Ik ken een moeder die leeft als lang leven de lol... Denkt dat ze 20 is (is 69) en niks geeft om haar kinderen en kleinkinderen.. Gelukkig zijn die kinderen al volwassen (moeder van mn vriend) maar dat deed ze ook toen de kinderen jonger waren (wel 16 + ) daarom wil mn vriend er niks mee te maken hebben omdat ze niks om haar kimderen geeft..
Ja helaas wel, ik kan boeken volschrijven . Ik werk met jongeren die opgevangen worden omdat het thuis niet ging. De meesten zijn verwaarloosd en getraumatiseerd en weten echt niet hoe het in een gezin eraan toe gaat. En meestal proberen de ouders hun best te doen, maar weten niet goed wat ze moeten doen.
als ik erover na denk zou ik ook uit een probleem gezin komen....hmmmm.....nah ik doe het redelijk goed, mijn kids ook dus tsjah..
Schrijnend hoor.. Ik ken er 1 die verslaafd is/was aan blowen. Kind was er maar keek ze niet echt naar om. papa niet in beeld,maar wel al 2/3 relaties waarin het kind steeds een nieuwe papa kreeg.. is toch sneu voor een kind? na 2 weken samen wonen met de nieuwe vriend,na aantal maanden weer uit en hoppa weer ergens anders heen.. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.. Ik voel me al schuldig als ik eens een verplichting heb en mijn moeder mn zoontje op bed moet leggen hahah!
Antares,dan heb ik respect voor je hoor! Als je eenmaal inziet dat je zelf niet fijn bent opgegroeid,en je wil je eigen kids dat besparen.. Ik kan dan alleen maar zeggen,toppie!
Tja, verschrikkelijk natuurlijk. Maar zo zit de maatschappij nu eenmaal in elkaar spijtig genoeg. En we denken wel dat alles hier in Nederland zo goed is geregeld, jammer genoeg als je een beetje aan de zelfkant van het leven staat, valt dat soms nog wel wat tegen. Hulp kun je krijgen, eigenlijk hoef je niets te ontberen, maar voordat het zover is moet je wel een behoorlijk potje vechten tegen de bureaucratie. Zelf ken ik 2 van 'zulke' gezinnen van dichtbij. Het eerste gezin betrof het gezin van mijn allereerste vriendje. Ik leerde hem kennen op de camping waar ik iedere zomer stond met mijn ouders. Ik was toen 15, hij 14. Werkelijk waar, het de liefste jongen die je je maar kon voorstellen, ik was ontzettend gek op hem en ook dol op zijn lieve moeder en zijn zusje. Zijn vader daarentegen was een ander verhaal. Als hij nuchter was, was het een prachtkerel... helaas was dat niet heel vaak. Een alcoholist met een kwade dronk helaas. En mijn vriendje kreeg heel wat rake klappen.. Wat heb ik vaak met 'm zitten huilen en wat heb ik die man vaak wat aan willen doen. Maar ja.. dat doe je natuurlijk niet. Een aantal jaren later is zijn moeder gelukkig gescheiden van die man en ging het heel snel beter in dat gezin. Uiteindelijk werd mijn vriendje later beroepsmilitair en regelmatig uitgezonden naar God-weet-ik-wat voor oorlogsgebieden. Hij zag de meest afschuwelijke dingen en ik heb de brieven die ik van hem kreeg (toen waren we al niet meer samen maar zijn altijd hele goede vrienden gebleven) allemaal bewaard. Brieven waarin hij schrijft over granaten die hem om de oren vliegen en noem maar op... bij iedere brief liepen de tranen me over de wangen en stond het kippenvel op mijn armen. Het feit dat hij ervoor koos om in het leger te gaan (en enorm veranderde) had direct te maken met zijn verleden, dat weet ik 100% zeker. Het tweede gezin woonde vlak naast me in mijn allereerste woning waar ik een paar maanden alleen woonde maar waar mijn ex waar ik later mee trouwde, al heel snel bij me introk omdat ik 'het' niet meer alleen wilde horen/zien. 