Hallo allemaal, Ik wil toch even mijn verhaal kwijt: We hebben 2 kinderen, een meisje van 4 en een jongen van 1 jaar oud. Na de laatste hebben we ervoor gekozen dat ik me via de essure-methode zou laten sterilliseren. Dit heb ik laten uitvoeren en was er erg blij mee, want ons gezin is helemaal compleet! Alles ging goed en ook bij de nacontrole zaten de veertjes perfect. Echter ben ik nu (6 maanden na de nacontole) toch zwanger geworden. Tja...wat nu? In principe maakt het niet uit of we 2 of 3 kinderen hebben. Slaapplek is er altijd en aan tafel is ook plaats genoeg. Financieel wordt het weer moeilijker. Mijn vriend heeft vanwege oplichting van zijn vader 3 jaar in de schulscanering gezeten en is er net sinds dit jaar uit. Nu kunnen we dus pas wat op gaan bouwen. Met een kindje extra moeten we toch weer in gaan leveren. Dat wordt op den duur wel weer beter, maar toch. Mijn moeder is bijna 2 jaar geleden overleden, toen was ik zwanger van luuk. Deze zal ze niet mee kunnen maken, maar dat is geen reden voor abortus. Wel heb ik er nu extra moeite mee. Ik mis mijn moeder in zulke kwesties en ben nu erg gevoelig, omdat het in oktober nog maar 2 jaar geleden is dat ze overleed. Met luuk had ik het ook erg moeilijk. Ik was zelf zwanger, maar moest mijn moeder wegbrengen. Ik ben aan de medicatie voor mijn cholesterol en dat kan de foetus aantasten. Ik ben uiteraard wel meteen gestopt, nadat ik wist dat ik zwanger was. Maar ik ben bang dat we een vehoogde kans hebben op een gehandicapt kindje. En daar zitten we helemaal niet op te wachten. Een aantal mensen zeggen: och 1 extra aan tael geet toch niet? maar wat nou als die ene extra gehandicapt is? zullen we dan spijt krijgen? Zwanger zijn wil ik niet meer, ik heb last van mijn bekken en onderrug gehad en ben er klaar mee. Eigenlijk zie ik geen meerwaarde om het kindje te houden, maar ik wil ook niet gaan beslissen over leven en dood. en helemaal niet over dat van mijn eigen kinderen. Dat hoort niet. Ik ben bang dat we spijt krijgen bij een verkeerde keuze, hoewel ik denk dat we vrijwel geen spijt zullen hebben als we het weg laten halen. Mijn partner ziet zelf meer voordeel in weghalen dan met houden. Donderdag gesprek met gynaecoloog en dan maar eens kijken naar de mogelijkheden en risico's. Hopelijk is het buitenbaarmoederlijk en hoeven we niet te kiezen. Ik vind het erg lullig voor mensen die moeilijk kinderen kunnen krijgen, maar dat is de oneerlijkheid in deze wereld. Zou voor mij geen reden mogen zijn om dit kindje te houden, tenzij ik het af zou staan ter adoptie. maar dt doen we niet, hoor. Emotioneel ben ik de weg even kwijt. Na alle gebeurtenissen de afgelopen jaren had ik me verheugd op een iets minder zorgelijk leven en vooruitgaan in de toekomst. Ben er moe van,pff Zo ben het even kwijt. Hopelijk zijn er meer mensen in hetzelfde schuitje
Hm ik wil reageren maar doe het niet want vind sommige uitspraken best hard. Er is altijd een mogelijkheid om zwanger te worden ook al heb je de essure gehad....
Wat lastig zeg. Mijn zusje is zwanger geworden door het koperspiraaltje heen. Het lastige is dat je alleen tot zoiets besluit, wanneer je echt (nog) geen kinderen wil. Als ze zich dan ineens aandienen... Bij mijn zusje was het kindje dusdanig misvormd door het koper dat het niet levensvatbaar was. In jouw geval zou ik eerst de echo afwachten. Dan kan je alsnog een gefundeerde beslissing maken. Voor elk probleem is er een oplossing, áls je maar achter je keuze staat. Dat is mijn overtuiging. Geldproblemen klinken voor mij in die zin dan ook meer als een uitvlucht/excuus om de zwangerschap niet door te zetten. Wees echt eerlijk naar jezelf en handel daar naar. Ten eerste neemt dat je twijfel voor een groot deel weg. Ten tweede maakt dat je zelfverzekerder wanneer eventuele omstanders een andere mening hebben. Succes!
