Lieve allemaal, Ik zit ergens heel erg mee.. Sinds een paar weken ben ik bezig met mijn eerste ICSI en ik heb veel last van de decapeptyl. De afgelopen weken ben ik erg emotioneel en zeg ik soms hele rare dingen (het is net alsof ik minder remmingen heb), ik schrik er soms zelf van hoeveel last ik ervan heb. Vorige week kwam ik bij een vriendin en we hadden een gesprek. Ik voelde me die dag al heel raar, echt totaal niet mezelf. Op een bepaald moment was ik aan het vertellen en zei ik iets heel doms wat ik nooit op die manier had mogen zeggen. Meteen nadat ik het zei schrok ik ervan en zij reageerde kwaad en ik brak en begon heel erg te huilen. Meteen heb ik laten weten dat ik het niet zo bedoelde en niet wist waarom ik het had gezegd.. We hebben het er daarna eigenlijk niet meer over gehad, maar het de rest van de middag hing het in de lucht. De dagen erna voelde ik me enorm schuldig en op aanraden van mijn man stuurde ik haar een berichtje. Hij was ervan overtuigd dat het wel een beetje mee zou vallen en dat ze het echt wel zou begrijpen. Dus ik stuurde een berichtje waarin ik vertelde dat ik er heel erg mee zat, hoe erg het me speet en dat ik het nooit had mogen zeggen. Haar reactie kwam pas laat, maar het was een heel verhaal waarbij ze o.a. zei dat haar vertrouwen in me een deuk had opgelopen en dat ze er spijt van had me dingen te hebben verteld.. Ik schrok enorm, omdat ik had verwacht dat het wel los zou lopen.. Zij wist toch ook hoeveel last ik van die hormonen had? En na 7 jaar vriendschap wist ze toch ook wel dat dit niets voor mij was? Ik heb nog gereageerd op haar berichtje dat ik het jammer vond dat ze geen vertrouwen in me had en er spijt van had dat ze me dingen had verteld en dat ik het normaal nooit zou hebben gezegd. Ook stuurde ik dat ik veel last had van de hormonen. Sinds die tijd heb ik niets meer van haar gehoord en ik weet niet zo goed wat ik moet doen.. Het houdt me de hele tijd bezig en het doet ook pijn, want we zijn al lang vriendinnen en ik had juist in deze periode verwacht dat ik haar steun zou krijgen.. Ik wil heel graag dat het gewoon goed komt (het allerliefst wil ik dat het nooit was gebeurd, maar ik kan het moeilijk terug draaien). Maar ergens heb ik ook de behoefte om haar uit de weg te gaan, omdat de situatie veel stress geeft en dat kan ik echt niet gebruiken momenteel, ik moet me richten op mijn ICSI. Ik vind het alleen wel heel moeilijk om er niet aan te denken.. Ik kan jullie raad goed gebruiken..
Ik zou het even laten bekoelen, en je richten op de icsi. Als het een echte goede vriendin is, komt het wel weer goed.
Oh ja, nog even een positieve opmerking erbij, zodra je start met stimuleren word je weer jezelf. De emotionele bijwerkingen van de remmers verdwijnen dan.
Tja..het zou er bij echt van afhangen WAT je precies gezegd hebt....als je iets tegen haar gebruikt heb wat zijn jou in vertrouwen verteld heeft, dan maken de hormonen niet veel uit. Er zit dan een kern van waarheid in die gewoon hard aankomt. Net als bij sarcasme... Succes met je icsi!
Dat hoorde ik ook, ik kan niet wachten! @female81; Het is meer een opmerking die anders bedoeld was dan hij over kwam.. Ik bedoelde het minder slecht dan het over kwam.. Ik wil niet teveel in details treden waar het over ging, want dat is persoonlijk.. Het was in ieder geval geen aanval naar haar. Zelf zou ik niet zwaar aan de opmerking tillen, maar voor haar is het blijkbaar anders..
Idd ligt er net aan wat er gezegd is Als het iets heeeel ergs was, zou ik het je wel kwalijk blijven nemen, hormonen of niet, maar als het iets onbenulligs was dat is het een ander verhaal
Als jouw opmerking haar zo erg heeft geraakt/gekwetst, kan ik het heel goed begrijpen dat ze jou niet meer zo vertrouwd. Iedereen zegt wel eens iets wat hij/zij niet had moeten zeggen, maar sommige mensen zijn nou eenmaal wat gevoeliger en zijn sneller gekwetst. Dus dat jij er niet zo zwaar aan tilt wil nog niet zeggen dat dat voor haar ook geld. Om het dan op je hormonen af te schuiven, vind ik persoonlijk nogal een 'slap excuus'. Als je er echt zo mee zit zou ik nog eens goed met haar gaan praten.
Oh, lastig meid. Vriendschappen onderhouden is zoooo moeilijk! Ik zou proberen het goed te maken. Verras haar met een dagje uit. Neem haar mee op een verwendagje bij een beautyoord of iets. Ga met haar uit eten of naar de film. Even wat quality time met je vriendin!
