Ik weet niet of dit topic hier goedstaat.. Zouden jullie spermadonor willen zijn als een bekende dat nodig zou hebben? Wij hebben hele goede vrienden, en die man die heeft leukemie gehad en kan daardoor geen kinderen krijgen. Nou willen hun wel graag kinderen en zal het dus dmv donorzaad moeten. Maar het liefst wil ons vriendin het van een bekende. Ze heeft het niet aan ons gevraagd, maar we hebben het er wel over gehad en ik heb nee gezegd. Maar nou heb ik toch laatste dagen zoiets van ja waarom eigenlijk niet,.. hun willen graag een kindje en wij kunnen daaraan bijdragen. Maar aan de andere kan heb ik dan ook wel weer zoiets van ja dan heeft mn man nog een kindje wat niet van mij is.. Hoe denken jullie erover?
Ik zou het doen, want het mag dat "biologisch" van je man zijn maar verder ook niet. Hij wordt niet door je man op gevoed niks. en je man is niet vreemd gegaan ofzo. zou het heel mooi vinden als je dit voor mensen kan betekenen!
Ik ken mensen die dit gedaan hebben en nooit problemen mee gehad hebben. Zij hadden echter meteen al geen problemen mee! Theoretisch gezien is het een zeer mooi gebaar, maar wanneer je emotioneel niet goed bij voelt dan moet je het zeker niet doen! Het is immers levenslang en daarom moet jij je echt goed bij voelen. Jezelf overhalen zou ik niet doen. Zodoende zou ik persoonlijk erg goed naar mijn gevoel luisteren.
Ik vind niet dat andere daarover een mening zouden moeten hebben ... het is namelijk een afweging van jezelf. En als zoiets voor jou/jullie niet goed voelt, dan moet je dat gewoon niet doen. Een donatie (zaad of eicel) in de bekende kring is niet niks, en daar moet je voor de volle 100% achter staan. Wij hebben het heeeel dicht bij huis, mijn zus, maar dat was ook geen gelopen race. Sterker, ik heb daar in het begin zelf (en ik was de vrager) ook mijn vraagtekens bij gezet hoor. Ik wil je wel meegeven, je moet niet denken in termen als "dan is het een kindje van mij/mijn man"... je levert (even heel plastisch gezegd) een bouwsteen voor een leven ... Dat heeft bij MIJ ook even geduurt ... stel dat wij een kindje krijgen, dan is dat eigenlijk een halfzusje/broertje van mijn nichtjes. Maar zo zie ik dat niet meer. Mijn zus levert ook een bouwsteen die dezelfde DNA bevat als mij, dus ik (en mijn zus) zien dat dan ook niet meer als een exclusief DNA van mijn zus ... of mij ... het is DNA van ONS, we hebben beiden hetzelfde DNA ... Maarr, als je dat anders ziet, en je voelt je daar niet goed bij, moet je het gewoon niet doen... Ik vind het wel heel mooi dat je er over nadenkt ...
ik had eerst zoiets van nee wil ik niet,omdat ik niet wil dat hij met haar een kind heeft. Maar ik gun het hun zo erg.. ze staan nu wel op de wachtlijst voor een donor enzo maar dat kan lang duren. Als ik hun met onze kids zie, dan heb ik echt zoiets van ja waarom zou ik niet helpen aan hun ukje?
Het is iets wat je zelf moet afwegen en bepalen. Ik persoonlijk zou het een mooi gebaar vinden. Als icsi bij ons niet lukt met eigen zaad dan zullen wij ook overstappen op donor. Alleen is het bij ons andersom, wij willen het absoluut niet van een bekende Wat vindt jou partner er zelf van?
Je moet er natuurlijk zelf achter staan, dat is iets wat gewoon 100 procent goed moet zitten. Het kindje is biologisch gezien wel van hem, maar juridisch komt het op naam te staan van haar man. Misschien maakt het dat wat makkelijker voor je. Echter moet je er wel rekening mee houden dat het kindje toch ooit te horen zal krijgen dat hij een andere biologische vader heeft en dan misschien aan de deur komt voor vragen. Denk goed na, en maak een weloverwogen beslissing. Ja, die vriendin heeft dan theoretisch gezien een kindje van jou man, maar praktisch ligt het anders. Jou man is jou man en daar zal dat kindje niks aan veranderen.
