Wow wat een reacties. Zal zeker allemaal de hormonen zijn. Ik begrijp precies wat jullie allemaal bedoelen. Het is niet dat ik pas bij hem ben. We zijn ondertussen al 7 jaar samen en zijn moeder is nu 2 jaar overleden. Sindsdien is hij al vaak genoeg bij de huisdokter geweest. Vaak gesproken en telkens omdat hij echt weigert voor een psycholoog, weken moeten terug komen op gesprek bij de huisarts. Ik vind het ergens niet reeel hoor dat sommige er heel erg makkelijk over zijn en zeggen ooh wat een mietje etc. etc. . Is dat zo? Angst is iets wat niet makkelijk is. En natuurlijk wil ik dat hij bij de geboorte is van zijn zoon, maar kan hem echt niet dwingen en zeker geen ruzie maken. Misschien had ik zijn 'angst' voor bepaalde dingen eerder moeten aanpakken en eerder pushen om naar een psycholoog te gaan.
nou sorry hoor maar ik ben ook echt bang om te bevallen. moet ik het daarom maar niet doen ik moet me er toch overheen zetten. en jou man wil het niet eens proberen, hij kan toch gewoon bij je blijven en als het echt niet gaat kan hij toch naar de gang en hij hoeft niets van bloed te zien. dus ja ik vind dat hij zich aanstelt en wel wat meer moeite mag doen. inplaats dat jij alles in je eentje mag doen. misschien een idee dat je hem dit topic laat zien? misschien dat hij dan van mening veranderd?
Mijn man was er ook bij, bij het persen en later de keizersnee maar hij hield Zn focus dan op mn armen en gezicht. De onderkant of de operatie zelf wou hij niet zien. Ik was bang dat hij sowieso flauw zou vallen maar dat gebeurde niet gelukkig. Jou man moet het tenminste proberen, wanneer het niet meer gaat stapt hij naar buiten, ff tot 10 tellen en weer terug. Hij kan het best!
ik snap dat je schrikt van de aantal reakties... helaas klinkt het alsof je de schuld bij jezelf zoekt. JIJ had eerder moeten pushen voor een psycholoog? luister... mensen hebben problemen.. iedereen eigenlijk... en er voor uit durven komen is idd voor de meesten het moeilijkste. maar bevallen is iets wat jij moet doen of je nou doodsangsten hebt of niet. je man is niet degene die moet bevallen, heeft hij even geluk... hij zal toch echt naast je moeten zitten. met zijn rug naar de VK toe is prima toch, je kunt de VK vertellen dat ze op moeten passen met het laten zien van bloed enzo en dat hij de navelstreng niet wil knippen... maar hij zal gewoon moeten. en als dat betekent dat je ruzie moet maken.. dan denk ik wel dat je dat moet doen. jij zegt zelf van niet.. maar je moet voor jezelf op komen. het lijkt dat hij er te makkelijk mee weg komt aangezien je al zelf zegt dat het misschien wel meer jouw fout is :S sorry voor dit direkte bericht maar ik ben bang dat je niet hard genoeg bent
Het lijkt mij fijn als je vriend/man er gewoon bij wil zijn natuurlijk. lastig als hij het niet wilt/durf. hoop dat jullie er samen goed uitkomen! hier wel een vriend die bij de bevalling aanwezig is! succes meid!
wat vervelend! Maar misschien kan je idd met hem afspreken dat hij gewoon bij het hoofdeinde zit en dus geen bloed of andere dingen hoeft te zien. Ik zou gewoon aangeven dat je hem als support echt nodig bent. Tis geven en nemen in een relatie! En na 9 maanden zijn kindje gedragen te hebben is dat toch echt het minste wat hij voor jou kan doen. laat het hem op zijn minst proberen. Mocht het hem dan allemaal te veel worden, dan kan je altijd nog doen besluiten hem ergens anders te laten zitten, maar ik denk dat hij er dan echt wel voor jou wil zijn! Succes alvast Ps mijn man is ook geen fan van operaties of bloed. Ik kreeg een keizersnede en hij zat gewoon keurig naast mijn hoofd en heeft niks gezien. Gelukkig hebben anderen van het OK team fotos gemaakt
bespreek samen of hij er voor open staat om bij je hoofd te zitten en jou aankijkt ipv down under.. dan hoeft hij er niets van te zien maar kan je toch bijstaan met de bevalling.. vind wel dat hij erbij moet zijn.. hij was er toch ook bij toen het kindje in de maak was een angst overwinnen is echt wel mogelijk,maar je moet het wel willen denk ik.. en elke papa to be vind een bevalling moeilijk denk ik.. je ziet je vrouw/vriendin met een hoop pijn en kan niks doen.. dat is ook niet leuk.. maar zo'n mooi moment als de geboorte van je kindje wil je toch niet missen?
