Maar je kan niet eeuwig verliefd blijven.. verliefd zijn is iets wat maar heel kort duurt volgens onderzoek ( geloof ik ) En dan ga je zoals iemand anders ook al zei van elkaar houden, dat is iets heel anders en eigelijk ook iets veel mooiers toch?
Wat egoïstisch van jullie zeg, een baby een mensje met gevoelens op de wereld zetten omdat jullie dat willen. Dit terwijl jullie weten dat jullie niet meer bij elkaar zijn. En dan krijgen jullie misschien allebei wel een ander en dan! heen en weer slepen, ik vind het sneu voor het kind dat hij/zij bij voorbaat is veroordeeld tot gescheiden ouders.
maleangel: ik krijg de indruk dat jullie hier samen heel goed over nagedacht hebben en weten wat de consequenties zijn. Ik zal niet beweren dat het mij een ideale situatie lijkt, maar aan de andere kant vind ik het ook weer geen schande om de kinderwens toch door te laten gaan. Immers er zijn ook vrouwen die bewust zonder man toch moeder proberen te worden, omdat er op dat moment b.v. geen geschikte man in hun leven is. Dat is ook een bewuste keuze. En daar ben ik op zich ook niet op tegen. En misschien dat bij jullie de leeftijd ook nog een rol speelt? Hoe oud is je vriendin? Is er 'haast' bij? Het lijkt er op dat jullie wel samen de opvoeding willen gaan doen, dat lijkt me een voorwaarde. Maar ik denk wel dat je je goed moet beseffen dat er een moment kan komen dat een van jullie een nieuwe relatie krijgt. Hoe ga je daar mee om? Jaloezie zit in een klein hoekje... Het lijkt me verre van ideaal, maar ik zal je er niet om veroordelen. De keuze is aan jullie. En als je vraagt om meningen, dan kun je op een forum als deze natuurlijk een hoop ongezouten meningen verwachten, daar wordt je over het algemeen niet gelukkiger van.... Succes met het nemen van een wijs besluit, je kunt nu nog alle kanten op...
Ik sluit me geheel aan bij pien15. Ik vind het ook heel goed dat jullie eerlijk zijn tegen over elkaar. Hoe vaak zie je wel niet dat stellen denken dat een kindje weer en impuls moet geven aan de relatie. Toch zou ik als man zijnde hier niet voor kiezen. Ik kan me voorstellen dat een vrouw dit anders ervaart als de tijd begint te dringen en jou wel als goede vader ziet.
Mag ik jullie leeftijd vragen, vooral die van je (ex) vriendin? Wanneer zijn nog <36 is, dan heeft zowel zij, als jij ook nog de mogelijkheid om met een nieuwe partner een gezinnetje te stichten. Wanneer ze al wat ouder is en jullie een hele goede basis als vrienden hebben, begint leeftijd mee te tellen. In dat geval kan ik me goed voorstellen dat jullie dit doen. Wanneer jullie nog <35 zijn, dan zou ik zelf eerst een rustpauze inlassen. De hormonen en gevoelens spelen natuurlijk mee, maar geven jullie op deze manier een kindje de beste basis mee? Even een jaar over nadenken en als jullie dan van mening zijn dat jullie samen nog steeds een kindje op de wereld willen zetten, zou ik dan pas de procedure verder ingaan.
Ik persoonlijk vind het nogal een egoïstische keuze om toch door te blijven proberen om een kindje te krijgen. Een kindje hoort toch geboren te worden uit liefde tussen 2 personen en niet uit een vriendschappelijke "deal" Nee ik kan echt niet achter jullie keuze staan om toch door te gaan met de ivf. Wellicht is het jullie leeftijd die jullie tot deze "deal" hebben doen besluiten???
nou harde meningen alleen ik ben een andere mening toe gedaan ook leuk toch ik vind dat jullie er dan voor moeten gaan, laat wel alles op papier duidelijk zijn, jullie kind heeft straks na de geboorte ook recht op jullie allebei, ik geloof dat die stabiele basis door beide ouders gelegd kan worden, en dat kinderen niets missen als ze het niet kennen, ik heb het gevoel dat jullie beide er goed over gepraat hebben en dat ondanks jullie niet meer verliefd zijn, dit kindje wel uit alle liefde geboren word, en ook zo word opgevoed en dát is een stabiele basis, je weet namelijk nooit of een relatie stand houd, je kan alleen maar hopen en daarnaast kun je als ouders, er beide alles aan doen om de kleine te geven wat hij/zij nodig heeft en ik lees in jou berichtje dat jullie beide dat willen doen, deze kleine zal dus nooit zonder 1 van beide ouders opgroeien. ik zeg dus succes
Ik zou een punt achter de relatie zetten en dit zeker niet doorzetten. Het wordt allemaal zoveel ingewikkelder als er eenmaal een kind betrokken is bij een breuk. Wat moet dat arme kind later wel niet denken als hij/zij erachter komt dat papa en mama al uit elkaar waren op het moment dat hij/zij verwekt werd? Misschien ontmoet je na de breuk wel een hele leuke vrouw met wie je je kinderwens wel kunt realiseren..