'Het' was de mishandeling van mijn buurmeisje door haar moeder en haar tante. Ze woonden met zijn 3-en in het huis, het meisje was toen een jaar of 8, er was geen man in huis. De moeder was licht zwakzinnig en al eens verbrand doordat er ooit iets was misgegaan met koken (toen woonden wij er nog niet en was het meisje nog niet geboren). De tante was nogal uuh... fors en nors, ik heb er geen andere woorden voor. Het ging er regelmatig heel naar aan toe, ik heb geen zin om weer helemaal terug te halen wat allemaal, maar jee wat heb ik daar slechte nachten gehad zeg. Regelmatig politie en kinderbescherming gebeld en allemachtig wat is daar wat aan vooraf moeten gaan eer er iets gebeurde zeg. Verschrikkelijk. Uiteindelijk ging het een stuk beter toen ze doordeweek uit huis geplaatst werd en toen ze richting de puberteit ging kwam ze zelf ontzettend in opstand en dat was maar goed ook. Gelukkig zijn we na een jaar of 5 verhuisd, ik wilde ze gewoon nooit meer zien. Later hoorde ik dat het meisje op haar 18e op haar zelf is gaan wonen en dat alles goed met haar ging.
mwoah... De eerste 12 jaar waren nog redelijk..daarna is het minder geworden...en toen vanaf mijn 18e ging het wel weer goed...op mijn 24e uit huis gegaan (bij mijn pa) Op mijn 12e uit huis bij mijn ma, naar mijn pa...op mijn 14eweer terug gehaald door ma...op mijn 16e weer terug gegaan naar mijn pa.....whahaha Pa is getrouwd geweest tussendoor, heb ik nog ff bij gewoond...wat een pfffffffffff mens was dat zeg hahaha, die kidshebben ook problemen allemaal. 6 kinderen van 5 verschillende vaders!! Ach.teveel om uit te leggen in 1 berichtje hahaha. Laten we het zo zeggen... Ik heb 3 broers.....1 volle broer (heeft een vaste vriendin, eigen huur huisje en sinds kort een kindje) ......1 adoptief broertje (mijn vader heeft hem opgevoed vanaf dat hij 6 maanden was en hem dus ook zijn naam gegeven later) (die is nu 20...werkt bij de mac.....heeft vriendinnen bij de vleet, zelfs al 1 die zwanger was maar een abortus heeft laten plegen (blij toe!, sorry...) is aan de drugs...drinkt teveel...naja... .........1 half broertje (van mijn pa en zijn 2de exvrouw) die zit nu begeleid wonen!! Wil die alweer weg..is al in de gevangenis geweest, moest verplicht gesloten inrichting, maar ja hij is nu 18 geworden dus dan worden ze los gelaten he.......GEWELDIG NEDERLANDS SYSTEEM!! 18 worden is hup wegwezen, zoek je eigen zooi maar uit............ dus tjsah...dan heb ik verder nog contact met een zus van mijn jongste broertjes, ook een probleem meisje, maar ze doet het wel redelijk goed. (heeft borderline net zoals haar ma) heeft nu ook jeugdzorg thuis en is weer single.... voor de 4e keer.... (kindje is even oud als mijn dochter.) Maar verder tsjah...ik heb geen werk, wel een man die goed werk heeft. Ben getrouwd, al 5 jaar!! en 2 kids....hebben een eigen koop huis en kunnen dat goed betalen.....dus ik vind dat we het nog niet zo heeel slecht doen hihihi
Ik heb bij bureau jeugdzorg gewerkt en de meest schrijnende gevallen meegemaakt ja. Eigenlijk alles wel gezien.
