Ik ben zeer onzelfstandig. Maar heb uit mijn "zelfstandige" tijd wel verstandig een spaarrekeningetje opgezet..
Voor alle mensen die niet economisch zelfstandig zijn: Voelt dat niet rot? Dat je afhankelijk bent van een ander?
Nee, in mijn situatie is het niet anders. Voel me echt niet rot en ik voel me ook niet "afhankelijk" Zijn geld is mijn geld en andersom.
Waarom zou je je hier rot onder voelen. Ik werkte ook gewoon full time voor dat ik kinderen kreeg. Toen was ik zelf onderhoudend zoals het hier genoemd word. Toen wij Samen besloten om te proberen om kinderen te krijgen hebben wij ook samen besloten dat ik van fulltime naar 2 dagen werken zou gaan. Wij zijn getrouwd hebben samen een huis kids enz. Alles is van ons samen en niet apart. Ik 'werk' buitenhuis en thuis, zorg dat alles geregeld word en hij werkt buitenshuis en brengt idd meer geld in het laatje. Maar als ik ook meer geld in het laatje zou brengen zou er ook veel meer uit moeten gaan voor de opvang enz. Wij doen dus evenveel voor ons samen en ons gezin en wij meten dit niet in dat hij meer geld meebrengt en ik minder. Het voelt dus ook niet als zijn geld en mijn geld maar Ons geld. En ja mochten we ooit uit mekaar gaan dan valt daar ook wel wat te regelen. Dan zullen we andere afspraken moeten maken maar nu is alles prima geregeld
Nee, maar als manlief de benen neemt is een uitkering zo aangevraagd en ik kan altijd meer kindjes aannemen(ben gastouder) als die zich aandienen.
Doe eens effen normaal he. Het is een oprechte vraag. Ik zou het voor mijn man ook rot vinden als hij (structureel) economisch van mij afhankelijk zou zijn. Ik weet dat hij dat niet leuk zou vinden. Daarnaast loop je als gezin natuurlijk wel meer risico als er op 1 kostwinner gebouwd wordt. Zeker in deze tijd, is dat een extra risico. Hij of zij zou maar ontslagen worden. Zit je mooi met de gebakken peren.
Nee dat economisch niet zelfstandig zijn voelt niet slecht of wat dan ook.. Het is nl een bewuste keuze zelf voor onze kinderen te zorgen en dus werkt een van ons (nu mijn man omdat hij meer verdiende). Hij werkt voor ons gezin door middel van het geld dat hij verdient, ik werk voor ons gezin door de zorg (merendeels) te dragen thuis. Economisch zelfstandig zijn vind ik helemaal niet van belang op dit moment.. Dat ik financieel mezelf kan redden komt wel weer, of wie weet draaien we de rollen nog om. Voor nu is het prima zo voor ons gezin waarin ieder op zijn eigen manier zijn steentje bijdraagt.
Mijn man heeft een baan, een eigen zaak en nog een gezammelijke familiezaak. Ik breng geen geld binnen (momenteel) maar hij is wel afhankelijk van mijn zorg wat betreft de kinderen.
Ik zou me rotter voelen als ik echt hele dagen niks deed...Ik voed zijn kind(straks kinderen) op, zorg dat hij in een schoon/net huis thuis kan komen met een bord eten op tafel en in schone kleren rond loopt. Ik ervaar dit als een luxepositie..En het is niet zo dat ik helemaal niks in het laatje breng(ja nu ff, maar straks wel weer) dus ik zou niet weten waarom ik me rot zou moeten voelen. Ik ben juist blij dat ik er voor mijn kind(eren) kan zijn en niet verplicht ben om fulltime of nog meer te werken omdat we tot onze nek in de vaste lasten zitten omdat we zo nodig een duur huis of een dure auto moeten hebben. We hebben een normaal rijtjeshuis, rijden een occasion, gaan 1x per jaar op vakantie, hebben de voorraadkast nooit leeg en kunnen leuke dingen doen zo nu en dan en bovenal genieten van elkaar. En dat op 1 normaal inkomen en een kleine aanvulling...het is maar net wat voor eissen je aan je leven stelt.
Als je samen een gezin hebt kun je neem ik aan deze keuze bewust maken, en wat als dit en wat als dat... is nog nooit iemand gelukkig van geworden. Je kunt niet weten wat er op je pad komt. Daarbij is het gewoon niet altijd realiseerbaar dat allebei de ouders werken ook al zouden ze dat willen, denk aan ziekte van kind of ouder, teveel onregelmatigheid bij 1 ouder, het gewoonweg geen zin heeft om te werken qua opvang kosten, geen werk kunnen vinden enz. enz. niet alles is zwart wit.
Nee absoluut niet als ik zou trouwen met dat idee en die normen en waarden had ik niet mezelf trouw gebleven, wilde dolgraag de opvoeding die ik zelf heb gekregen mijn kinderen kunnen bieden, mijn man heeft een fulltime werkende moeder gehad en wil dit ook absoluut niet voor zijn kinderen, hij heeft zoveel moeten missen zegt ie zelf, Het voelt juist goed om afhankelijk te zijn van iemand anders (alhoewel ik dat niet perse zo zie) het is fijn dat iemand zo voor zijn gezin wil zorgen om hen bepaalde normen en waarden te kunnen meegeven die wij voor ogen hebben, maar ook de zorg te geven die onze kinderen nodig hebben zodat ze alle kansen in het leven zullen hebben vanuit een goede en sterke basis. Ik ben slim en inventief genoeg om als ik single zou komen staan mezelf te redden hoor, maar het HOEFT nu niet want heb mijn gezin om voor te zorgen dat heeft prioriteit. En mocht mijn man overlijden daar hebben we hele goede voorzieningen voor getroffen.