Dat is niet helemaal waar Het kind is gewoon een kind van de vriendin van TS en de man van de vriendin. Daar komt niets juridisch aan te pas, behalve het eventuele gevoel van de man van TS dat er iets van hem in zit. Je hoeft ook niet naar rechtbanken e.d Het is wel zo dat als er een kind geboren wordt, dat de gegevens naar de Stichting Donorgegevens en wordt de donor daar geregistreerd. Het kind heeft vanaf zijn 12e jaar recht op kennis betreffende de uiterlijke kenmerken (dus is mijn donor blond, welke kleur ogen e.d.). Vanaf het 16e jaar heeft het recht op alle gegevens en kan het dus idd op zoek gaan. Het is aan de donor en de wensouders om te bepalen of ze dat zelf willen doen of niet.
Het blijft een afweging voor jezelf of je ermee kunt leven. Als je een donor zoekt, waarom dan percee van een bekende? Zoiets doe je, of doe je niet... Als je eerst nee zegt.. En vervolgens een ja van gaat maken omdat je emoties/ moederschap gevoelens bij komen kijken dan vindt ik het persoonlijk niet goed. Maar dat is mijn mening. Ik probeer zelf ook zwanger te worden.. Ik stel me dan voor; stel als het niet zou lukken, en we hebben een zaad donor nodig? Nee ik zou zelf ook niet mee kunnen leven dat eigenlijk de werkelijke "vader" een bekende is die ik regelmatig tegenkom. En wat als jou man gevoelens gaat krijgen voor het kind? Kun jij daar mee leven? Hoe zullen je kinderen hierop reageren? Persoonlijk lijkt het me erg moeilijk! Je kunt er nu misschien iemand heel erg blij mee maken, maar denk vooral aan toekomst.. Wordt je daar zelf gelukkiger van? In iedergeval succes met je keuze!
Hele moeilijke keuze!! Het zou ontzettend mooi zijn om te geven natuurlijk, maar er kan anderzijds veel veranderen aan jullie vriendschap en situatie. Juridisch gezien heeft een bekende donor ook rechten en plichten, áls er vriendschappelijk contact is tussen de ontvanger en de donor en de donor het kindje vaker dan 4x per jaar ziet. En waar je over kunt nadenken: Is jouw man in staat het kindje te zien als puur een gift, of gaat er een band ontstaan tussen hem en het kindje, als hij bijvoorbeeld dingen van zichzelf herkent in dat kindje? Een bekende donor is meestal iemand die je zelf kent (als wensmoeder zijnde) maar die pas openbaar wordt nadat het kindje de leeftijd van 16 heeft bereikt. Er zijn ook bekende donoren die wél in het leven van het kind zijn, het kán goed uitpakken, maar het kan ook zorgen voor spanningen, aangezien je ook iets te verbergen hebt. In Nederland zal altijd de identiteit van de donor bekend gemaakt worden op den duur, dus dat vergt een hoop organisatie en bespreking etc. Daarbij nog het gevoel van jou en je man.. waar staan jullie voor open, waarvoor niet? Wat matcht met hoe de wensouders dit willen, etc. En mijn persoonlijke mening .. ik zou het mijn vrienden absoluut gunnen, maar ze toch aanraden een anonieme donor te zoeken, of tenminste iemand die niet al te veel in hun leven is betrokken. (een kennis wellicht) zodat het allemaal erg duidelijk is en geen risico's op onnodige confrontaties ontstaan die mogelijk het kind en de vriendschap of je eigen gezin en relatie/huwelijk kunnen schaden.
Ik zou het zelf nooit doen. Ondanks dat het een mooi gebaar is en je hun waanzinnig helpt zou ik het persoonlijk niet kunnen. Je gaat toch vergelijken met je eigen kinderen en weet dat het een half broertje of zusje is. De kinderen weten dit zelf niet maar de ouders wel. Je krijgt hoe dan ook een andere band met zo een kindje en mocht er ooit ruzie komen is het toch zijn kind die je niet meer ziet.
Wij hebben aan de andere kant gestaan. Wij hebben bewust gekozen voor een voor ons onbekende donor. Maar daardoor dus ook wel eens gedacht, wat nou als een bekende van ons onvruchtbaar zou zijn en eicellen nodig zou hebben, zou ik dit kunnen. Antwoord: ik weet inmiddels dat je pas werkelijk weet wat je doet wanneer je er echt voor staat. Ik weet niet of ik het kindje zou kunnen zien als het kindje van de wensouders, zeker niet als het mensen zijn die we vaak zien. Heel raar, want ons meisje is helemaal 100% ons meisje. Maar toch weet ik niet of ik het zou kunnen. Denk er heel goed overna. Schrijf alles eens op met voor en nadelen. Bekijk idd ook goed de juridische aspecten die Scarabee beschrijft. Het is een keuze die een levenlang meegaat.
