Dat is voor mij echt nog nooit reden geweest om mijn werk te doen, laten zien dat ik er het beste in ben. Ik geniet gewoon enorm van de resultaten van mijn werk: jongvolwassenen die in de kreukels bij ons kwamen en zelfstandig de deur weer uitwandelen. Heeeeeel erg gaaf om te doen. En daarom wilde ik dat ook perse blijven doen. Omdat het totaal iets anders is dan voor je kids zorgen en die afwisseling voor mij zorgt voor een balans die ik nodig heb om lekker in mijn vel te blijven zitten.
Maar dan heb je je werk toch goed uitgevoerd!? En nogmaals k hb het niet over werken in t algemeen .. Khb het steeds over het werk boven kinderen zetten hup hup na je verlof gelijk weer vol aan de slag Dan begint her mama zijn pas vind ik, die nood om je eigen leven weer op te pakken is iets wat ik niet kan begrijpen
Voor mij was het noodzakelijk om weer aan de slag te gaan toen thijmen 4 maanden was. Ik had het echt nodig voor mijn herstel. Ik was met 6 weken zwangerschap ziek geworden en moest me toen ziek melden wegens ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Heb daardoor de hele zwangerschap niet kunnen werken. Mijn hele zwangerschap stond zo'n beetje in het teken van overleven. Toen ik bevallen was, kon ik pas echt bijkomen. Ik had het nodig om weer een stukje voor mezelf te hebben, weer te ontdekken wie ik was.
Ik ook, heb ook HG gehad en zat (eh lag) vanaf 6 weken thuis. Ik heb juist tijdens mijn zwangerschap besloten dat ik absoluut niet fulltime (32u) terug wilde, hooguit 3 dagen. Tja, dat zagen ze natuurlijk niet zitten, werkte er ook nog niet zo lang. 3 dagen was binnen dat bedrijf ook niet standaard. Dus contract is niet verlengd. Ben er ook niet rouwig om geweest Na de zwangerschap heb ik een jaar alleen maar van het leven genoten. Ondanks dat mijn dochter erg veel huilde, was het een heerlijk jaar, iedere dag dankbaar dat ik weer kon genieten, niet meer misselijk en vooral weer alles eten. Helaas ben ik na dat jaar chronisch ziek geworden en kan nu weer niet normaal eten, maar das een ander verhaal. Voor mij heeft de periode HG (en nu weer 2,5 jaar ziek zijn) wel doen beseffen wat voor mij belangrijk is in het leven. Voor mij is dat (nu) vooral mijn dochter. Werk komt wel weer.
apart he, dat het voor verschillende mensen zo veel verschillends kan brengen. Ik had tijdens mijn zwangerschap echt het gevoel dat mijn hele zijn wegsijpelde, mijn wereld was zo klein. En dan nog een heftige bevalling er achteraan, toen kon ik echt niet meer. Moest verwerken wat er gebeurt was en hoe ik daar mee om kon gaan. Dat heeft me wel even gekost, en kan nog steeds niet omgaan met normale misselijkheid (van griep oid).
Nee meisje: je stelt het verkeerd. Ik ken beide kanten, jij nog niet. Moederschap is toch echt niet te vergelijken met een baan. Het is het allermooiste wat er is. Jij denkt nu nog dat dat je werk is. Geeft niet hoor, maar over een tijdje zal jij mij begrijpen.
Besef wel dat iedereen een uniek verhaal heeft met unieke redenen om iets op een bepaalde manier aan te pakken. Uiteindelijk zijn we allemaal uitzonderingen.
Ik ben zeer zeer ernstig ziek geweest. Het leven is mij te kostbaar om ergens op kantoor voor een baas te werken. Geld speelt geen rol. Mijn rijkdom heb ik gebaard en die is mij alles waard. Bij hem wil ik zijn, die tijd met hem is goud waard, dat is waar ik voor leef. Moeder zijn is wie ik ben. Leuk te lezen dat zoveel verschillende vrouwen zo anders over het moederschap denken. Over 8 maanden gaat mijn kind naar school en ga ik weer lekker voor mijzelf verder. Stilzitten heb ik nooit gedaan en zal ik nooit doen.