Dan heb jij mijn opmerking verkeerd begrepen, want dat bedoel ik niet. Ik heb het zelf ook moeten doen omdat mijn relatie anders stuk was gelopen. Ik had ook kunnen zeggen, "nee doe maar niet, geen zin in". Was ik wel de liefde van mijn leven kwijt geraakt. Dus ik begrijp heus wel dat dat moeilijk is. Maar je bent het wel bijna verplicht in zo'n situatie. Je laat je vrouw toch niet alleen bevallen omdat je bang bent voor de situatie. Hij zal nog wel vaker in situaties met wondjes/bloed terecht komen. Lijkt me voor een kind behoorlijk vervelend als je pa knock out gaat als je van je fiets gevallen bent en een gat in je hoofd hebt. Niet willen vind ik in dit geval een slap excuus. Hij hoeft zich ook zeker niet te schamen voor zijn 'probleem'. Maar wel voor het feit dat hij er niets aan gaat doen voor zijn vrouw en zijn kind.
mamavandaan1, het is niet alleen jou reactie, maar van veel meer. Mensen zijn kort door de bocht met reacties. Denken niet na voor ze zeggen dat hij maar gewoon zijn angst moet overwinnen. Ik vind dit hele topic gewoon veel te ver gaan met die reacties. Tuurlijk vind ik dat hij op lange termijn moet denken wat betreft zijn angst en tuurlijk vind ik dat hij die hulp moet krijgen en ik ga ook echt niet spreken voor mensen die zelf in zo'n situatie hebben gezeten, maar wel als hulpverlener zelf. Daarbij, je kan mensen dwingen om hulp te zoeken en dwingen om bij die psycholoog naar binnen te stappen, maar volgens mij weet iedereen ook dat als je dat gaat dwingen, dat echt niet gaat helpen. Ik vind de eerste stap van hem al heel goed, hij staat open voor een gesprek met de gynaecoloog over de mogelijkheden. No hard feelings naar jullie hoor, echt niet, want ik snap de heftige reacties op zich echt wel, maar ik weet vanuit mn werk dat het bij sommige mensen heel lang duurt voordat ze inzien dat het wel degelijk beter is voor ze. Ik ga ook niet in een hok vol spinnen staan als ik er bang voor zou zijn
Tja, sommige reactie,s komen misschien hard over, maar ik zeg heel eerlijk dat ik jou vriend niet kan begrijpen. Hij doet alsof er bij een bevalling liters bloed tegen de muur springt ofzo. Zoveel bloed komt er echt niet bij kijken hoor. En zoals vele dames hier al schrijven : hij kan toch bij het hoofdeinde gaan staan. Ziet hij ook biet wat daar beneden gebeurd etc etc. Mijn vent moet het niet in zijn kop halen om te zeggen dat hij niet bij de bevalling wil zijn, om welke reden dan ook. Want dan is er oorlog. Maar gelukkig wil mijn man gewoon dolgraag bij de bevalling zijn, en de navelstreng doorknippen.
Ben niet eens zwanger, maar van sommige reacties word IK dus weer hormonaal. Zal wel PMS wezen. De man in kwestie laf, een mietje etc noemen draagt niets bij aan de kwestie, net als zinsneden als hij zet zich er maar overheen, jij hebt toch ook geen keuze of ik zou bij hem weggaan als hij er niet bij was. Het is niet oplossingsgericht en vrij harteloos. Ik hoop van harte dat de schrijvers van deze responsen nooit te maken krijgen met een fobie. Want die los je niet even op door het probleem te bagatelliseren. Ik denk, dat als de man in kwestie dit topic zou lezen, hij volledig zou dichtslaan en de kwestie onbespreekbaar zou worden. Dat wil je niet. Sowieso deel ik de mening van de meesten hier niet helemaal. Ideaal is de partner erbij en de bevallende vrouw tot steun. Maar heeft de bevallende vrouw er iets aan als zij meer met hem bezig moet zijn dan wat anders tijdens die bevalling? Lijkt me dat op het moment van de bevalling zelf de ruimte voor zijn probleem beperkt is, omdat er dringender zaken aan de orde zijn. De barende vrouw moet in alle rust kunnen bevallen. En als dat zonder partner is, dan moet dat maar. Ik zou zijn aanwezigheid niet koste wat kost forceren. Dat gezegd hebbende, is er denk ik wel iets voor te zeggen om verschillende scenario's te bespreken. Wat willen jullie (samen en individueel) absoluut wel en wat absoluut niet? Als de partner de navelstreng niet wil doorknippen dan moet dat bekend zijn, zodat hij niet onverhoopt toch een navelstreng en een schaar krijgt aangeboden. Bij een bevalling vloeien er geen oceanen van bloed. Is dat wel zo, dan is er iets heel erg fout. Maar wie zegt dat de partner dit ook weet? Het is zijn eerste kind, weet hij veel. Bovendien wordt hij waarschijnlijk misleid door zijn angst. Reële verwachtingen scheppen lijkt me verstandig. Een gesprek met de VK kan daarbij helpen. Een scenario waarbij de partner met het gezicht naar het gezicht van de barende vrouw zit (en dus met de rug naar het kruis) lijkt me erg geschikt. Het is even zoeken bij andere houdingen, maar moet te doen zijn. Als de partner bang is om flauw te vallen kan ook hij baat hebben bij de ademhalingscursus die ze zwangere vrouwen aanbieden. Het lijkt me voor de man in kwestie verstandig om toch eens met een psycholoog te gaan praten, vooral met het oog op de toekomst. RET therapie schijnt redelijk effectief te zijn bij fobieën en niet al te invasief te zijn. Succes!
