Even van me afschrijven en misschien ook wel een peptalk van jullie kant? Gister ben ik na lang twijfelen toch mee gegaan op kraamvisite bij de beste vriend van mijn vriend. Ik had me voorgenomen om blij te doen, want ik gun het ze van harte. Maar onderweg voelde ik me al rotter en rotter en toen we daar eenmaal waren kon ik wel janken en helemaal niet meer enthousiast zijn. Ik heb de kleine niet eens even op schoot genomen omdat ik met tranen in mijn ogen zat en dat echt de druppel zou zijn. Mijn vriend is 32 en om hem heen worden steeds meer vrienden ouders en hij laat vaak merken dat hij ook wel graag zou willen. En ik weet dat ik het hem niet zomaar kan bieden en het misschien wel heel erg lang gaat duren. Nu is ook een vriendin van mij bevallen, ook zij is ongepland zwanger geraakt. Ze heeft een prachtige dochter gekregen en ze is een geweldige moeder. Zij weet van mijn miskraam en mijn vals positieve test van afgelopen maand. Ik heb haar gebeld en gezegd dat ik superblij voor haar ben en haar kindje prachtig vind maar het nu nog even te moeilijk vind om lang te gaan. Dit begrijpt ze heel goed. Het is gelukkig ook niet een hele hechte vriendin dus ik voel me niet echt verplicht heel snel langs te gaan. Nu is de zus van mijn vriend 12 weken zwanger van haar tweede kindje en zaterdag gaan we met haar en de rest van het gezin eten maar ook daar zie ik nu al tegenop. Is dit normaal? Ik voel me nu echt een zwartkijker maar ik kom even niet uit die negatieve stemming. Ik weet dat de gyn. ons helpt en dat ik over 2 weken met de clomid kan beginnen maar ik zou zo graag willen dat mijn lichaam zelf doet wat het hoort te doen. Na 6jaar slechte uitstrijkjes, tussenschotje in mijn baarmoeder en cystes en de daarbij behorende onderzoeken, controles en behandelingen voel ik me nu het echt om de kinderwens gaat echt heel slecht. Terwijl we er pas 2 maanden bewust mee bezig zijn. Het was echt niet mijn bedoeling om een beetje afwezig bij hun op de bank te zitten, op de klok kijkend tot we weg gingen. Ik wil ook op bezoek bij mn vriendin en mee eten met mijn schoonfamilie maar ik ben heel bang dat ik emotioneel word en daardoor de sfeer verpest. Bovendien is de familie van mijn vriend ook niet van onze situatie op de hoogte en zou het voor hun alleen maar raar zijn. BLUH
Hee meid! Allereerst een dikke knuffel!! Ik denk dat het heel normaal is dat jij je zo voelt! Het is gewoon ook niet altijd eerlijk hoe het gaat! De een word per ongeluk zwanger en bij een ander moet er veel moeite voor gedaan worden! Begrijp heel goed dat die kraamvisites etc niet goed voelen.. Ergens gun je het ze natuurlijk maar blijft gewoon balen dat het bij jullie dan nog niet is gelukt.. Ik kan niet veel voor je doen maar blijf asjeblieft geloven dat ook jullie geluk nog komt!! Ik duim voor je! Dikke kus
Ik denk ook dat het heel normaal is,had ik ook een beetje na mijn mk. Vriendin van mij was ook bezig om zwanger te raken en ik duimde iedere dag dat ze nog niet zwanger zou zijn! Uiteindelijk was ik 8wk zwanger toen zij mij vol trots haar zwangerschaptest toonde. Dus ook zonder na te denken hoe ik me daarbij zou voelen aangezien ik 2maanden daarvoor gecuretteerd was. (was meteen weer zwanger) Daarop kon ik vol mondig vertellen dat ik AL 8wk zwanger was Haar reactie was..."ohhh leuk" Dus ik begrijp je gevoelens wel hoor ook al zou het je beste vriendin zijn. Je gunt het iedereen maar jezelf toch wel ietsjes meer. Heel veel succes met zwanger worden!!
