Sorry hoor maar ik stoor me echt aan vele opmerkingen hier.. die man heeft een angst, sommige mensen weten niet hoe het is om ergens echt angst voor te hebben. Dus opmerkingen als: hij moet er nu maar eens voor jou zijn, hij moet niet zeiken en maar mee, mietje etc. vind ik echt niet oke. Is hetzelfde als iemand die bang is voor spinnen in een kamer zetten vol spinnen (maar dan vinden we het wel normaal dat iemand bang is ) Tuurlijk moet hij hulp krijgen en tuurlijk zal dat hem ws helpen, maar wie denkt dat het makkelijk is om die hulp te aanvaarden heeft oogkleppen op. Dat hij nu toezegt dat hij er met de gyn over wil praten is al een hele stap!
me kennis van mij daar de man van houdt ook niet van bloed die valt zelfs flauw als die al een druppel bloed ziet... Hij is bij de bevalling geweest en toen ze moes persen is hij met de rug erna toegaan zitten en heeft ze vrouw de heletijd aangekeken en haar gesteund... Toen de baby op haar werd geleg is die ff weggelopen omdat ze onder bloed zat en hij duizelig werd.... Mij vriend is ook bij mij bevalling geweest en nu weer gaat die weer mee hij vind bloed en dat soort dingen niet erg het is het mooiste in je leven wat je kan overkomen en zo bevaling moet die gewoon bij zijn...
Je kunt het ook zo zien... jij hebt 9 maanden om je voor te bereiden om het moederschap. Hij 9 maanden voor het vaderschap. Waarom besluit hij niet dat dit HET moment is om iets aan zijn angst te doen? En dan bedoel ik echt hulp zoeken, therapie. Hoe moet dat anders als jullie kind zich bezeert in minderen of ergere mate? rent hij dan gillend weg? Aan therapie zal hij de hele rest van zijn leven profijt hebben.
dit bedoel ik! en inderdaad HIJ heeft er baat bij de rest van zijn leven het is niet eens zozeer dat die het alleen voor jouw of zijn kindje moet doen. dat is alleen een mooie aangelegenheid om te besluiten om het NU aan te pakken. snap heel zeker dat die niet naar een psygoloog wil, omdat die geen idee heeft wat het inhoud. hij kan zich er op zijn minst in verdiepen wat het is en hoe het werkt. misschien eens met de huisarts over praten en daarna besluiten of het iets voor hem is. cognitieve therapie of cognitieve gedragstherapie(wat vaak bij angststoornissen word gebruikt) werkt ontzettend snel daar zal je je over verbazen! het is helemaal niet raar en heeft niks met vage diepe gesprekken te maken, je ligt niet op een bank of zo en hoeft geen gekke inktvlekken te annalyseren. natuurlijk kun je hem niet dwingen en ruzie maken heeft geen zin. maar een gewoon volwassen gesprek waar je in duidelijk maakt wat jij van hem verwacht en wat het voor hem kan betekenen moet toch wel lukken.
daarbij doe ik niet alsof het niets voorstelt en hij zich daar maar overheen moet zetten, maar spreek uit eigen ervaring!
Hier had ie geen keus maar heb 'm er ook niet over gehoord dat hij er niet bij wilde zijn. Wel dat hij er wat tegenop zag, meer bij de 2e dan bij de 1e omdat hij het toen als eens had meegemaakt en het erg zwaar vond. Met name voor mij natuurlijk maar hij moet toekijken en dat is ook niet fijn. Hij heeft bij de 1e bij het hoofdeinde gestaan. Bij de 2e heeft ie alles gefilmd haha. Dit was een badbevalling en een hele mooie bevalling waar ik zelf ook met een heel goed gevoel op terug kijk. Kraamverzorgster hield m'n hand vast en sprak me toe wat ik helemaal prima vond op dat moment omdat ik het super vond dat mijn man het nu durfde te filmen terwijl hij de vorige keer niet wilde kijken. Maarre wat is er het ergste dat er kan gebeuren? Dat hij flauwvalt of gaat hyperventileren. Beide gaat ie niet dood aan terwijl ik bij de 1e echt het gevoel had dat ik bijna dood ging. No way dat ik dat zonder mijn man zou doen.
