Mijn eerste reactie is ook; kom zeg, verman je. Maar dat is makkelijk gezegd als je die angst niet of minder kent. Denk dat het wel iets is om met je vk/gyn te bespreken. Het is toch iets wat je, naar mijn mening, samen wil meemaken. Tijdens een keizersnede wordt er een doek tussen je gezicht en je buik gehangen, wat vrij logisch is aangezien ze je buik open halen . Maar misschien is dit ook een idee voor je 'gewone bevalling'. Zo kan hij de bevalling toch meemaken maar ziet hij niets door dat doek. Als je beebje eruit komt ziet hij/zij echt niet helemaal rood van het bloed. Misschien is dit iets?
Daarnaast hoef je inderdaad niets aan bloed te zien hoor! Het kan natuurlijk wel, maar het hoeft niet! Vooral niet als hij aan jou hoofdeinde staat. Ik heb maar 300ml bloed verloren!
Dat is best moeilijk voor je..en snap best dat je het moeilijk vindt..maar zoals hier al meer gezegd wordt..het is heel bijzonder om het samen mee te maken..mijn man is ook naast mij blijven staan en het bloed viel echt reuze mee..de kleine zat er ook bijna niet onder...bespreek het gwn veel mrt hem..en dat hij het echt moet meemaken..maar miss draait hij met de bevallingwel bij..dikke knuff
Mijn vriend is (uiteraard) bij de geboorte van onze zoon geweest. Mijn schoonvader is overigens niet bij de geboorte van mijn zwager aanwezig geweest. Bij de geboorte van mijn vriend is mijn schoonvader flauw gevallen en had hij vervolgens medische verzorging nodig . Bij mijn zwager heeft mijn schoonmoeder hem dus maar niet mee de verloskamer ingenomen.
Nou meiden, ik heb nog niet de laatste paar pagina's gelezen. Maar heb er wel gisteren over gesproken. Niet tijdens het eten, maar gewoon in bed. Leek me iets relaxer. Hij heeft nog niet toegehapt, maar hij vindt het niet erg dat we er samen met de gyn er dinsdag over zullen praten. Dus er is ergens misschien nog hoop. Dus vingercrossed en hopen dat hij niet terug dichtklapt.
Als ie wel dicht klapt dan klap jij hem weer open. Kom zeg ik vind het niet meer dan normaal dat hij je steunt. Des noods gaat hij met zijn rug naar je benen op een kruk zitten.
Vind het wel grappig wat sommige schrijven. Maar hij is echt een 'mietje' op dit vlak. Zelfs de tandarts, doet hij niet alleen. Prikken moet ik er ook bij zijn. Het is zijn aard! Ik kan dat niet veranderen en vandaar dat ik in eerste instantie er eigenlijk helemaal niet zo erg vind. Ik hoop idd dat hij bij draait. @ kimmeding, hoe ga ik hem openklappen tijdens de bevalling. Misschien wilt een van jullie hem eens een lesje leren?
Het is in ieder geval fijn dat hij er wel voor open staat om het te bespreken met de gyn!! Hopelijk draait hij daarna bij.
Hahahahaha das een goeie!! Fijn dat hij een gesprek met de gyn overweegt,er is inderdaad nog hoop! Heb je hem al eens de reacties hier laten lezen en de tips?? Of trekt je man (net als de mijne) zich daar ook niks van aan? Denk zelf dat het allemaal wel goed komt. Hij hoeft uiteindelijk niks te doen alleen jou te steunen. Hopenlijk verlies je niet teveel bloed anders moet hij ook nog bloed geven hahahahahaahaha (grapje)
Tja, ik vind het wel prettig als mijn man me nog steeds sexy vindt, en niet als we sex hebben steeds het beeld van poep of een scheurende vagina ziet. Ik heb 2 hg zwangerschappen gehad en ben daarvoor een paar keer opgenomen, met 20 weken nog. Met de laatste kreeg ik hellp en heb een tia gehad, mijn nieren werken niet goed en ga binnenkort aan de dialyse zo is de verwachting, en daar is mijn man allemaal bij geweest en gaat hij bij zijn. Fantastisch dat jij je in elke houding op je gemak voelt, maar doe niet of het gek is dat andere vrouwen dat niet hebben, of dat hun man er dan niet genoeg voor ze is. Want zoveel als mijn man voor mij gedaan heeft qua ziek zijn en ellende, heb ik nog niet bij veel andere stellen gezien.
