Stijn doet niet aan sprongetjes en ik ook niet... Tuurlijk heeft ie wel eens een mindere dag, net als ik, maar de huildagen zijn op één hand te tellen en eens in de zoveel weken heeft ie een avond dat ie niet gelijk wil slapen...dan beginnen we te zuchten van 'oh hij heeft weer een sprongetje' Als ik hier en daar lees heb je elke maand wel een sprong en de ene sprong is nog erger dan de andere, in mijn ogen is het opgroeien gewoon één grote sprong
Bij mijn oudste waren de 'sprongen' in haar hersenen duidelijk te merken, bij mijn jongste helemaal niet, maar die lijkt sowieso alles gewoon te nemen zoals het komt. Mijn oudste moet altijd aan alles even wennen voor ze weer door gaat Maar ik snap niet wat er niet aan te snappen valt, de hersenen ontwikkelen zich in sprongen, dat is toch bewezen? Het ene kind heeft er last van er het andere niet.
Hier doen we ook niet aan sprongetjes hoor!!! Meestal heeft ze prima haar dag, soms eens een dagje wat minder. Wij noemen dat 'ontwikkeling' en stellen daar geen vragen bij. Waarom moet alles gelijk weer in een hokje gestopt? Waarom niet gewoon de dagen (en je kind) nemen zoals ze komen, zonder er gelijk een label aan te hangen?
Waarom is het afdoen als 'ontwikkeling' anders dan het afdoen als 'sprongetje'? Andere term, zelfde idee. Ik zie de sprongetjes hier wel duidelijk, maar ga er gewoon in mee met haar, heeft niks te maken met 'er een label aanhangen'.
Alle kindjes zijn anders en gelukkig maar! Maar hier ook duidelijke sprongetjes en gek genoeg komen ze verdomd veel overeen met het boek Oei ik Groei. Zoals nu de 15 maanden sprong, ze was net 14 maanden toen ik haar duidelijk anders dan anders vond. Veel zeurderiger en boos om niets, heel erg gehecht aan mamma (kon haar bijna niet neerzetten) en echt een drama queen! Omdat ze nog maar net 14 maanden was dacht ik niet aan het 15 mnd sprongetje, maar wat bleek, deze kan ook al een aantal weken eerder beginnen. Wat ik las was een en al herkenning en dat is eigenlijk bij alle sprongetjes zo Ik vind het leuk om te lezen dat de dingen die mijn meisje doormaakt zo herkenbaar zijn. Mijn man dacht bijvoorbeeld dat we haar teveel haar zin gaven en dat ze daarom zo'n drama queen aan het worden was, hij had al een heel 'plan de campagne' klaar hahaha! Toen ik het boek erbij pakte las ik dat het heel gewoon is rond deze leeftijd.En inderdaad het is nu al weer een heeeeel stuk minder gelukkig
Ik heb ze tot nu ook niet gezien, maar vind het fenomeen wel interessant. Heb het boek 'Het Kinderbrein' gehaald uit de bib, van John Medina, een hersenwetenschapper. Alles wat erin staat is wetenschappelijk getoetst en bewezen, en het is ook leuk geschreven (wel erg Amerikaans en de vertaling is soms ook een beetje krom of komt niet helemaal overeen met de situatie hier, maar dat houd je toch.) Heb veel gehoord over Oei ik groei, maar het boek nog niet in handen gehad. Ik vind sowieso alles wat over baby's in ontwikkeling gaat heel interessant, ook al merk ik hier ook niets van "sprongetjes".