Even van me afschrijven. Ben ook wel benieuwd naar jullie meningen. Allereerst de situatie. Mijn moeder is bijna 68 jaar. Mentaal is ze de laatste paar jaar behoorlijk achteruit gegaan. Ze wordt steeds vergeetachtiger, vraagt dingen drie keer, vergeet afspraken enzo. Nu zijn de laatste paar weken heel hectisch en stressvol voor haar geweest. Ze kreeg te horen at ze borstkanker had, heeft een (borstbesparende) operatie gehad, gelukkig een positieve uitslag, maar nu moet ze over een aantal weken beginnen met bestraling, waar ze natuurlijk ook heel erg tegenop ziet. Bijna drie jaar geleden is onze eerste zoon, haar eerste kleinkind, geboren. Natuurlijk was ze niet bij hem weg te slaan! Ze kwam ook regelmatig over de vloer. Daar had ik an sich geen probleem mee, ze was van harte welkom! Het nadeel was alleen, dat ze vaak onaangekondigd kwam en zelf met de sleutel naar binnen kwam. Ik heb haar destijds ook al gezegd, dat we dat niet fijn vonden. Vond ze heel vreemd. Maar goed, uiteindelijk afgesproken dat ze altijd éérst even belde om te vragen of het uitkwam dat ze kwam (is bijna nooit een probleem) en dat ze wel zelf binnen mag komen, maar dan even aanbelt voor ze de sleutel in het slot steekt. Dat ging gelukkig wel goed. Ondertussen zijn we verhuisd. We wonen nog steeds op maar een paar km afstand, dus lekker dichtbij. Mijn moeder paste in het begin regelmatig op, maar steeds minder, omdat wij door haar beginnende dementie steeds minder vertrouwen in haar krijgen. Tot de geboorte van ons tweede kindje, paste ze slechts een paar uurtjes op, waarvan zoonlief het grootste deel van de tijd in bed lag. Met onze pasgeborene durf ik haar niet alleen te laten. Maar goed... vorige week kwam ze weer onaangekondigd. Het kwam toen wel uit, maar ik zei nog: "Volgende keer even bellen." Snapte ze dus weer niet. "Hoezo?" "Nou, voor hetzelfde geld liggen we te slapen." "Je man is er toch?" "Die gaat vanwege de gebroken nachten vaak ook even liggen 's middags." "Oh..." Nou, vanmiddag kwam ze dus weer zomaar binnenvallen en het kwam he-le-maal niet uit. Mijn man had een collega op bezoek voor een werkbespreking. Ik had net de baby de borst gegeven en die had heel de voeding eruit gespuugd. Ik had net zelf wat droogs aangedaan (was tot op m'n onderbroek nat) en kwam net de trap af met droge kleertjes voor de baby, een schone luier, hydrofiele doek en bakje en washandje om hem mee te wassen. Enige goede aan de hele situatie was dat de oudste nog lag te slapen. Dus ik zei, redelijk geïrriteerd, tegen mijn moeder: "Je zou toch bellen van tevoren?" Ze antwoordde: "Oh, komt het niet uit?" "Nee, eigenlijk niet. Man heeft een collega over de vloer en die zijn dingen aan het bespreken." Ze zei toen: "Oké, ik ga al" en ze liep meteen de deur weer uit. Nu voel ik me aan de ene kant kei lullig, want ik denk dat ze behoorlijk gekwetst is, maar aan de andere kant: We hebben het toch aangegeven dat ze eerst moet bellen?
Doet ze niet zo vanwege haat algehele gezondheid, dat ze een beetje de kluts kwijt is? Ik weet toevallig je achtergrond, heeft het daar ook niet iets mee te maken?
Klinkt een beetje alsof het misschien met haar dementie te maken heeft, misschien vergeet ze gewoon echt wel dat ze dat met je heeft afgesproken. Wel zielig altijd he voor die mensies Heb je het al eens aangekaart bij dr over de ziekte ? Ik vind overigens niet dat je je lullig moet voelen, ze vraagt of het uitkomt en jij geeft gewoon aan dat het niet gaat.
