Hier ook trouwens. Mijn man en ik kenden elkaar niet zo erg lang toen bleek dat ik zwanger was. Er was nooit twijfel over, overigens. Ik ben ook van de een op de andere dag bij hem gaan wonen. Ik ben gewoon niet van alles uitstippelen. Je moet het ook een beetje z'n gang laten gaan, denk ik.
Maar het fulltime werken (voor mij dus 32 uur valt niet tegen. Ja, dat is ook precies wat ts en ik en anderen proberen aan te geven. Maar sommige reacties hier... Waarom kies je dan voor kinderen? Nou, omdat wij het wél goed vinden combineren. En ja, dat is soms zwaar (en ondanks dat het een eigen keuze is, hebben ook wij recht om er af en toe eens over te klagen). Je wordt hier ZO op aangekeken door jan en alleman! Dan ben je een slechte moeder (niet iedereen denkt/zegt dat, maar toch wel een hoop), dan had je niet aan kinderen moeten beginnen, dan verkies je je werk boven je kinderen, dan komen je kinderen wat tekort, etc... Ik sta redelijk sterk in mijn schoenen en sta volledig achter mijn keuze, maar er zijn genoeg vrouwen, die erg gekwetst zijn door dit soort opmerkingen. (De reden dat ik zo lekker meega in de discussie, is gewoon omdat ik het leuk vind om over dit soort dingen te discussiëren ). Als ik TS goed begrepen heb, is zij het een beetje beu om continu veroordeeld te worden, omdat zij ervoor heeft gekozen om 5 dagen per week te werken en dat er dan ook mensen zijn, die haar haar kinderen niet gunnen.
Dat is eigenlijk belachelijk, want daar heb je recht op. Maar ja, recht hebben en je recht halen zijn twee verschillende dingen. Wat dat betreft kun je wel op je strepen gaan staan, maar dan is je werkrelatie ook helemaal verpest. Als je toen toch besloten hebt om tbm te worden, dan had ik er ook werk van gemaakt. Als je toch al besloten hebt om niet bij dat bedrijf te blijven. Ik vind het echt schandalig!
Ah, toch mooi gedaan dan. Toch jammer dat het zo heeft moeten gaan... Ik vind eigenlijk ook dat een bedrijf een boete moet krijgen voor dit soort ongein.
Nou ja, je zit hier te zeggen dat wij niet creatief genoeg zijn, om iets te bedenken waar we onze noodzakelijke behoeften uit kunnen halen. En je zegt zelf dat jouw man wel zo creatief is. Dan wil ik wel eens horen wat hij of jullie voor ideeën hebben. Het gaat dus niet om de energie en welke leuke dingen hij met jullie kind doet. Maar als hij dus nog 8 maanden thuis zou blijven, dan denk ik dat bij hem de energie er ook langzaam uit sijpelt als hij niets vind om zijn brein mee te stimuleren. Je zegt ook: Dat is niet aan de orde. Waarom moet dat wel voor ons aan de orde zijn?
Dat bedoelde ik dus... *zucht* Ik denk dat het meer zegt over jou en jouw gebrek aan inlevingsvermogen, dat je dat raar vindt. Je denkt echt heel zwart wit.
Toen ik mijn studiekeuze maakte, was ik daar echt nog veel te jong voor. Ik wist wel dat ik ooit wel eens kinderen wilde, maar daar bleef het wel bij. Ik was ook nog te jong om te denken: Kan ik met deze studie straks een baan vinden, die ik kan combineren met werk? Misschien dat ik toen ook wel dacht dat ik tbm zou worden. Geen idee. In die fase van mijn leven dacht ik in elk geval nog niet zo ver vooruit. Mijn man leerde ik pas kennen, toen ik al bijna klaar was met mijn opleiding. Ik heb er wel bewust voor gekozen om in elk geval nog niet meteen aan kinderen te beginnen. We wilden eerst een eigen huis en ik wilde eerst een paar jaar werkervaring opdoen, voor het geval dat ik dus tussendoor wilde stoppen of minderen met werken, dat ze in elk geval niet konden zeggen dat ik geen ervaring heb als ik weer aan de slag zou willen. Tijdens die jaren dat ik gewerkt heb, ben ik er achter gekomen hoeveel voldoening het mij geeft. En ook dat ik na 3 weken vakantie alweer toe ben aan 'iets anders', namelijk me weer op mijn werk te storten. Tijdens vakanties heb ik ook voldoende dingen gezocht waar ik me mee bezig kon houden, maar iets voor langere tijd heb ik niet kunnen vinden. Tijdens mijn studententijd was ik een echte gamer, maar tegenwoordig ben ik na een paar weken (of maanden, bij een goed spel) er al weer op uitgekeken. Ik merk ook dat ik dan afstomp in die situaties. Vrijwilligerswerk heb ik ook al eens gedaan. Heb de cursus Windows voor beginners 1 en 2 gegeven op een buurtcentrum. Daar was ik ook wel met ICT bezig, maar voor mijn gevoel op een veel te laag niveau, dus dat heb ik ook maar een jaar volgehouden. Ik zeg al: Als ik iets zou kunnen vinden, wat ik kan doen als tbm, waar ik ook voldoende voldoening uit haal, om niet af te stompen/in een sleur te komen, dan zou ik daar zeker over nadenken. En nu aub niet beginnen met: Ik ben ook niet afgestompt/ik zit ook niet in een sleur, want dat weten we inmiddels. Een hoop tbms hier hebben al aangegeven die voldoening WEL te vinden in het verzorgen van hun kinderen alleen, of dingen als helpen op school, hobby's, en weet ik welke voorbeelden al genoemd zijn. Maar accepteer nu eens alsjeblieft dat er ook mensen zijn, die iets anders nodig hebben.
