wat ik mij nou afvraag, ik lees al jullie verhalen.... en zelfs Pizza78, die het zelf heeft gehad. wat voel je nou op zoń moment,en heb je door dat het flink mis is? mijn moeder heeft ook een hartinfarct gehad, en aan mijn onderschrift zien jullie, dat ze het niet na kan vertellen. zegt de huisarts ook nog, ja als ze nou niet alleen was geweest, had iemand nog misschien hulp kunnen inschakelen... ja lekker van die arts, om dat te zeggen. maar affijn, wat ik me nu dus al bijna een jaar afvraag....... zou ze nou zelf geweten hebben dat het mis was, of dacht ze nou gewoon, o ik ben niet lekker, en dat is met een paar dagen wel weer over.
Mijn vadre voelde direct dat het mis was. Hij is wel steeds bij kennis gebleven maar zat in de auto met mijn moeder, zij is achter het stuur gekropen en direct naar het zkh gereden. Maar mijn tante heeft 2 licht infarcten gehad en voelde zich niet zo lekker, die hebben ze later ook alleen op het ctg gezien als een stukje verminderde hartactie. Maar bij zo'n zware als mijn vader heeft gehad (er was zo'n 15% van zijn spier afgestorven) voelde hij direct de pijn.
Mijn sv had last van pijn op de borst en wat kramp in zijn kaak. Er komt bij niemand in de familie hartklachten voor dus dat had hij daar ook totaal niet aan gelinkt. Ze belden onderweg van de camping in Twente naar huis omdat hij zich toch niet super voelde. Mijn sm zit in een rolstoel en die kan in de caravan niks zonder mijn sv. Op ons doorvragen aan sm waar hij dan last van had linkte wij het wel en we stonden erop dat hij naar de HAP zou gaan. Sv reed zelfs!. We gaven aan dat we dat niet zo'n goed idee vonden maar hij voelde zich goed genoeg om te rijden. Waren wij niet blij mee mja zaten niet in de buurt. Later realiseerde hij zich wel hoor dat hij dat nooit had mogen doen. Maar ze gingen er op dat moment van uit ach het zal wel niks zijn en omdat wij zo aandrongen zijn ze naar de HAP gegaan. Anders hadden ze het nog een nacht en een dag aangekeken (Hemelvaart) en gingen ze vrijdag wel naar hun eigen ha als de klachten aanhielden. Maar dat is misschien het verschil tussen een licht infarct en een zwaar infarct zoals Juul75 haar vader had.
Ik werd s ochtends wakker met pijn tussen de schouderbladen en de pijn straalde uit naar me onderarm ,de dag ervoor en de dag zelf was ik erg benauwd en voelde op dat moment gewoon als een griepje waarbij alles gewoon pijn deed.In de ochtend had ik 1 keer in het uur of half uur een soort van aanval waarbij het leek alsof er een olifant op me borst had plaatsgenomen en het zweet me overal uitbrak, daarbij kreeg ik ook iets wat ik het best kan omschrijvenals een paniek aanval al weet ik niet hoe dat precies is maar goed. Na 4 van die aanvallen ben ik op aanraden van me groepsleider naar de eerste hulp gegaan.En daar heb ik de grootste mazzel mee gehad ik was aan het werk in het amc.de eerste hulp heb ik zelf bereikt en de dokter heb ik nog gezien.daarna ben ik het spoor bijster geweest en deed me ogen open en lag in de cathkamer.geen reanimatie geweest gelukkig maar wel iets schade aan me hart overgehouden. Op dat moment maakte ik geen connectie met iets van hart want wie verwacht dat nou op mijn leeftijd, maar het zit helaas in de familie en als het me nog een keer zou gebeuren weet ik wel zeker dat ik het herken
Mijn vader heeft al 2 jaar last van zijn schouders en daar kwam de pijn nu ook vandaan zo als altijd, zijn huisgenoot kwam thuis en normaal zegt hij hoi door de dichte deur en loopt naar boven (raar in gedeeld huis) maar mijn vader riep hem omdat hij het zo warm had en graag een glas water wou maar die durfde hij niet te pakken. Vervolgens ziet die huisgenoot mijn vader en die zwete zich rot, helemaal buiten adem dus die heeft meteen 112 gebeld. Mijn vader zei later ook, ik had NOOIT zelf gebelt!