Lastig... Het kan natuurlijk komen door de beginnende dementie dat ze dat stukje kwijt is. Ik denk dat je zelf het beste kan inschatten of dat het geval is, of dat ze dat wel goed weet en jullie wens daarin gewoon genegeerd heeft.
ik ben echt gewend (de meesten die ik ken) dat je niet hoeft te bellen, ik vind het ook wel fijn als er gewoon iemand aan komt waaien onverwachts. niemand belt hier ook aan, als de achterdeur open is, kan je gewoon doorlopen. dus ik zie het probleem niet, maar ik ben ook heel anders ingesteld. maar kan me wel voorstellen dat het niet altijd uitkomt. sneu trouwens dat je moeder aant dementeren is, ze is nog niet zo oud vind ik.
mijn moeder had trouwens ook wel een sleutel van mijn huis, als ze kwam en ik was net even weg, heb ik ook altijd gezegt, je gaat maar naar binnen en pakt een kop koffie ofzo...
Sja maar das net een verschil in opvatting. Hier heeft moeders wel een sleutel maar stel het wel op prijs dat ik weet dat ze komt. Ligt het niet aan haar dementie? Dan kan ze er weinig aan doen. Ook dan vind ik idd dat je je verder niet lullig hoeft te voelen, als jij gewoon aangeeft dat het niet uitkomt. Misschien alleen jammer (maar begrijpelijk) dat je geirriteerd was. Als ze daar mee zit zou je dat nog aan kunnen kaarten. Enne gefeliciteerd met de kleine!
tja ik ben daar ook niet moeilijk in tot mijn moeder ineens binnen kwam en ze ons bijna betrapte. Vriend en ik waren nogal intiem sinds dien aangekaart dat ze altijd welkom is maar wel ff of van te voren moet bellen of aan moet bellen
Ik denk dat het door alle gebeurtenissen komt van de afgelopen tijd een baby operatie, ziekte het niet meer oppassen (zat wel in haar ritme waarschijnlijk) Zou ook is even een check doen bij haar arts het kan namelijk dat oudere mensen (niet dat je moeder oud is) heel erg in de war in hun hoofd kunnen zijn door de narcose voor de buitenwereld is het net als bij jou van he ik had het toch gezegd maar in hun hoofd weten ze het niet meer
misschien heeft het wel met haar dementie te maken. ik zelf ben daar heel makkelijk in. maar de redenen die jij noemt vind ik eigenlijk niet echt iets om te zeggen dat het niet uitkomt. er is niemand meer dan welkom dan mijn moeder. je kon evenntueel haar hulp gebruiken en in de keuken iets drinken tot de gast van je man weg was. ieders zn ding.
Ik zou op zo'n moment juist blij zijn met hulp en zeker met mijn moeder, maar goed, daar gaat het niet om. Jij hebt met je moeder afgesproken dat ze eerst zou bellen. Maar wat anderen ook al zeggen, kan het niet zo zijn door haar mentale gezondheid dat dat niet altijd helemaal doordringt of dat ze er niet aan denkt? Ik zou haar zeker straks als het rustig is thuis even bellen en het er even over hebben, gewoon, zo van 'joh sorry, ik bedoelde het niet zo, maar alles liep in het honderd, en je zou toch bellen?' Dan krijg je ook beter naar voren wat er nou aan de hand was denk ik. Oh en nog gefeliciteerd met de geboorte van je jongste!
Ik vind het ook niet fijn als mensen onaangekondigt zomaar binnen zouden lopen, al zou het me moeder zijn. Belletje vooraf is een kleine moeite. Maar in jou geval is het lastig, want je moeder is het gewend, begint dingen te vergeten, en weet misschien gewoon niet meer wat de afspraak is.
hier hebben ze allemaal een sleutel, maar meestal is de achterdeur open. ik kan me dus ook niet inleven in het feit dat jij graag hebt dat je moeder belt/aanbelt. wat betreft dat ze t vergeten was, tja, dat kan toch? je zegt zelf al dat ze veel heeft meegemaakt en een beetje in de war is? t is je moeder, wees blij dat je haar bij je hebt. dus even bellen en uitleggen?
