Ken je dat verhaal nog van de engel des doods, die verpleegster die terminale mensen een handje hielp? Ze is veroordeeld. Ze mogen een cel leegmaken naast haar voor je collega die besluit tegen de wens van deze cliënt in niet te reanimeren.
daarbij komt nig even dat als jou collega niet handeld naar behoren en kunnen (dus reanimeerd of iemand bevoegd haald) dan zijn ze strafbaar. En regels overschrijden....een niet reanimatie verkklaring of iets in deze contekst is er niet zomaar hoor. Je heb je krabbel te zetten en bij het komen wonen in een instelling met andere regels staat dat allemaal beschreven en word dit verteld. Dit hoeft dus niet te worden aangepakt want dit is toch al beschreven.
Was het maar 1 collega Manuk. Het zijn er meerdere, praktisch het hele team!! De dochter zegt idd handel met je gezonde verstand. Als ik met mijn gezonde verstand handel, laat ik inderdaad het mensje gaan. Maar nee, wij MOETEN handelen. Daar heeft ons gezonde verstand niets mee te maken. Ik wil niet weten wat ik op mijn dak krijg als ik niet handel. Dat lijken zij niet te begrijpen. Daarbij vind ik dat de wens van de zorgvrager gerespecteerd moet worden. Dus ga ik handelen. Mijn collega's daarintegen zouden het mensje dus gewoon laten gaan. Heftig verhaal ook over die meneer die stierf op de dag van wilsverklaring zonder dat zijn zoon het al wist.
Hier schrik ik echt heel erg van! En het is in strijd met de wet. Een niet-reanimeren verklaring is altijd persoonlijk! Dit is een document wat ondertekend moet zijn door de betreffende persoon. Als hulpverlener (arts, verpleegkundige of doodgewone EHBO-er) ben je gewoon altijd verplicht om te reanimeren, tenzij je weet dat die persoon een niet-reanimeren verklaring heeft. Zo maar even opleggen voor alle bewoners dat er niet gereanimeerd wordt, vind ik echt verschrikkelijk. Ik ben het met je eens dat met name oudere personen die toch al een slechte gezondheid hebben, vaak slechter uit een reanimatie komen dan dat ze begonnen. Maar dat neemt niet weg dat je je gewoon te houden hebt aan de wet. Niet een of andere verpleeghuis-directeur beslist even dat 'zijn' bejaarden niet meer zo nodig hoeven! Dat is een keuze die elke oudere zelf maakt. En als ze dat zelf niet meer kunnen, is het aan de aangewezen vertegenwoordiger om dit te doen. Maar een hulpverlener is verplicht te handelen in een levensbedreigende situatie, tenzij de patiënt zelf heeft aangegeven dit niet te willen. Het werkt niet andersom.
Juist omdat je niet mag beslissen over leven en dood, hou ik me aan de regels. Als de clienten bij ons komen wonen wordt er door de pb'er een hele lijst doorgenomen. Ook word dit met client en familie doorgesproken en daarbij ook wel of niet reanimeren. Onze clienten en familie dienen hierin serieus genomen te worden en ik vind het niet op zijn plek dat ik of mijn collega hierover ga beslissen. Tussentijds kan het wel of niet reanimeren opnieuw worden bijgesteld door de client. Ik ga er dus vanuit als ik wel of niet ga reanimeren dat ik handel naar wens van de client en dus ook volgens protocol en volgens de wet. wat mijn opa en oma betreft. Mijn oma had een niet reanimeren verklaring en is overleden en niet gereanimeerd. Mijn opa had parkinson en wilde op het laatst niet meer leven. Helaas heeft hij vanwege de "regeltjes" 2 weken moeten wachten voordat hij kon sterven. Hij is gestorven doordat hij vocht, voeding en medicatie weigerde en de familie hiermee instemde. Hiervan heb ik veel verdriet gehad en had gewild dat euthanasie een optie was geweest. Maar wat mijn eigen familie en opa en oma betreft snap ik ook dat er gehandeld moet worden volgens de regels. Of ik het altijd er mee eens ben, Nee. Of ik het altijd prettig vind, Nee.
Het gaat hier niet om de ouder wordende mens, maar mensen die aan verschillende vormen van dementie lijden. Mensen die lang genoeg blijven leven in hun dementie om volledig naar babyhouding terug te keren. Voordat deze mensen bij ons worden opgenomen tekent de familie een wilsverklaring niet reanimeren, want wat probeer je dan terug te halen? Het gebeurt dus zeker niet zomaar en niet tegen de wet in! Geloof me ik werk op een pg afdeling en nodig je van harte uit om een keer mee te lopen hoe het is... Ik ben blij dat ik deze mensen mag laten gaan als hun tijd gekomen is daarom ben ik ook heel blij met pallitieve zorg, maar dat is een geheel andere discussie...
werken jullie met evvers? Kan deze geen gesprek aanvragen met arts en familie en mw zelf om de ernst van de situatie te bespreken, want wat je collega's wel of niet willen is niet relevant en zelfs strafbaar. Door een gesprek aan te gaan met meerdere disiplines kun je veel vervelende situaties voorkomen voordat ze uit de hand lopen.
Je zegt dat ze niet meer helder van geest is? Heb ook in de zorg gewerkt en vlgs mij mag iemand dan geen eens een wilsbeschikking tekenen? maar zou denk ik met je leidinggevende bespreken wat je kan doen.
Ik werk ook in een instelling waar een niet reanimeren beleid is. Dit wordt ook besproken tijdens het opname gesprek. In de eerste dagen wordt op een formulier vastgesteld welke behandeling mens wenst. Dan kan zijn optimaal of symtoombestrijding. Wel of geen ab. En wel of niet reanimeren. Dit wordt getekend door de arts en patient. Bij reanimeren komt er ook een sticker op het dossier.