Ik weet precies hoe je je voelt. Ik ben begin Januari gestopt met de pil en werd daarna niet ongesteld. Toen bleek al dat onze zwager en schoonzusje ongeveer tegelijkertijd gestopt zijn en direct zwanger waren. Ik vond het steeds erg confronterend terwijl ik haar "zag groeien" terwijl ik niet eens ongesteld werd. De kleine man is iets minder dan een maand geleden, 5 weken te vroeg, geboren (gaat verder helemaal goed). Ik wist ondertussen via mijn HA al dat er iets niet goed zat bij mij en ik vond het toen al super moeilijk om niet in huilen uit te barsten toen ik de kleine man zag. Helaas kreeg ik 2 dagen later het slechte nieuws dat ik in de vervroegde overgang zit en dus onvruchtbaar ben, auw... Dit maakte het dus allemaal nog moeilijker. Het liefst wilde ik dit voor me houden maar we hebben het uiteindelijk toch tegen onze naaste familie verteld. En ik ben hier na de hand toch wel blij om. Niemand verwacht nu meer van me dat ik vrolijk op kraambezoek kom. En toen ik er was vond niemand het vreemd dat ik een beetje stil was en niemand drukte me met de neus op de feiten of zei confronterende dingen. Er wordt gewoon rekening mee gehouden en dat is toch erg fijn...!!
Dank jullie wel voor de reacties! Voel ik me toch een beetje beter nu ik weet dat ik niet de enige ben die niet zo vrolijk kan zijn voor anderen als ik zou willen. @Melanie: dat hopen dat iemand niet eerder zwanger raakt heb ik nu ook met mijn zus. We hebben nooit een goede band gehad, laatst vertelde ze dat ze volgende jaar voor een kindje wil gaan met haar man. Ze heeft al 2 miskramen gehad. Ze wonen in Turkijje en ik weet van haar dat ze heel weinig inkomsten hebben (in de winter zo goed als geen) en soms zelf zonder eten en verwarming zitten. Ik vind dat echt geen goede omstandigheden voor een kind, bovendien gebruikt ze af en toe drugs en drinkt ze erg veel. Ze weet mijn mening erover. Ik heb haar niet verteld dat wij nu ook gaan beginnen met clomid omdat ik zeker weet dat ze dan negatief gaat reageren.. @natasja: zo dat is heftig! Gelukkig wordt er rekening mee gehouden en nemen ze het je niet kwalijk als je wat minder enthousiast bent. Ik zou aan de ene kant mensen wel willen uitleggen waarom ik niet zo blij kan doen maar ik wil niet dat ze medelijden krijgen of zich ermee gaan bemoeien. Ook vind ik het wel privé en ik denk dat we veel reacties krijgen van: maar je hebt toch geen haast? Dit omdat ik 24 ben en mijn vriend en ik pas 1,5 jaar samen zijn.
het is idd vervelend dat je je zo voelt.maar ik dnek dat je je emotie's gewoon moet laten gaan ze mogen best zien dat jij het moeilijk vind en maar ook dat je blij bent voor hun. mijn schoonzus heeft ook boven mijn kraambed staan huilen omdat ze het moeilijk had en wij hebben elkaar wel een beetje kunnen steunen op een gegeven moment deed ik gewoon mee.gewoon je gevoelens laten zien hoor ik denk zelfs dat dat oplucht.en ander wel aan je schoonouders vertellen wat er speeld zodat ze jullie kunnen steunen. succes meid en ik ga voor jullie duimen dat je snel ook een mooie test in handen hebt
Ik dacht er precies hetzelfde over hoor. En het is ook niet alsof we het aan iedereen verteld hebben. Alleen de mensen die het dichts bij staan ((schoon)ouders, broers, zussen, mijn beste vriendin en zijn beste maatje). Zij snappen allemaal dat ik niet op medelijden zit te wachten of er steeds over wil praten. En ik denk dat de meeste mensen best zullen begrijpen dat de verdriet die je voelt, niets met leeftijd te maken heeft of hoelang je samen bent...!!
Heel herkenbaar! Ik heb 2 miskramen achter de rug en veel vriendinnen die in blijde verwachting zijn. Natuurlijk ben ik blij voor ze alleen ik had zelf ook zo graag zwanger willen zijn... Sterkte
Ik snap je gevoel volledig... Ik ga al dik 3 jaar met lood in mijn schoenen naar kraamvisites. Ik gun het iedereen hoor, begrijp je niet verkeerd... Maar het is zo zuur dat iedereen om je heen zwanger word, een kindje krijgt, kindje word 1 en weer zwanger is.. Ik ben dus ondertussen alweer bij sommige vriendinnen 2x op kraamvisite geweest terwijl ik nog niet eens een zwangerschap heb mogen mee maken. Dat gevoel is naar mijn idee heel normaal... je hebt een wens en wilt het zo graag! Ik duim voor je!