Wilde hier even op reageren. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jaar of 2a 3 was. Me vader (die ik geen vader noem) had/heeft losse handjes. En me moeder was doodsbang. Hoe vaak we snachts niet door me oma en oom werden gehaald, na een "ruzie" me broertje en ik werden ook opgesloten, alleen gelaten.. Heel veel dingen herinner ik me nog. De buren wisten alles, maar iedereen was bang voor hem. Op een dag werd hij opgenomen. en toen werd er tegen me moeder gezegd, dit is nu je kans...want hij komt voorlopig hier niet weg. Politie wist ook van alles. Sloten van de deuren vervangen, de buren hebben geholpen om ons huis weer veilig te maken..We werden door iedereen min of mee ook beetje in de gaten gehouden. Me moeder wilde wel weg, maar was zo bang. door die man, dat het gewoon niet lukte. ALs je zo word beinvloed en mishandeld...en zo de macht over je hebben..dan is dat erg moeilijk.. ik zie die man nooit meer. zo houden.. Maar met zijn ouders, dus mij opa en oma hadden we loop der jaren wel contact..zij hadden ook geen contact met hun zoon..Maar via via wilde hij ons ontvoeren, wilde hij dit..nog "zwart"maken..sommige mensen zijn zo gestoord, dat ze echt door gaan. Daarna heb ik zelf nog andere dingen meegemaakt..te veel..misbruik,lichamelijke mishandelingen, geestelijkmishandelingen.. Sinds ik samenwoon, kan ik ademhalen..en kan ik me eigen leven invullen..zoals het NIET moet..en ik doe het heeeeeeeeeeeel anders....en me zoontje is me alles.. die krijgt alle liefde en warmte wat een kind nodig heeft.. I love that boy♥
Slecht voorbeeld doet niet altijd slecht volgen. Gelukkig waren er genoeg andere voorbeelden bij vriendinnetjes waar ik van geleerd heb hoe ik het later zelf zou doen en ik moet zeggen:ik ben best een goede moeder Maar helaas ken ik ook wel zulke gezinnen... In en in triest, de ouders zien het vaak zelf niet eens lijkt het, of willen het niet zien...
Oja, die ken ik zeker. Ik werk in de kinderopvang, in een niet zo nette wijk, zeg maar. Dus ja daar zie ik er genoeg. Heel naar..
Hier ken ik ook een (inmiddels niet meer) tienermoeder die haar kind aardig verknipt heeft. Heeft overigens niets met de leeftijd te maken waarop ze haar kind kreeg, ze zou het kind net zo goed verknipt hebben als ze het kind 10 jaar later had gekregen. Kind is nu in de twintig. Haar verantwoordelijkheidsgevoel? Ze zat met droge ogen te vertellen dat ze genoeg had van haar parkiet en ze het hok 2(!) dagen had laten open staan totdat het beestje de 'vrijheid' tegemoet vloog. Zo haalt ze meer stunts uit en heeft ze haar kind nou niet bepaald een fijne en stabiele opvoeding gegeven. Ze zit helaas in mijn schoonfamilie, dus zie ik haar een paar keer per jaar.
Ik kom er vanwege mjn werk dagelijks mee in aanraking. Wat ik kan zeggen..... Van buiten kun je dit niet zeggen. Soms zie je dingen anders dan dat ze daadwerkelijk zijn. Of lijkt het dat er geen hulp geboden wordt terwijl er wel degelijk veel gedaan wordt of ligt dit buiten de hulpverlening omdat de middelen er niet voor zijn. Je hebt als hulpverlener ook beperkingen en mag ook niet alles. Elk "probleem" heeft een oorzaak. Een kindje mishandel je bijv. Niet omdat je het zo graag wil.
Das wel makkelijk gedacht! Vaak staan deze mensen onder flinke druk en is daar heel wat aan vooraf gegaan, hebben totaal geen zelfvertrouwen meer. Uit zulke handen komen is niet even een tas pakken en weg lopen. Gelukkig is hierin een hoop veranderd en wordt er door de politie direct melding gemaakt als er kinderen betrokken zijn.
