12 jaar eigenlijk al . Hoewel ik echt wel een voorstander ben van informatieverstrekking aan kinderen, vind ik persoonlijk 12 tot 16 jaar een verschrikkelijke leeftijd om dit toe te staan. Kinderen die midden in een hormonale leeftijd zitten, flink puberen en wellicht niet in staat zijn om te beseffen wat donorschap nou precies was, kunnen daar een flinke knauw aan overhouden en/of een loyaliteitsconflict. Zeker als je net dat weekend flinke ruzie met je vader (of moeder in geval van ECD) hebt gehad omdat je iets niet mocht .... "Je bent mijn vader/moeder niet!!!" is een uitspraak die ik me dan levendig kan voorstellen. Ik vind 18 jaar een veel betere leeftijd om dergelijke dingen toe te staan ... maar goed, dat is mijn persoonlijk mening. Wat betreft de rechten en plichten van donorschap, ik weet niet wat ik ervan moet vinden eigenlijk. Ben nog aan het lezen ... Voor ons zal het niet van toepassing zijn, wij hebben die dingen ruim van te voren besproken en weten wat ieders rol zal zijn. Maar ik vind het voor toekomstige donors wel schrikken en zal een effect op het aantal bekende donors hebben. Want eerlijk is eerlijk, sinds de wet is ingegaan, is de wachtlijst voor ei- en zaadcellen schrikbarend lang ...
Oh ja, 12 jaar gegevens bekend, en 16 jaar voor een ontmoeting eventueel, klopt dat? Het is inderdaad een lastige leeftijd, ben ik helemaal met je eens! Puberende kinderen.. maar vaak wel op zoek naar een identiteit en ook de tijd voor vragen van dit soort aard.. Het scheelt denk ik wel een hoop als een kind sowieso van jongs af aan al een beetje weet hoe het zit.. De ontmoeting (mocht het kind dat willen) met de donor, mag alleen gebeuren onder toezicht van de ouder, dus dat vind ik wel een hoop schelen !! De wachtlijst is ontzettend lang idd.. en er zijn nog meer dingen aangepast, ze leveren niet zo snel meer aan alleenstaanden bijv. Sommige klinieken doen dat zelfs helemaal niet meer. Jullie hebben een donor van kliniek ? Of een bekende donor ?
Van 12 tot 15 heeft een kind recht op de fysieke en sociale donor gegevens (haarkleur, postuur, opleiding e.d.) V.a. 16 jaar kan een kind de persoonsgegevens opvragen (naam, adres, geboortedatum etc.) Wij hebben een bekende donor (zus). Wij komen niet in aanmerking voor de donorbank, puur en alleen omdat er zo'n tekort is. Daardoor moeten er keuzes worden gemaakt, die ik prima begrijp. Je hebt 1 eicel en je kunt kiezen tussen een 41-jarige vrouw, met een lang MMM verleden, of een 25-jarige vrouw, die om medische redenen geen eicellen heeft. Ja dan snap ik dat de 25-jarige vrouw voorrang heeft. Pijnlijk voor ons ... maar terecht gezien de situatie van beschikbaarheid. Dus wij mogen ons erg gelukkig prijzen dat mijn zusje dit voor ons wil doen.
Je leest het verkeerd denk ik. Juridisch komt het op naam van de man van haar vriendin, dat bedoelde ik ermee
Als er gekozen wordt voor zelfinseminatie, hoeft het nergens geregistreerd te worden, en kan het 'het familiegeheim' blijven. (totdat er toevallig een zaak als erfelijke ziekte en bijbehorend onderzoek nodig is.)
Het blijft een moeilijke beslissing. Bij twijfel moet je het niet doen...!! Zelf heb ik recent te horen gekregen dat ik zeer waarschijnlijk een eiceldonor moet gaan gebruiken. Nu had ik gisteren een heel gesprek hierover met mijn zusje en zij gaf aan graag donor voor ons te worden mocht het zo ver komen. Ik vroeg mijzelf ook meteen af of dit niet een beetje een ongemakkelijke situatie zal worden voor haar en mijn zwager. Maar zij zei eigenlijk precies hetzelfde als wat Strijkkraal zei: Het is dus maar net hoe je er gevoelsmatig tegenaan kijkt. Je geeft niet echt een kindje weg, slechts een bouwsteentje. Ook zou ik hier vanaf het begin open over zijn tegenover het kindje zelf. Het zal altijd weten dat het papa en mama's wondertje is en dat er nog steeds mensen bestaan met een goed hart, die elkaar helpen in moeilijke tijden. Na mijn mening kan het nooit goed zijn voor een kind wanneer deze er in zijn pubertijd achterkomt dat hij/zij anders is dan anderen. Volgens mij is er dan een erg groot risico op een identiteit crisis.
