Nee sorry hoor jij bent altijd zo vreselijk.....weet niet eens een woord ervoor te verzinnen...het lijkt wel alsof je niet realiseerd dat mensen er niet voor kiezen om werkloos te zijn ziek geen werk kunnen krijgen IN DEZE TIJDEN.... zie vaak posten van jou voorbij komen waarbij ik echt op me handen moet zitten maar helaas lukt dat niet altijd... Ik zeg eerlijk wij hebben het gewoon goed....maar helaas is het niet bij iedereen zo en waarom zouden ze zich rot voelen om onmacht of overmacht....soms kan het niet anders....
Dat begrijp ik heel goed, dat het niet altijd een keuze is. Verders ga ik niet op je persoonlijke aanval in. Als je iets specifieks tegen mij wil zeggen, dan doe je dat maar per pb. Laten we het gewoon ontopic houden.
Ik denk dat dit alleen maar rot voelt als het geen keuze is. Opzich doe ik wel wat op een dag dus heb niet echt tijd om me rot te voelen.
Ik ben - zeer bewust - economisch zelfstandig. Ik heb een fulltime baan (4x9) waar lekker in verdien. Dat helpt mij, ik weet dat als mijn man ooit iets overkomt, als we uit elkaar gaan of als hij zonder werk komt te zitten, we het in principe (in een ander huis) kunnen redden. Het lijkt me enorm rot als je ongewenst niet economisch zelfstandig bent.
Uhm, nee.. Als het een bewuste keuze is, voelt dat zeker niet rot. Op andere gebieden is mijn vriend afhankelijk van mij, ik heb ook niet het idee dat hij dat als vervelend ervaart. Ik denk dat je in een relatie altijd wel een beetje afhankelijk van de ander bent, op wat voor manier dan ook.
Ben blij dat de twee antwoorden zo concreet zijn, want zonder die exacte bedragen, zou ik het niet weten. Maar ja, ik ben dus wel economisch zelfstandig.
Nee ik denk het niet. Ik heb nu geen officieel inkomen, maar stufi, omdat ik studeer. Maar als ik daarmee klaar ben zal ik zeker wel onafhankelijk kunnen zijn.
Volgens de norm ben ik economisch zelfstandig. Ik verdien meer dan 834,- netto per maand. Ik werk 18 uur. Maar ik kan met mijn parttime baan toch echt ons koophuis en andere lasten niet bekostigen als het inkomen van mijn man wegvalt. Dus tsja uiteindelijk ben ik wel 'afhankelijk' van het inkomen van mijn man. Edit: Overigens hebben we wel goede regelingen/verzekeringen voor als mijn man (of mij) iets overkomt. En een spaarpotje voor als mijn man zijn baan zou kwijtraken.
Met mantelzorg en vertaalwerk verdien ik rond de 600 euro per maand.Misschien met meer vertaalopdrachten dat ik dan wel 834 euro zou halen,of volgend jaar,als ik als doktersassistent aan de slag kan.
Helaas, ik zou wel willen maar dat lukt me niet. Er zijn maanden dat ik er ver boven zit, er zijn ook maanden dat ik weinig tot niets verdien. Het werk in mijn sector is er gewoon niet in deze regio en solliciteren op andere banen is tot nu toe zonder resultaat.
afhankelijk van een "ander"??? mijn levenspartner die samen met mij een gezin heeft gemaakt, iets dat je met zorg en liefde doet en bepaalde idealen. investering heet zoiets, niet afhankelijk zijn van iemand... je investeert tijd en creeert naar voor jullie een ideaal leven voor je kinderen. Wij vinden het ideaal om 1 ouder voltijds bij de kinderen te hebben de eerste 4 jaar van hun leventje, werken kan altijd nog, leven in luxe kan altijd nog. Buiten dat mijn man verdient zo goed dat we al in luxe leven. Ja WIJ...ik dus ook, tja voor DIT geld heb ik niet voor ene baas gewerkt nee, maar ik doe de andere kant van het verhaal Kinderen krijgen en opvoeden. Wanneer ik weer ga werken en we 3 x per jaar op vakantie gaan, ga ik toch ook niet zeggen..hey joh je vreet nu van MIJN verdiende geld dus nee voel mij zeker niet rot, ben juist heeeeel blij, dat mijn kinderen een mama hebben die er voltijds is/kan/ en wil zijn.