Meis, ik snap echt wel dat je hier niet voor gekozen hebt en dat je het eigenlijk niet wilt. Je hebt niet voor niets maatregelen getroffen. Maar van sommige uitspraken, zoals deze hieronder, valt m'n mond open.. Kijk alsjeblieft uit met wat je zegt. Ik geloof ook echt niet dat je dit meent en je doet anderen er veel pijn mee. Je hoeft geen excuses te bedenken. Je gevoel is genoeg (ook al zullen er zat zijn die het niet met jou keuze eens zullen zijn als je voor abortus kiest) Het belangrijkste is dat jij en je partner achter de keuze staan die jullie maken zodat jullie door kunnen. Houd alle mogelijkheden open en laat je goed informeren door de gyn. Succes!
Hoi In de eerste plaats toch gefeliciteerd met jullie wondertje . Mijn mening is dat er nooit garantie is met wat voor anticonceptie ook. Dat je een moeilijke beslissing moet nemen staat voorop welke je ook kiest. Persoonlijk zou ik in dit geval luisteren naar je hart, ik begrijp het hoor dat je een buffer wil gaan bouwen financieel maar als die er dan eenmaal is na bijv. 2 jaar krijg je dan geen spijt?? Ik hoop voor je dat dit een open topic blijft maar ik vrees van niet je uitspraken zijn op zijn zachts op gezegd nogal cru en voor sommige dames denk ik echt een reden om over hun theewater te gaan. Succes paula
Tja ze heeft niet voor niets voor een essure gekozen... Wat ik wil zeggen is dat ik haar uitspraken wel snap, want als het buitenbaarmoederlijk is dan hoeft ze immers niet te kiezen en dat zou het allemaal wat gemakkelijker maken. Of het kindje gehandicapt is dat zal je pas zien op echo's andere testen etc... Het lijkt mij wel onwijs lastig hoor. Je gezin is ''compleet'' je lichaam kan niet goed tegen zwanger zijn (bekkenproblemen). Als jullie absoluut geen 3e willen en geen denken er spijt van te hebben... Maar weet je zeker dat je later geen spijt zal hebben? Ik vraag mij af of ik dat ooit zou kunnen weten... Mijn moeder is ook 2 jaar geleden overleden, dus ik denk dat ik wel weet hoe jij je ongeveer moet voelen. Ik heb een enorm zware tijd gehad. Ik was 22 weken zwanger toen zij overleed. En nu dus zwanger sinds 8 weken. Nu merk ik er nog niet zoveel van, maar ik weet zeker dat het gemis weer harder terug gaat komen na de geboorte, maar onze wens is gewoon erg groot voor nog een kindje. Dus als die wens er niet is dan kan ik mij wel voorstellen dat het als een zware last kan voelen. Ben benieuwd wat er uit het gesprek gaat komen sterkte met het maken van jullie keuze. Hopelijk wordt het niet te lastig.
Dus.... - het maakt jullie niet uit of jullie nou 2 of 3 kinderen hebben. - je man komt uit de sanering waardoor jullie meer geld te besteden hebben. - de tafel en de auto zijn groot genoeg en een slaapplek is er ook. - je mist je moeder (natuurlijk!! Extra sterkte daarmee!). - je bent meteen gestopt me je medicatie toen je erachter kwam dat je zwanger bent. - je wil niet beslissen over leven of dood. Je harde uitspraken doen mij wel verdriet... wat kan het kindje er nou aan doen dat het nét niet zo goed uitkomt voor jullie. Waarom zou je het kindje niet ter adoptie aanbieden als jij het niet wil hebben? Dan hoeft het kindje in ieder geval niet te sterven omdat het jullie niet goed uit komt.
