Ik zou er eigenlijk ook niet te lang mee wachten wij hebben tot de basisschool gewacht met als resultaat een overprikkeld kindje wat de hele dag stond te huilen en te schreeuwen en helemaal geen contact meer wou hebben met mensen. En steeds extremer gedrag ging uiten. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord ach is als ieder ander kind gaat word vanzelf weer beter. Niet dus bleek dat hij Pdd-Nos heeft(ook vorm van autisme) hij zit nu op een mkd en heb een totaal ander kind. Dus ja ga naar de huisarts leg je probleem voor en kijk of je een verwijzing kan krijgen. Volg je gevoel want die zit vaak goed.
Tuurlijk heeft jullie knulletje veel goede kanten en houd je echt van hem!!!! Enne...ik bedoelde een orthopedagoog en geen kinderpsycholoog. Je kunt op google hier veel info over vinden.
We moeten nog maar even bedenken wat nu verstandig is om te gaan doen. Of meteen aan de bel trekken en dan bij huisarts of het CB --> orthopedagoog. Of eerst nog even wachten tot hij in groep 1 zit. Even rustig over nadenken... Erg moeilijk zulke beslissingen... Soms weet ik ook echt niet meer wat nu wel normaal gedrag is en wat niet. Nou ja, maar even goed over nadenken. Bedankt in ieder geval voor alle reacties!!
Sterkte hoor, met nadenken. Maar je kunt ook naar de huisarts gaan voor advies. Ik zou niet naar het CB gaan, maar dat komt omdat ik hier slechte ervaringen heb met CB. En advies gesprek kan geen kwaad...ik zou je kereltje dan gewoon meenemen. Bij het zien van de HA reageert hij waarschijnlijk net zoals altijd... Persoonlijk zou ik gaan voordat je naar gr 1 gaat. Een goede start op school is altijd fijn
Je zou er ook voor kunnen kiezen om eerst alleen (of met zijn tweeën) het gesprek aan te gaan en dan een afspraak maken om hem mee te nemen (desnoods speel je dat de dokter even naar je dikke teen moet kijken ofzo) zodat de dokter het gedrag kan observeren. Mijn ervaring is dat je gevoel gelijk heeft
Ik wil niet dwingend over komen tegendeel maar kijk wel uit met wachten tot de basisschool en hij daardoor helemaal overweldigd gaat worden. Ik heb er namelijk alleen maar een slechte ervaring mee en ken andere mensen die ook liever hadden gewild dat ze van te voren al hulp hadden gezocht omdat het van kwaad tot erger ging.
Je komt echt niet dwingend over hoor. We weten gewoon nog niet wat we zullen/moeten gaan doen. Nu speelt hij weer als een gewoon jongetje. Niks mis mee. Met de trein, met z'n keukentje. Maakt een taart voor mij, voor z'n zusje. Wel even een driftbui omdat zuslief de taart 'kapot' maakt. Maar ja, dat vind ik niet heel vreemd. Dus ja... lastig lastig. Zonet naar de supermarkt geweest. Gaat ook altijd goed. Hij zal nooit weglopen. Let goed op z'n zusje, want stel je voor dat die weg zal lopen!! "Mamaaaa!! Je moet J. een handje geven!!" Niemand heeft hem in de winkel aangesproken, dus ja, niks aan de hand... Lastig dus... Maar goed, er zijn dus genoeg situaties waarvan ik van te voren al weet 'dat wordt niks/lastig' en heb soms al de neiging om dat te gaan vermijden.... Is ook weer niet goed.
Zit er nog vooruitgang in z´n gedrag? Dat is bij ons altijd een belangrijk criterium geweest als we weer eens twijfelden over hoe normaal iets wel of niet was. Niet van de één op de andere dag natuurlijk, maar als je het vergelijkt met bijvoorbeeld een half jaar of een jaar terug?
