Mijn vriend en ik zijn 7 jaar bij elkaar geweest, en nu heb ik er een punt achter gezet. Dit is al definitief, ik zal nu verder niet de redenen hiervan uitleggen want dan wordt het zo'n lang verhaal. We hebben samen een dochter van bijna anderhalf. En ik vind het zo verschrikkelijk erg voor haar, dat ze met gescheiden ouders zal opgroeien, dat ik soms denk 'doe ik hier wel goed aan?' Ze is natuurlijk nog jong en zal er bewust niet heel veel van meekrijgen, maar ze zal wel moeten wennen aan het leven in 2 huizen, bij papa of bij mama. Voor mezelf voel ik me wel opgelucht hoor, dat de beslissing nu genomen is, maar als ik dan naar haar kijk krijg ik tranen in mijn ogen. Tot nu toe heb ik altijd de zorg over haar gedaan. Mijn vriend is een lieve vader hoor, maar de verzorging kwam altijd op mij neer. Hij heeft haar bijvoorbeeld nog nooit op bed gebracht. Dat zal straks wel moeten en dat zal heel erg wennen zijn voor haar. Ik vind het moeilijk te omschrijven maar mijn hart breekt gewoon als ik naar haar kijk. Hier heeft zij nooit om gevraagd. Zijn er hier dames die ervaring hebben met een scheiding met kinderen in dezelfde leeftijds categorie? Wat voor omgangsvorm hadden / hebben jullie en hoe reageerden jullie kinderen hier op?
Hoi moeder87, Als eerste wat vervelend dat je in deze situatie terecht bent gekomen! Mijn zoontje was 8 maanden toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, hij is inmiddels 15 maanden... Het is heel moeilijk om die beslissing te nemen maar ik zie dat mijn zoontje er zichtbaar op "vooruit' is gegaan. Hij had heel veel last van de spanningen en sliep hierdoor ontzettend onrustig! Ik moest er die tijd wel 8 x op een nacht uit omdat hij steeds huilde! En overdag was het ook een drama met slapen! Sinds ik alleen ben met mijn zoontje heeft hij rust gekregen. Tuurlijk merkt hij het als ik weleens verdriet of onrust heb (kinderen hebben nu eenmaal voelsprieten) maar het is heel anders als toen mijn ex en ik nog samen waren. Ik ben wel bang voor een eventuele omgangsregeling die er aan zit te komen want mijn zoontje zit nu zo lekker in zijn vel en dat wil ik graag zo houden! Jou gevoelens zijn voor mij zo herkenbaar, mijn hart breekt ook telkens als ik naar hem kijk! Geen enkel kind verdiend dit..... Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe en ik hoop dat je kleine meisje niet al te veel last krijgt van een eventuele omgangsregeling!
Begrijp heel goed wat je bedoelt! Hier uit elkaar gegaan toen zoontje 15m was , en heb voor mezelf ook echt moeten uitmaken dat een "echt" gezin er nooit meer van zou komen. Dat ik elke keer m'n kind moest missen met bepaalde gebeurtenissen (afgelopen jaar met Kerst helaas ) En dat zal nooit zo veranderen wss... Is heel moeilijk in 't begin, maar het enige wat je kan, is er je bij neerleggen. Ook hier, net zoals bij Dane87, was m'n zoontje eerst heel onrustig door de spanningen, eens ik vertrokken was bij ex, had ik een totaal ander kind. Sliep enorm goed, lachte weer zoals hij was als kleine baby. Dat is nu nog steeds zo. Hoewel ik wel heel goed merk als hij bij ex geweest is. Dan is hij doodop, ontzettend vervelend, en moet hem elke keer weer de regels van hier thuis uitleggen... Eerst ging zoontje elke zondag naar ex, nu is dat door de rechtbank veranderd naar 1x per 2 weken, maar dan een weekend, dus incl. overnachting. Was in begin heel moeilijk voor mij om hem af te geven, ook hier deed ex nooit wat met m'n zoontje, en dat slaapritueel ed is toch heel wat anders dan gewoon "babysitten" overdag. Hoe dan ook MOET ik me er bij neerleggen, je ertegen verzetten gaat mss enkel averechts werken, dat hangt van je ex af wss ook. Heel veel sterkte, en je bent zeker niet alleen hoor! Begrijp echt heel goed wat je doorgaat nu! Maar niet opgeven, de zon gaat voor jullie binnenkort ook weer schijnen!