Allereerst iedereen bedankt voor jullie eerlijke reacties. Sommige minder leuke en een paar leuke. Om de vragen te beantwoorden uit een paar berichten, ik ben 36 en mijn vriendin 28. Wij hebben er zeker goed over gepraat voor dagen en dagen en alle plus en min punten door genomen en alle 'wat als'. Beide weten we het na dit alles zeker dat we van elkaar een kindje willen. Tuurlijk wordt deze met liefde geboren en opgevoed dat lijkt mijn logisch. Wij zelf hebben hiervoor gekozen omdat we niet onze relatie willen behouden alleen voor het kindje, wij zijn van mening dat het dan uiteindelijk toch stuk gaat en het kindje ondertussen de spanningen voelt. Ook zou de kans dan zeer groot zijn dat we niet meer zo goed met elkaar overweg kunnen wat dan ook weer nadelig is voor het kind. Nu zijn we hele goeie vrienden wat dan ook weer goed is voor het kind, nu kunnen we samen de verjaardag vieren bij elkaar thuis enzo en niet alles apart bij mamma en pappa zo als je ook veel ziet.
Maar jullie situatie blijft toch niet altijd zo? je wilt toch verder met je leven nieuwe liefde enzo?
Dat kan inderdaad zo zijn maar wij zijn het ook daarmee met elkaar eens. Stel als 1 van ons een nieuwe relatie krijgt moet diegene wel weten dat er een kind is en dat wij goede vrienden zijn. Als diegene daar niet tegen kan of er niet mee overweg kan gaat ons kind voor.
Ik ken mensen die precies hetzelfde hadden als jullie. Niet zwanger kunnen worden na al die tijd. Zij zijn uit elkaar gegaan en hebben beide iemand anders ontmoet en waren zonder probleem zwanger! Ik kan niet zeggen dat dat bij jullie ook zo gaat zijn. Maar ik zou er nog heeeel erg goed over na gaan denken of dit wel werkt voor jullie. Misschien heb je over een aantal maanden/jaren een nieuwe partner en lukt het direct.
Ik zou hier zelf niet voor kiezen, maar ik kan het je niet met 100% zekerheid zeggen omdat ik me niet jullie situatie bevind... Als jullie besluiten dat het over is, zou ik me wel goed bedenken hoe dit gaat als jullie straks echt een kindje krijgen? Wonen jullie samen of apart? Hoe doen jullie de opvoeding? Gaat jullie kindje hier iets van merken? Ik ben zelf kind van gescheiden ouders, en ik kan je zeggen dat ik het alleen onhandig vind. (kerst heeft twee dagen, ik een vader, moeder en schoonouders.. dat soort dingen) mijn ouders kunnen ook gewoon met elkaar, en ik ondervind geen hinder. zelfde geld voor kindjes van BAM-moeders, dit vind ik ook geen rare situatie. Als de vriendin van maleangel een kindje zou krijgen met het zaad van wie dan ook, dan keurt iedereen het goed? Ik wens jullie veel succes!
Bijzondere keuze vind ik dit. Als je zonder de kinderwens zonder elkaar door zou gaan, zou ik niet doorgaan met je kinderwens. Het is al moeilijk genoeg om het eens te worden en zijn over alles als je wel een relatie hebt, dit wordt alleen maar meoeilijker. En uiteindelijk ga je toch openstaan voor een andere relatie, en dan? Zijn jullie het dan ook nog eens? Vroeg of laat komen de verwijten toch wel. En daarbij, een kindje krijgen is toch iets heel intiems, fysiek maar ook emotioneel. Dat wil je toch delen met iemand van wie je houdt en die van jou houdt? En niet meer verliefd maar wel houden van, eh nee, dat geloof ik niet. Misschien bot maar vraag je ook eens af wat je in stand probeert te houden, je vriendin geeft aan dat ze niet door wil gaan met jullie relatie maar jullie blijven wel samen leven?
nee, ik zou het niet doen. Als nou haar klokje enorm zou tikken maar dit is ook niet eens het geval. Ik snap haar ook niet zo eigelijk. Ik zou leuke vriendin zoeken die wel verliefd op je is en "samen" een gezin wil starten en niet 1 die het alleen voor hebben van een kind wil doen... Maargoed jullie moeten er samen uit komen....
