Het zal altijd een wel/niet verhaal blijven. Enige wat mij stoort dat je een stempel krijgt als je het wel doet. Hoe slecht je dan wel niet bent voor je kind. Kinderen krijgen tegenwoordig overal stress van en in discussie gaan met je kind is ook al normaal. Soms zijn er regels die je als ouders stelt en je hoeft echt niet altijd alles uit te leggen waarom. Ja omdat je die regel gesteld hebt daarom.
Precies ! Als mijn zoontje helemaal overstuur in bed zou liggen dan zou ik gewoon naar hem toe gaan, maar als hij echt zo vervelend gaat liggen janken dat hij geen zin heeft om te slapen of te moe is om te slapen tja dan laat ik hem gewoon huilen, ik wil gewoon niet dat hij straks denkt dat ik bij ieder wissewasje naast zijn bed staat, dat doe ik gewoon niet.
Nou, precies! Grenzen stellen en duidelijk en consequent zijn, daar heeft een kind vaak veel meer aan dan pappen en nathouden. Ik heb een prikkelbaar kind en pas nog steeds rust en regelmaat toe; voorspelbaarheid dus. Als ik mijn kind boos zou laten blijven om een koekje dat hij niet krijgt (pfff) dan kan hij daar echt in blijven hangen: in die negatieve emotie en zijn we verder van huis, dat doet dus niemand goed. Een dreumes moet nog leren dat je daar niet om gaat huilen, maar dat kan je een peuter heel goed duidelijk maken. Mijn zoon is gek op chocola en pakt weleens een reep uit de supermarkt en legt die dan in het mandje. Maar die gaat netjes terug omdat ik hem dat vraag, geen gedoe. Daar heb ik dus geen begrip voor, ik als ouder vind het ongewenst gedrag. Als hij dan zou gaan janken, zou ik dus echt niet gaan zeggen dat ik dat begrijp, ik buig het gedrag dan om: "kijk eens, we hebben lekkere blauwe bessen gekocht, zullen we die zo samen op gaan eten?". Niet blijven hangen in iets negatiefs dus. Niet aanstellen. Ik vraag me trouwens af waar mensen die dit 'diva-gedrag' de grens trekken. Wat als het kind niet naar school wil en op de grond gaat liggen huilen, begrijp je dat dan ook nog? Of móet het dan ineens opstaan en doorlopen anders komen we te laat op school? Ik zou grenzen trekken, opvoeden, huilen om koek is een zinloze negatieve emotie (mijn moeder zei altijd: "de kindjes in Afrika hebben geen koek!").
Maar, dat diva gedrag bevorder je niet, je geeft geen koekje, chocola of wat dan ook. Maar je erkent de gevoelens. Wij zijn ook wel eens boos, verdrietig omdat we onze zin niet krijgen. Een kindje mag dan van mij best uitrazen zelfs al stelt hij/zij zich aan. Ik denk dat wat gezien word als stimuleren van diva gedrag toch echt wat anders is dan het kindje erkennen in alles wat hij/zij voelt. En laten huilen in bed is daarin een andere discussie. Waarin inderdaad iedereen haar eigen kindje het beste kent en geen enkele moeder hier volgens mij het slecht voor heeft met haar kindje.
Maar dat is dan kennelijk het grote verschil tussen jouw en mijn opvoeding: ik wens geen gezanik om koek, jee, waar gaat het over? Mijn kind mag best boos zijn, maar ik ga bepaalde zaken niet begrijpen. En dat weet hij ook, want hij jankt niet om koek. Ik voed die emotie dus niet. Ik vind huilen om koek begrijpen echt not done. Ik wil graag een stabiel kind krijgen dat niet om het minste of geringste gaat janken (huilen om zinloosheid vind ik janken). Je mag je kind daar best bij helpen, je bent echt geen slechte ouder als je uitlegt dat janken om koek echt niet nodig is. Janken om koek is zaniken, zeuren, je zin doordrijven. Mijn kind begrijpt dat. Mijn kind jankt ook niet als hij zijn speelgoed op moet ruimen en ook niet als hij naar bed gaat. Hij is een vrolijk, gelukkig, tevreden en stabiel kind. Ik voed heel vrij op met heel veel liefde en geduld en uitleg en zonder straf. Steeds je kind een stap voor zijn, inspelen op wat komen gaat, aanleren van gewenst gedrag. Je bent er als ouder om daar sturing aan te geven. Kan je lang of kort over twisten, dit is mijn standpunt.
heb je dan wel toen je mannetje kleiner was hier wel ruimte aangeven om vervolgens van daaruit hem aan te leren dat jij het huilen om een koek zinloos vind? Hoe jonger een kind hoe basaler en in onze ogen onnozeler het verdriet is. Gelukkig maar, want we willen ook helemaal geen groot verdriet voor onze kinderen. Maar goed mijn dochter van 11 maanden kan verschrikkelijk boos worden als ik haar luier verschoon. Ik vind het onnodig, want natuurlijk moet ze weer een luier om. Maaaar ik begrijp haar wel, want in haar kleine leventje is het enorme ellende dat je bij je speelgoed wordt weggeplukt. Nu mag ze er boos om zijn, maar als ze straks ouder is wil ik haar inderdaad ook leren dat die enorme boosheid niet gewenst is.