Is maar goed dan dat jij nooit een chronische ziekte heb gehad (in de zin van niet perse kunnen wat je op dat moment graag wilt) HG lijkt mij heel erg maar daar ben je nu vanaf moet je nagaan dat het zo was gebleven de rest van je leven. Er zijn zoveel dingen die ik heb moeten accepteren in mijn leven omdat het gewoon niet anders ging, als ik was blijven vechten was dat niet goed afgelopen, ik heb juist geleerd door ziekte (pijn, moeheid, veel ziekig zijn zeg maar) dat er niets belangrijker in dat je personal life, want als je maar een beetje energie te besteden hebt wil je dat toch doen met de mensen van die je houd in plaats van werken voor vreemden e.d. dat is juist de les die ik eruit heb gehaald. Het gaat nu juist stukken beter met me sinds ik eindelijk heb geaccepteerd hoe ik ben wel apart dat iedereen een andere les eruit haalt maar goed misschien had ik dat ook wel gedaan als het tijdelijk was geweest kan me het niet voorstellen, ik ben juist familie e.d. belangrijker gaan vinden. En ja natuurlijk ben ik ook belangrijk en probeer vele manieren om mezelf ook happy te houden (hobbies, vrijwilligerswerk, binnenkort weer een studie e.d.) maar dan wel alleen wanneer ik genoeg energie over houd om mijn gezin op nummer 1 te houden, prioriteiten stellen maakt leven voor mij zoveel makkelijker, ik zie mensen om mij heen soms tobben, rennen, vliegen, springen van alles tegelijk willen en steeds meer, terwijl als je het makkelijk houd het leven een stuk leuker is (dus niet steeds maar meer willen of alles wat je wilt) maar gewoon tevreden leren zijn met wat je al hebt.
Ik ben 3 jaar lang TBM geweest. De laatste periode was ik totaal niet gelukkig en wilde erg graag weer aan de slag. Ik werk nu sinds 4 maanden 3 dagen in de week en ik vind het een verrijking van mijn leven. Het levert (nog) niet veel op en ik doe het ook niet voor het geld. Het geeft me voldoening en uitdaging. Ik kan me focussen op één ding. Zonder constante afleiding. Ik zou ook best overwegen om meer uren te werken (wel flexibel, zodat het goed te.combineren is met schooltijden) Ik hou echt niet minder van mijn kinderen dan een TBM. Geweldig als je er van geniet om de dag met je kinderen door te brengen. Ik genoot daar gewoon niet van. En toch vind ik mijn kinderen heel leuk en hou ik ontzettend veel van ze. En ja, ik vind mezelf ook belangrijk. Ik vind het belangrijk om gelukkig te zijn. Dan geniet ik meer van het leven, mijn kinderen. En daardoor kunnen zij meer genieten in de tijd dat we samen zijn. En van de huidige indeling van mijn leven (gezin, werk, tijd met mijn vriend, tijd voor mezelf) word ik gelukkig. Er is geen definitie voor geluk. Dat is toch voor iedereen anders? Maar goed, volgens mij sta ik hier niet alleen in. En ik geloof dat alles al een keer gezegd is. Eigenlijk wilde ik ook alleen zeggen dat ik respect heb voor 1steXmom. Je bent erg duidelijk, hebt respect voor andere meningen en jullie hebben het volgens mij erg goed geregeld. Heerlijk toch, dat je lekker 4 dagen kunt blijven werken?
