dat is rottig, want echte huilbaby;s (en ik zeg expres echte, omdat sommige baby's huilbaby's genoemd worden als ze een huiluurtje hebben, maar ken jullie verhaal van thirza)daar kan je als ouder natuurlijk weinig aan doen. Er is iets met zo'n kindje, bij jullie duidelijk iets in de gezondheid. Maar er zijn ook kindjes die de wereld om zich heen heel spannend vinden en daardoor bang zijn. Daarbij is regelmaat heel belangrijk zodat ze herkenning zien en een veilig gevoel krijgen. En als GO of leidster moet je bovenal als professional optreden en begrip voor de ouders opbrengen. En sommige mensen hebben natuurlijk helemaal niks met kinderen voor zij die van hen krijgen en weten ook heel veel dingen niet, daar kun je dan mee helpen. Als ouders advies vroegen leg ik uit hoe ik het zou aanpakken en dan kunnen ze daarmee doen wat ze willen. Ik heb wel eens een aanvaring met een vader gehad die steeds stiekem uit de groep wegging...kind compleet over de rooie. Ik heb hem uitgelegd dat hoe moeilijk ook, bij een peuter het heel belangrijk is dat hij weet dat je weggaat, dat papa niet ineens verdwijnt. In eerste instantie was hij niet zo blij, maar goed ik ben er voor de kids en later bood hij zn excuses aan.
Ja, dat heb ik ook wel eens gehad, van die mensen die dan riepen dat hun baby ook een huilbaby was en dat ze wisten waar wij doorheen gingen. O, hoeveel huilt die van jullie dan? Nou, elke avond wel tussen 19 en 21..... En die nachtvoedingen waren ook zo zwaar: elke 3-4 uur wel joh! Dan vertelde ik dus wel even dat onze dochter overdag enkel steeds 20 minuten sliep nadat ik 3 kwartier had staan wiegen en dat dat 's nachts hooguit anderhalf uur was en dat dan de riedel van wiegen en buik masseren weer opnieuw begon.... Of mijn leidinggevende die idd riep dat ie wist wat gebroken nachten waren. Aha, dus jouw kids waren ook 8-9 keer per nacht wakker, waarvan minimaal 2 keer minstens anderhalf uur niet meer slapen, en dat je dan in totaal op een nacht maar 2-3 uur slaap hebt in minimaal 7 etappes? Helemaal frustrerend toen hij na 3 weken een paar slechte nachten met zijn dochter (lees: 3 keer per nacht eruit) er al uit knalde en ik dat potverdorie 10 maanden heb volgehouden voor ik eruit knalde.... Niet dat mensen perse moeten kunnen volhouden wat ik volgehouden heb, maar dat ik erop afgerekend werd door hem en hij vervolgens veel minder aan bleek te kunnen en zichzelf NIET aanrekende, was uitermate frustrerend.... Maar idd, er zijn natuurlijk mensen die van toeten nog blazen weten en daardoor een overstuur kind in huis hebben
Offtopic: Roos, knuffel. Ik snap je helemaal, het is zo herkenbaar. En ik word ook nog steeds woest als ik terugdenk aan alle professionals die mij de schuld hebben gegeven. Op naar een paar heeele saaie maanden voor jou. Xx
Ik denk dat er twee dingen spelen: baby's/kinderen met medische bagage aka huilbaby's en kindjes waar een kop op zit aka karakter. Toevallig heb ik beide. En ik weet niet beter. Mijn zoontje was te vroeg geboren, had kiss, verborgen reflux en heeft nog steeds darmproblemen. Hij is hooggevoelig en zeer leergierig en energiek. Dat vreet energie en vraagt een bepaalde 'gebruiksaanwijzing', maar mijn zoontje is het mooiste en liefste en zachtste kind dat er bestaat!