Meid, je moest eens weten! Ik zeg er ook steeds duidelijk bij: zie dit in het perspectief dat bij de leeftijd hoort. Mijn zoon is al een flinke knul van 3 jaar en 4 maanden. Ik leg altijd alles uit aan mijn kind, als mijn kind geen schone luier wou, ging ik dus eerst praten en rustig maken voordat ik daar verder mee ging. En als je dat op de juiste manier begeleidt en steeds uitlegt, dan gaat dat vanzelf over. Zelfde met tanden poetsen. Is ook een tijd een drama geweest. Al duurde het een half uur tot hij rustig werd: gepoetst werd er. Nu is hij trots op zijn witte tanden, vindt de tandarts leuk en zegt uit zichzelf dat hij na het eten moet poetsen, want hij wil geen slechte tanden. Dat is wat hij er allemaal zelf van maakt. Laatst zag hij in de supermarkt zo'n kind uit de reclame weet je wel? Die dus stampvoetend op de vloer van de supermarkt lag! 'Ah, is een kleine baby he mama, moet huilen'! Hij wou het kind dat maar net iets jonger was dan hij gewoon gaan troosten. Want kleine baby's huilen.
heb dat stukje even gemist over de leeftijd.... Maar vind het wel goed om te lezen dat je inderdaad wel ruimte geeft voor het verdriet toen hij nog kleiner was
Ik had een huilbaby (was onrustig tot zijn 2e), randje prematuur, kiss, reflux en nog steeds behoorlijke darmproblematiek. Daarnaast is hij hooggevoelig. Mijn zoon gedijt het beste op rust, regelmaat en duidelijkheid. En natuurlijk heel veel tlc, net als alle kindjes. Als ik hem laat huilen, om iets futiels, dan kan hij daarin doordraven. Daarom doen wij het op deze manier: uitleggen dat je niet hoeft te huilen om een koekje. Hij mag altijd vragen waarom dat zo is. En nu begrijpt hij dat dus, heerlijk; zo'n groot kind dat al zo veel snapt en waarmee je zo goed kan communiceren! Ik vind dat echt heel fijn. Jij snapt dat vast wel, want hij hebt er al 1 van 4.
Waarom alles zo extreem? Als een ander ouder een emotie van zijn kind wel accepteert hoeft dat zeker niet te resulteren in 'diva gedrag'. Evenals een kind dat niet gestraft wordt niet hoeft te resulteren in een verwend kind. Ik vind boosheid een hele terechte emotie, om wat dan ook. En niet elk kind blijft erin hangen. Wij praten ook over boosheid en ik vertel wat mama doet als ze boos is. Boosheid voelen is iets heel anders als schreeuwen over de grond rollen. Dat is een manier van uiten van emotie. Mijn dochter stampt 2 keer met haar voet en roept 'nou zeg' als ze niet eens is met iets. Als ze elkaars speelgoed afpakken en omgooien wordt er wel onderling geschreeuwd en we leren ze ook hoe ze die boosheid kunnen uiten (en ook anders kunnen communiceren met elkaar als ze boos zijn, dat is pas een uitdaging)
ik verbaas me alleen dat jullie blijkbaar echt een kamer in kunnen lopen aai over de bol geven knuffeltje en dan weer weg gaan bij huilen in bed. Shannon word des duivels als ik dat probeer, die word dan echt heeeel kwaad. Kan haar beter laten gaan bij een ik wil niet slapen.. kom me halen! huil;.. dat is bij haar vaak al een kwade huil want IK wil dat! Colin nu omdat we kunnen communuceren kan dat soms wel, ligt ook aan de reden knuffel niet vinden ofzo .. dat kan ik oplossen en doe ik ook met liefde, maar die had dat ook bij niet willen slapen .. en nog wel en aangezien die uit bed kan vertelt ie dat dan ook boven aan de trap. KOM terug, ik ben boos! ik wil ijs, koek, eruit, naar beneden, niets slapen. ja dag colin. naar je bed NU.. dan huilt ie maar een eind weg hoor.