Probeer hem eens door te praten, klinkt raar maar voor Kylian brengt het heel veel rust om alles eerst met hem door te nemen voordat we gaan. En dan ook het gedrag dat wij van hem verwachten in bepaalde situatie's. Belangrijk is het om het positief aan te pakken. Dus niet Als jij op de grond gaat liggen dan mag jij geen tv kijken Maar Als jij blijft staan als een vreemde je aankijkt/spreekt dan mag je van mama als we thuis zijn een kwartier lang kijken naar een dvd naar keuze. Het zal heus niet in 1 keer gaan werken en het is ook belangrijk om doelen te stellen die haalbaar voor hem zijn en het zo stap voor stap te nemen en hem altenatieven te geven b.v Je mag je wel achter mama verstoppen
Dat alternatief geven is misschien nog wel een idee dat ie zich idd. wel achter mij mag verstoppen, maar dan niet op de grond. Eigenlijk bespreken we van te voren al heel veel met hem. Bijv. als ik een keer naar de bakker ga weet ik en weet hij dat hij daar een koekje krijgt. Dus daar hebben we het dan van te voren over. Dan zeg ik ook tegen hem, dat hij gewoon 'ja' moet zeggen als 'de mevrouw' vraagt of hij een koekje wil, want 'als je niks zegt dan weet ze niet of jij een koekje wil'. Dat snapt hij dan allemaal wel, maar als puntje bij paaltje komt, zegt hij daar niks. Blijft wel gewoon staan, gaat ook niet wegkruipen e.d. omdat hij heus wel weet dat hij daar een koekje krijgt. Bij de drogist heb ik een keer gedaan: het meisje achter de kassa vroeg of hij een snoepje wilde. Dus toen zei ik tegen D. dat hij dan gewoon 'ja' moest zeggen. Dat zei hij niet, hij schudde wat met zijn hoofd. Uiteindelijk heeft hij toen geen snoepje gekregen omdat ik vond dat hij wel eens gewoon 'ja' kon gaan zeggen... Weet niet of ik daar goed aan gedaan heb.... Maar ja, ik kan toch niet altijd voor hem zeggen: "Ja, dat vind jij wel lekker hè?" Hij is bijna 4, hij lijkt qua lengte wel bijna 5. (..........)
Dat is een goed punt om eens over na te denken! Volgens mij is hij niet veel vooruit gegaan in zijn gedrag met het contact met onbekende mensen/kinderen. Maar dit is wel een punt waar we even goed over na moeten denken. Want dat zegt dan wel wat natuurlijk!
Ik ging dan altijd even door de knieën en stelde de vraag zelf nog eens aan Kylian, vaak antwoorde hij dan wel omdat ik dan vlak bij hem zat met mijn gezicht en zo het "enge" voor hem blokeerde. Hij hoeft van mij vreemden ook niet aankijken want dat is gewoon te " eng " voor hem en wat die vreemden er dan ook van denken zou mij een worst wezen. Lijkt mij dat het voor hem eng is en dat hij probeert uit de situatie te komen door zich klein te maken (grond gaan liggen en weg kruipen)
Dat is misschien wel een goed idee. Om die vraag dan zelf nog eens aan hem te stellen, op ooghoogte. Gaan we proberen hier! Bedankt voor de tip! Ik probeer wel altijd D. duidelijk te maken dat hij ons aan 'moet' kijken. In de trant van 'als je met iemand praat, dan kijk je hem ook aan'. Ik dwing hem niet, maar benoem het gewoon vaak. Maar hij kijkt bij ons ook vaak weg. Dus laat staan idd. bij vreemden.
Dat vooruit gaan ben ik het mee eens! Ons zoontje is verlegen en gevoelig, heeft moeite met nieuwe situaties en onverwachte dingen. Hij is ook 'observeerder' genoemd door het kdv, praatte daar ook heel weinig. Trekjes van autisme dus wel, maar hij is de laatste tijd enorm verbeterd. Hij gaat nu naar en peutergroep, dus geen plotseling krijsende baby's meer en alleen kindjes van zijn leeftijd en hij doet het fantastisch! Is ineens de hele dag aan het kletsen en spelen met anderen. Ik herken het gedrag van jouw zoontje gedeeltelijk: niks zeggen als je iets gevraagd wordt en stokstijf blijven staan of achter mij verstoppen. Maar het klinkt zo wel meer dan alleen verlegen, ik zou met de huisarts gaan praten. Over verlegen zijn trouwens: dat moet je vooral niet pushen en niet teveel benoemen. Daar wordt het namelijk erger van.
