Wat bezielt jullie??!

Allereerst: kindjes neem je niet, maar krijg je... (sorry)

Toen Aiden net 2 maanden oud was, wilde ik ook niks liever dan snel weer zwanger zijn.

Echter, toen hij rond de 5 maanden oud was, toen verzuchtte ik ook wel eens: voorlopig echt echt echt echt nog geen tweede!

Vond het met perioden ook best wel zwaar.

Maar....rond de 8 maanden begon het toch weer te kriebelen. Ookal had hij soms nog steeds van die lastige periodes.

Het zijn fases. En die gaan gelukkig ook weer voorbij.

Inmiddels willen wij heel erg graag een tweede en wij hopen dat dat ons ook gauw gegund is.
Natuurlijk zit je dan weer met de gebroken nachten. Slaaptekort. Huiltjes waarvan je niet weet wat het is. Zware tijden.
Maar zoals gezegd: ik weet nu dat dat ook weer voorbij gaat.

Later, als ze tiener zijn, verlang je juist weer naar de tijd dat ze nog baby waren. Zeggen ze.

 

Mij is het juist ontzettend meegevallen...
Oke, mijn meisje is nog geen 3 maanden dus ik weet vast nog niet waar ik over praat
Mijn zwangerschap ging eigenlijk best aardig. Oke, de eerste drie maanden elke ochtend kokhalzend boven de gootsteen gehangen, daarna 3 maanden doodmoe geweest en toen begon mijn bloeddruk vervelend te doen. Niet dat ik daar zelf last van had, maar ik moest ineens elke week naar het ziekenhuis en moest direct stoppen met werken... werd ingeleid met 37 weken (waardoor ik gelukkig 3 weekjes minder lang hoefde te wachten) en de bevalling vond ik op dat moment een hel... (oa ruggeprik omdat het niet opschoot en ik wel verging van de pijn, vaccuumverlossing omdat het persen bijna 2 uur duurde) maar ach, achteraf, kindje heeft nergens last van gehad en is kerngezond. Mijn eigen herstel vond ik heel snel gaan ik voelde me al snel weer 'mezelf'.
Misschien hebben wij een makkelijk kindje, maar ze groeit goed, drinkt goed (hoewel de bv in het begin een ramp was) is vrolijk en begint zo leuk te brabbelen en te lachen nu. Poepluiers, ja oke het stinkt 2 tellen maar ik klets ondertussen gezellig met dr en kleertjes aan en uit doen vind ik gewoon leuk.
Het valt mij echt heel erg mee hoe leuk ik het allemaal vind en hoe vervelend de nare kanten. Oke, ze slaapt redelijk door, ik heb lang verlof en een baby die (op de piek rond 6-8 weken na) nauwelijks huilt.
Net na mijn bevalling dacht ik nog: nou poe, weet dat sommigen maar een jaar tussen hun kinderen hebben zitten, ik moet er niet aan dénken nu meteen weer dat hele traject te moeten doorstaan. Denk er nu alweer wat genuanceerder over. Maar wil wel graag een 'gewoon' jaar weer doorlopen met 'mn werk en sport. Waarschijnlijk ook beter voor m'n lichaam ivm die bloeddruk enzo. Maar ik gun mijn kleine meissie absoluut een broertje of zusje en hoop ook echt dat die er gaat komen. Ik was gister bij het cb en die van ons is natuurlijk nog steeds de kleinste als ik daar ben en als ik die "grote" andere kindjes zie dan denk ik ja ook heel lief, maar vind het toch wel leuk dat die van mij nog zo lekker klein en knuffelig is. Kan me dus voorstellen dat je op een gegeven moment denkt ik wil weer zo'n kleintje!!

Ik snap wel wat je bedoelt hoor, heb de eerste weken ook wel eens gejankt omdat ik zo moe was en ze wééér begon te huilen 's nachts. Maar ja ach, zij kan er ook niks aan doen dacht ik dan. Maar verder overweegt bij mij het positieve absoluut!! En eigenlijk steeds meer, hoe ouder ze wordt.

 

Haha ik begrijp je heel goed hoor. Ik denk dat nu ook wel eens. Ik heb een dochter van 2,5 jaar en een zoontje van 2 maanden. En nu ik er weer middenin zit, vraag ik me ook wel eens af wat me bezield heeft.

Maaaaar, ik weet nu ook dat het steeds makkelijker gaat worden. Je kind gaat meer aangeven en gaat ook meer begrijpen. Dan wordt het al heel anders. En dan lijkt de tijd ineens omgevlogen te zijn.

Bij mijn zoontje ben ik nu ook veel rustiger. Ik durf er nu op te vertrouwen dat het na een tijdje veel rustiger wordt en dat het veelal fases zijn die ook weer voorbij gaan.

