En WEER wordt er vanuit gegaan dat het of of is. Nee, ik wil BEIDE. Waarom mag dat niet? Tuurlijk geniet ik van mijn kindje, maar ik geniet ook van werken. Daarom kiezen wij ook een middenweg. Als ik 5 dagen per week zou werken en dus niet thuis zou zitten met mijn kindje, zou ik dat niet fijn vinden. Maar andersom, als ik 5 dagen thuis zou zitten en dus NIET meer zou werken, zou ik het ook niet fijn vinden. Sterker nog, het zou me niets verbazen als ik dan in een depressie zou schieten. Dat heeft NIETS met mijn kindje te maken en al helemaal niet met mij liefde voor hem, maar met de situatie, de sleur, de taken, het gemis van een intellectuele uitdaging, van hoogopgeleide volwassenen om me heen en problemen om mijn hoofd over te breken. Ik heb bijvoorbeeld echt een gruwelijke hekel aan schoonmaken. Wij hebben daar een huishoudster voor. Maar als ik thuis zou blijven, zou dat financieel niet haalbaar zijn en daarnaast zou ik me heel erg opgelaten voelen om dan iemand anders te laten schoonmaken. Ik denk het... Ik heb het in mijn geval ook echt over MIJN werk. Ik werk niet om te werken, maar ik doe specifiek DIT werk, omdat ik DAT zo leuk vind. Dat snap ik ook helemaal, kippie. En heel fijn voor jou, dat jij buitenshuis ook leuke dingen kunt doen. Maar ook die dingen zijn niet voor mij weggelegd. Iedereen is anders. Als ik deze baan zou verliezen en niet een gelijke baan/functie kan vinden, dan zou ik nog eens achter mijn oren krabben. Maar ik heb echt een baan nodig, waar ik de voldoening uit kan halen, die ik nu eruit haal.
Ik denk dat ik LadyXochi wel snap, ik denk dat ze wat meer intellectuele uitdaging bedoelt. Volgens mij kan je dat niet echt vinden in en om huis. Ja, als je kan thuiswerken maar dat kan helaas niet altijd.
Ik kan wel leuke dingen buitenshuis doen, maar: Dat dus. En thuiswerken met een kind thuis vind ik niet kunnen. Ik vind dat niet eerlijk tegenover het kind, ik kan dan zelf niet geconcentreerd werken en het is niet eerlijk tegenover je collega's. In mijn vak ben je regelmatig geconcentreerd bezig en een kindje dat komt vragen om een glaasje drinken of een schone broek, werkt dan niet. Ik heb ook collega's gehad die 'thuiswerkten' op 1 dag in de week. Zijn dus niet bereikbaar, soms zelfs op cruciale momenten! En als ze de dag erna weer terug zijn, blijkt dat het afgesproken werk ook niet af was. Ik ken één collega, en die deed alsof hij weg ging, pakte zijn jas en deed de voordeur open en dicht, om vervolgens naar boven te sneaken, zodat zijn kinderen niet wisten dat hij nog thuis was Helaas, op een gegeven moment hadden ze het door, dus nu kan hij niet meer thuis werken. Dat wordt ook niet bedoeld. Maar waar vind ik een intellectuele uitdaging, in een omgeving met hoogopgeleide volwassenen, waar ik mét kinderen iets kan doen? Want als je je kinderen dan dus weg brengt om dat te kunnen doen, kun je net zo goed gaan werken.
En die intellectuele dingen kun je alleen doen als je werkt ? Ik denk dat heel veel mensen eens van het idee af moeten stappen dat als je tbm bent je alleen maar bezig bent met je kinderen en met het huishouden, je zit niet 24/7 aan huis vast gekluisterd, ik ben altijd op stap, doe leuke dingen, ga met vriendinnen weg, help op school daar we ze mijn hulp kunnen gebruiken, oke ik werk dan ook wel vanuit huis maar goed dat werk moet je kunnen, ik heb twee adresjes van oude mensen die verder geen familie oid hebben waar ik eens in de zoveel tijd een kopje koffie ga drinken en ga zo maar door. Ik ben dus echt niet alleen maar bezig met moeder zijn en schoonmaakster zijn, ben me gek Ik weet dat deze dingen geen intellectuele voorbeelden zijn maar kom op zeg, wees creatief, ook buiten het werk om kun je zulke doen.