mijn vriend heeft een panische angst van naalden en bloed ,krijgt angstaanvallen als ze bloed moeten trekken of een spuit zetten en toch is hij bij me gebleven tijdens onze spoedkeizersnede! wat is jouw echtgenoot? een man of een muis?
Misschien dom hoor, maar jij staat er toch ook niet om te springen!!! Je hebt eerst al 9 maanden met JULLIE kindje rondgelopen, alle begin kwaaltjes gehad, overal keurig netjes aan gehouden, alle ongemakken van de 'laatste loodjes' gehad waarna je dan ook nog slapeloze nachten, voorweeen, ontsluitingsweeen en persweeen hebt gehad, misschien nog een hechting hier en daar en hij.......... Hij maakt zich druk om een beetje bloed Waar gaat dit mis....?
De spijker op z'n kop. Dank je! Als het echt een fobie is, dan zijn daar hele scala's aan therapieen voor. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is even naar de huisarts om een verwijzing te halen. Ik werk met kleine kinderen en daar zat er laatst een met z'n vinger tussen de deur. Die vinger lag er serieus half af. Op zo'n moment kan je niet met je eigen angst bezig zijn, maar moet je handelen. Ik vind dus zelfs dat jouw man het verplicht is aan jullie kind om hier iets aan te doen.
Mijn man heeft hetzelfde probleem en trekt al wit weg als ik vraag of ie een pleister wilt plakken. Wat de bevalling betreft heb ik gezegd dat hij er in het ziekenhuis niet bij hoeft te zijn in de kamer. (Thuis wel) Toen ik dat zei merkte ik meteen dat er een hele grote zorg van hem af ging. Mijn schoonmoeder zal er in het ziekenhuis bij zijn, daar heb ik op dat moment meer aan. Hoef ik me geen zorgen te maken om mijn man nog bij bewustzijn is. En of hij er uiteindelijk wel bij is zullen we zien. Misschien besluit ie om er op het moment suprême gewoon bij te blijven. Ik vermoed namelijk dat hij me niet alleen kan laten als hij ziet dat ik pijn heb. Zou leuk zijn.
Pardon? Dat wil hij niet? Daarmee maakt hij het dus lekker jouw probleem. Volgens mij gaat dit probleem veel dieper dan alleen maar niet bij de bevalling willen zijn. Ik krijg zomaar het idee dat hij nog een heleboel dingen niet wil.
Ik heb al eerder een reactie gegeven. Maar hier wil ik ook nog even een reactie op geven. In het geval van mijn man, die dus ook extreem angstig is voor bloed, doktoren, tandartsen, ziekenhuizen e.d., is een psycholoog dus ook zo'n dokter... Hij heeft de mogelijkheid nog niet afgewezen, maar het is voor hem wel een hele grote stap. Eigenlijk is ie een beetje bang dat naar een psycholoog gaan (in zijn ogen dus zo'n zelfde soort dokter), het probleem alleen maar groter maakt ipv oplost. En natuurlijk, ik kijk er rationeel naar en weet dat dit niet zo is
Hoi, Mijn vriend is ook erg bang voor bloed en naalden en alles wat er bij komt kijken. Denk dat deel ook toch angst is voor t onbekende onze verloskundige zag het gelijk al toen ik bloed moest laten prikken en gaf ons het advies om cursus samen bevallen te gaan doen zodat je toch voorbereid word op wat er komen gaat en misschien minder angst heb voor dat gene.. Maar hij hoeft er niet over na te denken om niet bij de geboorte van zn kindje te zijn want trek hem aan zn haren naar binnen.