Hoi Soura, Wat vervelend dat je man niet bij de bevalling wil zijn. Ik ben het wel eens met wat de meesten hier zeggen. Jij ziet misschien ook wel erg tegen de bevalling op, maar jij kan ook niet zeggen "Ik blijf in de gang wachten" . Wel goed van je dat je er weer met hem over gesproken hebt en dat jullie het er samen met de gyn over gaan hebben. Laat hem anders dit topic eens lezen.
het is niet gewoon zijn aard! Hij heeft een angstsstoornis en daar kun je gewoon vanaf komen hoor! het zal niet makkelijk zijn en hij moet daar echt wel moeite voor doen, maar met de juiste hulp van een psygoloog komt hij daar gewoon vanaf! ik vind het toch wel meer dan normaal dat voor hem nu de tijd is gekomen om er iets aan te doen zodat die jouw goed bij kan staan bij de bevalling van jullie kind, maar ook voor als er straks iets met het kindje is. hoe zien jullie het voor je als hij straks alleen met de kleine is en met spelen valt die lelijk op de grond en moet naar de dokter om gehecht te worden! moet jullie kindje dan maar alleen buiten wachten tot jij thuis komt oomdat papa bang is en gaat hyperventileren?? hoe bang denk je dat je kind gaat worden voor bloed, spuiten en dokters. angst is aangeleerd gedrag, dus straks zit je met nog zo'n schijterd thuis.
Sorry vind het echt niet kunnen dat hij je tijdens de uitdrijving alleen wilt laten. Hij wil toch ook een kindje. Kom op zeg. Mijn man zou echt geen keuze hebben hoor. Dit doe je samen. Het maken was hij ook bij. Nee sorry kan er niet over uit.
Ik zou toch wel eens duidelijk met em gaan praten uitleggen dat er iets aan te doen is en zeggen dat hij op zijn minst moet proberen om hier vanaf te komen. Een gesprek met de huisarts voor een doorverwijzing en een gesprek met een psygoloog zodat die weet wat hij eraan kan doen. google maar es op cognitieve therapie!
Ik zit me vooral ook af te vragen hoe het erna gaat... kinderen bloeden ook wel eens... dan moet hij er toch ook gewoon zijn... Mijn broertje was er zo een die toch wel twee keer per jaar op de eerste hulp zat met iets.. van klimrekken vallen, over hekjes klimmen en dan niet zien dat er prikkeldraad inzit... Als ouder moet je er dan gewoon zijn.. en niet flauwvallen...
Heb j het soms over mijn man Die van mij kan al een paar weken voor het bezoek aan de tandarts zeggen dat het zooooooo erg is! (heeft trouwens nog nooit 1 gaatje gehad!!) Als hij bloed moet prikken wordt het geregeld uitgesteld tot dat het echt moet en dan moet ik mee, hij kan na de tijd echt niet meer rijden...... Maar hij is wel bij de bevalling geweest, had het er gisteravond nog met hem over en hij zegt zelfs nog even gekeken te hebben toen de oudste geboren werd!!! (heb ik zelf niet helemaal meegekregen, moest daarna nog een kindje op de wereld zetten...) Ik hoop echt dat je man bijdraait! Het is zo'n mooie ervaring samen, je hebt tenslotte het kindje ook niet alleen gemaakt.....
Ik weet niet hoe dat gaat als later het kindje bloedt. Ik merk wel dat als er een kind bij ons in de fam zich bezeert, dat hij dan weg trekt. Psycholoog heb ik al geprobeerd, toen zijn moeder overleed. Maar dat wilt hij gewoon niet. Ik weet dat het angst is en dat hij gewoon bang is voor het onbekende. hopelijk heb ik dat onze kleine ook niet zo wordt! hahah, zou heel erg zijn. @sylvia, Ik denk het niet, de jou is meegegaan naar de verloskamer
Hier hoeft hij het niet in zijn hoofd te halen er niet bij te zijn! Hij zal vast niet daaronder gaan kijken tijdens het persen ofzo, maar wil hem wel naast me hebben! Ken een meisje waarvan de man gewoon thuis is gebleven met hun eerste kindje. Zij heeft haar moeder meegenomen tijdens de bevalling in het ziekenhuis. Ene kant vond ik dat wel vreemd, maar zij vond dat prima. Dit is natuurlijk wel een verschil, aangezien jij wel graag hebt dat je man erbij is.