Ik heb het gelukkig nog niet met op kraamvisitie te gaan (afgelopen week zijn er weer 2 geboren), maar eerder met mensen die vertellen in verwachting te zijn. Ik ben dan enorm gefixeerd op hoe lang ze bezig waren geweest. Als het veel korter is kan ik zo verdrietig worden. Je gevoel is heel begrijpelijk. Hopelijk kun je wel goed je verhaal kwijt bij je vriend of een vriendin.
[Ik zou aan de ene kant mensen wel willen uitleggen waarom ik niet zo blij kan doen maar ik wil niet dat ze medelijden krijgen of zich ermee gaan bemoeien. Ook vind ik het wel privé en ik denk dat we veel reacties krijgen van: maar je hebt toch geen haast? Dit omdat ik 24 ben en mijn vriend en ik pas 1,5 jaar samen zijn.[/QUOTE] Je hebt gelijk dat je het privé vindt. Dat is het ook. Je zit ook ab-so-luut nie te wachten op die nietszeggende, goedbedoelde opmerkingen als: "je hebt toch geen haast" (dat is aan ieder zelf om te bepalen); "je moet er niet zo mee bezig zijn, dan lukt het vanzelf" en zo kan ik nog wel een boek schrijven. De dag nadat we gehoord hadden dat we niet via moeder natuur zwanger zouden raken, was ik op kraambezoek bij een vriendin. Daar maakte ze een aantal pijnlijke opmerkingen, dat we besloten hebben om het mondjesmaat aan mensen te vertellen. Allereerst ouders en close vrienden. De reacties waren hartverwarmend. Mensen begrepen onze reacties beter en ik kon gewoon open en eerlijk zeggen als ik het niet trok om bij zwangeren en/of baby's in de buurt te zijn. De meeste mensen hebben hier heel veel begrip voor (meer dan je zou denken). En de mensen die er geen begrip voor hebben, of niet eens hun best doen, laten we steeds meer links liggen. Het is helemaal aan jou, aan jullie wat je wil vertellen. Je kan zoveel details geven als je zelf wil. En baken het ook af. Geef aan dat je het privé vindt en wilt houden, maar dat je het wel met hun wilt delen, dat je wil dat ze het weten en ook waarom. Je kan zelf aangeven wanneer je ze wat vertelt. Dit heeft ons erg geholpen; wij zijn blij dat mensen in onze omgeving het weten. We krijgen ontzettend veel begrip, ook als ik plots een huilbui krijg op een feestje! Heel veel sterkte met alles!! Je mag altijd op het forum je ei kwijt!!
Ik kan het me heel goed voorstellen, maar ik herken het niet. Vond mijn miskraam erg verdrietig, maar ik heb mezelf altijd voorgehouden dat er geen eerlijk en oneerlijk is in dit soort kwesties. Ik ken mensen met kinderen die overleden zijn, op late leeftijd, wiegedood, bij de geboorte, laat in de zwangerschap, mensen die meer miskramen hebben meegemaakt, mensen die niet zwanger kunnen worden, mensen die langer doen over het zwanger worden... Toen ik begreep hoe moeilijk het kan zijn vond ik ieder kind geweldig. En mijn eigen leven zou zonder kinderen ook goed zijn: ik heb niet al die jaren voor niks geleefd. Maar dat verschilt natuurlijk per persoon. Veel sterkte iig, hoop dat je toch snel goed nieuws hebt.
Lieve meid, Je bent ook maar een mens. En gelukkig 1 met veel gevoel! Ik denk dat het juist ''vreemd'' zou zijn als het je allemaal niets zou doen Mijn man en ik hebben na ruim 2 jaar vol met stress, ziekenhuisbezoeken etc... een dochtertje in onze armen mogen sluiten. In die periode heb ook ik soortegelijke situaties meegemaakt. Iedereen om mij heen leek wel kinderen te krijgen behalve ik.. Wil je heel veel suc-6 wensen op weg naar je zwangershap en meegeven dat het niet erg is om af en toe minder positief te zijn... probeer allen je optimisme niet compleet te verliezen. Hoop dat je spoedig goed nieuws mag brengen! Liefs Genesis
He meis, Ik heb je een antwoord gegeven op het pcoforum. Ook op je vraag over clomid. Maar ik zal mijn antwoor dhier ook even zetten. Ik zou namelijk eens met iemand gaan praten meis. Iemand van de thuiszorg of maatschappelijk werk. Je bent er zo mee in de knoop, dat is niet leuk voor jezelf en voor anderen ook niet. Dat je niet op kwaamvisite kan is toch onwijs zonde en jammer? Je hebt hulp nodig om die neerwaartse spiraal te ontlopen. Ondanks dat ik wat moeite heb, geniet ik onwijs van kindjes van anderen. Ik ben nu eenmaal gek op kinderen en gun het een ander ook. Het enige waar ik soms moeite mee heb zijn mensen die heel luchtig over ons probleem doen (je zult er wel teveel mee bezig zijn) en die in een wip zwanger zijn en waarbij echt alles al voor de wind gaat zeg maar. Echt meis, probeer plannen te maken. Wat wil je nog zolang je geen kindje hebt? Reizen, sparen, nieuwe meubeltjes, ander auto, etc. Wij hebben zoveel wensen en ik probeer me daar op te focussen. Zoek projectjes wat je leuk vind, richt je op je hobby. Ik heb 1 supriseparty die ik regel en een geheim cadeau voor een ander feest en ik fotografeer graag. Dan ga ik echt daar in op. Heerlijk even niets anders. Succes!