Tja en ik denk dat niet jullie activiteiten de dingen zijn die LadyXochi en ik bedoelen. Niet vervelend bedoeld trouwens. Prima als je thuis bij de kinderen bent en er van alles bij doet, maar het is toch heel anders dan werken op je werk. En thuiswerken vind ik ook niet kunnen als je kinderen hebt en die dan ook thuis (wakker) aanwezig zijn.
Dat vind ik ook heel goed . Ik heb een collega en die werkt (of werkte, lang niet meer mee te maken gehad) 1 dag thuis en dan hoorde ik regelmatig haar kind op de achtergrond als ik haar belde. Vind ik niet kunnen eigenlijk.
Maar wat is daar dan zo erg aan als ik vragen mag ? Zo lang het werk gewoon goed uitgevoerd word is het toch geen probleem ?
ik vind dumpen een beetje rare bewoording maar als jij blij bent met hoe je het doet waarom niet daar behoord een ander niet over te oordelen als jij vind het goed doet waarom niet petje voor je af ik zou het niet kunnen krijg al heimwee bij het idee kindjes gaan in het weekend naar papa en dat vind ik al erg haha dus vind het erg knap van je
Het gaat mij niet om het werk, maar om het kind. Ik vind niet dat je tegen een kind kan zeggen, sorry, mama is aan het werk, nu even niet. Ik vind dat je dat gescheiden moet houden (tenzij je gastouder bent natuurlijk ). En als ik een collega aan de lijn heb met een huilende baby op de achtergrond, dan is dat flink irritant, als je elkaar daardoor haast niet kan verstaan.
Voor mij is een intelectuele uitdaging precies dat: ik wil dingen kunnen analyseren (op mijn werk maak ik rapportages, probeer ik verbanden te leggen tussen dingen, bereken ik allerlei zaken), ik wil mijn hersens gebruiken in programmeerwerk (html, access) en hoe zaken het makkelijkst kunnen worden weergegeven. Ik denk mee in hoe ICT zaken het beste kunnen worden opgelost. Dat zijn allerlei dingen die ik moeilijk buiten een baan kan inpassen. Ik kan wel voor de lol gaan programmeren, maar dat is toch anders. Daarbij ik WIL het helemaal niet op een andere manier oplossen! Ik ben blij met wat ik aan het doen ben en hoe ik het aan het doen ben
Eeuwenoude discussie, love it Wat is nou goed en wat is het beste? Is per kind verschillend. Zoiezo kunnen we niet sec kijken naar zo MOET het! Ieder gezinssysteem is anders en niemand kan bij elkaar, in de beurs kijken. We moeten stoppen met veroordelen, maar ja tis best fijn om je eigen standpunten te prediken. Ik doe het ook maar al te graag Hier een combi mama. Thuiszitten is gewoonweg onnodig vind ik en trouwens in deze tijd ook gewoonweg niet haalbaar. Het is goed voor de kleine om flexibel om te gaan met andere omgevingen en het is goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling om te blijven werken. Ik ga 28u werken en me vent werkt 36u. Hij werkt de ene week 4 en de andere week 5 dagen. Ik werk onregelmatig. Dus we zijn beiden voldoende thuis om samen als gezin dingen te ondernemen, maar ook wisselen we elkaar af om voor onze mini te zorgen. Oh ik dump onze mini dan bij de oma's! Een kdv staat op het programma, als de artsen onze mini gezond verklaren, als zij om en nabij een jaartje oud is. Ik vind wel je neemt kinderen, dus je moet er ook voor zorgen. Als beiden ouders carrière willen maken, moet je jezelf afvragen voor wie je een kind neemt? Voor jezelf of, omdat de mensen om je heen dat van je verwachten?