Bij een terminaal verklaring, kan de behandelend arts (bij terminaal dus huisarts) een niet reanimeren verklaring op medische gronden afgeven.
Gewoon je werk doen zoals het van je word verwacht! Moet je reanimeren vanuit het "hoofdkantoor" dan doe je dat gewoon. Kan toch zelf niet gaan beslissen, kom op zeg! Door deze berichten zet ik wel vraagtekens bij verzorgingstehuizen moet ik zeggen.
De arts wilt mw niet eens meer behandelen voor een UWI, maar dochter wilt dit wel, dus krijgt mw een ABkuur bij een UWI. Wij zijn thuiszorg en moeien ons met bijna niets, dit moet client zelf of familie regelen. Je ziet maar weer dat het best lastig is. Ik vind thuiszorg helemaal niets. Aan de ene kant moet client alles zelf regelen, terwijl ze toch best afhankelijk zijn van ons. Ben blij dat ik volgende week naar een andere afdeling ga. Oja, de evv-er en ik hebben met familie gepraat en geinformeerd. Familie wilt niks, omdat ze moeder en oma niet willen pushen..
hoezo er staat toch duidelijk dat het wordt aangegeven bij het opname gesprek... Heb jij wel eens iemand moeten reanimeren waarvan je van te voren wist dat het niet meer zinvol is?! Dat is pas verschrikkelijk, want het gaat er heus niet zo vriendelijk aan toe als je op een pop op tv ziet! En vervolgens ligt die verpleeghuispatient 3 dgn aan de beademing en dan MOET de familie beslissen of de stekker er uit gaat of niet! Prima zet dat verpleeghuizen en andere zorginstellingen dit beleid voeren.
En wie ben jij dan om te beslissen of.het wel of niet zinvol is? Standaard een niet reanimatiebeleid. Dus als je wilt blijven.leven.moet je dat maar aangeven en.hopen dat het personeel je niet een zielig hoopje mens vindt want anders laten ze je alsnog doodgaan. Dat is toch de omgekeerde wereld mensen!!
Moeilijke situatie voor jullie. maar zolang er geen verklaring is moet je. De huisarts, kan zonder toestemming van de familie, alsnog een verklaring afgeven hoor.
Okee, sorry voor de fout. Maar nog vind ik dat je moet doen wat er van je verwacht word. Het is je werk, en de regels die erbij horen moet je gewoon volgen, hoe onlogisch t ook is.
Dit is toch belachelijk!! Die vrouw WIL gereanimeerd worden! Van welke pot ben je gerukt als je dan tegen haar wil in alles op alles zet dat je een wilsbeschikking krijgt. Niet dat het blijkbaar een ene ruk uitmaakt wat deze vrouw wil, ze gaan haar toch niet reanimeren want deze collega's blijken te denken dat zij mogen.beslissen of iemand mag blijven.leven.of niet! Mensen.bekijk dit toch eens.uit een menselijk oogpunt ipv via de regeltjes van een verzorgingstehuis. Die mevrouw wil blijven leven, geniet er nog van!
Dit vind ik al een ander verhaal worden. Hier is dus sprake van een persoonlijke wilsverklaring die bewust door elke persoon of zijn / haar vertegenwoordigers wordt afgegeven. Daar heb ik geen moeite mee! Sterker nog: ik ben erg blij dat mijn opa en ook één heeft! Maar een algemeen beleid dat er op gericht is 'We reanimeren niet, tenzij je het aangeeft.' vind ik echt niet kunnen! Het uitgangspunt hoort gewoon te zijn dat je wel handelt in een levensbedreigende situatie, tenzij... Die beslissing hoort een persoonlijke, weloverwogen beslissing te zijn. En niet algemeen beleid! Verder wil ik even toevoegen dat ik in mijn studietijd in verpleeghuizen heb gewerkt. Weliswaar als als schoonmaker en niet als verzorgende. Maar ik heb dus wel van dichtbij mensen mee gemaakt die zo ver zijn dat ze niks meer kunnen. Helaas begint mijn eigen grootvader dat moment ook te naderen. En hoewel hij ons nu nog herkent, gun ik hem een snel en pijnloos einde aan zijn leven voor hij zover is dat hij naar zo'n afdeling moet. Als hij ene hartstilstand krijgt in mijn bijzijn, ga ik afscheid van hem nemen en start ik absoluut niet met de reanimatie. Hij wil dat zelf ook niet en ik sta daar volledig achter. Ik heb ook met reanimeren ervaring, helaas. Ik weet in ieder geval als 'leek' hoe het voelt en wat het met je doet. (Ook als het niet lukt, wanneer het wel had gemoeten.) Ik roep dus echt niet even uit gemakkelijke ontwetendheid dat ik vind dat je als uitgangspunt altijd zou moeten reanimeren. Maar de beslissing om niet te reanimere is nooit aan een verpleegkundige, toevallig voorbijwandelende EHBO-er, of directeur van een verpleeghuis.
Er word toch door de client en evt familie besloten of er wel of niet gereanimeerd mag worden. Dat gebeurt vrijwel direct of soms nog voordat iemand in een verzorgingshuis komt wonen. En het klopt wel want hoe ouder je word hoe slechter je meestal uit een reanimatie komt. En vaak doordat de oudere die in het verzorgingshuis woont meerdere ziektes heeft is het vaak zo dat ze veel slechter uit de reanimatie komen en zelfs als kasplantje verder kunnen of alsnog overlijden. Maar dan nog is nu dus de keuze altijd aan de client, familie of behandelend arts.