Hallo, Ik weet even niet meer wat we moeten doen. Wel of geen hulp zoeken... Ons zoontje D. wordt in december 4 jaar. Hij heeft heel veel moeite met nieuwe dingen. Als hij in de belangstelling komt te staan, klapt hij helemaal dicht gaat op de grond kruipen, keert zijn rug naar mensen toe. Wil volgens mij het liefst in de grond wegzakken, zo van 'ik ben er even niet'. Vanaf z'n 2e gaat hij naar de psz. Heeft ongeveer een half jaar geduurd voordat hij 'goedemorgen' in de kring zei. Nu gaat hij er graag naar toe, maar echt spelen met andere kinderen doet hij niet. Hij loopt ze uit de weg, laat spullen afpakken. Staat erbij en kijkt er naar. Als hij thuis alleen is kan hij heel goed spelen: met de trein, duplo, keukentje, puzzels. Niks aan de hand dan. Maar zodra we 'onder de mensen zijn', gaat het mis. Huilen, wegkruipen, etc. Spelen in het steegje achter de schuttingdeur wil hij alleen als er geen mensen zijn. Als we naar de bibliotheek gaan - dat vindt hij hartstikke leuk - wil hij meteen naar huis als er ook andere kinderen boekjes gaan uitzoeken. Als een kassiere hem gewoon groet met 'hoi!', zakt hij zo bij de toonbank naar beneden zodat ze hem niet meer kan zien. Als we bij bijv. de Praxis zijn en de kassiere vraagt: "Wil je een ballon?" dan zegt hij niks, kijkt weg en ik moet dan zeggen "Dat vind je wel leuk he?" Dank je wel zeggen is er uiteraard ook niet bij. En ga zo maar door. Vanmorgen de zoveelste druppel: D. ging met manlief naar de tandarts. We nemen hem elke keer mee. En weer laat hij zich op de grond zakken, gaat liggen, gaat kruipen. Hoogst irritant. We hebben een jaar geleden al eens videohometraining van het consultatiebureau gehad. Die hebben hem op de psz gefilmd en hier thuis. Thuis was er niks aan de hand, want D. speelt prima in z'n eentje. Op de psz was idd. te zien dat hij speelgoed af laat pakken en dan niks doet. En nu weten we niet wat we moeten doen. Is dit normaal? Nou, dat is het volgens mij niet. Maar is het extreem niet normaal? Moeten we hulp zoeken? Als we dat doen wil ik uiteraard iemand hebben die er goede kijk op heeft. Moet je dan bij een orthopedagoog zijn? Of is die er voor heel uitsporig gedrag? Dus... wat moeten we hier nu mee? Wachten tot hij wat ouder is? En wachten tot hij in groep 1 zit? Dat zal in januari zijn. Of nu aan de bel trekken? Wie herkent dit bij zijn/haar kind en wat hebben jullie toen gedaan? Graag tips!! Groetjes, Hanna
Ik herken het niet, maar wat zeggen ze op psz er van? Is dit echt extreem gedrag of is hij gewoon heel erg verlegen. Zal gewoon even de basisschool afwachten, als de juf het ook echt extreem vind, dan komt ze er vanzelf mee.
En tal van voorbeelden kan ik zo ook wel bedenken: - Nieuwe schoenen kopen. D. wil ze niet in de winkel passen en niet even een rondje lopen. Laat zich hangen. - Speelparkje met draaimolen en peuterattracties: D. wil nergens op of in. - Dieren die groter dan hem zijn vindt hij eng. Ook als ze achter een hek staan. (nou ja, nu kan ik dit trouwens wel begrijpen) - Fietsen met zijwieltjes durft hij ineens niet meer. Weigert dat dus ook te doen. - Op de pasfoto/groepsfoto moeten: wordt geen leuke foto, want D. kijkt huilerig/boos/bang. En al 'strijd' gehad van te voren omdat je hem op een stoel o.i.d moet zetten Dus ja, misschien begrijpelijk dat ik me nu al afvraag hoe het later moet met bijv. - zwemlessen - op een sport gaan - schoolreisje - ... We bereiden hem al op zoveel dingen voor. We hebben boekjes van de tandarts die we tot in den treure voorlezen. Over een paar weken hebben we een trouwerij, dus ons eigen fotoboek van ons trouwen er maar bij pakken. En vertellen dat iedereen dan ook op de foto komt en bla, bla, bla... Eigenlijk word ik er hartstikke moe en verdrietig van.....
Op de psz zeggen ze wel dat we dit in de gaten moeten houden. Maar ja, dat is ook zo 'vaag'..... Want natuurlijk houden we dit in de gaten, maar wanneer komt het punt dat je nu wel (of juist niet) extra hulp moet inschakelen?