Hoi hoi, Bedankt voor alle lieve berichten!!! Ik weet dat sommige uitspraken erg hard kunnen overkomen, zo is het niet bedoeld hoor. Excuses daarvoor!!! Met het stukje over de buitenbaarmoederlijke zwangerschap: de kans is groot dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Ik weet ook dat er flinke risico's zijn als het buitenbaarmoederlijk is. Met o.a. gevolg dat ik een eierstok zou moeten laten weghalen of nog erger. Ik onderschat dit zeker niet!!! Ik vind het ook vreselijk voor mensen die dat mee hebben moeten maken!!!! Het principe bij het stukje is gewoon dat ik dan in ieder geval niet voor een moeilijke beslissing hoef te staan. Het is dan beter als het weg word gehaald, hoe moeilijk het ook is. Dan kan ik me er misschien makkelijker bij neerleggen. Ascheid nemen blijft altijd moeilijk, ondanks dat en ook dáár ben ik me van bewust. Ik ben zelf een zusje verloren en daar heb ik nog steeds moeite mee ook al is dat inmiddels 22 jaar geleden. Laat staan als het mijn eigen kindje is, hoe klein het ook zal zijn. Het financiele aspect zou zeker niet de hoofdreden zijn voor abortus, maar wel iets om mee te nemen in de beslissing. Want tja ik wil mijn andere 2 niks tekort doen en we komen net uit een moeilijk pakket. Maar zoals ik aangeef zou DAT niet de reden zijn voor abortus (hoewel mijn vriend daar iets anders over denkt) Ik zie de zwangerschap ondanks dat het ongepland is, niet als onmogelijk, maar als een groot wonder. Want dat is het! Het meeste vrees ik voor een gehandicapt kindje, niet dat ik daar minder van zou gaan houden en bij de eerste 2 kids hebben we daar ook bij stilgestaan, maar toen was het gepland, dus dan neem je de risico's die erbij horen ook voor lief. Maar ik ben zó bang dat ik dan spijt zou krijgen van mijn keuze. Ieder kind kan wel wat krijgen of het wel of niet gezond is geboren, maar....tja het is zo lastig uitleggen. Ik ben in ieder geval bang dat ik meer kans heb dat het niet goed zit ivm mijn Crestor. Kortom het is gewoon een erg moeilijke keuze en of het de juiste beslissing zal zijn waar we ook voor kiezen, dat weten we later pas. Hopelijk komt dit berichtje wat 'milder' over!
- je vindt deze zwangerschap een groot wonder. - financieen zullen nooit een reden zijn om abortus te laten plegen. De enige reden is dat je bang bent voor een gehandicapt kindje? Tja... daar heeft iedereen 'kans' op, dus ik vind het wat voorbarig.
Ik verwijt je niks hoor meis, alleen wilde ik je wel ff op je uitspraken wijzen Ik snap dat het een onwijs moeilijk iets is. Ik zal ook de laatste zijn om te oordelen over het wel of niet laten aborteren. Voor nu, uit je 2 teksten, komt het bij mij over alsof je eigenlijk alleen heel bang bent voor wat er komen gaat en het feit dat je partner ook heftig reageert. Ik wil je heel veel succes en sterkte wensen bij wat jullie besluiten! Doe het met je gevoel!
Weet ik mama jude. Maar ik vind het wel fijn dat alles op een rijtje wordt gezet. Ik ben gewoon bang voor een verkeerde keuze. (een gehandicapt kindje kan altijd, maar ik bedoel dat het dan erg dubbel zou zijn. En een ongeplande zwangerschap en gehandicapt kindje) Bedankt Essie, voor je begrip, echt fijn om te lezen dat iemand me begrijpt!!! Super dat je zwanger bent, lekker van genieten !!!
ons gezin was na drie (huil) kinderen ook compleet. na altijd trouw de pil te slikken, werd ik toch zwanger van ons vierde kindje. een enorme schrik!! ik zag het he le maal niet zitten!!! hoe moest het financieel? wat als het weer een huilbaby zou zijn of erger nog, gehandicapt. alles kwam op me af als een berg waar ik niet overheen kon kijken. stiekem hoopte ik op een miskraam, want actief een zwangerschap beëindigen zou ik nooit kunnen. het werd geen miskraam, maar we hadden wel een verhoogd risico na de combinatietest. al met al is het een enorm zware zwangerschap geweest en mijn emoties (en die van mijn man) zijn flink door elkaar geschud. we zijn nu bijna twee jaar verder en ons gezin is verrijkt met een prachtig, gezond knulletje. ja, verrijkt, want we genieten elke dag met volle teugen!! met hulp van de verloskundige en huisarts is onze zoon geen huilbaby geweest. natuurlijk hebben we financieel in moeten leveren, maar met wat creativiteit hebben we het prima. natuurlijk moeten jullie je eigen keus maken, maar ik wil je wel op het hart drukken dat welke keus je ook maakt, je leven nooit meer hetzelfde zal zijn (niet met een kindje erbij, niet als je een abortus laat doen). overigens ben ik na de bevalling weer aan de pil gegaan en mijn man heeft zich laten steriliseren (dubbelop!). dit overkomt ons niet nog eens
hoi lies, Ik heb tranen in mijn ogen van je berichtje. Wat heftig en herkenbaar, ook hoe je je gevoel beschrijft. Mijn vriend wil zich nu ook laten sterriliseren. Dat is het moeilijkste eraan, precies zoals je beschrijft, ons leven is al veranderd en welke keuze we ook maken, hopelijk wordt het de goede keuze. Donderdag hebben we en gesprek op het ziekenhuis en dan zullen we overwegingen kunnen maken op basis van de echo e.d. Ik hou jullie op de hoogte!!!
