Dag iedereen, Moet toch even mijn hart luchten! Kzit op het befaamde wachtbankje en niemand in mijn directe omgeving lijkt te begrijpen wat dat met je doet. Ze zijn nochtans op de hoogte van 'het moeilijk zwanger worden', clomid en pregnylgebruik... Mijn moeder had ook super erg last om zwanger te worden maar nu reageert ze heel koel door te zeggen dat ik gewoon menstruatie moet afwachten, dat ze 'heel goed weet wat het is' maar verder nix... Daarmee is de kous af. Bovendien staat ze heel weigerachtig tegenover het gebruik van die hormonen, net alsof ik deze 'voor nix' neem... Er is wel een reden waarom ik deze moet nemen he! Dan is haar reactie als er twee eitjes gerijpt waren 'ja zie maar dat je een tweeling hebt, ben je nog verder van huis he!' Totaal geen steun van die kant uit. En ze vraagt er eigenlijk niet veel naar. Enkel heel af en toe en dan is het altijd het laatste vraagje voor ik door ga en dan nog op zo een toon van... ze zei onlangs zelfs nog; ik zal het maar eens vragen hoe het daarmee zit anders denk je zelf nog dat ik niet geïnteresseerd ben! Mijn schoonouders zwijgen in alle talen of vragen niks, mijn collega's houden het onder het mom van 'je bent er teveel mee bezig, gewoon loslaten en het komt wel' En manlief wacht ook tot NOD maar babbelt er helemaal niet over. Bovendien wordt de ene na de andere vriendin/collega zwanger en ik haat het gewoon om te weten dat ik terug naar een babyborrel moet om nogmaals maar met de neus op de feiten te moeten worden gedrukt dat het niet voor ons is weggelegd. Wie herkent dit en hoe gaan jullie ermee om?
Hoi, Ik herken het (gelukkig) niet, maar wat lijkt me dat moeilijk!!! Ik heb veel steun vanuit mijn directe en indirecte omgeving, maar ik moet je eerlijk zeggen, ook dan voel je je nog wel een beetje alleen staan. De echte steun ervaar ik van lotgenoten. Die weten gewoon hoe je je voelt en die zullen nooit ''foute'' opmerkingen maken die goed bedoeld zijn, omdat ze weten hoe dat soort opmerkingen aan zullen komen. Zoals: je bent er teveel mee bezig. TUURLIJK ben je er veel mee bezig!! Probeer dan maar eens los te laten. Makkelijk praten hoor..Ga er maar aan staan.. Ik vind het wel erg jammer dat jouw omgeving niet beseft hoe jij van binnen aan het strijden bent. Misschien moet je het nog meer uitspreken? Of misschien zit echte meelevendheid niet in de mensen om jou heen. Ik zou dat heel zwaar vinden hoor. Ik heb eigenlijk alleen mijn schoonzusje (die nota bene per ongeluk en aanvankelijk ongewenst zwanger is) die zo egocentrisch en ongeïnteresseerd is in ons. We moeten dansen en springen om haar zwangerschap, maar in die 2 jaar dat wij aan het worstelen zijn heeft ze niet 1 keer gevraagd hoe het nou met ons gaat. Haar reactie op onze miskraam was een appje naar mijn vriend: kut. sterkte. Nou, dan moet je je best soms doen om haar niet wat toe te wensen hoor! Persoonlijk denk ik dat de mensen om jou heen zelf gewoon weinig ervaring hiermee hebben en misschien überhaupt niet veel levenservaring. Dan hebben ze niets om mee te vergelijken en flappen en van die stomme goedbedoelde opmerkingen uit. Of vragen helemaal niets, omdat ze niet het benul hebben wat jij doormaakt of niet weten hoe ze moeten omgaan met jouw verdriet. Wat je moeder betreft...Zij heeft wel de ervaring blijkbaar, maar vergelijkbaar met jou? Misschien zou je met haar bespreekbaar kunnen maken dat haar schijnbare ongeïnteresseerdheid kwetsend is voor jou? Moeilijk, meid. Zoek ons maar regelmatig op, mij helpt het in ieder geval heel erg!! Liefs Patricia
Graag gedaan hoor!! En kom maar lekker galspuwen Onze tijd komt nog wel, daar moeten we ons aan vasthouden, hoe moeilijk ook soms!!