Wachten tot op de basisschool zou ik zeggen, dat duurt niet lang meer en zij kunnen je vaak ook veel adviezen en begeleiding geven. Ik vind het wel raar dat hij zo doet idd. Jullie zijn zelf niet verlegen? en komen onder de mensen, hebben vrienden die over de vloer komen etc? Dit gedrag past bij een kind met een veel jongere leeftijd. Maar toch zou ik me nog niet druk maken, 4 jaar is ook nog jong. Wacht school nog even af. Het lijkt me wel lastig hoor.
Nou ja, ik moet dus wel zeggen dat we niet heel vaak mensen/kinderen over de vloer hebben. Gewoon zo nu en dan. Ik herken op zich ook wel veel dingen van hem in mezelf, maar echt niet zo extreem. Ik moet mezelf ook vaak even een schop onder de kont geven met nieuwe dingen. Dus ja, dan kom je in een speeltuintje. Zegt D. : "Er zijn geen andere kinderen." Dan zeg ik: "Dat is jammer. Dan kunnen we niet met de andere kinderen spelen." Zegt D. : "Dat geeft niet. Kan zo ook wel." Hij vindt het alleen maar best als er niemand is en eerlijk gezegd vind ik dat ook prima.... maar dat zeg ik niet tegen D. Wil hem juist zoveel mogelijk 'onder de kinderen' brengen.
ik zou zeggen : nu hulp zoeken. Ga naar bijvoorbeeld stichting MEE. Of ga naar de huisarts en vraag verwijzing naar een kinderpsycholoog. Wij hebben met Erik ook de basisschool afgewacht. PSZ zei dat het allemaal wel goed zou komen. Nou, op de basisschool is het helemaal verkeerd gegaan. Zat ik dan met een 4 jarige die zei dat ie niet meer wilde leven en totaal stopte met eten en drinken. Via de kinderarts zijn we bij een kinder en jeugdpsychatrie gekomen. Daar hebben ze hem geobserveerd en in de klas ook, vragenlijsten moesten we invullen. Blijkt ie autisme te hebben.... Nu zit ie op het mkd en doet het goed. Daar komt zn beperkingen nog meer naar boven en waarschijnlijk zit regulier onderwijs er niet in voor hem. Hij is te bang in de buurt van andere kinderen. Hij weet totaal niet hoe met ze te spelen en de onverwachte bewegingen en geluiden van de kinderen zijn te heftig voor hem. Zolang er een begeleidster is die het spel stuurt enzo gaat het goed. Anders niet. Hij doet gewoon niks of duikt weg/verstopt zich. Succes! Ik hoop dat je snel de juiste hulp voor je zoontje vind.
Heb je al contact gehad met het CB hierover? Hij komt mij over als erg verlegen en onzeker. Maar ik ken hem natuurlijk niet. Als je twijfelt is het handig om je verhaal te doen bij CB of je huisarts. Dan kunnen zij samen met je bedenken of dit normaal is of dat hij wat ondersteuning nodig heeft. Mijn zoon praatte niet op de PSZ. Sinds hij 2 dagdelen gaat is hij daar na een half jaar gaan praten. Bij de glijbaan liet hij iedereen voorgaan en ging dan pas zelf. Hij was erg verlegen. Nu is hij in het begin verlegen en onzeker, maar als hij los komt is hij gewoon net als thuis.
Lastig is dat he.. Onze zoon is dan wel niet extreem verlegen zoals het een beetje voor mij lijkt hoe jij het omschrijft, maar wij hebben ook het gevoel dat er toch iets niet helemaal "klopt" bij hem. Maarja, wanneer en hoe grijp je in? Wanneer besluit je hem de medische malle molen in te gooien zeg maar? Ik vind die grens erg moeilijk te bepalen.. Ik weet wel dat psz eigenlijk helemaal niet zo letten op ander gedrag.. Ze observeren wel hoor, maar met meerdere kindjes die vaak gewoon nog veel vrij spelen is dat ook lastig denk ik. Behalve als het echt grote verschillen zijn, zal het niet zo snel opvallen daar. Terwijl op een basisschool een juffrouw/meester het wel sneller zal ontdekken omdat ze daar meer gestructureerd bezig zijn en mee moeten kunnen komen in de klas met klasgenootjes. Ik vind het dus voor ons mannetje ook lastig.. Ik ga deze week even een consult aanvragen bij de HA en het er eens met hem over hebben. Misschien is dat ook een idee voor jou als je een leuke vertrouwelijke HA hebt?
