Opvoedmethodes

leuk toch? Onze dochter vind water, het liefst water EN zand, superleuk. Daar is ze uren zoet mee. Regenlaarzen aan en stampen maar! (vond ik vroeger ook leuk)

 

Haha, ja precies dat soort dingen inderdaad!

Onze dreumes is ook al op sokken de tuin in gegaan om lekker door de plassen te lopen. Vervolgens zegt ze dan heel verbaasd "nat!" Ik kan dat alleen maar leuk vinden (behalve in de winter )

 

Ik bedacht me net een andere (naar aanleiding van een ander topic):

Wat ik namelijk niet echt kan uitleggen is waarom ik haar niet steeds kan optillen als ze gedragen wil worden. Op sommige dagen wil ze dat werkelijk de hele dag door. Tegenwoordig gaat het steeds beter hoor, maar ik kan toch echt geen goede reden vinden om haar niet bij me te houden? Ja, als ik bezig ben met haar zusje, maar dan snapt ze het ook. Maar huishouden? Dat mama graag wil ZP-en of even tijd voor haarzelf? Dat vind ik geen goede redenen eigenlijk. "Sorry liefje, mama houdt heel veel van je en wil ook graag met jou knuffelen, maar nu even niet, want mama is druk..." Vind ik zo egoïstisch van me ofzo?
Ik weet niet, het voelt niet goed, maar ik vind het ook heel pittig om haar steeds bezig of bij me te houden... Als ik écht huishouden wil doen, betrek ik haar erbij (samen vaatwasser uitladen) of als ik bijvoorbeeld écht moet stofzuigen doe ik haar in de draagzak.

Wat is jullie methode als je peuter jammerig of zelfs krijsend aan je benen hangt om gedragen te worden? Ben ik een grote softie dat ik haar steeds optil? Raakt ze zo verwend?

 

Ik vind dat best een legitieme reden hoor, als mama heb je ook nog wel wat te willen. Je mag best even op de bank willen zitten of even iets doen zonder lamme armen te krijgen van het peuterheffen. Vind ik. Gewoon "ik til je nu niet op, want mama wil even zitten. Kom je naast me zitten?"
Haha, nu ik dit nalees klinkt het heel lui/ego ik bedoel niet de hele dag bankhangen te rechtvaardigen, maar af en toe mag dat best.

 

Lees hier af en toe mee (interessant!!), veel sluit aan bij hoe wij het hier ook proberen te doen. Wilde even reageren op het bovenstaande:
Dat is hier ook heel belangrijk. Mijn man heeft een rotjeugd gehad, waarin hem altijd is verteld dat hij niks waard was als hij iets fout deed. Weinig onvoorwaardelijks aan dus. Die is dus echt allergisch voor het straffen en belonen op die manier. Waar wij dus heel erg opletten is om te benadrukken dat het om gedrag gaat dat niet goed is, dus als er echt gecorrigeerd moet worden (gebeurt niet zo heel vaak) dan leggen we altijd uit wat hij precies heeft gedaan, en niet dat hij 'stout is'. We zorgen er ook altijd voor dat we hem daarna vertellen dat we heel veel van hem houden. Mijn man's broer heeft twee wat oudere kinderen, en die zijn nu zo oud dat er gepraat wordt over slechte keuzes, i.p.v. dat ze slecht zijn. Geloof dat dit een beetje een warrig verhaal is, maar snappen jullie wat ik bedoel? Gaat dus altijd om het gedrag, nooit om de persoon. Weet niet of dat een beetje was wat je bedoelde, Emmarijn?

 

Wat betreft de "onvoorwaardelijke liefde", het gaat daarin niet zozeer om de beleving van de ouder. Maar puur om de beleving van het kind. Dat het kind zich onvoorwaardelijk geliefd voelt. Ook als hij iet stouts gedaan heeft.
Dat betekent dus dat je een kind nooit (sociaal) buitensluit, in afzondering wegzet, geen strafstoeltjes of hoekjes etc. Het kind kan onvoorwaardelijk op jouw liefde rekenen, ongeacht zijn gedrag. Methoden om met ongewenst gedrag om te gaan zijn hier bijv. het kind weghalen uit de situatie, heel veel herhalen qua uitleg etc.
Dit is dus anders dan de Triple P methode wat meer op gewenst gedrag stuurt en dit veelal doet door positief gedrag te belonen, en ongewenst gedrag (en daarmee vaak het kind) negeert.
Het negeren van het kind zul je niet snel tegenkomen bij mensen die "onvoorwaardelijke liefde" als methode aanhangen.