Adi, nogmaals: het gaat om de volgende zaken, die ik steeds nadrukkelijk heb herhaald: 1) boosheid 2) koekje 3) begrijpen 4) 3-jarige Let wel dat mijn zoon zeker boos mag zijn!
ja heerlijk is dat, alleen kan mijn dochter soms ook echt onredelijk zijn. Vaak als ze moe is en kan dan echt een drama maken om iets als een koekje. Ik kan ga dan meer zitten op het stukje van moe zijn en zeg dan tegen haar iets in de trant van, je bent moe he schat, ga anders even op de bank liggen. Het koekjes onderwerp negeer ik dan. Gaat ze toch door, dan zeg ik ook duidelijk dat we niet meer over de koekjes praten omat ze best wel weet dat je niet voor het eten nog een koek eet. Wil ze toch nog mopperen, dan mag dat, maar op een plek waar ik het niet hoor bijv. haar kamertje. Ik moet zeggen dat iik altijd wel stiekem geniet van een boos kind, vind het echt een uitdaging om binnen bepaalde grenzen mijn kind boos haar boosheid te laten uiten, maar wel zo dat ze uiteindelijk niet haar zin krijgt. Plus dat we na die tijd alle 2 weer lekker verder kunnen gaan...
Ik denk ook dat er dingen door elkaar worden gehaald. Begrip tonen voor emoties (hoe nutteloos jij ze ook vindt als ouder) en daarmee het erkennen van de gevoelens is NIET hetzelfde als zeggen dat je de manier waarop ze dit uiten goed vindt. Mijn kind mag boos zijn als het geen koekje krijgt, maar als zij dit uit door boos over de grond te gaan rollen, ga ik zeker wel aangeven dat dát niet de gewenste manier is om deze boosheid te uiten (nadat ik haar even de tijd en ruimte heb gegeven). Dat betekent toch niet dat ik meteen geen begrip meer kan hebben voor het feit dat ze boos is? Door begrip te tonen, stimuleer je geen driftig gedrag. Ik ga absoluut niet voor mijn kind bepalen wanneer hij wel of niet boos of verdrietig mag zijn. Ik zal wél uitleggen wat de sociaal geaccepteerde manier is om met deze emoties om te gaan, als blijkt dat ze hierin te ver gaan. Overigens hebben wij zo goed als geen drama-momenten. Alleen soms als ze moe is.
Ok, wilde enkel aantonen dat ik je verhaal herken en begrip voor je toon. Je komt over alsof ik je aanviel, lees mijn berichtje dan maar weer eens aandachtig door als je wilt. Ik legde uit wat wij dan soms doen, ik suggereerde niet dat jullie dat totaal niet doen... Dat knuffelen werkt hier al niet meer trouwens, hij raakt er totaal hyper van terwijl hij nog steeds doodmoe is. Dus je ziet, ons verhaal blijft op elkaar lijken. Als jij vind dat ik je nog oneerlijk behandel dan ligt helaas het probleem bij jou en niet bij mij. Ben wel klaar met dit topic nu
Correct me if I'm wrong: jouw kind mag zelfs om de stomste dingen boos zijn en jij begrijpt die boosheid dus ook, MAAR: jouw kind mag niet stampvoeten, niet rollebollen, niet schreeuwen, niet de Duplo door het raam gooien, want JIJ bepaalt hoe die boosheid geuit mag worden? Dan ben je dus NIET begripvol. Als je je kind de ruimte geeft om boos te zijn om welke reden dan ook, dan moet je je kind ook die ruimte geven om die boosheid te uiten. Vraag aan 100 acteurs: speel de emotie "boos". Denk jij dat die dat uiten door stil op de bank te gaan zitten mokken? Mijn zoontje was laatst heel erg boos om een heel goede reden. Hij vond het allemaal maar oneerlijk. Toen zijn wij samen naar de duinen gegaan en hebben al onze boosheid eruit gegooid. Maar goed; hij had dus ook een heel gerechtvaardigde reden om boos te zijn! Het ging hier dus niet om NOG EEN KOEKJE! Ik heb trouwens niet gezegd dat als je begrip toont voor boosheid driftig gedrag stimuleert. Ik ben boosheid om futiele zaken liever voor; geen boosheid is geen stress. Ik ben er trots op dat mijn kind niet boos wordt omdat hij niet nog een koekje mag.
Fijn dat je het nog even toelicht, waardeer ik enorm! Zo voel ik me al een stuk minder aangevallen ..
Wij kunnen dat soms Niet bij de mekker/jammerhuil van "ik moet slapen maar het lukt niet". Ook niet bij de "ik wil naar beneden" dramahuil. Wel bij de "ik ben nu volledig over de rooie en kan niet meer zelfstandig uit mijn krijsbui komen/nucleairebom-huil". Bij die laatste gaan we meteen naar boven en helpt een knuffel wel. (Gelukkig komt die laatste niet vaak voor, maar ze kan wel ineens omslaan. We monitoren het dus altijd met de babyfoon). Bij Fay begint het ook ook vaak wel als een "kwade huil" hoor, zij kan erg verontwaardigd zijn om op bed gelegd te worden .