Waarom doen mensen hier alsof het de makkelijkste zaak van de wereld is om hulp te zoeken voor psychische problemen...??? :S DAT snap ik dus niet. Tuurlijk moet hij hulp zoeken en krijgen, tuurlijk zijn er mensen die WEL die stap zetten, maar ga niet doen alsof dat makkelijk is, want geconfronteerd worden met je grootste angsten is echt niet makkelijk... dus opmerkingen als: hij moet alleen maar EVEN naar de huisarts gaan voor een verwijzing, vind ik erg kort door de bocht.. Sorry, ben beetje geirriteerd, komt misschien ook wel omdat ik dagelijks te maken heb met psychiatrie, aangezien het mn werk is...
Sorry maar wat een rare kerel heb jij wat dit betreft.. ZIJN kind wordt geboren en hij steld nu al zijn eigen prioriteiten boven dat van de kleine/jou. Wat als ukkie straks z'n knie openhaalt, rent hij dan ook weg? Nee dit probleem nu aanpakken voor de kleine er is. Hij moet toch echt reëel leren zijn in z'n angsten.. Ik ook doodsbang voor artsen/naalden en bloed bij mezelf. Maar op een ander komt toch eerst m'n zorg modus op gang ipv MIJN angst. Kom op schop onder z'n reet en mee naar de psych. Hij zal je later dankbaar zijn, de geboorte van je kind is zoiets moois!!!! Zoniet het mooiste in je leven..
Makkelijk zeker niet maar er moet wel iets gebeuren.. Dit accepeteren en zo door laten gaan maakt het probleem alleen maar groter.. Hij heeft hulp nodig en als iemand dat zelf niet inziet is een beetje extra stimulans toch echt nodig.. Houden van is ook iets over hebben voor elkaar vind ik.. Dus als hij z'n angsten echt zo erg vind is het ook aan hem op de voorstellen van zijn vrouw/vriendin in te gaan. Als hij geen hulp aanneemt dan durft hij straks niet meer naar de apotheek want die werken ook in witte jassen..
heb niet gezegd dat het makkelijk is spreek namelijk uit eigenervaring dus weet hoe het is!! maar als je het stap voor stap bekijkt is het te overzien. eerst naar de huisarts die kan je al meer vertellen hoe het in zijn werk gaat...die zal niks doen je alleen uitleg geven.. je kan op internet ook veel lezen hoe therapieen werken bij een angststoornis zodat je een beetje een beeld krijgt. je kan als je een doorwerwijzing krijgt van de ha, een afspraak maken met een psygoloog dit wil niet zeggen dat je meteen in therapie gaat!!! hij/zij kan samen met jouw bekijken wat de angst is en wat er aan te doen is. zal dit rustig en duidelijk aan je uitleggen en evt. een stappenplan samenstellen. aan de hand hiervan kun je besluiten of je dat wil of niet. vaak heb je bij een paar sessies al heel veel baat en al verschillende handvaten gekregen om met je angst om te gaan waardoor die niet meer escaleert in bijv. hyperventileren. Tuurlijk is het niet makkelijk, maar het lijkt me dat hij niet veel keuze heeft op het moment. Tegenover zijn vrouw/vriendin, zijn kindje maar zeker tegenover zichzelf! Denk dat het al heel wat scheelt als hij zou willen proberen er iets aan te doen. Als na een gesprek blijkt dat hij er nog niet klaar voor is dan is dat minder erg dat nu gewoon zeggen ik ben niet bij de bevalling. het leven is niet makkelijk, maar door juist die moeilijke dibgen aan te gaan word het wel makkelijker.
Het dubbele alleen is het volgende: Heb je angst voor spinnen of voor hoogte bijvoorbeeld, schop onder je kont, naar een dokter/psycholoog en overwin je angst. Mee eens. Heb je angst voor doktoren, moet je naar een dokter...