Als ze dat op een normale manier had duidelijk gemaakt had ik dat op zich nog best kunnen begrijpen allemaal, maar helaas deed ze hetzelfde als waar ze zelf nou juist een probleem mee had.
Ik haak heel even op de eeuwige vraag: maar waarom kies je dan voor kinderen? Al dat geromantiseer over een kind willen omdat iemand babys zo leuk vindt, of wil genieten van alle tijd samen enz enz Zover ik het weet kiest iedereen voor nageslacht puur omdat die nageslacht wil, het voortzetten van je eigen bloedlijn. Dus het antwoord op zo'n naieve en ondoordachte vraag is heel simpel. DAAROM baren we kinderen, niet meer en niet minder. Iemand die een kind wil OMDAT die de hele dag door lekker van het kind wil genieten zal aan de gang blijven. Elke 4 jaar moet je namelijk opnieuw beginnen...
ze bedoeld dat als je voor kinderen kiest je bepaalde keuzes moet maken op basis van je wens om kinderen op te voeden
nee als het niet tegenvalt prima, mijn reactie kwam ook voort uit: ik kan gewoon niet minder, zou ik wel willen. Die vinden het dus niet prima. o en ik discussier ook graag hoor
Hihi en anders maar niet toch? Ik hoef zelf geen groot gezin (kom er zelf uit), ben al blij met 1 hummeltje. Daarna maar eens verder kijken en bekijken hoe het allemaal gaat.
Stel dat ik als verse moeder een baan had gehad en dat mijn werkgever had gezegd: "de komende 4 jaar krijg je 2 jaar verlof om bij je kind te zijn. Je moet alleen kiezen of dat de eerste 2 jaar zijn (na je zwangerschapsverlof) of jaar 3 en 4". Reken maar dat ik gekozen zou hebben voor het laatste! Nu ben ik van invloed op mijn kind. Nu is het grote opvoeden begonnen en ben ik het grote voorbeeld van mijn kind. Een baby wil alleen maar eten, slapen en een schone luier.
O ik merk nu onze dochter naar de basisschool gaat ( alweer groep 2) dat ze juist mijn "invloed" minder nodig heeft en zich veel meer richt op de buitenwereld. Juf en vriendinnen zijn erg belangrijk.
Ik begrijp, dat je denkt - of weet - dat je ongelukkig/depressief oid wordt als je je fulltime (32u+) baan inruilt voor iets waar je minder/niet genoeg voldoening uit kunt halen... Maar voelen jullie je ondanks het feit dat je daar 'niets aan kunt doen' niet tóch ergens schuldig (oid) tegenover je kind? Zeker in die eerste 1-2 jaar.. Niet om een schuldgevoel aan te praten, maar meer uit interesse. Ik kan het me nl moeilijk voorstellen dat je je helemaal niet/nooit schuldig voelt dan.. Tja, tenzij je zelf een heel goede ervaring hebt gehad met een werkende mama of een slechte ervaring met een tbm. Maar dan nog, zeker als baby. Voor mijn gevoel hoort een baby zoveel mogelijk bij de moeder te zijn en het is ook aangetoond dat een kdv stressvol is voor een baby. Tja, als het niet kan, dan kan het niet, maar als t eigenlijk best had gekund..? Ik ben zeker geen tbm geworden, omdat ik me anders schuldig zou voelen oid. Maar ik heb dan ook nooit de intentie gehad om fulltime te gaan/blijven werken. En ik denk ook niet dat je uit schuldgevoel maar thuis moet gaan zitten dan
Waar zeg ik dat hogeropgeleiden niet creatief genoeg zijn? Volgens mij heb ik gezegd dat het me verbaast dat sommigen het thuisblijven niet trekken, er geen ruk aanvinden, zich vervelen en 'intellectuele uitdaging' missen. Sorry hoor, maar ik ben zelf hoger opgeleid, onze gezamenlijke vriendenkring bestaat alleen maar uit hoger opgeleiden. Jij doet nu net of het voor mij zo makkelijk is om maar thuis te zitten omdat ik geen intellectuele uitdaging nodig heb. Wat weet jij daar nu van? Mijn kind slaapt gemiddeld 5 uur langer per dag dan ik. Ik zit echt niet enkel en alleen 's avonds achter de tv of op zp hoor en ik lees geen doktersromannetjes. Op de uren dat mijn kind wakker is en bij mij is ben ik voor 100% de toegewijde ouder. Dat zou mijn man ook zijn. Je doe nu net alsof hogeropgeleiden geen thuisblijfouder kunnen zijn omdat ze iets in hun brein missen ofzo; de hunkering naar 'intellectuele uitdaging'. De allergrootste uitdaging was een kind krijgen. Dat kind is het belangrijkste in ons bestaan.