Dag, Ik heb in overleg met het beheer een nieuw account aangemaakt om dit te kunnen posten ivm privacy. Graag zou ik willen weten hoe jullie hiertegenaan kijken en of het misschien bekend voorkomt. Ook wil ik weten of dit 'normaal' is of dat ik zo gevoelig ben. Ik zal proberen het verhaal zo kort en bondig mogelijk te houden. De relatie tussen mijn ouders en mij is nooit heel denderend geweest. Vanaf de puberteit en daarna is er een enorme kloof tussen ons gekomen die helaas niet meer gedicht is. Mijn ouders zijn op zich prima mensen, maar nemen eigenlijk niets of niemand serieus. Of ik het nu wel of niet goed op school deed maakte in hun ogen weinig uit. Ook hebben ze me in mijn vorige relatie enorm gepusht om te blijven terwijl het echt niet meer ging (ex was agressief en extreem jaloers). Ze hebben zelfs gedreigd de financiele steun voor mijn studie stop te zetten als ik weg zou gaan. Ik ben er uiteindelijk uitgekomen, maar niet dankzij hun. Ik heb toen een periode heel afstandelijk gedaan om alles te kunnen verwerken. Een jaar later ontmoette ik mijn man. We zijn vrij snel gaan samenwonen en getrouwd, ik ben toen 350 km verderop gaan wonen. De band met mijn ouders werd weer voorzichtig aangehaald. Ik merkte wel dat de sfeer vaak ongemakkelijk en gespannen was als we elkaar zagen. Ze hebben ook nooit willen praten over wat er toen gebeurd is. En als ik een beetje te emotioneel werd, bijv. als ik wilde praten over wat er misging in mijn vorige relatie, klapte mijn moeder dicht en liep weg en mijn vader begon meestal te schreeuwen. Hij voelt zich altijd enorm snel aangevallen. Ik ben dus maar gestopt met uitleggen en expliciteren, omdat het toch geen zin heeft. We hebben een dochter van bijna een jaar. Mijn ouders waren superenthousiast over de zwangerschap en dat was natuurlijk leuk. Ze hebben echter wel mijn eerste dagen een beetje verpest. De eerste dag lag ik nog in het ziekenhuis en we waren de hele dag al bezig om de bv op gang te krijgen. Toen mijn ouders binnenkwamen, heeft de verpleegkundige ze verzocht even te wachten, wat ze deden. Ze gingen toen echter niet in bijv. de cafetaria even een koffie drinken, maar bleven pal voor mijn deur zitten wachten, waar ik ze kon horen praten en lachen. Later bleek dat mijn vader me ook uitlachte omdat ik kolfte, dat vond hij blijkbaar heel grappig ofzo . Ik heb het laten gaan en mijn man ook (mijn man is altijd vriendelijk maar afstandelijk, omdat hij ziet hoe ze tegen me doen). Ook kon ik mijn zorgen over de bv niet kwijt, mijn moeder begon direct dat ik 'niet moest zeuren en anders krijgt ze maar de fles'. Echt niet de woorden die je wil horen je eerste dagen! Vol hormonen heb ik hier echt om moeten huilen toen ze weg waren. Ze pushen zich echt wel om grootouders te zijn en proberen vaak langs te komen. Wij ontvangen ze ook altijd goed en verzorgen ze op en top. Maar de sfeer blijft gespannen. Mijn vader maakte gewoon mijn man belachelijk toen hij heel lief met onze dochter zat te wiegen omdat ze last had van krampjes. Dat hij nooit een luier heeft willen verschonen en van zijn kinderen alleen de lusten heeft meegemaakt, geeft hem niet het recht een andere jonge vader uit te lachen! Ook al is het zijn schoonzoon. Mijn man heeft er gewoon niet op gereageerd. Af en toe zet hij mijn vader wel op zijn plaats, dat kan hij heel goed, die vervolgens NOG raarder gaat doen tegen mij. Mijn man heeft een eigen bedrijf en voor mijn zwangerschap werkte ik actief mee. Nu hebben we afgesproken dat ik alleen het hoognodige doe (ongeveer 1 dag werk in de week) en me verder concentreer op onze dochter. Mijn ouders hebben altijd alles willen weten van ons bedrijf en over mijn werkzaamheden, ik snapte nooit zo goed waar die nieuwsgierigheid vandaan kwam. En een week (ja een week) na de bevalling kreeg ik al de vraag of ik weer aan het werk was! Eh, nee? Ze hebben het elke keer dat ze hier waren gevraagd. Ik heb elke keer geantwoord dat ik het nu rustig aan doe en me concentreer op onze dochter. Als ze naar de psz gaat, zal ik misschien weer wat actiever worden. Maar ze namen nooit met dit antwoord genoegen. Vorige week weer diezelfde vraag. Ik weer hetzelfde antwoord. Zegt mijn vader meewarig: 'Ach ja, je speelt moedertje'. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik vind dit zo ontzettend respectloos! En het getuigt wel dat ze mij en mijn leven echt niet serieus nemen! Ik snap gewoon niet WAAROM ze zo actief betrokken willen worden (wat ik ook doe want ik kan mensen niet teleurstellen, misschien een slechte eigenschap?) als de gesprekken toch niet lopen en ze blijkbaar niet echt geinteresseerd zijn in wat er bij ons speelt. Anders reageer je toch niet zo? Wat zouden jullie doen? Praten heeft weinig zin, want 'het is allemaal absoluut niet zo en ik haal me rare dingen in mijn hoofd.' Zo is het altijd geweest. Het lag aan mij en hoe ik dingen zag. Zij doen niets fout, ik ben raar en paranoide. Ik weet het gewoon niet meer... voel me er echt rot onder.