Meid toch... Vervelend voor je... Even om het misschien voor jou wat makkelijker te maken. Vaak als mensen zo reageren als je moeder hebben ze zelf nog niet verwerkt wat hun is over komen. Misschien rakelt heel het gebeuren met moeilijk zwanger raken nu bij haar op. Helaas kun je niet in haar hoofd kijken naar wat zij voelt. Maar maak het zoals Patricia al zegt bespreekbaar!! Want zo verder is geen prettig gevoel... Jammer dat je collega´s en vrienden zo reageren zeg. En tja mannen hebben een hele andere manier van er mee om gaan. De mijne zegt er ook niks over, maar leeft ook naar dat moment van NOD... En zoals Patricia ook al zegt, Praten met lotgenoten is soms het fijnste wat er is. Ik kan heel goed met mijn moeder praten over mijn MK en VMK, zij heeft zelf bij 13 weken en 14 weken een MK gehad, maar toch is het fijn om hier met `leeftijdsgenootjes` te praten erover. Misschien niet vriendelijk gezegd van mij, maar hun komen uit een heel andere manier van opvoeden en omgaan met dit soort ´problemen´ Dikke knuff meid!!
Dag Infantem Amor, Ja, dat zal idd nog een stukje van haar verdriet zijn dat ze nog steeds niet heeft verwerkt (zonder een steen te werpen), maar er zijn zo heel wat zaken bij mijn moeder die niet zijn verwerkt en waar ze in vastzit, waardoor ze haar eigenlijk zelf constant in het middelpunt stelt, en als dochter is dat vaak moeilijk te slikken. Emotioneel steunt zij verschrikkelijk op mij en vraagt ze veel van mij. Maar als ik het eens moeilijk heb, dan kan ze mij niet troosten, dat is precies te veel voor haar, want haar problemen zijn toch zo erg... Dat maakt het eigenlijk zo ondraagelijk want een moeder hoort er toch eigenlijk gewoon te zijn voor haar dochter... Ik ga daarvoor ook bij iemand om te praten om dit te verwerken. Als kind heb ik dit altijd maar toegelaten, maar op latere leeftijd wreekt dit zich toch... En dat begin ik nu in te zien. En met de andere reacties, ik leg mij er niet bij neer, maar ik probeer er zo goed en kwaad mogelijk mee om te gaan denkende dat sommige mensen gewoonweg niet weten waarover ze praten omdat ze het zelf niet meegemaakt hebben en ook niet het empathisch vermogen hebben om zich in mijn plaats te stellen... En de ene dag lukt dit al beter dan de andere. Maar dit moet ik jullie waarschijnlijk niet vertellen want jullie zullen genoeg weten hoe het voelt!!!!
Ja je hebt ook helemaal gelijk. Ik snap je gevoel ook wel Mijn moeder heeft dit vanaf mijn 18de tot mijn 22ste gedaan, de zorg voor mijn zusje kwam door de thuis situatie dan ook op mijn schouders... Dus ergens snap ik het wel. Als mijn ouders ruzie hebben dan komt mijn moeder vaak naar mij met haar verhaal... Ach ja het is nu bij mij gelukkig rustig Hoop zo dat die persoon je kan helpen, want dit is wel een erg vervelende situatie... En ja helaas is de empathie tegenwoordig ver te zoeken!! De moed niet opgeven meid!!
WTF?! Dit een van de meest irritante dingen die mensen kunnen zeggen. Serieus, ik ga nog een keer exploderen als ik deze opmerking hoor. Tot nu toe zeg ik maar dat dan niemand in d MM zwanger zou worden owh ja Arrrrgg :x Ik leef ook in een babyboom omgeving. Op tv wachten ze ook altijd tot dat ik ga kijken en dan zenden ze zwangerschap/ baby-gerelateerde reclames uit. Ik heb momenteel ook het idee dat het niet voor ons is weggelegd. Zucht ik probeer maar zoveel mogelijk me op andere dingen te richten en dat lukt de ene keer beter dan de andere. Sterkte