Ik ben 2,5 jaar geleden verhuisd naar het buitenland. Mijn vriendinnenclubje waar ik alles mee deelde toen ik nog in nl woonde, waren vol beloftes van contact onderhouden. Toen ik zwanger was van onze dochter waren ze zo blij 'tantes' te worden en wilden ze langskomen na de geboorte. Toen dit eenmaal naderde kwamen ze toch maar niet want ze hadden 'maar' 1 week de tijd en dat vonden ze te kort. Dit jaar zijn ze wel met zijn allen 1 week weggeweest op vakantie (lang leve facebook). Ik hoorde steeds minder van ze en dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen aangezien we elkaar nu eenmaal niet vaak meer zien. Ik mailde ze in het begin nog vaak maar kreeg amper nog reacties terug, daar ben ik toen dus mee gestopt. Als ik naar Nederland kwam zag ik ze wel af en toe maar dat werd ook steeds moeilijker te regelen. Vaak hadden ze 'geen tijd' etc. als ik dan een keertje in nl was (eens in de 6 mnd ongeveer). De laatste keer dat ik in nl was (februari), was mijn dochter 6mnd en het was toen zo koud, -25 ofzo. Zij was snotverkouden en niet lekker en ik had geen eigen vervoer. Ik had die vriendinnen gemaild voor een lunchafspraak, zij wonen in een andere stad. Ik stelde dus voor om in het midden af te spreken zodat het voor iedereen haalbaar was. In eerste instantie alles goed, toen begon er eentje tegen te sputteren omdat ze vond dat het niet logisch was als zij met zijn vieren de trein zouden betalen om mij halverwege te ontmoeten, terwijl zij allemaal in dezelfde plaats wonen. Zij wilde dus dat ik naar hun toe zou komen. Mijn dochter was al verkouden, het was -25 en ik ga niet met het openbaar vervoer helemaal daarheen (3x overstappen) omdat zij te belabberd zijn een treinkaartje met 40% studentenkorting te kopen om me halverwege te ontmoeten. Ik stuurde toen nog een berichtje terug met tekst en uitleg en kreeg toen geen reacties meer. Op de dag zelf ook niks gehoord en ik heb ze toen dus niet gezien. Voor mij was dat de druppel en heb geen contact meer gezocht met ze (en zij ook niet met mij). Toen kreeg ik een maandje terug opeens van juist diegene die het mailtje had gestuurd een berichtje, dat ze het jammer vond dat ze de vorige keer 'geen tijd hadden gehad' om me te zien en dat ik het vlgende keer maar ruim van tevoren moest aankondigen zodat zij hun planning vrij konden maken voor mij. Ik heb daar toen niet zo op gereageerd, vond het zo krom. Inmiddels vertrek ik deze week weer naar nl, en had dit op facebook gezet. Kennelijk heeft zij dit gelezen en kreeg dus gister opeens een berichtje van haar, of ik haar mailtje had gehad? Ten eerste heb ik niks ontvangen maar ik twijfel nu of ik uberhaupt zal reageren. Ik voel me nog steeds diep gekwetst en ik zou ze dat willen laten weten, maar ik weet ook dat deze 'vriendschap' geen toekomst meer heeft. En ik heb ook helemaal geen zin in weer die hele heisa om af te spreken omdat zij zo'n overvol leven hebben dat ze geen halve dag of 10 euro kunnen missen om met iemand af te spreken die ze eens in de zes maanden kunnen zien. Ik heb nu een aantal leuke contacten in nederland van mensen die het wel leuk vinden om met mij af te spreken en steek daar 10x liever mijn energie in. Maar voel ik me ergens ook nog verplicht om een teken van leven te geven, omdat we vroeger toch lief en leed hebben gedeeld, en omdat ze uiteindelijk wel weer een soort van toenadering zoekt. Aan de andere kant weet ik nu al dat de kans 99% is dat het weer mis gaat en ik heb gewoon geen zin om daar weer verdrietig/kwaad over te worden. Dus.. zal ik wel of niet reageren? En wat te zeggen.. sorry voor het lange verhaal.. en dan heb ik het nog beknopt gehouden
Mijn mening. Ik zou het laten voor wat het is. Nu ben ik sowieso vrij gemakkelijk in zulke dingen. Als mensen er geen moeite en energie in steken, verwacht het van mij dan ook niet.. Hoe sta je er zelf in? Wil je nog contact met ze? Zoja, dan kun je t nog eens proberen.
weet niet wat ik zou doen. Jij moest naar heb komen met een baby van een half jaar en zonder vervoer! Terwijl je ook al uit het buitenland gekomen bent, zou verwachtend at zij naar jou komen en niet andersom
Ik vind het lastig. Aan de ene kant voel ik me het aan hen verschuldigd, aan de andere kant denk ik, zij hebben mij zo vaak als een baksteen laten vallen en dat kwam elke keer zo hard aan, dat ik gewoon geen zin heb om het wéér te proberen, met mogelijk weer een harde klap erachteraan.