Helemaal gelijk heb je kippie! Des te meer reden om ervoor te willen zorgen! Alleen heb ik het in die zin over koppels, die ze letterlijk NEMEN! Kinderen "krijgen" is voor mensen zoals in mijn situatie aan de orde.
Sommige werkzaamheden gaan gewoon niet met kids in huis. Ik ben tot nu toe ambulant hulpverlener geweest, met de laatste jaren een parttime contract van 24 uur, waarbij mijn werkgever dan toch stiekem verwachtte dat ik de andere dagen ook bereikbaar zou zijn voor clienten. Dat was eerder niet zo'n punt, want 4 jaar terug kwam het maar sporadisch voor dat dat eens nodig was. Met de actuele bezuinigingen de laatste 2 jaar, is dat echter flink veranderd: de zwaarte van problematiek bij clienten is heftiger geworden, waardoor ze dus ook echt vaker een beroep op me gingen doen. Dan zat ik dus met clienten die het totaal niet meer zagen zitten aan de telefoon, terwijl Thirza hier in de kamer aan het spelen was, maar ook haar aandacht wilde. Geen handige combi. En mijn verslaglegging doen over de gesprekken die ik met m'n clienten heb, en daarvan eens in de zoveel maanden een samenvattend verslag schrijven, gaat ook niet echt handig als je steeds weer even je kind aandacht moet geven. Dan doe je er ook 3 keer zo lang over, (ik in ieder geval wel). Dus nee, niet elk werk is thuis te doen. En als het gaat om vrijwilligerswerk en voldoende intellectuele uitdaging buiten werk om: er zijn GEEN vrijwilligerstaken waarin ik voldoende hulpverlener kan zijn, om die uitdaging te vinden. En als ze er wel zouden zijn, zou ook dat een activiteit zijn die NIET combineerbaar is met een klein kind daar mee nemen. Niet heel fijn voor iemand die emotioneel in de kreukels ligt, om steeds onderbroken te worden door een kind dat ook nog ergens in de ruimte aan het spelen is. Dat jij dat soort activiteiten wel kunt vinden, is heel mooi, maar dat betekent niet per definitie dat een ander dat dan ook leuk vindt en daar voldoende z'n ei in kwijt kan. Zo moet je een timmerman niet op een administratieve afdeling zetten en een accountant moet je vaak geen loodgietersklussen laten doen. Daarin heeft iedereen zijn eigen kwaliteiten en talenten, en als je niets met jouw kwaliteiten en talenten kunt doen, zie je vaak dat mensen doodongelukkig worden. We zijn er als mensen voor gemaakt om datgene te doen waar we goed in zijn, want daar worden we gelukkig van. En dat betekent dus dat er vrouwen zijn die gelukkig worden van thuis voor de kids zorgen, soms met nog wat vrijwilligerstaken erbij. Maar ook dat er vrouwen zijn die echt doodongelukkig worden als ze alleen maar dat soort dingen zouden mogen doen. Daar ben ik er iig eentje van. Ik heb de afgelopen 2 jaar steeds di-woe-do gewerkt en was dan dus vrij-za-zo-ma thuis. Waarvan vrij en ma met Thirza alleen. Ik was echt elke dinsdag weer hard toe aan weer mogen werken! Niet omdat ik niet zielsveel van m'n dochter houd, maar gewoon omdat mijn kwaliteiten niet liggen bij activiteiten doen met kleine kinderen of in het huishouden. Ik vind het echt leuk om even naar de speeltuin te gaan met Thirza, of even een keertje met 'r te knutselen, enz enz. Maar als daar mijn dagen mee gevuld zouden moeten zijn, dan word ik serieus heel erg ongelukkig. Gewoon omdat mijn kernkwaliteiten liggen in het hulpverlenen aan andere mensen en ik daar echt perse iets mee moet doen om gelukkig te kunnen zijn.