Kylian doet dit ook niet hij krijgt dan simpelweg te veel nonverbale prikkels binnen (via je ogen en gezichtsuitdrukking) die hij niet kan verwerken. Betekend echter niet dat hij niet naar ons luistert.
Ik vind het lastig, Eva heeft dit gedrag ook gehad, wel in mindere mate en het kruipen deed ze niet. Maar wat me wel bekend voorkomt is het niet antwoorden en negeren als mensen tegen haar praten. Wel alleen maar bij vreemden. En speelgoed door kinderen af laten pakken, of ipv dan boos te worden en het terug te pakken, gaan huilen. Dat is de reden dat ze nu nog een jaar groep 1 doet, ze moet wat minder onzeker en weerbaarder worden en dat lukt waarschijnlijk beter als ze de kinderen wat beter kent en wat ouder is dan de rest. Wat zelfvertrouwen kweken. Ik denk dat dat nu wel aardig aan het lukken is. Ik weet niet wat ik in jouw situatie zou doen, het is wel iets extremer dan Eva had, maar het zou ook gewoon beter kunnen worden in het komende jaar. Ik zou denk ik met de huisarts of cb overleggen, net in wie je meer vertouwen hebt.
Stel je dit eens voor: je twijfelt eraan of je zoontje wel goed hoort. Wacht je dan ook af wat de juf ervan zegt? Het komt misschien wat bot over, maar ik heb alles doorgelezen en ik proef angst voor een te heftig reageren van jezelf of het krijgen van een stempeltje (daar kom ik niet helemaal uit). Ga alsjeblieft gewoon naar de huisarts of het CB en leg je vraag en onzekerheden neer. Als blijkt dat je je ten onrechte zorgen hebt gemaakt: fijn! Als blijkt dat er toch wat stappen ondernomen moeten worden: fijn dat je gegaan bent en het leven van je zoontje wat aangenamer hebt kunnen maken.
Hij word er een stuk gelukkiger van, me zoontje was doodongelukkig in de tijd dat hij naar de basisschool moest. Hij had dagen er tussen dat hij met zo een hoofdpijn thuis kwam dat hij het uitgilde van de pijn. Hij verstopte zich op de wc, liet zich slaan (kwam met een bloedneus in huis en vreemde blauwe plekken) Wou totaal geen contact meer terwijl hij juist het tegenover gestelde is, loopt met iedereen mee, kruipt zo bij een wildvreemde op schoot. En op een gegeven moment botvierde hij zijn frustratie ook op zijn zusje en de hond. En hij had letterlijk de hele dag door woedeaanvallen en viel geen land meer mee te bezeilen. Alles en iedereen was stom. Ik had zoiets van dan maar eens stempel als me zoontje maar gelukkig is.
Even hier nog op terug komen. Wij gaan volgende week een afspraak met een orthopedagoog maken. Waarom wachten om te kijken hoe het in groep 1 zal gaan? Het gaat dan toch niet ineens plotseling heel erg goed, dus ja. Dan beter nu maar aan de bel trekken. Bedankt voor alle tips/reacties/etc.!! Groetjes, Hanna
Heel goed dat je nu vast gaat!! Wachten op groep 1 lijkt me veel te belastend voor hem, als hij voor die tijd wat hulp kan krijgen. Ik wilde nog heel voorzichtig zeggen dat hij waarschijnlijk ook erg voelt dat jullie het vervelend vinden en het anders zouden willen zien. Natuurlijk is dat uit liefde en wil je het beste voor je kind, maar het lijkt me wel de druk op hem te vergroten. Misschien kun je iets meer proberen te accepteren hoe het voor hem is, en naar hem toe juist zijn sterke punten waarderen, uitspreken en "belonen"? Succes met je grote kleine schat!