maar ben dan wel benieuwd naar hoe moeders die aangeven nooit een tik te geven omgaan met hun eigen frustraties en onmacht? Ik bedoel want voor alles is wel te zeggen...Weglopen geeft een onveilig gevoel bij je kind, schreeuwen idem dito of zijn jullie echt van die " perfecte" moeders die zichzelf nooit laten gaan?
Na 2 keer waarschuwen mag ze in de gang op de trap gaan zitten nadenken. ik vertel haar waarom en dan moet ze sorry zeggen en klaar...
Ik vind het vooral heel raar dat mensen zeggen: wacht maar tot ze ouder zijn. Ja en wat dan? Dan ga ik opeens wel slaan? Wat is er mis met het hebben van principes? Alsof ik die opeens laat varen als ze aan het peuterpuberen is. En dan, wanneer is die tik verdiend? Wanneer is die écht verdiend? Vroeger kregen veel mensen een tik en die zullen ze dan wel verdiend hebben. Nou ik weet dat nog zo net niet! Ik kan me keren genoeg herinneren dat ik een tik kreeg of ze stond tegen me te schelden, terwijl het allemaal reuze mee viel. Mag een kind niet gewoon een kind zijn? Ik at bij hoge uitzondering eens een bordje chocoladecornflakes met melk, ooh man wat een traktatie, heerlijk! (en nu nog ). Per ongeluk stootte ik het bord om waardoor alles over tafel ging... Wóest was m'n moeder! Ze brieste dat ik het had verpest en niks meer kreeg. Ik probeerde het goed te maken door aan te bieden dat ik alles zou schoonmaken, maar het was al te laat. Dat soort kleine dingen waren genoeg om mij de rest van de dag te negeren of anders minimaal het hoognodige te zeggen. Verdiend of niet? Of die keer toen ik alle hondenpoep moest opruimen uit de tuin (ik was 14 ofzo), mijn zusje wilde in zo'n zakje knijpen en ik liet dat toe. KLETS!! Zo een harde klap op m'n hoofd. Ik geef toe: knijpen in een poepzakje is niet zo sjiek, maar heb ik die klap verdiend? Mijn moeder kon me nooit aan en dat is echt niet omdat ik zo'n knettervervelend kutjong was. Nee, mijn moeder was altijd depressief en mijn vader kon ook niet goed opvoeden zonder te schreeuwen of te tikken/knijpen/schoppen. Hard ging net niet, ik heb geloof ik nooit blauwe plekken ofzo gehad, maar ik had een opvoeding waarin veel meer werd gepraat en uitgelegd 1000 keer fijner gevonden. Dat wil ik nu mijn dochter geven en daarom ben ik tegen die tik op de billen!
Ja precies zo doe ik het (normaal) ook, maar nu wil ik niet denigrerend overkomen maar 1 kind ten opzichtje van 3 of meer is toch wel anders. Dat wil niet zeggen dat je dan maar mag slaan, maar wel dat het je veel meer te behappen hebt en dat je je soms echt machteloos kunt voelen als de baby de hele dag ligt te huilen en je middelste en oudste elkaar niet kunnen luchten of zien en om alles ruzie maken. Zo zien mijn dgn er gelukkig niet altijd uit maar soms is het hier echt niet gezellig. Maar stel je hebt zo`n dag dat je kind de hele dag huilt om alles, niet luisterd, overal aan zit en ook nog zijn bord expres omgooit. Op een gegeven moment moet het stoom toch uit je oren komen, of ben jij niet gek te krijgen????
Ik ben zeker wel gek te krijgen, maar eigenlijk is dat niet aan de orde omdat ik er aardig zeker van ben dat we hierna geen kindjes meer zullen krijgen (niet gepland althans). Ik ken mezelf, ik zou het niet aankunnen. Mijn moeder kon het ook niet aan en toch kregen ze nog twee kinderen. Ik heb daar onder geleden en ik ben veel te snel volwassen geworden/gemaakt. Het feit dat 20 jaar later dat bordje cornflakes nog in mijn geheugen gegrift staat, geeft wat mij betreft aan dat het (in mijn geval) buiten proportie was.