Lastige situatie, je hebt heel bewust gekozen voor een sterilisatie. Toch lees ik ook wat positieve punten in je berichtje. De keuze zal je echt zelf moeten maken. Wat ik je wel wil meegeven is het volgende. Je bent hier op een zwangerschapsforum. De reacties hier komen vanuit mensen met een kinderwens. Als je deze vraag op een abortus forum plaats krijg je hele andere antwoorden. Vraag jezelf eens af waarom je naar deze site bent gegaan en niet naar eentje met een andere insteek. Besef ook vanuit welk standpunt de reactie hier komen, het is jullie beslissing.
ik weet eigenlijk niet waarom ik naar deze site ben gegaan....zijn er sites voor abortussen dan? hmm..je hebt wel een punt. misschien moet ik mijn bericht dan maar weghalen en eens gaan kijken op de andere sites. dank je!
wat ik nog vergeten ben te zeggen; ik heb toen ik nog in de "paniekfase" zat, gebeld met de hulplijn van Siriz. dit was een heel fijn gesprek. zeker omdat ze ons nooit een bepaalde kant op "gepraat" hebben, maar ze hebben alles heel objectief mee op een rijtje gezet. we hebben daar een "keuzegesprek" gehad en daar is voor ons uiteindelijk de keus gemaakt om de zwangerschap voort te zetten. het maakt niet uit waarvoor je kiest; ze kunnen je helpen als je de zwangerschap doorzet, maar ook als je kiest voor een abortus. sterkte!
het enige dat ik wil zeggen is denk aan het leven dat in je groeit, compleet afhankelijk is van jou, Je nodig heeft, en bedenk dat je dat weghaalt als je abortus pleegt. Je blijft denken wat als, nu was het kindje zoveel jaar geweest.. Denk heel goed na..
Het is een heel persoonlijke keuze. Zoals je misschien ziet ben ik in verwachting van een tweeling. We hebben al een zoon van twee. Wij gingen voor een tweede kindje en hebben altijd het idee gehad; als er een tweede mag komen, dan is ons gezin compleet. En nu hebben we straks, als alles goed gaat, toch drie kindjes. Mijn gevoel is heel anders dan het jouwe: ik vind het het heel bijzonder en ben er ondanks de extra zorgen erg blij mee. Als deze twee kindjes er zijn, wil ik echt niet meer zwanger worden. Als het toch zou gebeuren zou ik echt schrikken. Ik denk niet dat ik dan gelijk blij zou zijn. Al onze slaapkamers zijn straks bezet, het wordt nu al de vraag hoe het in de auto moet passe, de kosten voor kinderopvang reizen de pan uit.... En verder zou ik vier kinderen gewoon erg veel vinden! Toch denk ik dat wij er niet voor zouden kiezen om het kindje weg te laten halen. Ik zou altijd bang zijn voor het verdriet achteraf, de kans dat je toch spijt krijgt van een beslissing die je nooit terug kunt draaien. Omgekeerd kun je ook nooit het besluit terugdraaien om een kindje wel te laten komen. Maar ik ben er van overtuigd, dat als een kind eenmaal geboren is, dat je er dan gewoon weer ontzettend veel van houdt. En daar kun je nooit spijt van krijgen! Maar dat is mijn mening / gevoel. Ik weet niet of het jou helpt je eigen gevoelens op een rijtje te krijgen. Uiteindelijk is dit een hele persoonlijke beslissing die niemand anders voor jullie kan nemen. En waarbij een ander je ook nooit echt zal kunnen helpen, denk ik.
Misschien dat je het niet zo goed kan verwoorden. Maar je noemt argumenten die elkaar tegenspreken. En de punten die je noemt. Ik vind het geen redenen voor abortus. Bij abortus denk ik aan zwaar gehandicapt kind, meisje van 15 zonder back-up, verkracht, dat soort scenario's. Niet een stabiele situatie waarin nr. 3 ineens teveel zou zijn. En als je het hebt over je andere kinderen te kort doen, abortus betekend ook dat je hen een broertje/zusje ontneemt. Heb je daar wel bij stil gestaan? Wat financiën betreft. Ja dat is op zich een begrijpelijke zorg. Maar met een kindje van een jaar neem ik aan dat je nog heel wat hebt liggen. Je kan dingen tweedehands kopen. Schuldsanering loopt af dus biedt ook meer ruimte. Waar een wil is, is een weg. Misschien dat ik nu heel veroordelend overkom hoor. Maar ik heb echt grote moeite met dit soort 'redenen' voor een abortus. Is het volgens mij oorspronkelijk ook niet voor bedoeld.