Waarom wil toch iedereen altijd de baby vasthouden?

Ons zoontje hebben ook veel mensen vast gehad. Achteraf misschien te veel en te snel, maar ik heb er geen spijt van.
Het meeste kraambezoek wel. Behalve als mensen met meer dan 2 personen tegelijk kwamen. Dan bleef hij bij mij.

Ik moet zeggen, dat ik wel vind dat ons bezoek heel lief met ons kindje is omgegaan. Wanneer hij bijvoorbeeld begon te jengelen zeiden mensen gelijk, als ik hem terug moet geven dan zeg het maar he. Dat vond ik heel fijn. Of vragen of ze hem zo goed vast hadden.

Wij kwamen eens bij vrienden waarvan het kindje 2 dagen oud was. Dochtertje had net gedronken, BV liep nog niet lekker en onze vriendin had flink last van kraamtranen. Zegt ze, sorry, maar ik hou haar even bij me hoor. Ben je helemaal besodemieterd om daar sorry voor te zeggen, vroeg ik.
Ik ben niet iemand die perse de baby moet vasthouden. Ik kom om naar de baby te kíjken en aan de ouders te vragen hoe het met ze gaat.

Dus ik kan me beide kanten heel goed voorstellen, ook als je liever je kindje bij je houdt. Iedereen heeft daar een ander gevoel bij en doet dit op haar eigen manier.

 

Edit; opa's en oma's en de overgrootouders, dat soort hele naaste familie en mijn beste vriendin hebben hem wel lekker vastgehouden als het kon en hij dus niet in zijn bedje lag te slapen.

Bij de volgende in december doe ik het weer net zo.

 

dit

Ze mochten Emma en Julia vasthouden maar zomaar zelf pakken toen het baby's waren of uit de handen graaien nee dat niet (dat laatste vind ik trouwens erg onbeschoft!)

 

Inderdaad! Ik wil toch ook altijd graag de baby effe vasthouden op en kraambezoek
Vraag het wel van tevoren en gelukkig nog nooit nee te horen gekregen

 

Oooh maar dat mag jij vinden hoor Het voelt gewoon helemaal fout om mijn kleine mannetje af te staan. Nu had ik een supergoed excuus, hij was enorm overprikkeld door de supersnelle "lancering" dus mocht de eerste dagen ook niet afgegeven(mocht niet, nouja werd ons sterk afgeraden) maar anders had ik het ook niet gedaan. Dat voelt gewoon fout en als iets zo sterk tegen mijn gevoel ingaat doe ik het gewoon niet, dat heb ik wel geleerd in de afgelopen jaren.

Daarnaast is mijn mannetje(de jongste) een eersteklas casenova. Sjanst met iedereen, gaat rustig bij een vreemde aan zijn been hangen in de supermarkt als hij wat wil Minder sociaal is hij er iig niet van geworden!

Ik denk dat het belangrijk is dat iedereen doet waar hij of zij zich goed bij voelt. Dus niet toch je ukje afstaan als je dat helemaal niet wil of er een rotgevoel van krijgt, niet toelaten dat je kindje uit te box wordt gepakt als jij dit niet wil, dit soort dingen. Want ik lees vaak dat dit toch wordt gedaan omdat iemand iets niet durft te zeggen, dat lijkt me echt rot. Maar lekker doen wat jij wil, t zijn immers jou kinderen.

 

Ik ben iemand die heel graag baby's wil vasthouden, de mijne zijn nl al groot en ik ben echt een baby-mama. Ik geef ze overigens ook weer graag terug, vooral als ze gaan huilen. Maar als een moeder het niet wil dan hoeft het niet. Ik vind ze heerlijk, ze zijn afhankelijk en hebben nog geen grote mond haha.
Onze jongste kon ik moeilijk aan andere geven, ik was heel hebberig. Ik gaf dat ook toe en zei het gewoon tegen de familie en gaf ze met tegenzin wel af. Nu is ze drie jaar en de navelstreng zit er nog steeds aan al is ie onzichtbaar.

