Ook ik ben tegen een 'pedagogische tik'. En zeker bij zulke kleine kinderen waar we nu over praten. Maar ik vind wel dat sommige meiden hierin erg de werkelijkheid uit het oog verliezen. Ik weet zeker dat in hele uitzonderlijke situaties 'uitleg' of apart zetten voor geen meter werken. Ten eerste omdat het niet begrijpelijk is voor je kind, of ten tweede omdat het niet genoeg indruk maakt. Note; let goed op het schuingedrukte stukje he. Het gaat niet om springen op de bank of aan de afstandsbediening zitten hier. Ik weet nog dat ik vroeger een keer (was een jaar of 5) in een malle bui op de camping waar we 's zomers altijd heen gingen - ons tweede thuis eigenlijk - op mijn fietsje stapte en naar het campingmeer ben gereden. Ik wist dondersgoed dat dit niet mocht, ik ging daarheen met één van mijn ouders, of met ouders van vriendjes en vriendinnetjes. Ik wist dat ik iets stouts deed maar dat voelde.. lekker. You know.. wat kinderen soms hebben als ze iets doen waarvan ze weten wat niet mag. Ik trok mijn kleren uit, stapte triomfantelijk in mijn ondergoed over de lijn van het ondiepe stuk het diepe stuk in... en toen was daar mijn vader. Hij pakte me hard - heel hard in mijn herinnering - bij mijn arm, trok me zo het water uit en gaf me een ferme klets op mijn billen. Het kon nog zo pedagogisch onverantwoord zijn, mijn vader wist dat een paar jaar daarvoor een meisje in dat meertje was verdronken en reageerde dus misschien uit schrik en angst, meer dan uit boosheid. Maar lieve help, geen haar op mijn hoofd die er ooit weer aan dacht om weer alleen naar dat meertje te gaan. Totdat ik mijn zwemdiploma's had gehaald trouwens, toen was ik er niet meer weg te 'slaan'. Jaren later is ditzelfde verhaal zo'n beetje nog eens gebeurd met mijn neefje (zoon van mijn zus) op dezelfde camping en weer was het mijn vader die hem eruit viste, inclusief klets op de billen. Ook deze keer hielp het. Lol. Ik wil hiermee maar zeggen dat het nooit de bedoeling moet zijn om je kind pijn te doen, maar in bepaalde situaties kan het je dus overkomen. Ik ben niet minder geworden van die tik hoor, mijn vader was en bleef de beste en liefste vader op de wereld (echt!) en ik begreep heel goed dat ik iets had gedaan wat niet mocht en ik kan me niet voorstellen dat in deze situatie een goed gesprek of een 'naughty seat' had geholpen.
Ik denk dat het ook per kind en per situatie erg verschilt. Zoals Marjanneke beschrijft, dat gaat om een situatie waarin het kind heeeel goed weet dat het niet mag, en heeeel bewust ongehoorzaam is. Ik denk dat een tik op de billen eigenlijk ook altijd als 'ergste' straf gebruikt moet worden, en ik ben absoluut niet voor ergere dingen. Bij ons werkt uitleggen vaak gewoon heel goed, en ik zie een straf heel vaak ook als een consequentie. Ik waarschuw ook weinig 'als je nu niet.. dan...', maar eerder 'jij mag kiezen, je gaat nu luisteren, of je gaat in de hoek'. Als ze dan later in de hoek huilt dat ze niet in de hoek wil, kan ik haar ook uitleggen dat ze daar voor gekozen heeft met haar gedrag. Ik vind straffen en belonen gewoon als consequenties van gedrag. Kinderen zijn nu eenmaal van zichzelf soms overmoedig en 'dom' bezig. Ze moeten het echt leren! Daarbij vind ik het idee van vroeger zo gek nog niet. We willen onze kids allemaal graag vrij opvoeden, helemaal hip, en dan over 15 jaar klagen dat onze pubers zo uit de hand gelopen zijn. Nee, dan liever een strenge opvoeding, maar dan leren je kids wel hoe ze om moeten gaan met gezag en autoriteit, want daar zullen ze vroeg of laat toch mee te maken krijgen!
Ik ben streng opgevoed zonder ooit een tik te hebben gehad. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, dat is een misvatting
Maar Marjanneke, is dit niet iets heel anders dan een kind van een jaar een tik geven omdat hij ergens opklimt waar het niet mag of gevaarlijk is? Denk je echt dat hij dat dan onthoud? Zo'n ukje?
marjanneke schreef Ook ik ben tegen een 'pedagogische tik'. En zeker bij zulke kleine kinderen waar we nu over praten. Maar ik vind wel dat sommige meiden hierin erg de werkelijkheid uit het oog verliezen. Ik weet zeker dat in hele uitzonderlijke situaties 'uitleg' of apart zetten voor geen meter werken. Ten eerste omdat het niet begrijpelijk is voor je kind, of ten tweede omdat het niet genoeg indruk maakt.