Ik wil wel even zeggen in deze, voordat TS af word gebrand op de hormonenkwestie, dat je als je zoveel hormonen moet spuiten...je echt jezelf niet bent. Ik stond notabene te janken op mijn werk...ik huil nooit...de laatste keer dat ik huilde was bij de breuk met mijn ex in 2003. En met de lucrin was ik lichtgeraakt, ging ik huilen omdat mijn collega chagerijnig naar me keek ( ) en zag ik de dingen niet in perspectief. Die lading hormonen kunnen echt behoorlijk invloed hebben op je hele zijn. En helaas is dat alleen te snappen als je ze zelf hebt moeten spuiten. niks geen slap excuus..die hormonen maken je soms tot een monster. Maar dat weet je van te voren, ik heb heel wat dingen ingeslikt die ik zou willen zeggen. Maar soms..heel soms floepte er iets uit. Iets wat ik nooit had gezegt zonder die hormonen.
Nou, ik weet niet of je zelf decapeptyl hebt gespoten, maar ik kan je vertellen dat ik me totaal niet mezelf voel de afgelopen tijd.. Je kunt het een 'slap excuus' vinden, maar dat vind ik ook wel heel makkelijk..
Ik heb geen ervaring met die specifieke hormonen, maar heb wel "last" gehad van zwangerschapshormonen Een kind krijgen is niet voor niks vrij stressvol voor je relatie! En dat geldt net zo goed voor je vriendschappen! Investeren dus! Wat zou je doen als het je partner was geweest die was gekwetst?
Ik zou naar haar toe gaan, maar pas na 4 september. Laat het even rusten. En daarna koop je een grote bos bloemen en een fles alcoholvrije wijn en ga je met haar praten. Leg jouw gevoel uit, geef haar de kans haar gevoel uit te leggen. Als ze een echte vriendin is, komen jullie er samen wel uit!
Ik denk dat ik sowieso moet afwachten wat de Gonal F gaat doen, waardoor mijn hormonen weer een beetje in balans komen.. Die kan ik vanaf morgen gaan prikken, dus ik hoop dat het snel veranderd.. Ik denk dat het een goed idee is om na mijn punctie een bos bloemen te brengen en te proberen het uit te praten..
Ik kan me goed voorstellen dat je veel last van die berg hormonen hebt. Hopelijk kan je snel door naar de volgende stap. Ik zou snel eens met haar gaan praten sterkte met je traject en hopelijk zien we hier snel een mooie zwangerschapsbanner van je.
zwangerschapshormonen lijken me niet echt te vergelijken met die hormoonspuiten die TS krijgt toegediend, maargoed. Ik denk dat je het even moet laten rusten, je hebt nu al een aantal keer excuus aangeboden, als je blijft doorgaan met het goed willen maken, zal ze het misschien als een beetje opdringerig opvatten. Daarbij, kent ze jou ook al behoorlijk lang toch? en weet ze van de situatie waarin jij zit af? en dat jij nooit zo raar uit de hoek zou komen? ik weet niet of het haar toen is opgevallen dat jij zelf heel erg van je opmerking schrok en ervan ontdaan was? Persoonlijk vind ik dat ook zij een beetje water bij de wijn mag doen en even verder moet kijken dan alleen naar de (onbewust)misplaatste opmerking.
Dit dus. Je kan niet alles op de hormonen gooien natuurlijk, hoe rot je je ook voelt, het is niet een excuus om iemand te gaan kwetsen.
Ja, ik heb 9x IVF gedaan dus ken het spul. Maar ik ging altijd de kamer uit of tot 100 tellen als ik een "bui" had, zeker bij vrienden en collega's. M'n man kan wel wat hebben.
Het was niet eens dat ik de opmerking aan voelde komen.. hij overviel mij eigenlijk net zo als haar.. We zijn 7 jaar vriendinnen en ze was getuige bij mijn huwelijk.. We hebben nooit eerder ruzie gehad.. Zij is degene die als eerste wist dat we probeerden zwanger te raken en dat het niet lukte, ze was de eerste die wist dat we vruchtbaarheidsbehandelingen moesten ondergaan. Dat is veel last had van de decapeptyl had ik ook aangegeven. Ze heeft absoluut door gehad dat ik net zo van die opmerking schrok als zij.. Ik heb nog nooit gehuild in haar bijzijn en ik was helemaal in tranen. Over het onderwerp wil ik gewoon niets kwijt.. Maar het was een onhandige domme opmerking.
Misschien ben ik een beetje simpel, maar als je een lullige opmerking hebt geplaatst en meteen daarna meerdere keren je excuses ebt aangeboden vind ik het een beetje zwak van zo'n goede vriendin dat ze zo moeilijk doet. Niemand is toch perfect? Als je het niet belangrijk had gevonden en zij wel dan was het een ander verhaal geweest. Maar als iets eenmaal is gezegd kun je niet veel meer dan je excuses aanbieden. Daarnaast vind ik niet dat je je hormonen als excuus gebruikt. Ik heb zelf ook alleen maar ervaring met normale zwangerschaps hormonen (en Pregnyl) dus ik weet gelukkig niet hoe de IVF stimulerende hormonen zijn maar ze hebben wel de reputatie om heel zwaar te zijn. Ik zou dat zeker als verzachtende omstandigheden zien. Dikke knuffel meis! Hopelijk is het snel weer helemaal goed met je vriendin en hopelijk heb je snel geen last meer van de stimulerings hormonen maar van zwangerschapshormonen!!!