 

Dat had ik dus ook rond die periode. Toen wilde ik niets liever dan zo snel mogelijk weer zwanger zijn, omdat het me zo mee viel.....

Helaas werd het dus rond de 5 maanden anders...

Wil niet zeggen dat dat bij jou ook het geval is, hahaha, misschien heb je juist een heel gemakkelijk kindje zonder lastige/zware periodes. Want die zijn er ook!

Een voordeel misschien is ook dat je bij een tweede juist weet wat je te wachten staat. Je weet wat er komen gaat. Dus dat je je misschien wat beter geestelijk kunt voorbereiden, hahaha...

 

Herkenbaar hoor! Hier moest ik er het 1e jaar echt niet aan denken.
Nu ook niet aan een 3e, heb nog geen 5 min op een dag voor mezelf.
Maar na 1 jaar begonnen langzaam de kriebels hun werk te doen en met 1,5 zaten we in rustig vaarwater dat we er serieuzer over na gingen denken. Was gelijk raak toen we ervoor gingen.

Beide keren goede zwangerschappen gehad. 2e was wel een stukje zwaarder dan bij de 1e maar heb maar 1 moment gehad dat ik er echt even doorheen zat en dat was de dag voor de bevalling
1e bevalling was erg zwaar en moest dat ook echt het 1e jaar verwerken. 2e bevalling was super, zo zou elke bevalling moeten gaan. Leuk is anders hoor maar ben de pijn nu gelijk vergeten en lichamelijk prima hersteld.

Nu weer een onrustig kindje en dat maakt het zwaar. Voeden en gebroken nachten vind ik geen probleem. Gelukkig weten we nu waarschijnlijk waar het aan ligt en kunnen we het hopelijk oplossen en krijgen we een tevreden kindje. Hope so!
Hier komt vast ook wel een tijd dat ze lekker gaat slapen tussen de voedingen en ik geloof wel dat je een 2e er dan gewoon bij doet.
Nu is het echt even overleven.

Wie weet hier nog een 3e, voorlopig in elk geval niet.

 

Mijn eerste zwangerschap was een hg zwangerschap, maar mijn dochtertje was echt makkelijk
Toch wilde ik geen 2e.
Uiteindelijk is ze er toch gekomen, weer een hg zwangerschap, kans op down, 1 op 5, vlokkentest mislukt, maand moeten wachten op vwp, toen bleek dat ze gewoon gezond was. 10 wk daarna werd ik opgenomen met een zware hellp, 2 weken daarna ben ik bevallen van een pre en dysmatuur maar gezond meisje Die daarna 14 uur per dag huilde door verborgen reflux. Pas toen ik zo erg in stortte dat ik opgenomen werd 2 weken, werd dat serieus genomen en kreeg ze medicijnen. Vanaf toen een blij meisje Mama ook weer blij

Ik mag nu niet meer zwanger worden, door de hellp heb ik een tia gehad, ik heb nu nog 1 werkende nier en ik had een beginnende leverruptuur. Ik zit nu dus nog in de ziektewet. En ik ben stiekem blij dat ik niet meer zwanger mag worden, want nu hoeven we er ook niet meer over na te denken en een keuze te maken.

Maar goed, als je er zo tegen op ziet, dan HOEF je toch ook geen 2e te nemen? Ik zou daar nu nog geen beslissing over nemen

 

Ik vind al die rottige fases juist niet erg en wil ik juist vaak meemaken Ik bn diegene die dat mensje gaat grootbrengen .. Vind ik zo geweldig, de pijn Of ongemakken heeft het kindje Mij voor nodig

Ik hou zo erg van moeder zijn en dan bedoel ik dus niet dat j een lief kindje hebt (dat sowieso) maar dus juist dat verzorgende die unieke taak die j moet volbrengen heerlijk!

Ik zou nog erg graag een derde willen en ja juisssst alles weer opnieuw meemaken en/of anders aanpakken of juist niet...
Ik vind t een uitdaging, bn ook niet echt onzeker ofzo weet altijd wat er is of hb altijd een oplossing ..
En ja tandjes zijn lastig maar een gebroken nacht kom ik wel te boven, Wat zijn die eerste maanden/jaren nou op Een mensenleven? Dan bn ik maar een paar jaar moe ... Slaap later wel

 

Komt me op zich wel bekend voor, onze oudste heeft nogal wat last van darmpkrampjes gehad. Zelfs zo erg dat ik haar soms even vijf minuten alleen in de kamer liet en dan zelf even in de keuken ging zitten om tot rust te komen. Ik heb toen ook wel periodes gedacht "waar ben ik aan begonnen?" "wat vond ik in vredesnaam zo leuk aan een baby?"
Maar je groeit er door heen en we hebben twee jaar later nog een dochter gekregen en je weet dan idd wat je kunt verwachten. En toch ieder kind is weer anders.