Interessante discussie dit. Ik ben er zelf in principe tegen maar het is mij nu 3 keer overkomen: 1 keer mepte mijn oudste in mijn gezicht, toen deed ik een slabeweging terug in een reflex - vind ik nog steeds slecht van mezelf. Verder twee keer een tik voor de billen, een keer toen hij zijn vader tegen zijn hoofd schopte, en een keer toen hij zijn broertje met een auto op zijn hoofdje sloeg. De laatste twee gevallen sta ik nog steeds achter; dat vond ik zo iets ergs! Bovendien geneigd zijn in zo'n situatie hem hardhandig beet te pakken bij de arm en in de hoek of gang te zetten - ik zie dan weinig verschil met een tik voor de billen. Wat ik zelf nooit zou doen is mijn kind in de gang zetten, dat moest ik altijd en er zijn weinig dingen erger voor extraverte en claustrofobische kinderen. Verder denk ik dat het echt staat of valt met hoe het karakter van je kind is, het is natuurlijk gemakkelijk te zeggen dat je gewoon 'nee dat mag niet' moet zeggen als je een gemakkelijk kind hebt. Ik zie hier ook al het verschil tussen de twee: de ene heeft gewoon een veel sterkere wil dan de ander. Wat ik echt verwerpelijk vind, is als men (bijv een moeder bij ons in de straat), voortkomend uit de wil niet te straffen (hoek, gang, krukje of tik whatever) het kind emotioneel gaat beïnvloeden. Als het jongetje bijv echt niet mee naar huis komt, zegt ze; kom nu mee naar huis want ik moet je zusje voeden, je wilt toch ook dat je zusje gevoed wordt? En wat ik ook lastig vind; laatst hadden we een moeder met zoontje op bezoek en het jongetje slaat mijn zoon uit het niets bewust keihard met een treintje op zijn hoofd. En de moeder gaat alleen op ooghoogte bij hem zitten en zegt op een lievige toon: dat mag niet hè, want dat doet pijn, ga maar weer lief samen spelen. En mijn zoon keek echt van: Huh? Is dat alles? Hij was helemaal in de war want hij had pijn en was geschrokken. Toen ik hem had getroost is ie opgestaan en weggelopen, en toen kwam hij terug en vroeg hij of ik ervoor kon zorgen dat het jongetje wegging. Gelukkig wilden ze toch al gaan, maar toch voelde ik me nog steeds rot. Wat hadden jullie gedaan? Ik denk dat mijn conclusie is:iedereen zijn eigen manier van opvoeden, maar ik vind het wel erg belangrijk dat het kinderen duidelijk wordt gemaakt als ze iets echt heel stouts hebben gedaan, en vooral dan een ander opzettelijk pijn doen. Daar niet op reageren vind ik dan erger dan een gecontroleerde tik.
Hier ook niet. Zelfs bij mijn stiefzoon, die echt een draak van een peuterpuber was, niet nodig gehad: hij ging gewoon op de trap als hij dwars deed, of kreeg een andere consequentie, (geen snoep, niet in bad spelen na het eten, dat soort dingen). Ik vind het niet nodig en gebruik dus ook liever andere dingen om m'n kids te leren wat ik van ze verwacht qua gedrag. Ik kan me overigens wel voorstellen dat er situaties zijn waarin echt niets anders werkt, dat je met beleid die tik wel toepast. Kids die andere kids slaan bijvoorbeeld, en bij wie niets werkt om dat af te leren. Maar ik moet zeggen: hier slaan wij zelf niet en de kids doen dat onderling ook weinig. Denk dat dat alles met elkaar te maken heeft. Thirza heeft net wel een fase van meppen achter de rug, maar vaak uit frustratie om dingen en dat corrigeerden we dan gewoon: Aangeven dat we dat niet willen zien en alternatieven aanbieden, ('je kunt gewoon nee zeggen', 'je kunt gewoon zeggen dat je boos bent', enz enz). Werkte uitstekend.
Hetzelfde als jij. Jij moet je niet bemoeien met hoe iemand anders haar kind opvoedt. Die moeder is blijkbaar van Unconditional Parenting: zij legt aan haar zoontje de gevolgen van zijn acties uit, en laat het daarbij.
Heel pedagogisch dat unconditional parenting; in mijn ogen ontbreekt hier 1 heel belangrijk aspect; namelijk de consequenties van je acties aanvaarden. Uitleggen en het daarbij laten? Lekker makkelijk... een excuus is minimaal op zijn plaats hier. En ja dat kunnen kinderen prima hoor, is wat wij op school de kinderen ook laten doen. Hand geven, sorry zeggen (gemeend!) elkaar in de ogen kijken en zeggen waarvóór je sorry zegt (dat laatste is ook heel belangrijk). De moeder had haar zoontje van mij echt niet perse een pak rammel hoeven geven, maar alleen op een lief toontje zeggen: dat mag niet he? Nou sorry... is ie nou helemaal belazerd..
