Ik heb het volgens mij nog nooit getypt, maar al wel heel vaak gehad. Ben een ECHTE janker, om verdrietige dingen, ontroerende dingen, alles waar tranen voor aangemaakt kunnen worden. Ik huil ook bij films, tv-series, boeken, geef me een "Ouders Van Nu" en ik vind wel iets om te janken. Nu ik zwanger ben is het nog wel erger als anders, maar ben altijd zo geweest, als kind huilde ik ook bij elke tekenfilm wel een aantal keer. Heb gewoon iets teveel inlevingsvermogen denk ik.
Als het om inlevingsvermogen gaat heb ik dat ook, en altijd al gehad. Wilde altijd opkomen voor kinderen die bijv. gepest werden of voor hulpeloze dieren zorgen. Heb vroeger allerlei gewonde vogels mee naar huis gesleept, tot wanhoop van mijn moeder Maar sinds ik ben bevallen, is het verdriet om een erg nieuwsbericht of erge beelden veranderd van keihard huilen (dierenmishandeling, of wat dan ook met kinderen, ik hoef er maar over te lezen of ik schoot vol) naar blinde woede. Krijg de neiging om de daders van zoiets walgelijks ter plekke te villen. Echt heel bloederige beelden haal ik me voor de geest. En zo was ik echt niet! Zou het met het moederschap te maken hebben? Dat je als een leeuw je kind wil beschermen? Herkennen mensen dit of zeg ik iets heel raars nu
Ik ben een enorme jankbal en ik kan idd om een verhaal van hier de tranen over mn wangen hebben rollen.
Ik kan zeker ook weleens een brok in mijn keel krijgen hoor,en een traantje weg pinken hoort er zeker ook bij.. opmerking van Agter;vindt het een vreemde opmerking,meer een opmerking om de boel even op te jutten zodat iedereen het over haar/hem heeft....in een topic laatst had ze toch ook al een gevatte opmerking die ronduit lomp was,weet niet meer welk topic dit was....
Is voor iedereen anders. De een heeft al tranen in de ogen bij een gestampte mier en een ander heeft daar heel wat meer voor nodig. Wil natuurlijk niet zeggen dat je iets niet erg of aangrijpend kan vinden, alleen tranen zijn niet altijd van toepassing. Ik jank nu ook vrij snel, die hormonen helpen me daar momenteel goed bij. Normaal heb ik dat niet zomaar, word ook wel eens een koude vis genoemd daardoor.
Ik heb ook al meerdere keren huilend achter mijn computer gezeten. Vooral het verlies van kinderen en zwangerschappen kunnen mij erg raken. Ik vind dat afschuwelijk en kan er echt oprecht verdrietig van raken. Al lees ik in de lounge ook weleens berichten van dames, waarvan ik denk 'kweek een beetje ruggegraat'. Sommige mogen wat mij betreft wel wat meer relativeren, maar wie ben ik om ze dat vervolgens onder de neus te wrijven. In dat geval hou ik wijselijk mijn mond.
Ik zit hier af en toe te huilen achter m'n computer ja. Vind het ook niet raar of schaamtevol.. een stuk herkenning en iets van medeleven. Bij films niet trouwens, wel bij liedjes.
Dat hangt ervan af hoe iemand schrijft en of het verhaal mij raakt. Ikzelf kan slecht tegen dierenleed dus als iemand daarover schrijft dan ik wel een traantje laten. Gek genoeg heb ik dat met mensenleed veel minder snel, tenzij het me echt raakt. Ik zeg trouwens nooit zulke dingen als de tranen rollen uit mijn ogen, dan zou ik liegen.
Ben geen overdreven emotioneel persoon maar in sommige gevallen lopen de tranen wel over mijn wangen, zeker sinds ik zelf moeder ben. Vooral verhalen over overleden kindjes en hun ouders of om de teleurstellingen die sommige vrouwen, voor wie het krijgen van een kindje niet zo makkelijk blijkt te zijn, te verwerken krijgen. Van die wanhoop, ja daar word ik oprecht verdrietig van...
Hier ook een jankerd! En de laatste tijd duizend maal erger Vooral bij dingen over kindjes of kindjes krijgen heb ik het heel erg. Of bij iemand die haar gevoel erg goed kan omschrijven.. Bij mensen die een dierbare zijn verloren heb ik het dan weer helemaal niet (tenzij het om een kind gaat of het heel emotioneel is omschreven dan)..
ik kan daar ook echt wel emotioneel van worden.. zeker van verhalen die wat weg hebben van mijn eigen verhaal(zie onderschrift).. maar meestal schrijf ik heelveel sterkte ofzo.. en ga ik gauw weer leuke dingen lezen,anders zeker janken hier! maar wil de verdrietige verhalen ook niet negeren juist omdat ik weet hoe het voelt dus schrijf ik meestal iets korts..maar zeker wel gemeend!
Zo heb ik het ook. Ook al ken je de vrouwen niet persoonlijk, hun wens, hun kindjes, de liefde die ze ervoor voelen, dat is wel herkenbaar. Ik moet soms ook oprecht huilen als ik hier iets lees. En vandaag ook nog toen ik het verhaal over dat jongetje van drie uit Utrecht hoorde (mama en exvriend zijn vrijsproken). Toen ik zijn fotootje zag met dat blauwe oog, heb ik zeker een uur op de bank zitten snikken. Ik had het vroeger veel minder, trouwens.
Ik kan ook echt oprecht meeleven met mensen hier en soms komt er dan een traan. Overigens zou ik het alleen typen als ik het ook echt zo voel.
Is dat zo?? Ik ken wel het fenomeen dat bijvoorbeeld brandweermannen grappen maken na een ersntige brand om de ellende zo aan te kunnen. Een beschermingsmechanisme. Ken het niet dat mensen lol beleven aan iemand anders zijn ellende en de neiging krijgen er grappen over te maken....(ja ken het wel maar dan is het niet normaal en heeft het een andere naam) Antwoord op TS haar vraag: ik vind sommige verhalen wel erg triest en kan er een naar gevoel aan overhouden, sta er wel bij stil. Het is niet zo dat ik er om moet huilen...
ja ik schiet ook welleens vol, net zoals bij dat jongetje noufeal, als ik die foto's enzo zie...dan schieten mij de tranen in de ogen. Ook als ik verhalen hier soms lees, dan komen er ook wel waterlanden. Ik ben niet van steen en kan goed meeleven dus tjah.
Zoals je reactie in het topic over een documentaire over vrouwenhandel en sexslavinnen? Daar zei je dat je dat wel geil vond klinken. Tja.. grappig hoor.