Voorbeeld is hoe mensen omgaan met een kindje wat gaat huilen als het moet slapen: mainstream probeert het huilgedrag zo min mogelijk aandacht te geven (laat het 10 huilen, kookwekker methode), "onvoorwaardelijke liefde" zal het kindje niet snel (alleen) laten huilen.

Ik hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.

 

Oh, blijkbaar verkeerd de term 'onvoorwaardelijke liefde' begrepen. Sorry als het nergens op sloeg...

 

Nee hoor, helemaal niet!
Mss haal ik wel begrippen door elkaar.
Ik weet het verschil tussen UP (unconditional parenting) en AP (attachment parenting) niet goed.
Mss dat iemand hier daar wat over kan zeggen?

 

Ach, we doen maar wat. Leidraad is „Alles nu wat gij wilt, dat u de mensen doen, doet gij hen ook aldus.“
Wij hebben onze kinderen altijd als personen gezien, met hun eigenaardigheden, hun eigen wensen, ideeen en behoeften, vanaf de geboorte. Wij hebben ze dus nooit op een strafstoeltje gezet of laten huilen of geslagen of zo, om de simpele reden dat wij ook niet zo behandeld willen worden.
Ik kan me heel goed vinden in Juju's 10 regels, ik heb op zich ook veel gehad aan lezen over AP en UP, niet om alles zomaar te volgen, maar wel om mijn mening te kunnen vormen.

 

UP: Is meer het onvoorwaardelijke liefde zoals jij het omschirjft. Wat je ook doet: wij houden van je. Als je op de grond gaat schreeuwen dan blijf ik bij je in de buurt, ik loop niet weg. Dat werk.

AP: Is dat je je kind dicht bij je houdt en troost. Dragen in een draagdoek hoort daar bij, (lang) borstvoeding geven, niet laten huilen omdat je in je eigen bed moet slapen, samen slapen, dat idee.

Overigens ben ik geen fanatiek aanhanger van deze methodes, maar pik er wel dingen uit. En ik pak mijn zoontje niet altijd op. Als ik vind dat het even alleen speel tijd is zet ik hem naast me op de bank met wat speelgoed zodat we naast elkaar kunnen spelen oid (lees mama even rust)

 

Ik ga dan ook vaak met dreumes op de bank zitten en pak er iets van speelgoed bij, maar vaak gaat ze dan bij me op schoot hangen Het is gewoon lastiger in een fase waarin ze erg afhankelijk is en even wat minder goed zelfstandig kan spelen. Maar ik lees wel dat de meeste van jullie het niet "zomaar" zouden negeren of afdoen als "gezeur"? Soms denk ik namelijk ook wel eens "hou toch eens op met dat gezeur en gejammer", maar dan moet ik mezelf even corrigeren en het bekijken vanaf haar kant.

Wat ik ook nog had gelezen over AP is de volgende filosofie:

Natuurlijk Ouderschap stelt dat een kind behoefte heeft aan vertrouwen, empathie en genegenheid en dat ouders moeten helpen bij de ontwikkeling van deze eigenschappen. Zo zal het kind later veilige en duurzame relaties kunnen aangaan. Het is een intuïtieve manier van opvoeden waarbij het kind wordt gekoesterd en waarbij ongewenst gedrag op een geweldloze manier wordt gecorrigeerd. De filosofie betoogt dat in een liefdevolle, beschermende omgeving de basis wordt gelegd voor een succesvolle volwassene. Deze volwassene zal onafhankelijk, emotioneel stabiel en gelukkig zijn.

De filosofie an sich spreekt me erg aan, ook al zijn wij niet van het vele dragen, het lang borstvoeden en samen slapen bijv.

Wat betreft onvoorwaardelijke liefde, mcm78, dat zie je wel goed hoor! Dat is zekere een belangrijke factor. Nooit laten merken dat het kind zelf stout is, maar slechts het gedrag. En praten over slechte keuzes ipv slecht zijn is daar ook een goed voorbeeld van.

De UP methode gaat echter nog een stapje verder en vindt het hele straffen en belonen systeem niet passen bij onvoorwaardelijke liefde. Straffen en belonen impliceren dat de liefde is te winnen / te verliezen door middel van het juiste gedrag. Nou vind ik dat wat ver gaan, dus ik ben nog erg zoekende naar een middenweg.

 

Wat ik uit UP oppik is iets als, 'ik hou van jou, ook al hou ik niet van je gedrag, daarom zoek ik naar waarom je je gedraagt zoals je je gedraagt'

 

Ja, zo probeer ik inderdaad ook naar onze kinderen te kijken. Dat is wel meer een leidraad in de AP/UP sfeer dan van een traditionele opvoedmanier, omdat het de band bekijkt vanuit vertrouwen ipv gezag.