Mijn opa heeft al jaren Alzheimer. Nu is het weer verslechterd. Van de week was ik bij hem, maar hij herkende me niet meer . Hij vond het wel leuk dat ik er was met mijn kinderen, maar liet ons er niet in. Thuis aangekomen was ik erg verdrietig. Bah, zo erg als mensen om wie je geeft zo vergeetachtig zijn. Hebben jullie dit ook meegemaakt?
hoihoi, Ik denk dat ik je gevoel snap, ik heb zelf geen ervaring maar ik werk ik de zorg met ouderen en zie dit dus veel gebeuren... voor de familie vind ik het altijd hartverscheurend... wat ik je kan aanraden is om een soort levensboek te maken... een boek waarin zijn leven is beschreven en met foto's enzo erbij... dit kun je dan misschien samen met hem bekijken... of een fotoboek misschien. en dat kun je herinneringen ophalen samen... daarbij kun je hem dan uitleggen wie jij bent... ik weet niet in welke stadium hij zit, maar soms kun je dmv foto's en herinneringen mensen weer even terug halen naar het heden. als iemand als in een verder stadium zit lukt dit vaak niet meer. misschien heb je hier wat aan
Ja, ook met mijn opa. Soms wist hij wel wie ik was en soms niet. Maar was heel plotseling bij hem dus de eerste keer dat hij dacht dat ik zijn zus was heb ik heel hard gehuild! Het was ineens niet mijn opa meer die ik kende.. Moeilijk hoor! En het geeft je zo een rot gevoel.. Sterkte!
Maak het nu mee met m'n eigen vader, heeft dan geen alzheimer en dementie is het ook niet helemaal maar door diverse dingen is z'n geheugen aangetast zeg maar...herkent ons gelukkig nog wel maar is een hoop kwijt en onthoud ook nagenoeg niks meer. Mijn manneke is zijn grootste vriend, heel vertederend...maar zijn naam vindt ie wel lastig te onthouden. Is heel snel gegaan en heel triest om te zien, mijn vader is mijn vader niet meer.... Niet leuk om van dichtbij mee te maken, sterkte!
Ja, mijn oma is dementerend. Ik heb me erbij neergelegd voor zover het kan. Het is vooral voor de naasten (wij dus) moeilijk en verdrietig, maar de gedachte dat zij niet meer beter weet en er volgens mij geen last meer van heeft is een troost.
O wat jammer dat velen het herkennen . Ja het is echt moeilijk als de persoon die je kent ineens anders is. En het doet pijn en het is verdrietig. Een levensboek heeft helaas geen zin meer, hij ziet het niet, herkent niks/niemand meer. Ik heb me er ook bij neergelegd. Maar af en toe komt het toch echt diep binnen en ben ik geraakt dat mijn opa niet meer de lieve geweldige opa is. Maar een man die niet meer weet wat hij moet doen, veel zorg nodig heeft en echt niet meer lief is.
Niet meegemaakt maar ik heb een heel goede band met mijn opa en oma en het lijkt me hartverscheurend. Sterkte Paarse80!
Hier ook meegemaakt, vond het zo verschrikkelijk dat mn oma naast zich keek naar mij, zich weer omdraaide en rond ging vragen wie ik eigenlijk was..daarna ook nog maar 1x geweest tot ze overleden is uiteindelijk
Wilde hetzelfde zeggen als miss miranda, het is een mooi idee om een foto boek te maken. Veel mensen bij mij op de afdeling hebben dit ook. Ben je de enige die je opa niet meer herkent? Misschien dat je anders met iemand anders mee kan gaan. Vaak als je dan over vroegere dingen begint, begint er wel iets te 'heugen'. Heel veel sterkte, lijkt mij erg lastig om van zo dichtbij mee te maken.
Meiden bedankt voor de steun, fijn om te horen! Mijn opa herkent al zijn kleinkinderen niet meer. Van zijn kinderen weet hij dat ze bij hem horen, niet dat het een kind is. Af en toe herkent hij zelfs mijn oma niet meer.
Ooh het lijkt me echt hartverscheurend als iemand waar je om geeft gewoon niks meer kan onthouden en vergeet. Sterkte!
Wat een ellendig gevoel. Helaas herken ik het maar al te goed. Mijn moeder is dement en woont in een verzorgingstehuis. Ze is pas 58 jaar. Ze heeft mij ook al een aantal maal niet meer herkent en dat breekt je hart. Sterkte meid!
Heel herkenbaar. Mijn oma kreeg op 66 jarige leeftijd alzheimer. Het ging steeds slechter. Soms zat ik bij d'r (ze herkende me toen al een tijd niet meer) en zei dat ze snel naar huis moest want de kindjes konden zo thuis komen. Het meeste deed me nog pijn toen ze op een gegeven moment m'n opa niet meer herkende. M'n opa was er helemaal kapot van. Ze is nu 6 jaar geleden overleden. Mijn opa afgelopen februari, hij miste d'r heel erg en zei in de week voor zijn overlijden dat hij zo graag naar d'r toe wilde.
Ik heb het bij mijn oma gehad. Mijn moeder herkende ze al jaren niet meer maar mij sprak ze aan met mijn moeders naam Op een gegeven moment zat ze in een verzorgingshuis. Wij waren een keer op bezoek en we gingen toen weer weg. Pakt ze mijn arm vast en zegt: 'neem je mij niet mee?' Ik krijg de tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk.. Ze is al jaren overleden overigens.
Ook al zo jong.. mijn moeder is begin 60. Ik merk dat ze sinds 2 maanden weer echt een sprong achteruit maakt. Nu belt ze me niet meer uit zichzelf en als ik bel geeft ze gauw de telefoon aan mijn vader. Ik mis enorm mijn wijze moeder die me altijd raad kon geven
Vreselijk Alzheimer. Mijn oma gaat steeds verder achteruit. 2 1/2 jaar geleden verheugde ze erop dat haar eerste achterkleinkind geboren zou worden, mijn zoontje. Dit heeft ze gelukkig allemaal nog meegemaakt en ze woonde zelfstandig. Daarna ging ze steeds verder achteruit. Nu heeft de soms goede dagen, maar ook heel mindere. Ze herkent ons vaak niet meer en slaat om haar heen. Ze geeft ook vaak aan dat ze naar opa toe wilt, die er al 8 jaar niet meer is. Alleen is ze zo sterk en wil haar hart nog niet opgeven.
Mijn oma herkent mij op zich wel, ze onthoudt alleen mijn (en niemands) naam niet...ze gaat langzaam achteruit. Heel veel sterkte!