Wel denk ik dat het hebben van een kl*te zwangerschap ook meespeelt in je gevoelens/twijfels over een evt tweede. Ik ben drie keer in een poep en een zucht zwanger geraakt, fluitend door de zwangerschappen gerold en relatief makkelijke bevallingen doorgemaakt. Al was de derde helaas met een mindere afloop (zie onderschrift) Dus de beslissing voor een volgende kindje is dan denk ik wat "makkelijker'

 

Ik herken erg wat je zegt! Ik zou het ook niet aankunnen om aan een tweede te beginnen. Ik heb eerst 6 jaar mmm gedaan voor ik uberhaubt zwanger was (uiteindelijk wel spontaan, maar het gaat je allemaal niet in de koude kleren zitten), toen was ik zwanger en werd ik kotsmisselijk en werd ik met HG gediagnosticeerd (nou ja iemand had het in mijn status gekrabbeld en vergeten tegen mij te zeggen, het is dat ik het met een schuin oog zag...).
Gelukkig de laatste maand van de zwangerschap enigszins hersteld en misselijk vrij kunnen doorbrengen maar daarna een superzware bevalling die eindeloos duurde. Toen ik eindelijk een kindje in mijn armen had, herkende ik mezelf niet meer. Er was zo veel gebeurd dat ik bijna alleen met mezelf bezig kon zijn. Heb uiteindelijk ook met een psycholoog gesproken om alles op een rijtje te zetten.

Vond het idd ook moeilijk om Thijmen te snappen. Ik had ook geen weerstand meer, want toen Thijmen naar de creche ging werd ik achter elkaar door ziek. Werd er helemaal gek van, heb toen ook mijn keelamandelen laten verwijderen.

Pas nu, nu Thijmen een stuk zelfstandiger is en ik met hem kan praten begin ik een ritme te vinden. Nu heb ik ook eindelijk het gevoel dat ik weer mezelf begin te worden en weer weet wie ik ben. Ben nu ook bezig met een nieuwe opleiding (coaching en counselling) en heb een nieuwe richting bepaald. Voor mij hoorde daar ook bij dat ik mezelf heb laten steriliseren. Ik zou het gewoon niet aankunnen om nog een keer zwanger te worden en daarbij voelt ons gezin gewoon af.

 

hahaha ik kan er wel om lachen is vind het heerlijk!

ik heb 2 draken van zwangerschappen gehad en weetje als ik er weer zo een zou krijgen so be it. dan red ik me ook wel.

de eerste 1 3,5 de tweede 1 en ik hoop snel zwanger te zijn van een derde

 

Ik vond zwanger zijn geen bal aan maar bevallen daar in tegen vond ik een eitje. Maar het belangrijkste is dat ik hele makkelijke kinderen heb. Tja, daar kan je er wel 10 van hebben.. Maar ook al was niet alles zo gemakkelijk (de zwangerschappen waren dat trouwens niet) was geweest dan hadden we graag een tweede kind gekregen. Waarom? Omdat ik een broer of een zus hebben ongelofelijk waardevol vind (en dat vindt mijn man ook)

Nu hopen op nummer 3 (zoon 4, dochter 2)

 

Omdat het enorm gezellig is en die moeilijke periodes maar tijdelijk..

De eerste was een huilbaby, enorm moeilijk bij de kleinste dingetjes. 2de vond ik op voorhand al eng maar viel (op reflux de eerste maanden na) enorm mee, de 3de is een stuk makkelijker en het belangrijkste hierin is ook: je wordt zelf een stuk makkelijker. En niet alle dingen gaan moeilijk, de jongste heeft nu 4 tanden zonder gedoe of gejank. Opstaan en leren lopen heb ik nog nooit als moeilijk ervaren. De peuterfase van mijn dochter was echt killing maar ook wel hilarisch als ik erop terugkijk

 

Wat mij "bezielt" om 2 kinderen te hebben, behoorlijk kort op elkaar (14 maanden leeftijdsverschil) en een erg grote wens voor een 3e te hebben komt waarschijnlijk voort uit het feit dat ik alles totaal anders dan jou (TS) ervaar en heb ervaren.

Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn, beide bevalling gingen soepeltjes en mijn dochter (de oudste) was een vreselijk makkelijke baby, waardoor we al snel weer een 2e wilde. Met mijn zoontje hebben we in de eerste ca. 3 maanden wat problemen ervaren mbt heel erg veel huilen, maar zodra de aanleiding daarvan opgelost was, was (en is) hij ook heel makkelijk. Natuurlijk heb ik ook wel eens mindere dagen, maar over het algemeen gaat het me allemaal prima af.