Ik vind het inderdaad ook extreem onzeker gedrag. Heeft hij dit ook met mensen die hij vertrouwt? Hoe gaat het contact met opa's en oma's? Heeft ie neefjes, nichtjes of vriendjes van dezelfde leeftijd? Hoe gaat het daarmee?
Maar moeten we dan naar de huisarts gaan of moeten we weer contact met het CB opnemen? (en moet D. dan bij die bezoeken/gesprekken aanwezig zijn) Kijk, dan kunnen ze zien hoe hij doet. Maar aan de andere kant, hij hoort ook alles wat er gezegd wordt en dat wil ik eigenlijk niet. Dat is ook nog zoiets. Er zijn heel veel mensen die het goed bedoelen en dan zeggen: "Och, hij is wat verlegen." Ja, dat heeft hij nu al wel 100x gehoord. Dus dat 'weet' hij nu ook van zichzelf - denk ik. ...
Jeetje wat lijkt me dit heftig. Zo'n jong ventje die zegt niet meer te willen leven. Hoe machteloos moet je je dan als ouder voelen?! Sterkte en gelukkig gaat het met de juiste begeleiding beter.
Het heeft idd. met vertrouwen te maken. Als hij zich niet voor de volle 100% veilig voelt, dan geeft hij zich niet. Opa's en oma's gaat goed. Daar vermaakt hij zich prima. Ze wonen allebei aan beide kanten jammer genoeg te ver weg om er wekelijks naar toe te gaan. Neefjes/nichtjes gaat ook goed. De een heeft ie wat meer mee dan de ander, maar dat gaat op zich wel goed. Behalve als er een beetje te enthousiast geknuffeld wordt tijdens het spelen en D. staat dan in een hoekje... Dat vind ie dus niks. Hij heeft wel 'ruimte' nodig.
Onze zoon werd door de peuterspeelzaal omschreven als observerend. Spelen deed hij niet echt maar zat er dan bij te observeren wat de anderen deden. Zelf spelen ging wel maar het waren altijd echte situatie's die hij had meegemaakt die hij na speelde. Er kwam weinig fantasie aan te pas. In groep 1 viel de juf veel meer dingen op, zijn oudelijke manier van taalgebruik, zijn snelle leren, zijn houterige motoriek, het weinige samenspelen met andere kinderen en ook zijn weinige intresse in andere kinderen. Wij kregen toen als advies om juist de dingen waarin hij "slecht" was te stimuleren. Resultaat Kylian leerde zichzelf maar lezen. Uiteindelijk is hij onderzocht door een orthopedagoge/psychologe en kwam eruit dat hij Asperger heeft (ook een vorm van autisme) en een verhoogt iq (wel dishormonisch) Ga met je gevoel mee meid, als jij denkt dat het niet klopt gewoon een afspraak maken met je huisarts (en nee je kleine hoeft daar echt niet bij te zijn want ze hoeven niet alles te horen).
Ik zou er nu wat mee doen en niet langer afwachten. Extreem verlegen....ik weet het niet. Extreem verlegen kinderen verstoppen zich achter moeder of onder de trui van vader. Maar op de grond gaan liggen, hangen kruipen etc? Ik vind dit zorgelijk voor een kind van bijna vier en hiermee zou ik echt naar de HA gaan en me laten doorverwijzen naar een kinderpsycholoog!! Sterkte...het lijkt me heel moeilijk!! PS: ik weet niet wat CB hiermee te maken heeft...dus direct naar huisarts...
Bedankt trouwens voor alle reacties die jullie geven! Zet me wel aan het denken. D. werd trouwens ook een 'observeerder' genoemd. Wat doet eigenlijk een kinder psycholoog? En wat doet een orthopedagoog?
'k Heb het trouwens misschien wel allemaal misschien een beetje te negatief beschreven. Hij heeft ook heel veel goede kanten. En dan genieten we ook echt van hem. Maar goed, die andere dingen maken we ons toch echt wel zorgen over...
je kunt via cb bij n pedagoge terecht. bij zo een gesprek is het kindje niet aanwezig.het is ook gratis. je krijgt dan uitleg van het gedrag en tips om het door te breken. je kunt gewoon praten.
Ik ben wel eens bij een orthopedagoog geweest, was via het CB en erg laagdrempelig. Ze kijken en denken gewoon met je mee (eventueel kun je ook een filmpje meenemen!) en kunnen ook doorverwijzen als dat beter is. Trouwens wel een tip: laat zijn ogen ook eens goed testen. Mijn neefje was ook heel erg verlegen, maar hij kreeg toen een hele sterke bril en is nu op de basisschool ontzettend vooruit gegaan. Nog wel rustig en een beetje verlegen, maar hij durft nu gewoon antwoord te geven als je wat vraagt!