Eigenlijk is dit het... Jij spreekt af met je man hoeveel je doet. Dus jullie hebben dat in goed overleg bepaald en zo hoort het. Het is tenslotte jullie bedrijf, jullie relatie en ook nog eens jullie kind.
Eens met Saskia, en verder het contact een beetje afhouden, leuk dat je komt, ene oor in , andere ook uit. En als ze vragen waarom je zo afstandelijk doet, antwoorden dat je zo bent omdat je een kind van hun bent, zal wel aan de genen liggen
Probeer je niet meer kwetsbaar op te stellen. Waarom raken hun juist de gevoelige snaar omdat het je ouders zijn. Volgens mij ben je al zo ver dat je niks meer van ze verwacht. Maar nu ben je moeder en blijft het knagen waarom ect. Soms kunnen ouders zo tactloos zijn! Probeer het naast je neer te leggen. Steek er niet meer energie in dan jij wilt. En hoe pijnlijk het ook is. Het zal niet meer beter worden. Sommige ouders hebben een plaat voor hun kop. Jou leven jou gezin jou keuze.s. Op de een of andere manier snap ik wel wat je door maakt. Geen ene situatie is het zelfde maar bijvoorbeeld mijn vader kan ook zo tactloos zijn. En aan de andere kant de bezorgde vader uit hangen. En ja het blijft je raken als kind. Bijvoorbeeld als wij een conflict hebben kan hij mij zo kwetsen. ( straks heb je alleen de hulp verlening nog om mee te praten) Pff het is en blijft lastig. Hou je sterk en jij mag gewoon moedertje spelen je bent moeder tenslotten. Knuffel.
Lijkt me een hele lastige situatie.. Ik heb er zelf niet echt ervaring mee, maar wil jullie wel veel succes wensen met alles, en een dikke knuf! En uiteraard nog gefeliciteerd met de kleine!
Ik zou inderdaad het contact een beetje afhouden, en als ze er zijn je proberen niet kwetsbaar op te stellen. Stel jezelf sterk op. Jij en je man geloven in elkaar en in je gezin en steunen elkaar en hebben interesse in elkaar. Dit is toch het Aller belangrijkste. Laat iedereen maar het Zijne van denken je ouders inclusief. Straal dit uit en ze binden vanzelf in. Laat je niet meer kleineren door hun sta er boven en zeg ze dit ook.
Bedankt voor de reacties. Ik zal proberen me minder kwetsbaar op te stellen. Ik heb al geprobeerd mijn afstand te nemen door zelf niet te bellen en ze ook niet zelf uit te nodigen. Toen ze hier de laatste keer waren en mijn vader dat had gezegd, kon ik hem niet eens meer aankijken. Als ik iets zei keek ik weg. Het kan niet zijn dat dat onopgemerkt is gebleven, want bij het afscheid deed hij opeens heel uitbundig. De vorige keren dat ze hier waren geweest, was ik elke keer twee of drie dagen van slag. Ik voelde me down, een nietsnut en machteloos. Mijn man zag het aan en zei: voor mijn part komen ze hier niet meer, je moet zelf weten hoe je contact met je ouders is, maar op deze manier gaat het ook niet. Ik heb toen geprobeerd het de laatste keren luchtiger te houden en actiever (het gaat mis als we bij elkaar zitten, als we ergens naartoe gaan zijn ze afgeleid en gaat het wel goed), en had de dagen daarna er geen last van. Maar die opmerkingen blijven me steken. En dan wel weer met lieve cadeautjes voor onze dochter komen aanzetten... voel ik me daar weer rot en schuldig over. Ze doen blijkbaar wel hun best, maar waar gaat het dan fout?