Inderdaad, ik werk in de jeugdzorg dus hoor genoeg schrijnende verhalen. Wat ik wel vervelend vind is dat (over het algemeen) alleen de negatieve verhalen over jeugdzorg de media halen, wat er goed gaat hoor je niet. En hulpverleners kunnen ook niet alles voorkomen, we kunnen moeilijk 24 uur per dag in huis zitten bij mensen. Ouders hebben ook nog eigen verantwoordelijkheid en ze vertellen ons alleen wat ze ons willen vertellen. Als ze hun kind iets willen aandoen, vertellen ze ons dat over het algemeen niet. Nou werk ik vooral met pleegkinderen dus hier heeft jeugdzorg wel ingegrepen, maar toch word ik er altijd een beetje naar van als er met het vingertje naar jeugdzorg wordt gewezen als er iets fout gaat in een gezin.
Ik ben het met je eens. Ik werk al 5,5 jaar bij Jeugdzorg. Heb nog nooit een ouder gehad die zei: ik ga nu mijn kind wat doen!! Helaas vraagt de wet van hulpverleners dat ze met feiten komen, dat is alleen niet zo makkelijk. Dus zeker al die wijzende vingers van mensen die het zo nodig beter weten... Ik nodig ze altijd graag uit om een dagje mijn werk te komen doen!
Werk wat ik trouwens met heel veel passie doe! Ondanks alle vele schrijnende gevallen, ik zie namelijk ook heel vaak iets moois!
Helemaal met jullie eens! Goed nieuws haalt de tv of de krant niet. Daarnaast moet je, als je alle feiten op een rij hebt ook de kinderrechter nog mee krijgen. Vaak wordt er, als er iets mis gaat het op jeugdzorg afgeschoven door journalisten. Dit terwijl er veel meer instanties betrokken zijn waar je van afhankelijk bent.
Onze oude buurvrouw waar we zelf al gillend gek van werden had een kindje van toen 2 jaar. Mevrouw blowde waar het kindje bij zat, kindje was laat wakker liep vaak rond een uur of 10 nog door de kamer heen. Moeders liet kindje tot een uur of 11 op bed liggen, elke morgen hoorde ik dat kindje om haar mama roepen en tegen de muren aan bonken. Wanneer moeder er genoeg van had riep ze er schreeuwend heen dat ze haar kop moest houden. Elke dag riep ze te schreeuwen en te tieren tegen haar dochtertje pfff me hart die brak. Elke dag harde muziek aan, vertelde me een keer vol trots dat ze flauw was van een kat die ze had en die ergens in de middle of nowhere had gedumpt En dan nog de hond die dag en nacht liep te blaffen. Ook had ze vaak ruzie met haar vriendjes en schreeuwde dan ook de hele boel bij elkaar pffff. Vervolgens had ze om de zoveel tijd weer een nieuwe vriend en kon de hele buurt meegenieten van haar seksavontuurtjes Moeder wou niet koken kind kon maar een gebakken ei krijgen en het daar maar mee doen Daarnaast heeft ze ook borderline. Zo wat ben ik blij dat ik daar niet meer woon zeg.
Klopt wat je zegt. Er is ook altijd een reden voor en er zit altijd een verhaal achter. Maar dat geeft je nooit het recht om er niet het beste van te maken. Het zou geen excuus mogen zijn. De kinderen hebben er zeker niet om gevraagd. Ik besef ook dat er vele gevallen zijn waarin de ouders al hun uiterste best doen, maar dan nog niet kunnen tippen aan de norm, zeg maar. Maar ja, wie bepaald er op je kinderen mag krijgen. Alleen jijzelf. Maar dat is weer een hele andere discussie. En ja, hulpverleners doen vaak wat ze kunnen, maar zijn van vele regeltjes en wetten afhankelijk. Enerzijds goed, anderzijds zo rot!