Wat vervelend dat je in deze situatie beland bent. Mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan toen ons zoontje 7 maanden was. Hij is direct om het weekend daarheen gegaan. In het begin ging dit moeizaam. Maar hij had gelukkig ook zijn halfbroer daar die weekenden. Nu gaat de omgang super! Ik merk nu hij ouder is (hij is nu bijna 17 maanden) dat hij het super naar zijn zin heeft. Als hij zijn vader ziet rent hij vrolijk naar hem toe. Tijdens de vakantie is hij ook een week daar geweest. Wel had ex de plicht van mij om hem 3 dagen naar de opvang te brengen voor het ritme van ons zoontje en ex ging verder toch niet weg. Oh oh oh wat had ik het er moeilijk mee, maar ik kreeg foto's via app en berichten en ik zag gewoon een vrolijk mannetje. Dat is geruststellend. Ook hier deed ex voor die tijd niks met zijn zoontje. Nu hij moet doet hij er niet echt moeilijk over. Verder merkte ik ook direct verschil. Zoontje was gelijk een heel stuk minder gespannen toen ex weg was. Mijn dochter (toen 2,5) had het enorm moeilijk met de scheiding omdat ze hem als vader zag. Blijkbaar was dit niet andersom en zij ziet hem dus alleen nog maar als hij ons zoontje haalt en brengt. God god wat heeft mijn dochter het moeilijk gehad. Vooral dus het feit dat zoontje wel mee mocht en zij niet. Zeker een half jaar lang compleet van slag geweest. Wat dat betreft ben ik blij dat ons zoontje nog zo jong was. Hij groeit er nu gewoon in.
Mag ik je allereerst complimenteren dat je zo'n stap hebt genomen. Om langer termijn is dit het beste voor je kindje. Het feit dat je het zo erg vindt, maakt je alleen maar een goede moeder die van haar kind houdt, met liefde maak je al zo'n hoop goed!
Ik zie als stiefmoeder wat een scheiding met kindjes doet. De kinderen hier waren drie en één toen hun papa en mama gingen scheiden. Inmiddels is er als omgangsregeling een goedlopende co-ouderschap en hebben zowel papa als mama opnieuw een kindje gekregen, dus in elk huis een nieuw broertje/zusje. Kinderen zijn flexibel, en passen zich aan die nieuwe situatie snel aan. Wel blijft het steeds moeilijk om dan weer papa, dan weer mama te moeten missen. Die overgang is - met periodes - nog altijd lastig, terwijl de oudste inmiddels bijna acht is. Stel je daar op in, en neem dit niet persoonlijk. Ik denk dat het belangrijkste is, om te beseffen dat kindjes van papa en van mama houden... Hoe moeilijk het ook is, gun je kindje de omgang met zijn papa. Als je kindje voelt dat jij het fijn vindt dat zij bij haar papa is, zal je kindje kunnen genieten van de omgang met papa, zonder zich schuldig te voelen. Kinderen willen niet kiezen, en dat zou ook niet moeten. Sterkte met alles!
Wat naar voor jullie. Mijn oudste was 17 maanden toen ik ging scheiden van haar vader na 7 jaar.We hebben de omgangsregeling zeg maar rustig opgebouwd,ik werd ook verscheurd door schuldgevoel naar haar toe trouwens. Ze is nu 9,,gaat om het weekend naar haar vader en is net 3 weken op vakantie naar hem geweest. Met schoolfeesten /gesprekken ed is hij er altijd bij. Het gaat heel goed en ze zijn heel gek met elkaar. Ik hoop dat het bij jullie ook zo goed mag gaan verlopen..veel heeft tijd nodig ,maar je hebt samen veel invloed over het verloop ervan.Sterkte!