Ja, daar ben ik het mee eens. Het uitleggen dat het niet mag of dat het pijn doet is niet genoeg, vind ik. Je mag dan ook wel even je excuses aanbieden en als het vaker gebeurd hoort daar naar mijn mening wel een consequentie bij. Slaan/schoppen is hier nog erg weinig aan de orde geweest, dus ik weet ook niet of ik daar direct een consequentie aan zou hangen of pas bij de tweede keer (als het kind dus goed weet dat het niet mag). Hier nog nooit gebeurd eigenlijk. Ik merk hier ook dat als ik schrik of boos reageer 'Wat doe je nou!' dat dat al veel effect heeft. Ik laat daarmee zien dat het gedrag niet normaal/geaccepteerd is.
Ook wij hanteren UP. Maar het is niet uitleggen en het daarbij laten hoor, het is ook niet op liefige toon zeggen: foei dat mag niet. Deze opvoedmanier behelst heel wat meer, en consequenties van je daden inzien heeft niks met tikken of straffen te maken, dat kan ook anders. Excsuses aanbieden hoort daar ook gewoon bij. Het is gewoon een andere manier dan wat de meeste mensen gewend zijn en daardoor denkt men dat het zweverig, democratisch en niet streng is. Maar goed ik ben niet de apostel van de UP beweging, dus ik zal ook niet uitvoerig proberen mensen hiervan te overuigen. Wij trekken ons eigen plan en en anderen ook.
Ik ben het eens met Purk. Dit omschrijven als DE UP-methode klopt volgens mij ook niet. Ook hier een opvoedingsstijl die elementen heeft van UP en AP. Mijn dochter is bijna 2 en inmiddels oud genoeg om excuses te snappen. Dat kunnen kinderen zeker inderdaad. Welgemeende excuses lijkt me 1 van de vereisten om op een geweldloze, normale manier met elkaar om te gaan in deze maatschappij en dus vind ik het ook belangrijk dat mijn kinderen dat leren. Heeft verder niet zoveel te maken met Unconditional Parenting, maar meer met fatsoensnormen. Ik wil mijn kind ook aanleren netjes gedag te zeggen als ze binnenkomt en weggaat en alsjeblieft en dankjewel zeggen...
Ik heb dit topic vaak voorbij zien komen. Maar elke keer wist ik niet goed wat te stemmen. Ik heb ondertussen mee gelezen en ben van mening dat ik niet ga stemmen. Ik vind in principe dat een tik niet oke is, maar ik snap dat er soms situaties zijn waardoor een ouder hier toch voor kiest. Maar dan wel bij een leeftijd wanneer ze het kunnen begrijpen. Ik kan mij ook voorstellen dat het gebeurt in een situatie voor je je erg in hebt. Dat je er niet goed over nadenkt maar een eerste reactie geeft. Misschien niet goed. Maar wel de realiteit soms. Dus mijn idee: probeer het op een andere manier. Straf dan door weg zetten, herhaling, negeren maar ook door het om te draaien: belonen bij positief gedrag. Ach het opvoeden is moeilijk he..! Maar wel erg leuk vind ik!
Even een beetje off-topic: voor de mensen die Unconditional Parenting als opvoedmethode hanteren: kan ik daar ergens goede info over vinden? (liefst in het Nederlands) Laatst al wel een boek in de bieb geleend over opvoeden zonder straffen en belonen, erg interessant. Weet je, ik heb tot op heden geen duidelijk visie wat betreft het opvoeden. Ja, een beetje de 10-gouden-regels van de opvoedondersteuning die ik eens in mijn handen gedrukt kreeg (voor wie het interessant vind, kan ik ze hier ook nog wel eens ergens neerzetten). Vind het daarom wel interessant om me eens in andere methodes te verdiepen. Net als dat ik open stond voor het verhaal van de overburen die dus wél de pedagogische tik hanteren, sta ik ook open voor andere methodes en ideeën. Nooit verkeerd om je horizon te verbreden
Om et in dit onderwerp over de pedagogische tik te kunnen houden, heb ik even een ander onderwerp aangemaakt voor wat betreft andere opvoedmethodes.
Excuus, mijn antwoord was wat kort (heb ik vaker last van). Hoewel ik dus het gevoel heb dat die moeder UP hanteert, denk ik niet dat zij dat goed/volledig doet. De consequenties van de daad van haar zoontje werden niet volledig uitgelegd (slaan doet pijn, jongetje is verdrietig) en haar zoontje onderging er ook geen 'gevolgen' van (excuses aanbieden, toegeven dat hij begrijpt waarom slaan niet goed is, etc).