 

Ben zo blij dat ik daar nooit moeilijk over gedaan heb. Mijn vader heeft Stijn voor het eerst gezien én vastgehouden toen hij twee dagen was, daarna is m'n vader heel snel zo ziek geworden dat ie 'm nu niet meer vast kan houden...tis al heel wat dat ie 'm nog herkend. Heb van dat moment ook een foto gemaakt en die is me zo dierbaar nu!

Gelukkig heb ik in m'n omgeving ook verder geen mensen die 'm zomaar oppakte, ze wachtte het rustig af of ik het aanbood of vroegen erom.

Zal je niet gelijk vreselijk noemen maar snappen doe ik het niet helemaal of helemaal niet eigenlijk...

 

Ik geef mijn dochter meestal wel op schoot bij visite, behalve als het druk is. Maar ik vind het erg moeilijk om nee te zeggen en heel vervelend als mensen erom vragen, je kunt toch afwachten of het aangeboden wordt? Nog erger als het aan het kindje gevraagd wordt (jij wil zeker wel even bij tante x zitten hè), zo stom vind ik dat. Het moeilijke vind ik dat het allemaal voortkomt uit enthousiasme, daardoor vind ik t lastig om te weigeren. Maar dat mensen vinden dat ze er recht op hebben om lekker aan mijn baby te snuffelen "want ze ruiken zo lekker" vind ik behoorlijk raar. Je kunt dat toch niet afdwingen, heel vreemd!

 

ik vind het zelf ook fantastisch om zo'n klein hoopje men even vaste te mogen houden maar zal hem nooit zo maar pakken.

En met mijn eigen kinderen vond ik het juist ontroerend al een ander zo schattig er mee deed. Ik voelde me zo trots !!

 

Ik vindt het absoluut niet als andere onze baby even vasthouden.
Ik vindt het leuk als ze belangstelling tonen.

 

Ik ben ook iemand die er erg moeite mee heeft. Zelfs al bij schoonfamilie. Maar de klapper was in de kraamtijd toen er 3 tantetjes kwamen van mijn partner. Ik had ze nog nooit gezien. Ze zaten nog geen 3 minuten en wilden ons meisje al bijna uit m'n handen trekken. Ze hebben haar dus niet gekregen. Ze was al zo onrustig die eerste weken. En ik ook , zou toch even wat wezen dat een voor mij "vreemde" mijn dochtertje even uit m'n handen pakt. Dus nee, ik vind je niet gek! Soms mogen mensen best een een beetje terughoudender zijn.

 

Dit dus!
Alleen ik zal t nooit vragen, de mensen moeten t zelf aanbieden.

Hier heeft alle kraamvisite Beer vastgehouden, behalve als hij sliep, dan liet ik m liggen.
Ze moeten bij mij niet durven om m uit de box of bedje te pakken zonder dat ik t zeg, want dan hebben ze wel een probleem!!

Ik was zoooooo trots als ik die mensen zo vrolijk zag zitten met mijn kindje.
Heerlijk om te zien dat anderen genieten van mijn kindje!!
Ik pakte Beer ook nooit zo heel snel terug, liet t aan de visite over wanneer ze m terug gaven aan me.
Behalve als hij knetter hard begon te janken van de honger ofzo, dan pakte ik m natuurlijk wel terug......

 

Het is heel grappig, ik had een vriendin, en toen ik daar op kraambezoek was, en de kleine uk in de box lag te slapen hebben we samen gezellig geklets. Op een bepaald moment begon haar zoontje te huilen en vroeg ze mij of ik hem even op wilde pakken en trootsten, ze was zo moe zei ze.