Ik ken iemand die dat heeft gedaan, die dacht geen gevoelens te krijgen, maar heeft dat wel gekregen voor het kind. Ik denk dat je dat wel in je achterhoofd moet houden, maar of het iets slecht is dat je gevoelens hebt voor het kind vraag ik me af. Ik zou naar een notaris gaan en dingen wel goed vast leggen juridisch gezien voordat de IUI heeft plaatsgevonden. Succes met de keuze, en goed dat je er nog over nadenkt. Ik denk dat je vriendin jullie beiden eeuwig dankbaar zal zijn. Dat zou ik wel zijn in ieder geval.
Ik zou me er zelf emotioneel niet prettig bij voelen, als mijn vriend dat zou doen. Ik zou wel zonder problemen een eicel aan mijn zusje doneren (en dat is dan ook de enige persoon aan wie ik zou doneren), maar ik denk niet dat ik het fijn zou vinden als mijn vriend zaad zou doneren. Nu is dat sowieso geen optie, want zijn zaad is vreselijk slecht, maar als het kon.. Denk ook dat dit echt per persoon verschilt hoor, en dat anderen hier niets over kunnen zeggen!
Oprechte vraag .. maar waarom zou jij zonder problemen wel een eicel doneren, maar je vind het wel een probleem als je vriend zaad doneert? Wat is voor jou het verschil?
Om precies dezelfde reden als jij (TS) zou ik het niet willen. Wij hebben in het verleden afgesproken dat we zelf geen donoreicellen of zaadcellen zouden willen gebruiken of afstaan. Voor ons gevoel loopt er dan elders een kindje van ons rond of we hebben een kindje dat maar deels biologisch gezien van onszelf is. We wilden of een kindje wat voor 100% biologisch gezien van ons was of een kindje via pleegzorg of adoptie. Natuurlijk gun je een ander ook een kind, zeker als één van de twee wensouders ziek wordt en daardoor onvruchtbaar is. Of als er andere medische oorzaken zijn. Door ervaring weet ik hoe groot het verdriet kan zijn als het zwanger worden niet lukt en als het niet meer kan of mag door medische omstandigheden. Maar ik kan mijn gevoel niet loslaten, hoe erg ik het een ander ook gun. Wat ik dan nog wel zou doen (voor jullie situatie niet van toepassing) is draagmoeder zijn voor mijn allerbeste vriendin, maar dan wel na terugplaatsing van een embryo wat voor 100% van hen is. Dus dat ik het kindje alleen zou dragen, dat het biologisch gezien niet van mij was. Ik keur het gebruik van donoreicellen of zaad, of het afstaan ervan, helemaal niet af. Juist niet zelfs. Het is alleen maar mooi dat mensen op die manier toch nog kinderen kunnen krijgen. Maar ik zou het zelf niet willen of kunnen, zoals ik er nu tegenaan kijk.
Ja stom eigenlijk he? Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Ik zou, als mijn zusje een eicel van mij zou krijgen, het inderdaad kunnen zien als bouwsteentje, en niet als een kindje dat je weggeeft. Zij zou ook de enige zijn bij wie ik dat zou kunnen. Als we dan even dezelfde situatie zouden nemen, dat mijn vriend zou doneren aan mijn zusje, de enige bij wie ik het van mezélf niet erg zou vinden, zou ik het wel zien alsof m'n zusje een kindje heeft van mijn vriend, en daar zou ik niet mee kunnen leven. Misschien een stukje jaloezie ofzo? Ik weet het niet..
Lastige.....maar ligt wel aan de situatie vind wel dat het moet kunnen eigenlijk maar niet voor een ex ofzo dat vind ik dan weer een beetje raar