Erg he? Ik zou het zogenaamd ook in stand hebben gehouden door steeds nachtvoedingen te blijven geven. Tja.... dat dat gevolg was \van en niet oorzaak, was een hoop mensen niet aan het verstand te peuteren. Maar dat zal jou ook wel herkenbaar voorkomen. Ik houd mezelf nu maar voor dat als er weer problemen komen, de pro's nu wel eerder geneigd zullen denken dat het, gezien Thirza's problemen, dan ws wel opnieuw toch wel een fysieke oorzaak zal hebben... Plus dat ik zelf nu heel wat beter beslagen ten ijs kom Maar we hopen natuurlijk dat deze frummel lekker gezond in d'r velletje zit en niet alle ellende doorhoeft, die Thirza heeft moeten doorstaan.
Hier weer een makkelijke baby. Hij huilt als hij honger heeft, maar meestal zijn wij dat voor, omdat we zijn hongersignalen herkennen en hem al aan de borst hebben liggen, voor hij moet huilen. Alleen vandaag wat krampjes, dus ontroostbaar. Maar dan pakken we hem en komt ie lekker bij ons liggen. Sja, wat is makkelijk en wat is lastig? Wat we lastig vonden, was dat ie in het begin heel vaak kwam, ook 's nachts. Dat was voornamelijk heel vermoeiend voor ons. Maar weet je wat het is? Als je gewoon accepteert dat een pasgeboren kindje deze dingen nodig heeft, dan valt het allemaal wel mee. Ik denk dat ik het wel anders zou vinden, als ons kindje veel zou huilen. Maar dat doet hij gelukkig niet.
Sorry, maar ik moet een beetje lachen van jouw verhaal. Wat ontzettend naïef van die mensen. En jouw baas... lol wat een mietje. Drie keer per nacht eruit? Dat heb ik een tijd gehad met onze peuter. Elke 3-4 uur 's nachts komen? Dat is toch normaal? Vorige week had ik het ook 'zwaar', toen onze baby elke 2 uur kwam, wat betekende dat we 1 uur sliepen en 1 uur op waren (voeden, boertje, verschonen, voeden, boertje en met een beetje pech nog een keer verschonen). Gebroken nachten, ja. En ik was ook gebroken die dagen, maar ik ben niet in de waan dat dat vergelijkbaar is met een huilbaby hebben.
Ha lady, lastig is bijvoorbeeld als een kind écht ontroostbaar is. Dag en nacht huilt, en dat letterlijk niets helpt. Niks lekker bij je liggen, niks de borst, niet gedragen willen worden, niet wandelen, niks niks niks. En niet een dagje, maar dagen die weken en maanden worden. Ik ben blij voor jou en alle moeders die niet weten wat dat inhoudt. Maar het vergt echt meer van een ouder dan accepteren dat een pasgeborene constante zorg nodig heeft. Maar dat vermoedde je al .
Ik denk dat dat mentaal veel zwaarder is dan lichamelijk. De kracht om door te gaan na 'gewoon' wat slaap tekort is niet zo moeilijk te vinden. Maar dat je kindje huilt en jij wil helpen, maar je weet niet hoe of wat, dát lijkt me zo verschrikkelijk! En dát in combinatie met slaaptekort lijkt me een helse combinatie. Ik bedoelde met dat accepteren ook niet jullie situaties, maar juist van die 'mietjes' die klagen over hoe zwaar het is, en dan vervolgens de standaard dingen opnoemen, zoals 3-4 keer uit bed moeten, een huiluurtje tussen 19 en 21 uur, voor de tigste keer verschonen, omdat er weer spuitpoep tot de nek zit, etc. Klagen kan en mag iedereen. Doe ik ook. Maar niet om zielig te doen en al helemaal niet om mezelf te vergelijken met ouders, die het écht zwaar hebben.