Je omschrijft precies wat ik voel en natuurlijk kriebelt er wel weer wat om te gaan doen (ik blijf ook natuurlijk Isabel) dus heb regelmatig wat projectjes voor mezelf en geef mezelf leuke bezigheden die ik kan combineren met het moederschap en straks gaat onze jongste naar school (april) dan heb ik weer zeeen van tijd en dan ga ik een studie volgen (geen idee of ik er wat echt mee ga doen maar gewoon voor de leuk) Life is too short, ben al heel mijn leven lang ziek (inclusief meerdere keren bijna overleden) en sinds mijn moeder dit jaar is overleden voelt dat alleen maar sterker, maar ook wel dat ik best wel wat meer voor mezelf mocht doen hoor, heel eerlijk soms ga ik best wel op in wat ik doe en vergeet ik dat soms haha (echt een moeder eigenschap vind ik dat) ik ben de afgelopen jaren steeds zo bezig geweest, non stop nu krijg ik weer veel meer tijd terug en dus ook meer projectjes
Denk dat je het niet zo bedoeld, maar dit is behoorlijk badinerend. Voor, tijdens en na mijn zwangerschap dacht ik er hetzelfde over. Sommigen onder ons hoeven iets niet te ervaren om al te weten hoe ze zullen reageren of zich zullen voelen in een situatie.
ja dat kan natuurlijk maar in het algemeen kan je zeker wel stellen dat je voordat je moeder word over veel dingen anders denkt hoor, ik hoor maar weinig vrouwen die precies hetzelfde zijn blijven denken (over van alles niet alleen werken ofzo) het veranderd je toch (en gelukkig maar want het veranderd vind ik op een positieve manier, het maakt je minder egoistisch, je kunt vind ik zoveel meer genieten van een ander leven hun geluk) Moederschap veranderd je altijd eigenlijk wel, dus zeg niet dat je niet hetzelfde kan denken als voorheen maar zeg wel dat je dat vooraf slecht kunt inschatten. Maar dat geeft 1x mom ook zelf toe dat het alle kanten uit kan.
Dat gevoel is wel heel erg herkenbaar. En het verwerken heeft me ook wel lang gekost. Zeker icm de ziekte die daar nog bovenop kwam, waardoor er weer veel van me werd/is afgenomen, maar nu niet tijdelijk. Mijn bevalling was gelukkig wel 'normaal', vond t een eitje itt de zwangerschap. Ik kon na de zwangerschap wel omgaan met normale misselijkheid (nou ja, tis niet mijn hobby, maar niet heel anders dan vroeger, kon het juist wel relativeren). Maar helaas ben ik nu als ik 'normaal' eet ook altijd misselijk. En zelfs als ik me aan mijn dieet hou, ben ik nog snel misselijk. Kennelijk was het bij mij niet puur HG, maar een zwakke plek . Van deze chronische misselijkheid word ik overigens wel boos als ik er weer een dag last van heb. Maar goed, kan me ook wel inleven dat een ander juist na HG weer graag wil werken en normaal leven.
Mij gaat het om de investering in je kinderen, jijzelf kont echt wel weer. Ik snap de haast en noodzaak gewoon niet alsof j dood neer gaat vallen, waarom per se fulltime willen werken, ik zie dat sls dat j kind dus de dupe wordt van wat het moederschap met je doet Maargoed er is geen discussie ik doe ook niet meer mee
Leven en laten leven. Zoveel mensen zoveel meningen. Zolang iedereen achter zijn eigen beslissing staat is het goed.
Ik moet zeggen dat je hele post niet snap in relatie met wat ik heb gezegd, maar misschien ligt dat aan mij. Het is niet zo dat ik tijdens mijn zwangerschap perse wilde werken en dat niet kon. Werken was uberhaupt geen optie, maar alledaagse dingen waren ook geen optie. Als ik zeg dat ik mezelf voelde wegsijpelen dan bedoel ik dat ook zo, ik kon NIETS meer. Ik heb weken alleen maar op bed gelegen om alleen maar op te staan als ik naar de wc moest of moest douchen omdat ik mezelf had ondergekotst.