Om over na te denken... een kind wat nooit slaat of schopt (en dan hoeven niet de ouders het doelwit te zijn) ontwikkelt zich niet normaal. Schoppen en slaan hoort bij de ontwikkeling van een mens als zoogdier. Dit dier moet zich namelijk net als andere dieren leren te verdedigen. Daarna leert het kind dat het niet gewenst is om te schoppen en te slaan. Toch is het heel gewoon wanneer peuters en kleuters slaan en schoppen. Als het niet naar de ouders is, dan wel naar andere kinderen. En hoewel ik ook niet voor tikken of slaan ben, vind ik het toch zeer prematuur dat er hier zoveel moeders zijn die vinden dat hun kind nu al geweldig is opgevoed. Laten we gewoon eens een jaar of 20 afwachten en een reunietje houden
Wellicht zou je je eigen woorden eens terug moeten lezen om echt te realiseren wat je aan het doen bent. Je reageert dus je eigen fustraties af op je kindertjes van 4 en 2 jaar en 11 maanden!!!!!!!! DAT VIND IK DUS HEEEEL ERG TRIEST EN VERDRIETIG!!!!! En dan kun je dat een tikje noemen maar ik noem dat toch echt slaan!!!! En nee ik ben zeker niet perfect maar die fouten liggen (vind ik) op een heel ander niveau als je kind meppen!
Heerlijk he met dat vingertje wijzen! 10 procent van mijn moederschap ben ik even niet zo`n hele beste moeder, maar die andere 90 procent ben ik een hele lieve geduldige moeder. Daarintegen durf ik eerlijk te zijn over mijn fouten en ben ik me ervan bewust dat het eigenlijk anders zou moeten. Volgens mij doe jij liever aan struisvogel politiek en kom jij jezelf wellicht nog wel eens heel hard tegen.
hahaha ik doe helemaal niet aan struisvogelpolitiek en durf mijn fouten zeker wel toe te geven. Alleen ben ik erg tegen een tik op de billen. Compleet zinloos en ontzettend kinderachtig vind ik het en ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand is die zich daar wel goed over voelt. Dat is dan mijn fout, dat ik daarvoor geen begrip heb!! En over jezelf tegen komen laten we het daar maar niet over hebben, welicht heb ik al het een en ander meegemaakt in mijn leven en ben ik daarom zo kort door de bocht over een aantal zaken.
Niemand zegt hier dat haar kinderen perfect worden opgeveod of dat ze de perfecte moeder is. Ik vind slaan gewoon niet ok, niet van een kind en niet van een ouder. Verdedigen leren ze hier met een scherpe tong, dat vind ik meer van deze tijd dan met een knots door de grot rennen Een tik vind ik zinloos en heeft als effect angst en niet leren. Hier leren ze door ervaring, regels en vertrouwen. Voor wie vroeg hoe we dat doen; lees maar eens opvoeden in vertrouwen van Justine mol
Nee niet perfect, maar ja ik laat mezelf nooit gaan. ik heb, ook tot mijn eigen verbazing, ontdekt dat ik met kinderen een eindeloos geduld heb
Dezemoeder erkent tenminste dat ze fouten maakt.. En vele hier doen datniet, Ja ik geef lievetr geen tik maar ja het gebeurd m ij ook weleens als ik al 36 x gewaarschuwd heb en ze n iet reageert. Leuk he peuterpubertijd.
Dan is mijn kind dus niet normaal? Iets kan je ook communicatief oplossen hoor. Ben blij dat ik geen schopper heb ( en nooit gehad ook)
Ik ben er klaar mee echt sjonge sjonge het dringt toch niet door hoe triest het is dat je je kind een tik geeft omdat je zelf communicatief tekort schiet. Toedels......
Maar het gaat er toch ook helemaal niet om of we fouten maken of niet? Ik krijg nu het idee dat er mensen in de slachtofferrol proberen te kruipen en vervolgens proberen heel hard de aandacht op anderen te vestigen door te vragen naar hun fouten enzo... Daar gaat er toch niet om? In dit topic gaat het om een tik op de billen en dus zijn er mensen die het wel of die het niet doen, klaar. Ik ben verre van perfect, ik ben alleen niet van plan om te tikken.
Ja maar dit vindt ik ook echt niet kunnen hoor....wat erg voor je dat je moeder het niet wilt inzien dat het voor jou heel erg was. Dit soort situaties komen hier ook echt niet voor