Onze dochter van 5 jaar is al sinds ze een baby was extreem bang voor honden, en eigenlijk wel zo'n beetje voor alle dieren. Haar angst is vooral dat dieren tegen haar opspringen of haar aanraken. Mijn man en ik zijn totaal niet bang voor dieren. Ik denk dat ze als heel kleine baby een keer heel erg geschrokken is van de hond van mijn ouders, iets anders kan ik tenminste niet bedenken. We proberen haar wel met dieren te confronteren, met haar te praten over haar angsten etc. maar eigenlijk schiet het van geen meter op. Ze blijft bang en dat is best lastig. Ze is in staat om de straat op te rennen om een hond te vermijden. Ze wil eigenlijk niet spelen bij mensen met dieren. Een vriendin heeft 2 heel kleine poesjes sindskort en dat ging wel, ze durfde in die kamer zelf te spelen terwijl de poesjes rondliepen. Hoewel ze niet helemaal relaxed was vind ik dat al een doorbraak. Ze is trouwens niet bang voor dieren achter hekken, in de kinderboerderij ofzo. Ze is echt bang dat dieren haar aanraken. Verder is ze eigenlijk geen overdreven angstig kind (wel verlegen trouwens). Wie heeft hier ervaring mee en vooral wie heeft nog tips om haar minder angstig te laten worden? Of zou ze er toch nog overheen groeien??
Mijn mening is dat je niet moet dwingen maar wel confronteren...Dus geen omwegen en geen aandacht aan geven.Je dochtertje is nog jong zat dus de kans dat ze er overheen groeit is zeker aanwezig. Het wordt voor haar uiteindelijk wel duidelijk dat aanraken geen angst hoeft op te leveren. Weet niet of de kinderboerderij bij jullie een soort van knuffelschuur heeft,je kan daar dieren vast houden enzo?Dan gewoon naar binnen lopen zodat ze ziet dat er niks gebeurt en dat blijven herhalen. Misschien iemand vragen waar je langs kan gaan die een hondje heeft.Ze hoeft niks maar kan wel op haar gemak de boel aankijken en aftasten. Komt vast wel goed zolang je het maar niet uit de weg gaat.Ik weet het doen alsof je neus bloed is moeilijk maar vaak werkt dat wel.
Ik was vroeger ook heel bang voor honden. Mijn opa had wtee honden ( niet eens groot) en die vond ik gewoon niet leuk. Nu hebben we zelf een hond en nu ik weet hoe ze in elkaar zitten ben ik niet bang meer. Dus voor een deel er overheen gegroeid en voor een deel verdiept in het beest. Ik zou er nu verder niks mee doen. Gewoon zo laten.
mijn zoon is totaal niet bang voor dieren groot klein maak hem niets uit... maar misschien kan je proberen om samen met een ander kindje een oudere hond te proberen te aaien... oude honden springen niet zo snel en staan meestal altijd maar stil en kijken en genieten van de aandag die ze krijgen... Als dat andere kindje die hond misschien aait en je dochter staat er ook bij ziet ze dat de hond niets doen en probeerd ze het misshcien zelf ook wel...
Mijn dochter is ook wel een angsthaasje. Ze overdrijft t soms ook wel, nepgillen als ze een hond op afstand ziet. Maar ze is er ook echt bang voor (dichtbij). Al probeert zij haar angst wel te overwinnen, doordat wij aangeven dat ze lief zijn. Ze probeert ze vaak te aaien (aan de achterkant ). We hebben zelf 2 katten en daar is ze ook niet helemaal weg van, maar niet doodsbang. Was zelf als kind trouwens ook als de dood voor honden (rende liever onder een auto dan dat ik er langs moest) en ben er nog niet gek op. Honden die ik ken of aan de lijn, ok. Maar loslopende bakbeesten vind ik vreselijk. Asociaal ook, zeker als er kleine kinderen in de buurt zijn. Dochters nachtelijke (fantasie) angsten zijn trouwens ook vrijwel allemaal om dieren. Vooral uilen.
Hier ook een meisje van 5 jaar die gillend wegloopt. Ik vertel gewoon dat ze niet zo hoeft te gillen en dat ze gewoon naar mij toe moet komen. Tja, hoe ze aan die angst komt, geen flauw idee. Ik forseer niks, ze hoeft er voor mij geen vriendjes mee te worden, als ze maar niet zo gaat gillen en wegdraven.
Hier begint het nu eindelijk beter te worden... Eerst begonnen met oude honden voorzichtig te benaderen... En die positieve ervaringen beginnen nu eindelijk effect te hebben. Langzaam maar zeker begint ze het vaker te durven.. Mits ik erbij ben EN de hond strak is aangelijnd en niet te veel kan bewegen dus Kan me nog goed herinneren hoe ze hard gillend de straat bijna op vloog voor iemand met een chihuahua-pup.... Beesten zijn amper 10cm groot Van mij heeft ze dat niet hoor.. Ik vind alles lief. Maar ik ben 1 van de weinige mensen denk ik die op straat d'r dochter actief honden laat aaien vermoed ik Durft ze het niet dan haal ik zelf de hond even aan zodat ze ziet dat er niets aan de hand is... Maar zijzelf hoeft niet als ze echt niet durft. Tactiek werkt... Maar het duurt wel lang voordat ik zelfs maar een klein beetje effect zag..