Ik wil echt even wat rechtzetten hier. Donorschap heeft geen Juridische consequenties. Een (bekende) donor heeft geen rechten en plichten. Dat zou wat zijn en ik vermoed dat het direct de hele donorschap voor zaad- en eicellen tot volledige stilstand zou brengen Ik denk ook dat het ligt aan wat je van te voren bespreek tussen donor en wensouders. Als dat niet van te voren bekend is/besproken is dan moet je daar echt NIET aan beginnen. Overigens is het niet zomaar zo dat je "even" een donatie doet en klaar. Daar gaat een heel proces met counseling met psychologen aan vooraf. Dat traject is er volledig voor juist dit soort vraagstukken en dwingt je om van te voren daar over na te denken. Ter illustratie: Wij hebben afgesproken dat wij het het kind vertellen (mocht het hele traject een positieve uitkomst hebben), als het eraan toe is. Wij (als wensouders) zijn leidend daarin, en gaat daarna in overleg met zus. Want zodra het kind het weet, dienen de kinderen van mijn zus het ook te weten. Daarnaast wordt het kind NIET vernoemd, geen speciale band gecreeerd (peetmoeder ofzo ...) maar ze is GEWOON tante.
Ik heb zelf in mijn huwelijk ook een spermadonor nodig gehad, maar wij woonden in België en daar zijn alle donoren anoniem. Mijn zoontje kan er dus nooit achterkomen, voor hem helaas, wie zijn verwekker is. Een anonieme donor gaf ons uiteindelijk toch een beter gevoel als een bekende.
Moeilijke vraag. Ik denk dat het voor mij toch niet goed zou voelen. Ik zou ook nooit eiceldonor willen zijn. Ik vind het heel knap van Strijkkraal dat ze anders is gaan denken. Ik zou dat denk ik veel moeilijker kunnen. Zelfs als ik zou kunnen denken "Het is niet mijn kind." (Wat het natuurlijk ook niet is.) dan nog zou ik het denk ik toch wel voelen als een halfbroer of halfzus van onze eigen kinderen. En ik ben bang dat ik bij de opgroeiende kind toch dingen zou herkenen van mezelf, mijn man of onze eigen kinderen. Ik denk wel dat ik draaouder zou kunnen zijn voor één van mijn schoonzussen. Eigenlijk gek, want dat heeft dan weer wel flinke juridische consequenties. Maar dat zou emotioneel dan toch beter voor me voelen.
Toch wel hoor. De rechtbank kan zelfs een co-ouderschap afdwingen, als er een aan te tonen band is tussen het kind en de donor, en zelfs als er een vriendschappelijk contact is tussen de wensouders en donor. Alles is namelijk gebaseerd op de rechten van de mens en in dit geval dus ook het kind. Als een donor en een kind elkaar meer dan 4x per jaar zien, is er (wettelijk gezien) een band en kan het voor veel veranderingen zorgen. (dit geldt trouwens alleen voor een donor, en niet voor zomaar een vriend) En sinds de nieuwe wet is er een tekort aan donoren via spermabank. Zelfs een anonieme donor mag niet meer volledig anoniem blijven. Als een donor uit beeld is en er alleen af en toe contact is, is er niets aan de hand trouwens. Het gaat wettelijk gezien echt puur om die meer dan 4x per jaar. Dus zoals dat stukje omschrijft, als een donor echt alleen donor is, zijn er idd geen rechten of plichten. Een persoon is alleen méér dan zaaddonor als er een band ontstaat, en heeft in dat geval rechten en plichten. Hoop dat ik een beetje duidelijk ben..
Zie ook hier: Pagina 9. http://www.verlangennaareenkind.nl/downloads/Spermadonor_en_zijn_recht_op_omgang_met_het_kind.pdf
Is een soort 'ruil-donorschap' niet mogelijk? Je man gaat mee als donor om de kliniek van zaad te voorzien, welke gebruikt zal worden voor een andere vrouw. In ruil voor zijn bijdrage, krijgt je vriendin zaad van een andere donor. Op deze manier creeer je dan 'voorrang'. Maar in hoeverre zit je dan inderdaad met de gevolgen dat er ergens een kindje van je man rondloopt, die op den duur contact zou willen...?
Ik ga dit eens doorlezen. overigens valt de donatie van mijn zus ook onder de wet dat anonimiteit niet meer van toepassing is. Dit wordt dus ook geregistreerd bij de Stichting. Wat dat betreft is dat hetzelfde als onbekend donorschap.
Ja klopt, dat is helemaal veranderd.. maar voordeel is wel dat er verder geen contact mag / kan zijn bij een onbekende donor, pas na 16 jaar worden de gegevens bekend, mocht het kind het willen.