Ik heb zelf in een kinderdagverblijf stage gelopen en werk veel en graag met kinderen, maar daardoor had ze direct giga vertrouwen in mij. Wat ik natuurlijk wel leuk vind, maar soms ook wel irritant.
Want als hij dan een poepbroek had vroeg ze net zo makkelijk of ik hem even verschoonde en als hij de fles moest, moest ik haar aansporen een fles voor hem te maken (hij zou om 15.00 fles krijgen, sliep tot 16.00, en heeft toen tot 17.00 moeten wachten op zn fles?!), en als ik haar zoon dan aan haar wilde geven, dan zei ze owh nee doe jij het maar even meis.

 

hier hetzelfde gedaan, ik was ook altijd zo trots, is toch mooi?

Ik ben heel nuchter hierin en ook heel zeker van mezelf, ik heb met dat soort dingen niet zoveel moeite, juist leuk en handig!

 

Ik ben ook supertrots en zeker van mezelf, daar heeft het toch niets mee te maken? Alsof moeders die hun kind niet willen afgeven niet trots kunnen zijn?

 

Mijn dochter werd 2uur na de bevalling vast gehouden door haar ubertrotse opa's en oma's en ooms, en wij waren nog trotser.
Ik heb er ook geen enkel probleem mee als men normaal vraagt of ze haar even vast mogen houden. Als ze t op een domme, lompe manier vragen.is t nee, zoals bv geef dat maar even hier of t gewoon uit je armen pakken. Dan draai ik me weg en.krijg je haar niet.
Bij een normale, zou ik haar even vast mogen.houden was t bijna altijd wel ja, tenzij de omstandigheden even zo waren dat t niet uit kwam.

We gaan.ons bij dit kindje hetzelfde doen.
En onze dochter is erg sociaal geworden maar heeft niet meer de behoefte om.op schoot te zitten, dus heel simpel.als.mensen haar nu willen zien ze wel of ze naar hun toe komt of niet.

 

je kan duidelijk niet genieten of trots zijn als iemand geniet van je kindje. Ik vind het altijd wat onzeker overkomen van vrouwen, je ziet vaak vrouwen die wat zekerder en nuchterder in hun vel zitten er niet zoveel moeite mee hebben.

 

Hier geen problemen met uit handen geven. Vooral niet bij de oudste, die huilde heeeeel erg veel en werd alleen op de je arm rustig (bleek later zijn nekje te zijn) en ik was blij als er visite was die hem graag vasthield.
Als ik ergens op bezoek ben, hoef ik de baby echt niet vast te houden. Als ze me het aanbieden, durf ik geen nee te zeggen, maar liever niet. Zo'n klein frutselding...nee, ik stoei wel met de grotere kinderen.

 

Ik vind het fantastisch zo'n klein heerlijk ruikend klein baby'tje vast te houden maar no way dat ik een baby zelf zal pakken of erom zal vragen!
Ik vind het ook niet raar als ouders het niet aanbieden. Ik vind het als kraambezoek leuk als ze vragen of ik de kleine even wil vasthouden maar zo niet, no hard feelings. Ik heb mijn neefje (zoon van schoonzus en zwager) ook niet tijdens het eerste bezoek vastgehouden (mijn man wel).

Ik weet nog niet hoe ik dat straks ga doen, heb daar ook geen plan voor. Ik zie dan wel hoe het voor ons voelt, hoe de kleine erop reageert en hoe de situatie is en als dat zou betekenen dat ze op dat moment niet vastgehouden wordt door het kraambezoek hoop ik dat dat gerespecteerd wordt.
Wat ik zelf dus ook nooit doe is het kindje van iemand anders doorgeven aan mijn partner of ander bezoek in plaats van terug naar mama of papa.

Ik vind het allerbelangrijkste dat het gezinnetje aan elkaar kan wennen en dat papa/mama en baby (evt. broertjes/zusjes) zich prettig en veilig voelen. Als dat betekent dat ik als kraambezoek niet de baby vasthoudt, jammer dan.