Geen ervaring mee, want hier zelf een grote hond (oud duitse herder) en die twee zijn een poot en een hand op een buik (of iets dergelijks, haha)... Denk dat de methode van Saskia78 wel een goede is. Als je zelf (rustig) laat zien dat ze helemaal niet eng zijn, dan krijgt zij misschien meer vertrouwen. Misschien een keer contact opnemen met een hondenschool om een keer langs te komen of zo? (als je er echt vanaf wil) Eerst misschien alleen kijken, daarna steeds wat dichterbij en als ze op een gegeven moment durft een keer laten aaien. Natuurlijk hoeft ze ook niet in een keer dol op ze te worden, als ze maar weet dat ze (niet allemaal) eng zijn.
Zowieso zou ik niets forceren.... Hier ook een dochter die helemaal in paniek raakte als ze een hond zag. Gelukkig gaat het nu wat beter, veel honden in de buurt en ik werd er wel een beetje gek van als ze elke 25 mtr stond te gillen/huilen dat ik haar op moest tillen omdat het eng was Wat hier hielp: - uitleggen dat ze aan een touwtje zaten en bij hun baasje bleven - Beetje overdreven doen (wat een gek hondje he, zijn haren staan omhoog / haren zitten voor zijn ogen, die moet die mevrouw even kammen!) - Zeggen dat de hond op Woezel of Pip of Tommie van Sesamstraat lijkt - Als de hond naar haar toe komt niet zeggen "hij doet helemaal niets hoor" (zegt mijn man ook over spinnen en ik geloof hem ook nog steeds niet ), maar iets van "die hond vind je nieuwe laarzen zeker mooi!" of "hij denkt wat een leuk meisje is dat!" Ze zal nog steeds geen hond aaien, maar ze begint iig niet meer te gillen als er 500 mtr verderop een hond loopt.
Mijn zoon is ook bang voor honden. Hij is vorig jaar door een hond omver gerend. Sindsdien kruipt hij bijna in me. Ik merk dat op het moment hij zelf kan-mag bepalen dat hij naar een hond kan hij het wel interessant vindt. Op vakantie heeft hij op de camping een hond geaaid (na 5 dagen). Daar herinner ik hem vaak aan. Vaak lopen mensen met hun hond voorbij en sommige honden reageren erg enthousiast. Als hun baas dan zegt`hij doet niks`, dan vindt hij het alleen maar moeilijker. Hij moet er zelf controle in hebben. Het stomme is dat hij rustig tussen koeien instaat. Maar honden vindt hij eng.
Gewoon laten gaan en zelf niets forceren. Wij waren een keer op een open dag bij de brandweer en hadden onze Franse bull mee. Die lag lekker te snurken in een hoek. Op een gegeven moment kwam er een meneer ons vragen of dat onze hond was. Zijn dochter was panisch voor honden (buren hadden een rotkeffer), maar was nou aan het spelen met onze hond! De vader heeft er zelfs een filmpje van gemaakt om het zijn vrouw te laten zien. Op sommige scholen geven ze trouwens voorlichting over honden (nemen ze een rustige hond mee om kinderen te laten wennen). Wij hebben ook een grote bull en veel ouders houden hun kinderen bij haar weg (en het is zo'n schat!).
@pruts: onze dichter vindt juist grote honden minder eng. Die kleine "keffers" zijn vaak drukker en dus onvoorstelbaarder... En daarmee enger.
Mijn dochter vindt kleine drukke keffertjes inderdaad ook enger. Maar mijn vriendin heeft een superrustige extreem lieve labrador, die niet springt of blaft. Die wil ze met enige overredingskracht dan wel aaien als ik zijn kop vasthoud zodat hij haar niet kan besnuffelen of likken. Spelen in de kamer waar die hond los is, dat lukt niet, dan wil ze alleen maar op schoot met de benen opgetrokken. Nou ja, misschien maar geduld hebben. Zelf een puppy nemen zou misschien wel werken, maar hoe leuk ik honden ook vind, het is voor ons toch niet handig (zijn veel te veel weg).
@mamamaaike: hier ook hoor.. Ek dat dat het wel oplost Maarja.. Dan zit het arme beest hele dagen alleen thuis en dat is ook niks. Dus nu hier langzaam maar zeker druk bezig vertrouwen op te bouwen. Buurman met grote bouvier werkt hier trouwens maar al te graag aan mee. Beest is hartstikke groot maar gaat gewoon liggen als ze in de buurt komt en dan gaan ze samen proberen te aaien. Laatst kreeg ie zelfs een kusje We gaan echt vooruit hoor Maar in het begin zie je echt heel lang niks... Ze moeten eerst over die drempel dat ze niet allemaal doodeng zijn
Mijn kinderen zijn ook bang voor honden. Ook voor andere dieren die dichtbij kunnen komen, trouwens. Op straat kruipen ze allebei zowat in mij, als er een hond aan komt. Op zich vind ik het een gezond iets om bang voor honden te zijn (je kunt ze tenslotte niet altijd vertrouwen), maar dat hysterische gedoe hoeft nou ook weer niet. Het wordt langzaam wel minder. Ik heb vaak uitgelegd dat honden alleen maar nieuwsgierig zijn en willen ruiken wie zij zijn. En dat als ze gaan gillen of wegrennen, dat de hond dan denkt dat ze tikkertje willen spelen en achter ze aan komt. Dat ze dus beter gewoon rustig door kunnen lopen en niet naar hem kijken, dan kijkt hij ook niet terug. Ook zijn we vaak naar de kinderboerderij geweest om geitjes en cavia's te aaien. Dat helpt wel iets, maar als we bijv. naar mijn zusje gaan, loop ik altijd vooruit om te kijken of de honden wel in het hok zitten. En als we naar vreemden gaan, vragen ze altijd eerst of er daar geen dieren zijn. Mijn man is ook bang voor honden, dus dat helpt niet erg. Als er hier ooit eentje aanvalt, zal ik hem eigenhandig moeten verjagen, vrees ik, haha.