Ik zou niet reageren of juist wel reageren en zeggen dat ze je gekwetst hebben, ma ik zou niet meer met ze afspreken. Zoals je zelf ook al zei: stek je energie in de mensen die wel blij en enthousiast zijn dat je weer in NL bent
Tja eerlijk, ik snap ze ook wel een beetje. Ik weet niet of ze kinderen hebben maar veel mensen zonder kinderen kunnen zich nou eenmaal moeilijk inleven. Daarbij kom je dus maar 2 keer per jaar langs, ik snap wel dat zo'n vriendschap dan wat doodbloedt.
Inderdaad, wel aangeven dat het mislukken van de vorige afspraak je gekwetst heeft. Misschien aangeven dat ze langs kan komen op jullie logeeradres om bij te kletsen/ dingen te verduidelijken. De rest van de tijd lekker genieten van alle nieuwe vriendschappen en familie!!!
Ik zou wel iets van je laten horen en bovenstaande schrijven. Dan weten ze precies hoe jij het voelt en is het aan hun wat ze ermee willen doen. Misschien willen ze dan toch meer tijd en moeite in je steken en haden ze het niet zo door en hebben ze spijt. Zo niet, dan is het gewoon over.
Daar zou ik dus echt niet meer mee afspreken! Wel een berichtje sturen met de mededeling er totaal geen behoefte aan te hebben. Ik zou ze namelijk wel laten weten dat ik het gewoon niet meer wil. Zou zelf niet over gevoelens schrijven, te veel energie! Maar ik ben jou niet.. Maar zou je die mensen nog een tweede kans geven? Je zegt zelf al dat ze je meerdere malen als een baksteen hebben laten vallen: klaar als een klontje lijkt me?
Als ik jouw verhaal zo lees, ben je er eigenlijk al wel uit wat te doen, alleen heb je nog een laatste zetje nodig. Ik persoonlijk zou mijn energie liever in mensen/dingen steken waar ik zelf ook weer energie van krijg. Dit kost je alleen maar energie. Maar ik weet natuurlijk niet hoe hecht de vriendschap was. Schijnbaar niet hecht genoeg.
Hier natuurlijk een soortgelijke situatie. Ook naar het buitenland vertrokken en vrienden achtergelaten. De eerste 3 jaar heb ik er nog voor gewerkt. Mailen, sms-en als er weer een tripje NL op het programma stond. Maar bij een paar moest ik altijd het initiatief nemen en uiteindelijk met veel pijn in m'n hart besloten om in sommige vriendschappen geen energie meer te steken. Tuurlijk ben ik degene die vertrokken is maar als je iemand echt als vriend(in) beschouwd wil je er ook moeite voor doen hem/haar te zien als dat weer eens mogelijk is. Bij sommige vrienden (helaas niet zoveel meer) is dat het geval, bij die anderen heb ik de moed en hoop opgegeven. Besteed m'n energie liever ergens anders aan....
Duidelijk toch? Als je al reageert dan zou ik zeggen dat je gekwetst bent over vorige keer, dat het niet ging om 'geen tijd hebben' en dat je geen zin hebt om je weer te laten kwetsen. Als ze écht contact wil houden (en jij hebt daar ook zin in) is het een ander verhaal, maar dan moet het wel van twee kanten komen. Maar, eerlijk gezegd, volgens mij voel je je meer verplicht om wat te laten horen dan dat je zin hebt om haar weer te zien, toch? Sterkte, vriendschappen afbreken is nooit fijn.
Ik zou zeker wel reageren. En op een nette manier zeggen wat je dwars zit... Misschien kunnen jullie t nog uitpraten. En gaat t de volgende keren wel goed? Je kan t altijd nog proberen... Word t dan weer "gezeik" ? Dan zou ik er helemaal klaar mee zijn En misschien word t wel super gezellig!!
Precies! Waarom ze niet gewoon vertellen hoe jij je voelt? Jullie deelde toch altijd lief en leed. Nou delen dan! Kunnen zij hun plan trekken. Leg de bal maar bij hun. Maar hou de reactie wel bij jezelf zo van "IK voelde me zus en zo" en niet "Jullie zorgden er voor dat..." Want dan val je ze aan en zullen ze zich niet genoodzaakt voelen er objectief naar te kijken en gaan de deuren dicht voor ze er over gedacht hebben.
Emotioneel een grote afstand nemen. Als iets je telkens kwetst, waarom zou je daar dan energie in steken?! Ik vind het zeer onnodig om je schuldig te voelen. Het is gewoon klaar voor jou (en voor de rest waarschijnlijk ook allang). Als je er wat luchtiger en minder emotioneel naar kijkt hoort dit ook bij het leven en is het verder geen big deal. Zo lopen de dingen soms. Verder geen ruzie, maar de energie is eruit. Dit zou je ook nog kunnen bespreken, alleen is het gevaar dat er over en weer verwijten komen, en dat zou juist weer mosterd na de maaltijd zijn. Zo ben ik met een soortgelijke situatie omgegaan