Helemaal mee eens, niet zo veroordelen toch dames... Soms doe je offers in een relatie, weet je dat iets e niet in zit, dat is ook goed. Denk wel dat je hem zachtjes moet masseren richting therapie, om zo straks goed voor jullie zoontje te kunnen zorgen, maar zou het voor de bevalling niet o de spits drijven. Daar heeft niemand wat aan. Wie weet blijft hij eet wel bij als d druk eraf is, hij wel tenslotte wel bij de weeen zijn.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik wil je even melden dat mijn man er ook niet bij was (2bevallingen) en nu zal hij er denk ik ook niet bij zijn. Hij raakt echt in paniek. Zelfs als ik ziek ben, raakt hij helemaal de weg kwijt. Ik heb mijn moeder en tante bij gehad en die hebben me heel goed gesteund. Bij de eerste moest ik in de avond naar het zkh en ben pas in de ochtend bevallen, en uit zenuwen heeft hij heel de nacht in de auto gereden tot zijn benzine op was en dat ie lopend weer naar t zkh moest komen. Hij zag er gebroken uit. Mijn moeder en tante zeiden : zo die heeft t zwaarder gehad dan jij! En n bevalling kun je niet vergelijken met n vrijpartij, dus kom op dames! Dus mijn tip; spaar je man als hij er echt niet tegen kan en vraag n dierbare van je om je bij te staan.
Vind het echt belachelijk als een man er niet bij is. Mijn vriend vind het ook niks, maar is er wel bij. Gewoon aangeven bij de vk. Als hij aan het hoofdeinde staat ziet hij bijna niks.
Mijn man is ook bang voor naalden, bloed enz. Hij wil ook niet de navelstreng doorknippen. Maar hij gaat wel bij de bevalling aanwezig zijn. Als het dan echt niet lukt vind ik het wat anders, maar zonder ook maar te proberen zeggen dat je er niet tegen kan terwijl je nog nooit een bevalling meegemaakt hebt.... Dat kan ik dan weer niet begrijpen.
Hier ook een man die er gewoon bij was. Hij wilde het ook niet 'zien', dus heeft de hele tijd bij het hoofdeind gezeten, maar da's ook niet erg hoor.. Werd alleen flink nat van het vruchtwater haha, maar verder... Denk je niet dat als je eenmaal aan het bevallen bent, je man alsnog mee gaat? Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen (als man zijnde) als mijn vrouw pijn zou hebben en ik er niet voor haar zou zijn.
Mijn man wilde er in eerste instantie ook niet bij zijn (is zijn cultuur niet gebruikelijk), maar hij is er de hele bevalling bijgeweest! Wel naast mij gestaan, dus hij heeft er weinig van gezien wat er daaronder gebeurde Voor m'n bevalling heb ik er weinig woorden aan vuil gemaakt, omdat ik zoiets had van kan me niet voorstellen dat hij me alleen laat op het moment dat ik mag gaan persen en dat is dus ook niet gebeurd! Hoop voor je dat je man er ook bij blijft en zoveel bloed komt er niet aan te pas...althans bij mij niet!
Mijn vriend heeft zijn longen uit zijn lijf gefietst om er op tijd bij te kunnen zijn. Heeft een half fietstrauma opgelopen daardoor. Zou het niet willen missen.
Een kind maak je samen, je gaat (als het goed is) samen de zs door en als man steun je je vrouw als ze het zwaar heeft. Het zwaarste mag in de meeste gevallen de bevalling genoemd worden, dus in mijn ogen ben je daar als man zéker je vrouw tot steun! En als je daar tegenop ziet, dan zoek je hulp en bereid je je voor. Wat nou als je als vrouw een fobie voor bloed hebt, wordt lekker lastig als je zegt niet bij de bevalling van je eigen kind aanwezig te willen zijn. Of als je kind later met zijn fietsje valt en zn hele knie open heeft liggen, heeft ie dan ook niks aan papa?? Nee, als vrouw heb je geen keuze en bereid je je dus op jou manier goed voor, en dat is wat een man ook zou moeten doen. Ik vind dat een man in deze dus net als de vrouw ook geen keuze heeft dan zijn vrouw te ondersteunen. Gelukkig heb ik een kerel die voor mij door het vuur gaat, en anders zou ie een enorme schop onder zn kont moeten krijgen!