Voel jij je als man niet een beetje gebruikt? Ik krijg de indruk dat jij nog wel om haar geeft en wel verliefd bent op haar en dat als het aan jou zou liggen jullie nog wel een relatie zouden hebben? (of heb ik dat mis?) Ik heb het gevoel dat ze niet verliefd op je is en het heeft uit gemaakt omdat ze dan duidelijk niet met je verder wil.... Maar ja om haar kinderwens te vervullen heeft ze wel een man nodig en aangezien jij wel om haar geeft ben je een makkelijk "doelwit" ik zou me als man zijnde in deze situatie erg gebruikt voelen.... Trouwens ook als de rollen omgedraaid zouden zijn... Als mijn man bij mij zou weg gaan, maar wel nog een kind met mij zou willen. Ik ben blijkbaar niet goed genoeg voor een relatie maar voor een kind maken wel (tja dat kan je niet alleen) Verder moet je helemaal zelf weten wat jullie doen, maar vroeg me af of je je niet gebruikt zou voelen?
Tja, even een voorbeeldje hier uit een situatie die dichtbij staat en waar we nog dagelijks de gevolgen van hebben: Mijn schoonmoeder en schoonvader hadden 1 zoon (mijn oudste zwager), en toen wist mijn schoonmoeder al dat ze niet bij mijn schoonvader zou blijven. Maar ze wilde nog wel een paar kinderen. Dus toen de oudste 3 was, is mijn man geboren. En nog eens ruim 6 jaar later is de jongere broer van mijn man geboren. 4 jaar later zijn mijn schoonouders uit elkaar gegaan (terwijl schoonmoeder dus al jaren wist dat dit vroeg of laat zou gebeuren). Oudste was een jaar of 13, mijn man een jaar of 10. Mijn man en zijn jongere broer zijn onwijs de dupe geworden hiervan (en andere keuzes die schoonmoeder heeft gemaakt), waarvoor mijn man inmiddels een jaar bij een psycholoog loopt, en mijn zwagertje ook binnenkort naar de psych gaat. Dus nee, ik vind absoluut niet dat je het kunt maken om wel een kind op de wereld te zetten, terwijl jullie al een punt achter de relatie hebben gezet. Je blijft altijd met elkaar verbonden, en als je relatie het al niet aankan om door de MMM te gaan, dan belooft dat niet veel goeds voor de toekomst.
Ik denk dat het heel moeilijk is om voor buitenstaanders, die jullie niet goed kennen, en jullie situatie niet door en door kennen, advies te geven. Persoonlijk vind ik het plan op zich helemaal niet zo gek. Inderdaad, er zijn ook vrouwen die met een donor zwanger worden, of homo's die met een goede vriendin een kind krijgen, om maar even snel iets te noemen. Waarom kan dat wel, en dit niet? Al met al zou dit kindje zeer gewensd en geliefd zijn, en dat lijkt mij toch vooral heel erg belangrijk. Niettemin brengt het een boel uitdagingen met zich mee, en moeten jullie heel goed vooruit denken over alle mogelijke situaties die zich zouden voordoen, maar dat doen jullie al. Verder denk ik dat de keuze voor het krijgen van kinderen altijd een egoistische is, in welke situatie dan ook. Een kind krijg je (probeer je te krijgen) omdat jij dat zelf wilt. Niet omdat je een kindje dat je nog niet kent het leven zo graag gunt, toch? Uiteindelijk zullen jullie zelf de keuze moeten maken. Jullie denken er al veel en goed over na, meer kun je niet doen. En uiteindelijk weet je ook niet wat er verderop nog zou kunnen gebeuren allemaal, dus je kunt nu eenmaal niet alles van te voren indekken. Hier bij ons was de situatie anders: ik wilde zielsgraag kinderen, mijn man niet (eerder zei hij dat het wel goed zou komen, later ineens helemaal niet meer). Ik stond voor de keuze: hem verlaten en zelf met een donor kinderen krijgen (ik was al wat ouder) of hem overhalen en dan maar zien hoe het loopt? Ik heb voor het tweede gekozen nadat ik er lange tijd heel erg goed over nagedacht heb. Het leven is nu eenmaal niet altijd ideaal, en soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Sommige mensen denken daar een beetje te makkelijk over, staan gauw met een mening klaar en veroordelen anderen om de keuzes die ze maken. Die hebben waarschijnlijk zelf nog nooit in een soortgelijke situatie gezeten. Bij ons is het allemaal goed uitgepakt gelukkig. Maar ook met de minst gunstige uitkomst, had ik prima kunnen leven. Ik denk dat daar je keuze ligt. Bepaal de minst gunstige uitkomst die zou kunnen uitkomen, en bepaal of je daarmee zou kunnen leven of niet. Succes met je keuze, vertrouw op jezelf.
Waarom kan dit niet iets prachtigs worden? Jullie weten wat je aan mekaar hebt, en zo lang het kindje geen liefde tekort komt en geen middelpunt van relationele kwesties wordt, en die indruk krijg ik niet.. zit het goed toch?