Ik heb het nooit een probleem gevonden. Allang blij dat er mensen zijn die mijn kinderen leuk vinden en aandacht geven. Heerlijk toch? Beter dan dat er niemand naar om kijkt
Denk het ook niet. Ik denk niet dat het schadelijk is voor de band, of misschien ook maar enige invloed heeft op de moeder-kind band, als anderen je kindje ook wel eens vasthouden. Van hand tot hand, nee, lijkt me ook onrustig. Maar toen mijn zoontje 3 weken oud was, gingen we op bezoek bij Turkse kennissen, want het was offerfeest. Hun huis zat vol met mensen die ik niet kende. Nou ja, vol... Ik denk 4 ouderen, 4 mensen van middelbare leeftijd. Nog 4 mensen van onze leeftijd en drie kleinere kids. En dan de kennissen zelf nog natuurlijk. Onze zoon heeft ook in een aantal armen gelegen, maar het langs bij één van de oudere mannen, met zijn vrouw ernaast. Die smolten helemaal! Mijn zoontje lag lekker en zij waren er blij mee. En wij hadden er even geen omkijken naar en konden lekker eten en kletsen met de andere mensen. Misschien ook dat het aan de cultuur ligt, maar kinderen zijn daar zowat heilig en als je ergens bent, ben je meteen part of the family zeg maar en zo voelt het ook. Dus het voelde ook heel vertrouwd. Maar goed, ik denk dat het wel goed is voor zo'n kleintje. Dat hij in een vertrouwde omgeving is, ondanks dat het niet zijn mama of papa is die hem vasthoudt. Dat andere mensen ook lief voor hem zijn en om hem geven en voor hem zorgen. Maar ja, het belangrijkste is om naar je kind te blijven kijken. Als hij/zij zich niet op zijn gemak voelt (kan 'aura' zijn, of te druk of wat dan ook), dan merk je dat wel. Zo denk ik er althans over. Maar dat laatste kan ook averechts werken. Dat als de moeder (of vader) zelf gespannen of paniekerig is als iemand anders de baby vasthoud, dan kan het kindje dat ook aanvoelen en juist daarom gaan huilen...
Ik kijk altijd naar mijn dochter; nu is ze bijvoorbeeld wat eenkennig en voel ik haar al gespannen raken als ze bezoek ziet, op schoot zitten gebeurt dan dus pas als ze de kat uit de boom heeft gekeken. Toen ze kleiner was, vond ze het vaak prima bij iemand op schoot te liggen, en als ik zag dat ze het niet fijn had, dan pakte ik haar gewoon zelf weer.
Toen ik mijn dochtertje nog niet had en ook nog niet zwanger en ik ging ergens op kraambezoek dan vond ik het altijd raar dat je soms even moest wachten voor de baby tevoorschijn kwam. Als ze dan zeiden: we kunnen eerst wel even een kopje koffie drinken want baby ligt nog even te slapen dan dacht ik echt: jemig we komen toch voor de baby die kan je nu toch ook wel ophalen?? Maar nu begrijp ik dat maar al te goed!! Ik vind het ook nooit zo leuk als anderen haar vast houden, wil haar het liefste meteen weer terug dus moet mezelf soms echt inhouden... alleen bij mijn eigen ouders heb ik er geen moeite mee, best gek. Of juist niet natuurlijk. Mijn dochtertje is met de vaccuum gehaald en ik wist wel dat het dan eerst beter is om haar niet bij iedereen op de arm te laten maar ja ik lag in het ziekenhuis en durfde dat natuurlijk niet te zeggen. Was ik even blij dat er een zuster was die er even voor kwam waarschuwen toen de opa's en o'ma's met z'n allen gezellig om het bed stonden! Hoefde ik het tenminste niet te zeggen Bij sommige mensen heb ik er trouwens helemaal geen moeite mee, over het algemeen zijn dat mensen die zelf kleine kinderen hebben of waarvan ik het gevoel heb dat ze er goed mee overweg kunnen. Vooral mensen die dan zo onhandig gaan doen vind ik lastig. Ik snap wel dat het niet iedereen makkelijk afgaat, maar ik vind het dan zo sneu voor de kleine dat er zo mee omgeprutst wordt... maar ja je wil ze dan ook niet meteen terugpakken. Ik heb ook vaak dat ik gewoon vergeet te vragen of ze haar willen vasthouden omdat ik dan zelf net zo lekker met haar zit of dat ze gewoon lekker in de box ligt te spelen. Dan is het bezoek weg en dan denk ik oeps, misschien hadden ze haar ook wel vast willen houden... naja jammer dan...
Als tip voor vele onzekere moeders: Kraamverzorgenden zijn daar ook heel goed in! Ik ben vorig weekend zo brutaal geweest om tegen een moeder met baby van 4(?) maanden op schoot te vragen of ik haar even mocht vasthouden. Gelukkig mocht dat Maar als ze nee had gezegd... ja, dat had ik wel even raar gevonden, maar verder er niks mee gedaan. Is haar keuze. Ik kende hun niet, trouwens. Was op een verjaardag.
