Ben net zwanger, en het is eigenlijk erg dat ik daar nu al over nadenk/me druk maak over de gevolgen maar goed; Even pollen of ik me schuldig moet voelen om haar bewust niet bij de bevalling te laten zijn.. Ik zou zelf dolgraag mijn moeder en man erbij hebben.. die vertrouwensband is perfect! Maar omdat mijn man enigs zoon is, wordt het ook haar eerste kleinkind, en ik weet nu al dat het een bemoeizucht van jewelste wordt vanaf de dag dat we ze van de zwangerschap vertellen tot het kind 18 wordt.. ergens ook wel te begrijpen, maar toch.. die bemoeizucht kan ik af en toe al niet handelen bij mij en mn man. Alles moet op haar manier, wat zij doet/denkt is de enige goede weg, met alles! Luister ik naar 'mijn gevoel' zeg ik, absoluut niet erbij, en gewoon op afstand een lieve oma worden, maar mij de moeder laten zijn! Uit medeleven zou ik zeggen, erbij, maar dat wordt voor mij een drama.. Wie zit er met hetzelfde, en wat wordt/was/is jullie beslissing?
Hmmm... ik zou iets meer keuzemogelijkheden willen hebben Mijn moeder en schoonmoeder zijn beide niet bij de bevalling geweest... dat is nl iets van mij en mn partner... zo voelen wij dat in ieder geval. Maar je moet je niet schuldig voelen omtrent je keuze.... jij bent degene die zal moeten bevallen!
De antwoorden zijn echt twee uitersten. Ik wil het liefst alleen mijn vriend en oma of zus erbij hebben. Ik ben het uiteindelijk die pijn aan het lijden is en daar wil je toch alleen mensen bij hebben waar je je heel erg op je gemak bij voelt. Zodra ik bevallen ben is de hele familie welkom, die van hem en die van mij. Ik zou hun dat nooit afnemen omdat de band minder is.
Ja daar heb je gelijk in, als het gebeurd is, is alles welkom Hoop alleen dat ik niemand beledig met mijn keuze zeg maar..
Mijn schoonouders doen net zoveel met de kinderen als mijn ouders, ze zijn beiden grootouders daar maak ik geen onderscheid in. Mijn moeder mocht nooit bij de bevalling zijn omdat zij op alles commentaar heeft. Zie het al gaan: ik roepen dat ik pijnstilling wil, en zij dat ik niet moet zeuren want zij heeft het ook zonder gedaan. Mijn schoonmoeder is erg lief! Maar gewoon niet eigen zeg maar. Dus nee zij mocht er ook niet bij, al zou zij eerder mogen dan mijn eigen moeder. Eerste bevalling met zijn tweetjes gedaan, tweede was naast mijn man ook mijn zusje bij.
dat is mooi ja, als je zo'n keuze kunt maken haha dat van die pijnstilling.. nou dat zou mijn schoonmoeder zeggen!
mijn schoonouders en mijn ouders waren bij de bevalling tot dat ik persweeen kreeg. ik wilde graag dat als mijn man het niet aankon ik op iemand kon terug vallen. heb een goede band met mijn schoonouders en dat scheelt natuurlijk ook wel. maar op het moment dat ik persen mocht zijn ze weggegaan en heeft mijn man zich groot gehouden om mij te helpen samen met de verloskundige.
Ik moet nog bevallen, maar de band met mijn schoonmoeder is helaas niet super. Ik vind het een erg naar mens en ondanks dat er gewoon contact is wil ik haar er absoluut niet bij hebben. Zelfs zo ver dat we pas bellen als ik al bevallen ben. Dit heeft ook te maken met een aantal uitingen die van haar kant uit gedaan zijn en ondanks dat ze nu is bij gedraaid heb ik helemaal geen zin om me daar tijdens de bevalling druk om te moeten maken. Mijn moeder is er overigens wel bij, maar we hebben afgesproken dat als ik en m'n partner alsnog besluiten om het alleen samen te doen dat ze dan op de gang wacht. Gelukkig kwam mijn partner zelf met dit plan. Maar ook als hij zijn moeder er erg graag bij had gewild had ik dit absoluut niet gewild en daar was ook geen discussie over mogelijk geweest. Na de bevalling zijn ze uiteraard welkom.
Ik heb niet gestemd omdat ik er gewoon niemand bij wil hebben (behalve m'n man en de vk/gyn/verpleegster). Dat heeft niets met de relatie mijn mijn moeder/schoonmoeder te maken. Vorige bevalling ook niet gedaan. Ik wil m'n aandacht gewoon op de bevalling hebben en niet nog eens met anderen bezig moeten zijn. Maar voor wat betreft jouw situatie: ik zou nooooooit iemand uit 'schuldgevoel' bij de bevalling laten zijn. Jij moet je gewoon 100% op je gemak voelen. Dus als jij niet wil dat je schoonmoeder erbij aanwezig is, moet je dat ook niet toestaan. Mijn schoonmoeder zou het trouwens niet eens in d'r hoofd halen om erover aan te dringen. Die gaat met respect met mijn wensen om en zo hoort het ook.