Ik zou ontzettend graag weer een derde willen, maar daar wachten we toch nog mee tot ook de jongste naar school gaat. Nu met 2 kinderen in de leeftijd van 28 en 14 maanden heb ik het druk zat en ik zou voor mijn gevoel niet genoeg tijd hebben om aan alle 3 de kinderen voldoende aandacht te schenken als ik ze alle3 nog volledig thuis zou hebben. Dus vandaar dat we hebben besloten eind 2014/begin 2015 voor een 3e te gaan. WOEHOE!!! Can't wait!!!

 

Ook wij hebben de wens voor een tweede. En ik denk ook soms wel eens: waarom? Een kindje is niet altijd even makkelijk. Ik heb al heel wat keren met me handen in mn haar gestaan. Daarbij heb ik ook wat problemen met mijn gezondheid.

Maar uiteindelijk hoop ik toch weer zwanger te worden. Ons gezin is nog niet 'af', het voelt niet compleet met zn drieen.

 

Ik herken je gevoel ook deels hoor, vooral in het begin toen we nog aan elkaar moesten wennen vond ik het wel eens heftig, vroeg ik me constant af of ik het wel goed deed en of ik niet iets over het hoofd zag wat er aan de hand kon zijn.
Maar evenzo goed genoot ik ontzettend van dat kleine babietje en hoe hij zich ontwikkelde en groter werd.. totdat het nu een echte dreumes is met alles wat daarbij hoort.
En nog vind ik het heerlijk, Dennis is altijd vrolijk en goedlachs en sikkeneurt maar heel weinig, dat maakt het al een stuk makkelijker denk ik.

Wij nemen geen tweede meer, bewust, ik ben 41 en vind het welletjes Bovendien heeft mijn vriend een zoon van 12 - mijn stiefzoon dus - en we zijn compleet, zoals we dat voelen.

Mijn zus heeft 2 zoons met 2 jaar ertussen en die heeft het verre van gemakkelijk gehad, de oudste had een vrij zware vorm van ADHD dus ze kon haar lol op zeg maar. Soms geeft ze wel eens te kennen dat ze misschien achteraf iets langer had willen wachten met een 2e maar destijds leek het een kadootje en tja, het komt toch zoals het komt zeggen wij dan.

 

Haha herkenbaar TS! Rond die leeftijd raakte ik nog net niet in blinde paniek als ik er aan dacht!
Ik had vanaf de 9e week last van bekkeninstabiliteit en moest nog voor de 20 weken helemaal stoppen met werken. De ellende die ik heb gehad met de bedrijfsarts wens ik niemand toe. De bevalling was ook geen pretje en ik heb het als heel erg heftig ervaren. Dochter heeft de eerste maanden ongelooflijk veel gehuild en er is nooit een oorzaak gevonden.
Pas nu vind ik het makkelijker worden. Ik begrijp haar, zij mij. Ja ze kan al best een pain in the ass zijn, maar het zijn maar boevenstreken en stiekem geniet ik van al die ondeugd.

Toch denk ik niet dat er hier een tweede komt, in elk geval niet op korte termijn. Ik heb niet zoveel met baby's en met twee kinderen zijn we (financieel) nog beperkter. Ik zie om me heen hoe het gaat bij jonge gezinnen met twee of meer kinderen en het enige dat ik denk is: neeneeeneeeneeeeeee
Soms kriebelt er wel iets hoor. Het terugdenken aan dat kleine meisje dat op m'n borst lag te slapen doet me wel iets. Ze is zo snel groot geworden! Of het hele zwanger proberen te worden, echt zo'n projectje van ons samen, testen, eerste echo. Maar ik weet ook dat ik het niet om die dingen kan en wil doen. De (in onze ogen) nadelen wegen veel zwaarder dan die andere dingen.

 

Overigens moet ik wel zeggen dat ik nu na de derde echt wel helemaal klaar ben met het zwanger worden, baby's en alles wat daarbij hoort. Ik geniet wel van hem maar zal wel blij zijn wanneer de box en alles de deur uit kan. Ook alle kleine maatjes zijn allemaal weg en ook alle meisjes babykleding van mijn dochter. Als ik een zwangere vrouw zie lopen heb ik ook wel echt zoiets van 'pffieuw, ben blij dat ik niet meer hoef'

 

Wat mij bezielde? Ik vind dat een kind een brusje moet hebben. Mijn oudste was een heel lastige baby en ik zag enorm tegen dat eerste jaar op. Ben me wel veel meer ontspannen op gaan stellen. Maar 2 uur geslapen en moeten werken? Overleef je echt wel. Baby wil niet slapen maar is moe/heeft schone luier/volle maag? 10 minuutjes laten huilen kan best. Heb enorm leren relativeren, en ik denk dat jij dat ook moet doen