Ik vind dat het ook beetje aan je kindje zelf ligt. Als hij heel vrolijk en rustig is dan mag iemand anders hem best vasthoude. maar als hij dan begint te huilen en die ander probeert hem te troosten dan wordt ik al kriebelig en wil ik hem terugpakken. Ik snap neit dat mensen hem dan niet teruggeven haha. En sommige momenten vind ik niet echt gepast. Mijn schoonmoeder wou mijn zoon vasthouden terwijl onze families om ons heenstonden met de doop van aaron en terwijl wij zo naar binnen moesten. Hij had ook een lange jurk aan. dat soort momenten zeg ik ook gewoon nee! Het is jou kind! niet vergetn !
Bij mij maakte mijn hormonen het verschil haha!!! Dus voelde me er de ene week zo over en andere week zo. Nu maakt het me echt niets meer uit Maar eerste 3 maanden vond ik vooral bij mensen waar ik geen band mee had t niet leuk! Nu wens ik andere veel plezier als ze der op schoot hebben hihi En smelt ik als een oud vrouwtje der in de winkel aan het lachen maakt
Ladyxochi: met Turkse mensen heb ik er vaak ook minder moeite mee. Heel raar.. Laatst in de supermarkt kwamen er twee Turkse dames eens kijken wat ik in mijn draagdoek had hangen. Meteen schoven ze de draagdoek opzij, aaiden zijn wangetjes, kraaiden lieve woordjes en ik vond het prachtig. Hoeft een ander niet te proberen!
Mijn man zei hierover een keer: het kraambezoek komt niet voor ons. Het kraambezoek komt voor zichzelf.
In het ziekenhuis heeft niemand haar vastgehouden, ook opa en oma niet. Ze kwamen ook tijdens de voedingsmomenten en dat duurde die eerste dagen gewoon lang. Ik kon wel merken dat mijn moeder daar teleurgesteld om was, maar ik ga geen voeding of slaap onderbreken om haar maar op schoot te geven. Toen we thuis waren vond ik het echt geen probleem meer. Er kwamen toen mijn dochter een maand oud was Iraanse vrienden langs en ze had toen veel last van krampjes. De vrouw van het stel heeft haar toen gesust zodat ik snel kon eten. Vond het tot mijn verbazing toen echt geen probleem dat iemand anders haar vasthield. Maar ze deed het heel rustig en zo lief en mijn dochtertje viel zelfs in slaap op haar schouder. Wat dat cultuur betreft is wel waar, we hebben veel Iraanse en Turkse vrienden en kennissen en zodra we binnenkomen gaat alle aandacht naar onze dochter, iedereen is weg van haar, begint lief tegen haar te praten, te zingen... en wat me ook opvalt, je hoort dan nooit opmerkingen als: "laat haar maar eventjes huilen hoor, wordt ze hard van", of "je moet niet meteen in de houding springen bij een kik" (dochter was nog geen twee maanden en had gewoon honger), of: "slaapt ze NOG NIET door??" (alsof ik het een probleem vind een keer per nacht nog te voeden, en ze is verdorie 4,5 maand!)
Daar heeft je man een behoorlijk punt. Kraambezoek vind ik niks anders dan een nare verplichting. Beetje belachelijk ook: als je net geopereerd bent en aangeeft dat je rust wil, mag het. Maar na de zwaarste lichamelijke inspanning (en open wond) heeft iedereen het recht om langs te komen en ben je asociaal als je die mensen buiten de deur wil houden. Ik vond de kraamtijd daardoor echt zwaarder dan die hele bevalling, ks en het fysieke herstel!
Wij zijn ook heel "asociaal" geweest hoor. Had een prima bevalling en was ook vrij snel weer op de been, maar toch de eerste maand geen kraambezoek ontvangen (muv grootouders, ook maar een middag). Je stuit een beetje op een muur van onbegrip, maar we hadden zelf die rust enorm nodig. Raar dat dat zo raar wordt gevonden, eigenlijk. Zeker als je een ks hebt gehad en gewoon die tijd nodig hebt om zelf te herstellen en helemaal op jezelf, je partner en de baby te kunnen richten. Achteraf gezien ben ik heel blij dat we het zolang hebben uitgesteld. Nu werd het kraambezoek ook echt gezellig omdat ik niet meer zo "bang" was en vol hormonen zat en lichamelijk ook weer in orde was.
Daar ben ik best jaloers op. Mijn man was zo trots dat hij gewoon niet snapte dat ik al dat bezoek echt niet meer kon hebben, en onze zoontjes er ook niet bepaald beter van werden. Heb echt moeten smeken om minder bezoek en dat werd in de schoonfamilie niet begrepen. En nu zal het mij een worst wezen wat zij vinden, maar zij praatten en praten enorm op hem in (5 of meer keer per dag langdurig bellen) en hij heeft daardoor ook meer hun mening overgenomen. Ik heb mijn eigen vriendinnen zelfs pas weer na drie maanden weer langs laten komen. Voelde me daarvoor veel te veel overspoeld door dat tering kraambezoek.
Ik herken het maar al te goed. Vind het ook niks dat anderen mijn baby vasthouden. Alleen mijn ouders en broer kan ik verdragen. En mijn schoonzusje. Derest echt niet, ik geef met veel pijn en moeite de kleine aan mijn schoonouders, ik zou hem t liefste niet geven of uit hun handen trekken. (maar dat ligt aan een dieper liggend probleem ten gronde). Derest, vrienden, kenissen, buren, no way....