Ik wil mijn schoonmoeder echt niet bij de bevalling hebben . niet dat het een verschrikkelijk mens is maar ze heeft wel een verleden . Overigens zou ik mijn moeder ook niet bij de bevalling willen. Maar ieder zo zijn eigen mening en ding.
Hier was schoonmoede en mn moedEr en mn vriend natuurlijk Eerst wou ik s.moeder niet erbij maar mn vriend wou t graag.. Is voor hem ook eerste kindje en voor hem net zo spannend als voor mij Dus ik dacht nouja... Dan maar wel en moet zeggen dat t me Reuze is meegevallen... Ze heeft met persen nog geholpen met mn hoofd.. Wasr ik totaal niks van heb gemerkt en t pas zag op film... Geeft wel aan denk ik hoe ik met mezelf bezig was Ze is trouwens wel bij mn hoofd gebleven.. Heb nl van te voren wel gezegd dat ik geen zin in gegluur had
Precies, contact is er gewoon, op visite ook, maar er zijn af en toe van die neerbuigende uitdrukkingen naar ons toe, precies wat jij beschrijft.. en ook na de bevalling ga ik ze niet buitensluiten.. maar ik let wel op, want ze rukt de baby uit mn handen, bij wijze van Ik voel me al een stukje zekerder over mijn beslissing
Bij mijn zoontje zijn mijn man, moeder en schoonmoeder bij de bevalling geweest.. Ik heb heeeel erg zitten twijfelen over mijn schoonmoeder, omdat ze soms wat bezitterig kan zijn, maar ik heb haar er wel bij gehad, en echt geen moment spijt gehad! Mijn man en moeder zaten naast mij, en ondersteunden mij echt heeel erg.. en mijn schoonmoeder zat bj het raam aan de linkerkant, en keek toe.. maar ze heeft het zo geweldig gevonden, en roept het tegen iedereen.. nou mijn hart smelt, omdat mijn schoonmoeder zo apetrots is! Bij een 2e twijfel ik, of ik wil weer mijn schoonmoeder erbij, of ik wil 1 van mijn zussen erbij, ik heb ook een hele sterke band met mijn zus namelijk.. gelukkig heb ik nog even de tijd..
Hier een soortgelijke situatie, ook bemoeizuchtig maar ondertussen nooit langskomen, alleen op verjaardagen. Ze wilde er wel graag bij zijn en heeft het ook gevraagd. Ik zag (ook door meerdere dingen wat er gebeurd was) dit niet zitten, ook mijn eigen moeder was er niet bij (die heeft hier nooit een probleem van gemaakt). Daarna heeft ze haar mening nog een paar keer aangedrongen en heb hierop als antwoord gegeven dat ze er ook niet bij was toen we het kindje gemaakt hebben en dat ze er dus ook niet bij mocht zijn als het geboren werd Toen was het duidelijk en nu bij de 2e heeft ze er niet meer om gezeurd. Uiteraard wel gelijk gebeld zodra het geboren was en mocht ze gelijk komen! Liefs
Dat is een goed argument zeg! Misschien komt het hier ook wel op 'drammen' aan of in het kader van dat mn schoonvader gaat zeggen: waarom gun je haar dat niet, je moet er geen probleem van maken etc.. dan zeg ik ook: ze was er toch ook niet bij toen het gemaakt werd, dus nou ook ff niet
Nee hoor geen moeders erbij. Vind het een moment als gezin en niet voor de halve familie. Ze waren er echt niet bij toen ze gemaakt werden.
Ik zou het nooit doen, maar ik zou tenzij de situatie zo loopt dat mn bevalling ineens thuis begint en ik niet weg kan ofzo, ook mn eigen moeder er niet bij willen hebben ondanks hoeveel ik van mn moeder hou. Mn man en ik hebben dit kindje samen gemaakt en er hoeft ook niemand anders ( als de verloskundige ) bij te zijn als het geboren wordt.
Alleen de gedachte al dat mijn moeder en/of schoonmoeder erbij zou zijn bezorgt mij al een overspanning !! haha nee hoor! Ik vind dat echt iets intiems.
Haha (schoon)ouders erbij? Echt niet! Dat is iets van mijn man en mij.. Daarna mogen ze komen wanneer ze willen maar niet als ik half naakt lig te puffen