Hoi meiden, Bedankt voor alle lieve reacties. Helpt me toch om weer even met beide benen op de grond te komen en minder negatief te denken. Het doet m ook goed om te lezen dat ik niet de enige ben die van binnen een steek voelt bij babynieuws uit de omgeving! Ik weet niet meer wie wat precies geschreven heeft. Maar inderdaad nu ik eraan denk dat mijn leven me nu al supergoed bevalt en ik niet alleen leef om een kindje te krijgen helpt me om wat minder down te zijn. Verder vind ik niet dat anderen het niet verdienen wel een kindje te krijgen, maar ik baal van mijn eigen lijf die me al jaren dwarszit en er voor zorgt dat ik al 6 jaar lang minimaal 2x per jaar en sommige jaren ook elke maand in het ziekenhuis bij de gyn. te vinden ben. Ik denk dat ik binnenkort ook veel beter om kan gaan met kraamvisite en zwangere mensen in de omgeving. Het is natuurlijk nog maar 2 maanden geleden dat ik een miskraam had en 2 weken geleden van de vasl positieve test. Ik ga me inderdaad wat minder proberen bezig te houden met hoe vervelend ik me voel en meer met de leuke dingen die ik heb. Ik bedoel, hobby's zat! @Babke, dankjewel voor je antwoord (in beide topics).
Veel succes nog! Ik zou het er ook moeilijk mee hebben, eerlijk gezegd. Ben zo blij dat het bij ons allemaal vlot is gegaan, want zat me bij mijn zoontje bij de eerste ronde al op te vreten van de stress van zal het wel lukken? Is het al prijs? Gelukkig direct zwanger geraakt toen. En deze keer is het een ongelukje wel veel problemen gehad met man die wilde dat ik het liet weghalen ... Hele zware weken geweest dus ja, dan raak je vlot zwanger maar dan gaat het ook niet altijd over rozen he. Nu ik weet dat moest ik problemen hebben met zwanger raken, ik echt wel depri zou zijn, me op niets anders zou kunnen focussen en ik me zo slecht zou voelen moesten anderen wel zwanger zijn dan. Kan je niets aan doen he, aan hoe je je voelt. Maar er open over zijn en over praten, helpt dan wel. Collega van mij heeft jaren moeten proberen. Had het moeilijk toen ik zwanger was, is ook niet op kraambezoek geweest. Dat vond ik wel jammer, ook al begreep ik hem wel. Nu is zijn vrouw zwanger van een tweeling via donorzaad. En ben ik heel blij voor hem! Uiteraard verwacht hij nu dat ik op kraambezoek kom, wat ik zal doen, maar toch met een beetje een raar gevoel eerlijk gezegd. Ik heb ook nooit een proficiat gehad van hem dus vond ik wel erg. Begreep het wel maar daarom kwetst het niet minder he.
@LW85 ik heb precies hetzelfde hoor meid! heel begrijhpelijk! mijn teller staat op rond de 30 man zwanger in nog geen anderhalf jaar tijd! en iedere keer met een zwangere doet het weer een beetje meer zeer! zo lastig !! je gunt het iedereen maar baalt des te meer dat het jouw niet lukt! vooral mensen bij wie het meteen raak is! fijn voor hun maar nog vervelender voor ''ons'' ... waarom is het ''ons'' niet gegund? tja lastig... maar kop op meid... ik ben jouw voorbeeld... ik ben niet zwanger dus dat zegt niks... maar zie mij wat een geluk met 1 pilletje clomig 50mg! dat er zooooo vel verschil kan zijn!! dus ook bij jouw gaat dit gebeuren! en dan opeens maken al die babys niet meer uit en zit je weer bovenop de berg! de MMM is een draaimolen van gevoelens... up en down... maar ook bij jouw komt het goed meid!! dikke knuf!