Mijn vriend had op zaterdagochtend aangegeven dat hij wel benauwd was, maar voornamelijk pijn in zn rug/tussen zn schouderbladen. Maar normaal heeft ie daar ook een "knobbel" zitten. Dus heb m de hele volgestopt met PCM en ibu tegen de pijn. 's Avonds in bed was hij weer zo benauwd, heb nog gedacht aan klaplong, vanwege de kortademigheid. Heb hem halverwege de nacht naar de bank verhuisd, omdat hij alleen maar rechtop kon zitten. Dat was dan nog enigszins comfortabel. Om half zeven heeft hij me, gelukkig, geroepen dat het niet ging en dat hij door een arts gezien wilde worden. Dus was nog nummer aan het zoeken van HAP/ZH... terwijl ik met de telefoon in mn handen sta... roept hij me "het gaat niet goed" en hij zakt zo weg Heb hem gelukkig weer bij kunnen krijgen, en pas toen werd me duidelijk dat hij ook druk op de borst had, en last van arm. Direct 112 gebeld, binnen 10 minuten waren ze er, gestabiliseerd en met grote spoed naar het ZH. Binnen 10 minuten na aankomst lag hij al op de OK, voor katheterisatie.... is gedotterd en heeft een stent gekregen. Bij mn moeder was het anders..... die is zelfs eerst weer naar huis gestuurd met "u heeft een ontsteking aan uw borstbeen". Pas paar maanden later werd duidelijk dat ze dus een infarct had gehad
Ik werk op de hartafdeling. Er zijn mensen die meteen voelen dat het mis is, maar er zijn ook mensen die niets gevoeld hebben. Waarbij pas later blijkt dat ze een infarkt gehad hebben. Gelukkig kunnen ze tegenwoordig zelfs het kleinste infarktjes opsporen, soms schampschot genoemd. Maar si er schade aan het hart,dan moet het infarkt genoemd worden. Het kan ook verraderlijk zijn.... hartklachten blijken later aan de maag te liggen. Of ogende maagklachten blijkt een hartprobleem. Dat komt omdat er om het hart vanalles ligt en hartproblemen zich heel wisselend kunnen uiten. Niets voor niets wordt er apart onderzoek naar vrouwen en hartklachten gedaan. Hartrevalidatie is belangrijk na een infarkt. Wij adviseren mensen als ze met ontslag gaan om tot aan het eerste polikliniek bezoek rustig aan te doen. Dus niet werken, daarna in overleg met de arts rustig opbouwen naar wat het lichaam aangeeft. Luisteren naar je lichaam is heel belangrijk!!! Ga je zweten, dan doe je teveel. Wettelijk mag je na een infarkt 5 weken niet autorijden.
We zijn net bij ze geweest, want ze moet wel blijven. Ze was er wel beduusd over, maar ze vond het ook niet leuk om te blijven. Ze maakte zich eerder druk over de kapperafsrpaak van morgen en of pa alles wel goed afsluit vanavond etc etc. We proberen haar dus duidelijk te maken dat het misschien komt omdat ze zich altijd zo druk maakt. Haar bloeddruk was wel torenhoog en er is ook wat met haar nieren. Maar hoe en wat weten we niet, daar hopen we morgen antwoord op te hebben.
Dat van het autorijden klopt niet helemaal.. het is 6 weken, mits je de tijd nog restverschijnselen had / heb. Dan moet je een cbr procedure volgen en evt. een rijtest doen of een gehele keuring. ik heb eind juli de goedkeuring gehad na 13 maanden niet rijden vandaar dat ik dit weet. TS; veel sterkte! het is niet niks zon infarct.
Mijn moeder in januari een flink infarct gehad. Zij is van hetzelfde type als je schoonmoeder. Na het infarct nog 4 dagen in het ziekenhuis gebleven en daarna revalideren. Omstreeks mei deed en kon ze bijna alles weer. Enige waar ze nu op moet letten is dat ze haar grenzen niet over gaat. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen.
mijn vader is ruim 15 jaar heel zwaar hartpatient geweest. hij kreeg destijds de eerste op zijn werk en is nooit meer aan het werk geweest, terwijl mijn vader echt een harde werker was. hij heeft toen 5 omleidingen gehad en toen leek het wel beter te gaan, maar hij was volledig afgekeurd. toen overleed mijn moeder en kreeg hij het ene infarct na het andere. 9 maanden na het overlijden van mijn moeder hebben ze 2 nieuwe hartkleppen geplaatst. wij werden elk uur gebeld en toen ze belde dat zijn hart niet zelf op gang wilde komen door een bloedprop, stortte even onze wereld in. na een uur belden ze weer terug dat ze toch bij de bloedprop konden komen en dat zijn hart weer op gang was gekomen. daarna ging het redelijk met mijn vader, maar zijn hart werkte na 2 hartoperaties nog maar voor 40%. 4 jaar geleden begon de ellende weer en weer constant hartinfarcten met longontstekingen erbij, maar telkens krabbelde hij weer op. ik weet nog dat hij een keer op controle moest bij de cardioloog en die was verbaasd dat mn vader nog leefde haha. toen in maart 2009 werd mijn vader weer niet goed, ontzettend benauwd ook, dus weer naar het zh en daar kwam uit een longontsteking. wij helemaal opgelucht, eindelijk een keer niet zijn hart, dachten wij. de volgende dag werd ik door mijn zus gebeld, papa was overleden....hij was tijdens het wassen in elkaar gestort en eigenlijk gelijk overleden...ondanks dat hij zwaar hartpatient was, was het wel een grote schok. ik hoop dat jouw sm snel opknapt, gelukkig kunnen ze tegenwoordig heel veel met medicijnen e.d. veel sterkte!