Een ouder kind relatie is altijd ongelijk omdat een kind altijd tegen de ouder op zal kijken. Ook is die relatie niet goed, je leeft in een zogezegd systeem en bij jullie is er in dat systeem een onbelans ondtaan. Jij vormt met jou ouders een gezin maar nu heb je ook je eigen gezin wat een nieuw systeem is. Door dat een kind een relatie heeft met de ouder en als hier onbalans in is zal vaak het kind een soort strijd aangaan om zich te bewijzen. Maar omdat daar altijd nog een band zit van het systeem voel je dus schuldig ten opzichte van je ouders als zij dus iets liefs mee nemen voor je dochtertje. Snap je dus hoe dat werkt? Julie vormen met beide gezinnen (en andere familie leden) een systeem maar jij bent zonder hen ook een systeem. Maar daar willen zij waarschijnlijk bewust of onbewust deel van uit maken. Waardoor hun doen of laten zo gegroeid is naar jou maar ook jou gedaagd naar hen is de tijden gegroeid Ook al doe je best, zal je naar alle waarschijnlijkheid niet meer kunnen zien als je ouders oprecht iets bedoelen. Neem bijv je vader, hij vond het stom dat jou man zo omging met jullie dochtertje. Was het werkelijk zo dat hij alleen maar de lusten had van zijn kinderen of zag hij iets bij jou man wat hem bijv spijt deed hebben waarom hij dat nooit gedaan heeft of misschien mist hij het wel? Wie weet waar hui zo reageerde. Ik probeer niet het gedrag van je ouders goed te praten alleen je uit te leggen waarom je bijvoorbeeld schuldig voelt. En er zijn wat dingen die je kan doen. Je zou eens met een maatschappelijke werker kunnen praten want volgens mij zit dit je heel hoog. Zij zou stystemisch met jullie kunnen werken en misschien je ouders ook eens uitnodigen in een gesprek zodat er met een derde als tussen persoon eens gepraat kan worden. Ik kan je wel alvast vertellen dat dit heel confronterend kan zijn en je daar ook waarschijnlijk dingen gaat horen over je eigen gedrag die niet altijd prettig zijn. Want de maatschappelijk werker gaat naar alle waarschijnlijkheid met je reflecteren op gedrag. Omdat systemen dus gezinnen vaak elkaar enorm beïnvloeden en de zogenoemde homeostase in een gezin in onbalans is. Wat je ook kan doen en dat is ook niet gemakkelijk maar het los laten. Je er bij neer leggen dat dit de situatie is, zij zijn nu eenmaal zo. Jij bent nu eenmaal zo en dit is de relatie en de realiteit. Niet makkelijk en het kan aanvoelen als een verlies waardoor je zelfs een soort rouwverwerking kan hebben omdat je het los laat. Maar dat moet je ook willen. Overigens sorry voor de spelfouten ik tik vanaf mijn telefoon (zit te borstvoedende.)
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik heb ook al jaren een rare band met mijn ouders. Ik ben dol op ze, dat wel, maar ze lijken geen idee te hebben van wie ik ben en hoe mijn leven er uit ziet. Dat betekent dat ze keuzes die ik maak (minder werken, wel of geen tweede etc) niet begrijpen. Ze projecteren hun eigen ideeen op mij en daardoor wil het nog wel eens botsen. Want dan komen de "rare opmerkingen"... Ik vermoed dat het gedrag van je ouders misschien ook voortkomt uit onbegrip en onwetendheid. Door de afstand die er al een tijdje is, weten ze niet alles van je en moeten de de beweegredenen achter je keuzes zelf invullen. En dat doen ze dus op de verkeerde manier. De vreemde grapjes zijn misschien ook wel het resultaat van krampachtig proberen het gezellig te hebben en de band te verbeteren. De "het is absoluut niet zo en je haalt je rare dingen in je hoofd" herken ik ook. Als ik mijn moeder confronteer met vroeger is het altijd "ja dat weet ik niet meer hoor!" Ik zit er mee, dus zit het kennelijk bij mij tussen de oren ofzo... Ach ja... De enige tip die je kan geven is vooral te blijven geloven in je eigen keuzes en je eigen kracht. Je hebt hun goedkeuring en zegen al lang niet meer nodig en je doet het fantastisch met je eigen gezin. En dat is het enige wat telt.
Meid ff een digihugg. Ik zou lekker als ze weer zo'n opmerking maken die je kwetst uit mijn slof schieten (waar je dochter niet bij is) Laat ze maar eens weten dat die rot opmerkingen iet worden gewaardeerd en dat je ze zat bent. Laat ze ook maar eens weten dat ze zelf respect willen zien maar ontzettend respectloos tegen jullie doen. Misschien dat ze dan hun ogen eens open doen en anders is het het niet waard. Heb het hier met mijn opa en oma en na 15 jaar alles maar slikken was het vorig jaar gewoon klaar. Geen contact meer gezocht en als ik ze ergens zie kan ik heel normaal doen maar verder ook niet
Moeilijke situatie meid, ik herken het ergens wel een beetje, eigenlijk ook weer een compleet ander verhaal. Maar het gevoel herken ik denk ik. Als ik je verhaal zo lees zeg ik, meer afstand nemen je hebt een dochter van 1 jaar oud, laat die leuke tijd niet verpesten door ouders die denken dat ze opa en oma moeten komen spelen. Als ze het niet met respect en begrip voor jou kunnen, dan maar niet. Cadeaus voor de kleine, prima maar zijn dit geen goedmakers? Ik weet het niet, hier is het geval dat mijn pa zich totaal niks aantrekt van wat wij willen, ze komen ook nooit langs, het staat me tot hier^ snap je. Maar echt ze niet meer zien, wil je niet Wat zegt je man ervan? Wil hij ze wel nog thuis ontvangen? Anders prik jij een dag dat je naar hun gaat, zo blijf jij de controle houden qua afspreken maar ook hoelaat jullie weer weg gaan? Veel sterkte meid. xxx