JEE het is je moeder.. Mam kom erin, zet even een bak koffie voor jezelf en ik kom er zo aan..of wil je de kleine liever even omkleden. Vind het echt heel raar dat je je zieke moeder die alleen maar even bij haar dochter komt zo weg stuurt.. en ook al was ze niet ziek.. kan het me sowieso niet voorstellen dat je dit redenen vind om je moeder te zeggen dat het niet uitkomt.. Moge duidelijk zijn niemand belt hier van te voren en hier is de deur zelfs altijd open, staat op de knip, tenzij we wat aan het doen zijn wat andere mensen niet willen zien
Bedankt voor jullie reacties! - Mijn moeder weet dat ze wel eens dingen vergeet, maar is voornamelijk in de ontkenning. Als ze zelf niet meer weet waar ze haar sleutels of zo heeft gelaten, krijgt mijn vader altijd op z'n kop. Mijn vader is er wel eens over begonnen, maar ze luistert niet en loopt gewoon weg. Gaat ze boven zitten. Da's ook de grootste reden dat we het nog niet officieel vast hebben kunnen stellen. Ze wil sowieso niet naar de HA, maar hiervoor al helemaal niet. - Ik heb een week voor de operatie contact opgenomen met de huisarts en met de mammacare afdeling en heb ze op de hoogte gebracht van de mentale status van mijn moeder. Als je ze heel kort ziet en haar niet kent, dan merk je het niet. Maar ik vond het belangrijk dat ze dit wisten. De HA vond het ook heel goed dat ik het aangaf. Ik hoorde ook dat narcose dementie kan versterken en heb mijn vader gezegd om goed in de gaten te houden als het slechter gaat en dat we dan dit door zouden moeten geven aan de HA. Maar tot nu toe valt het nog wel mee, begrijp ik. - Umm85, wat bedoel je met mijn achtergrond? M'n moeder is Nederlands, hè? - Misschien is ze inderdaad vergeten dat dat afgesproken is. Maar voorheen kwam ze ook niet onaangekondigd binnen. Sterker nog, als wij dat bij haar zouden doen, zou ze dat ook helemaal niet prettig vinden. Ik bel vaak als ik in de auto zit en bij haar in de buurt ben. Ik krijg vaak genoeg te horen, dat ze nog niet aangekleed is en het dan niet fijn vindt als ik (met zoontje) langs kom. En dan is mijn man er nog niet eens bij! Dus ik snap ook niet hoe ze er bij komt, dat ze dat hier wel gewoon kan maken. - TriCo77: Mja, hier komt het dus niet altijd goed uit... Als ik op het punt sta om weg te gaan, of als wij allemaal een middagdutje doen. Of een 'middagdutje' Als ze binnenkomt en beneden niemand ziet, dan loopt ze ook gewoon meteen door naar boven. Voor hetzelfde geld stapt mijn man net onder de douche vandaan. - Het stomme is, als wij er niet zijn, vind ik het ook niet erg als ze binnen komt. Maar dan wil ik het alsnog weten, dat ze is geweest. Want ze neemt ook nog wel eens wat dingen mee. Om te wassen of zo. En dan weet ik dus niet waar het is en zij weet soms niet meer dat ze het meegenomen heeft. - Oppassen zat niet in haar ritme, dat gebeurde sporadisch en was altijd 's avonds. Nu kwam ze om 4 uur binnen. - dilara1 (mooie naam, trouwens, dat was onze meisjesnaam, maar we kregen 2 jongens ): Jij kunt het wel geen goede redenen vinden, maar de zaken die mijn man met zijn collega te bespreken hadden, zijn niet bestemd voor andermans oren. En we hebben geen andere ruimte / aparte keuken om 'gescheiden' te gaan zitten. Waarom ik me lullig voel, is omdat ik denk dat ze het niet begrijpt en zich afgewezen voelt... En bedankt voor de felicitaties
Sorry, ik vind het zelfs brutaal om het zo tegen je moeder te zeggen. Zal wel verschil van cultuur zijn, maar ik zou nooit zo bot hebben gereageerd en haar zeker achter na zijn gelopen als ze weg was gelopen. Zeker na zo'n moeilijke periode. Ik vind wel dat je even moet bellen/langs moet gaan.
