik niet veel ergs in, tenzij het een dagelijkse gang van zaken is. Mijn zoontje krijgt een heel enkele keer weleens een tikje op z'n pamper, waardoor hij dan heel erg beledigd is . Slaan van kinderen vind ik echt 'not done'. Zag laatst een moeder in het winkelcentrum haar zoon op zijn wang slaan en niet zo zachtjes ook. Dan moet ik me echt beheersen om er niet wat van te zeggen :x
Als ik een 'schrik effect' wil creeeren dan klap ik gewoon heel hard in mijn handen en ze schrikt altijd. Of ik verander van stemtoon, mama is altijd een vrolijke tante dus als ik kwaad word dan isdat al eng genoeg. Daarvoor hoef ik geen mepjes uit te delen hoor... Als ik nee zeg als we bij iemand anders thuis zijn luisterd ze altijd. Iedereen is er super verbaasd over dat ze zo goed luisterd. Consequent zijn heeft een kind behoefte aan en zo creeer je ook wel opgevoede stabiele kinderen, niet met slaan.
Heftig topic dit. Ik sla nooit, ik ben tegen slaan. Ik heb 3 kinderen en het is er zwaar, maar slaan zal ik niet doen. Ik ben ook bijna nooit echt boos, zo ver laat ik me niet gaan. ik verhef mijn stem wel en laat duidelijk merken wat mijn grenzen zijn. daarnaast ben ik ook erg consequent. Mijn oudste doet vaak zat de jongsten pijn, meestal zonder dat hij het zelf in de gaten heeft (onhandigheid: op de handjes en voetjes staan, perongeluk omduwen uit enthousiaste omdat hij er langs wil), maar soms met opzet omdat hij jaloers is. Als het met opzet is, dan zet ik hem in de hoek. anders spreek ik hem erop aan. Ik vind het walgelijk om te lezen dat er zoveel mensen hun kind een tik geven.