Een heel bijzondere situatie; Op mijn 18e ben ik gaan samenwonen. Na een aantal jaar kwamen er twee kindjes en weer een paar jaar later is de relatie gestrand. Na een aantal jaar alleen te hebben gewoond raakte ik door de pil heen zwanger. Vader van kindje en ik besloten er voor te gaan samen. Helaas is ook die relatie na een paar jaar stuk gelopen, omdat vader als feestende vrijgezel weinig ervaring had met opvoeden en dit met de oudste twee dan ook echt niet werkte. Inmiddels woon ik weer samen. Het gaat geweldig en ik heb echt het gevoel de man van mijn leven te hebben gevonden. Eindelijk een relatie die wèl loopt. Ook met de drie kinderen gaat het geweldig, ze zijn dol op hem. Eindelijk rust en gezelligheid. Het gaat heel goed met mijn kinderen. Zelf heeft mijn vriend ook twee kinderen. We hebben regelmatig 5 kinderen, want ook de oudste twee van hem komen hier graag. Wat een patchwork he.. Ik voel me er heerlijk bij, bij al die levendigheid en mijn vriend ook. Hij wil graag een kindje van ons samen. Ik heb altijd geroepen dat ik graag een groot gezin wil. Maar nog een kindje erbij, van weer een andere man? Vind het raar om te zeggen, maar het voelt zo goedkoop. Net alsof je het leven niet serieus neemt. Van de andere kant verlang ik heel erg naar een kindje van ons samen. Ik heb nog nooit zo veel voor iemand gevoeld en zo veel liefde terug ontvangen. Niet op deze manier. Alles klopt gewoon. Ik raak er maar niet uit. Wel nog... of niet... Garanties worden niet gegeven. Ik heb 3 kids tijdenlang alleen opgevoed en kan dat met 4 zeker ook. Dat weet ik, daar heb ik ervaring mee. Maar wat zullen de mensen toch niet zeggen. (alsof ze nu niet al kletsen).
Lekker die mensen laten kletsen! Het is jouw leven! En alleen jij maakt daar beslissingen over, niet anderen. Dus ik zou zeggen als het goed voelt om samen voor een kindje te gaan, zou ik dat zeker doen! Succes!
Wat een positieve reacties. Dat had ik dus eigenlijk helemaal niet verwacht. Eerder in de trand van; zou je dat nou wel doen? Eerlijk gezegd heb ik irl ook wel al wat positieve reacties gehad, maar toch. Ik voel mezelf ook nog steeds heel schuldig om de mislukte relaties. Vind het vervelend voor mijn kids dat het is zoals het is. Als er iets ff niet goed gaat neem ik mezelf dat ook gelijk kwalijk en wijd ik het daar aan. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar toch... Ach. Ik heb nog ff. Het hoeft ook niet nu. Maar jullie positieve reacties neem ik wel mee. Bedankt.
Meid, wat je ook doet in je leven, gel*lt wordt er toch wel. Volg je hart en ik weet zeker dat je hulp genoeg krijgt met die kleine van je andere kindjes. Het klinkt in ieder geval alsof jullie gelukkig zijn samen, en daar gaat het toch om??
Meid daar moet je je niks van aantrekken, als het goed voelt moet je het gewoon doen. Mijn moeder is zelfs 4x getrouwd waarvan 3x gescheiden en ik kan je verzekeren dat het niet aan haar lag. Mijn moeder is een zeer keurige dame van nu bijna 70, absoluut geen tokkie of zo. Als ik het mensen zegt, kijken ze allemaal zo raar, maar als ik haar verhaal erbij vertel, snappen ze het wel. Sommigen hebben nou eenmaal pech op dat gebied. Ik zou dus zeggen, ga ervoor.