LadyX, gefeliciteerd met de geboorte van jullie tweede kleine man! De regels die jij en jouw man hebben in huis, zijn en blijven jullie regels. Zo simpel is het, voor iedereen, ook of juist voor mensen die moeite krijgen om zich aan regels te houden. Dat gezegd hebbende, is beginnende dementie bij een ouder zeker ook iets om rekening mee te houden. In een begin stadium is liefdevol, duidelijk en consequent zijn belangrijk. Jouw moeder zal (vanuit haar eigen gewoontes en opvattingen) minder makkelijk rekening houden met jullie wensen, en haar daar liefdevol aan herinneren is goed. Met ergernis reageren als je net bevallen bent, is ook normaal. Maar misschien snapt jouw moeder dat nu minder goed, en kan minder goed relativeren en zich inleven in jou. Probeer dat liefdevol uit te leggen als je zelf rustig bent. Daarnaast is het goed om met jouw man, ook voor de toekomst, jullie eigen (tijdelijke) regels weer eens onder de loep te nemen. Wat is belangrijk, wat kun je aanpassen voor jouw moeder en wat moet voor de veiligheid van jullie kinderen worden aangepast. Ik heb zelf een dementerende moeder (nog in de 50, maar zeer vroege onset van Alzheimer), ben opgegroeid in Brabant waar zomaar komen aanwaaien normaal was, maar heb zelf een meer stadse instelling, passend in de randstad. Snap je dus goed
ik vind het ook fijner als mensen gewoon even bellen, gelukkig doen de meeste mensen dit ook behalve mijn schoonvader. hij en zijn vriendin zijn sinds 3 maanden uit elkaar, en in het begin kwam hij elke dag bij ons eten! op een gegeven moment ging ie afbellen als ie niet kwam... werd er gek van! nu heeft ie sinds kort een nieuwe vriendin en zien we hem veel minder, alleen laatst belde hij dat ie niet kwam eten, waarop mijn vriend zei dat ie zich eerst moest aanmelden om zich af te kunnen melden haha! als je je schuldig voelt zou ik gewoon even bellen! even praten.
Hier hebben zowel mijn ouders als schoonouders de sleutel van ons huis. Maar er is bij ons gewoon de regel je belt wanneer je langskomt zodat wij er ook rekening mee kunnen houden. Mijn ouders en schoonouders zijn ten alle tijden welkom maar wel met een belletje vooraf... Ik kan je dan ook heel goed begrijpen hoor TS... het is niet dat ze niet mag langskomen maar meer laat het even weten zodat je er rekening mee kan houden.. Ik vind het niet meer dan normaal.. Zo hebben wij ook de sleutel van onze ouders en schoonouders maar wij komen nooit met de sleutel binnen en is gewoon een regel dat wij gewoon aanbellen en niet zomaar binnen komen vallen. Naar TS meid ik geef je groot gelijk en nee je was niet bot, je was duidelijk naar haar toe... en ook ik weet wat dementie met je doet maar deze mensen hebben juist duidelijkheid en structuur nodig dus ik vind dat je het heel erg goed hebt opgelost en anders bel je haar vanavond even op om te vragen hoe het gaat.... Succes!!!
Ik had mijn handen vol met spullen om mijn zoontje van 12 dagen oud mee te wassen en verschonen. Die lag in een doorweekt pakje. Ik had zelf heel snel een pyjama aangedaan. Was daar sowieso niet de straat mee opgegaan. Maar goed, iedereen heeft andere prioriteiten, zeg maar. Op dat moment was mijn prio om mijn zoontje een droog pak te geven.