Ha Lady, zwaar is idd relatief. Als ik niet mijn voorgeschiedenis had gehad, had ik het afgelopen jaar mentaal niet overleefd. Na veel tegenslag reken je niet op een roze wolk... Maar als je gewend bent dat dingen makkelijk gaan, en dat gun ik iedereen, dan kunnen die huiluurtjes in combinatie met slaapverlies ook al enorm slopend zijn. Van niet-slapen word je niet zo'n leuk mens, op lange termijn, bovendien. Het is maar net wat je uitgangspunt is. Ik rekende op niets en kreeg een kind. Dat stemt nederig en verschrikkelijk dankbaar. (Maar het was en is soms nog loeizwaar.)
Ja, ik weet niet waar het zwaartepunt ligt. Op dit moment staan we weer voor de keuze wat we gaan doen. Afgelopen vrijdag is onze tweede dochter geboren en op dit moment vergaat ze alweer van de krampen. Hele ochtend wakker en onrustig geweest, niet weg kunnen leggen. Hele middag geslapen. Hele avond en net tot half 3 onrustig en wakker geweest en niet weg kunnen leggen, nu slaapt ze dan net weer. Ik heb de keuze net eigenlijk al wel gemaakt: stoppen met BV en over op KV, want 3 mogelijke oorzaken van de krampen in combi met de wens om BV te laten slagen, gaat sowieso een paar weken investeren betekenen. En investeren betekent dan dus dagen zoals vandaag en nachten zoals deze nacht. En dan dus ook nog een kleuter hebben om voor te zorgen. Bij Thirza heb ik doorgezet, maar had ik a)de reserves/energie om dat te gaan doen b)de naiviteit/onwetendheid van wat me te wachten stond en dus een open blik c)geen ander kind om voor te zorgen. Nu zijn al die voorwaarden er niet. Energie hebben we nauwelijks na de afgelopen 4 jaar van huilbaby en miskramen. Onwetend ben ik ook niet meer en we hebben een kleuter in huis die ook haar aandacht en zorg nodig heeft en zeer gevoelig is voor sfeer. Waar dan het zwaartepunt ligt, waardoor ik nu zeg: dat gaan we niet nog een keer aan, we kiezen voor een gemakkelijker oplossing, (bij KV zal sneller duidelijk zijn waar de oorzaak van krampen ligt en waar de oplossing), weet ik niet zo goed. Het is alles door elkaar heen, denk ik. Als ik het fysiek zou trekken om dit soort nachten en dagen te maken voor de komende 4 weken, zou ik het denk ik wel doen. Want het fysiek kunnen trekken, zou het voor mij mentaal haalbaar maken. Maar goed, ik ben dan ook nogal een doorzetter, dus dat mentale is er eigenlijk sowieso wel hier...
Ik denk naast het feit dat ieder kindje anders is ook iedereen een ander beeld heeft van wat een makkelijke baby is. Ik zou ook zeggen dat mijn dochter heel makkelijk was de eerste maandjes. Maar ik hield haar wel constand bij me en de fles kwam er regelmatig met een boog terug uit over mij heen of over haarzelf, het beddengoed etc, ze kon heel lang en hard huilen na haar fles door kramp dat was echt hart verscheurend en niet leuk natuurlijk. Tjah, voor mij wasdat geen reden om haar geen makkelijke baby te noemen, maar een ander had dit misschien wel zo ondervonden.
AMEN! Heerlijk als mensen dat toegeven. Dat is wat mij namelijk ook zo stak in deanderhalf jaar dat onze dochter dramatisch slecht sliep: 'Ik heb een bedritueel en dan slaapt hij zo.' 'Al vanaf de kraamtijd leg ik hem er na het flesjeom halfzeven weer in en dan sliep hij zo verder.' 'Ik heb me ook nooit aangepast aan mijn kind.' 'Je moet gewoon geluid maken, daar moet ze gewoon doorheen slapen, heb ik bij die van mij ook gedaan en zo zijn ze eraan gewend.' Mensen schrijven allerlei dingen toe aan zichzelf, waar ze in feite helemaal niet zoveel invloed op hebben. Erg lekker om ook eens een ander geluid te horen.