Lieve Inneminne... Wat een vreselijk nieuws.... wat kan al je blijdschap toch zo ineens weg zijn... wens je heel veel sterkte toe en ik hoop dat jullie snel weer een wondertje mogen verwachten, en dat dan alles goed gaat.
He Inneminne wat ontzettend vervelend om te horen dat het toch zo af had moeten lopen. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd!
Lieve Innemine, heel veel sterkte ik vind het zoooo erg voor je! Ik hoop dat je droom weer snel uit mag komen! Ook heeeel veel sterkte voor Pom! Xxxxx aan jullie allemaal!
Komt wel goed... en jullie, je niet opjagen, laat die buikjes rustig groeien.. nog even en dan doe ik terug mee... misschien moet ik gewoon bij de mei buikjes blijven, dan ben ik het achterkomerke en kunnen jullie me alles leren dankzij jullie buikvolle ervaring... Liefs ! Dank voor jullie steun, is hartverwarmend...
Ahhh wat een verschrikkelijke berichten weer... Inneminne lieverd, wat vreselijk!! En zo onwerkelijk!! Ik heb echt meegeduimd dat alles toch nog goed zou komen... Pak je rust en zorg dat je goed herstelt... Ik hoop dat het snel weer raak mag zijn! Knuffel en veel sterkte xxx Pom meid, ook jij!! Wat verschrikkelijk... Ik snap dat je even tijd neemt om het te verwerken en het niet meteen deelt... Pak je rust en verwerk het op jouw manier en als je er aan toe bent.. Dan mag je het altijd zeggen... Stekte meid! Knuffel xxx
@Inneminne Sterkte!!! Gister is mijn buurvrouw geweest om foto's te maken van m'n buik. Ze zijn niet zo scherp geworden, moet nog beetje wennen aan het nieuwe toestel . Maar om jullie toch een indruk te geven van mijn 6wkn buikje : View attachment 277908 Ik vind dat m'n buik al behoorlijk gegroeid is, was dat bij meerdere al zo vroeg? Dit is mijn eerste zwangerschap...
Nou ik ga mijn verhaal maar eens vertellen. Zondag waren we op kraamvisite geweest bij ons pasgeboren nichtje, thuis ging ik koken en voelde een zeurende pijn in mijn linkerzij en buik, trok door naar mijn been, dit duurde ongeveer 10 minuten, het was een raar gevoel, soort menstruatiezeurende pijn. Ineens voelde ik een knapje in mijn zij en het gevoel was in een keer weg. (dit stukje heb ik pas een dag na de operatie 'herinnerd' en kon het toen ook pas plaatsen) Blij dat het weg was gingen we eten, niet echt trek en na een kwartier kreeg ik pijn onderin mijn buik. Ik heb snel last van mijn darmen dus dacht dat die opspeelden. De pijn werd heviger, kreeg geen ontlasting, geen houding was prettig dus na een paar uur de hap gebeld. We moesten langskomen met urine. Plassen ging niet dus aldaar uiteindelijk kunnen plassen. Ik liep krom van de pijn. De arts voelde mijn buik, vroeg naar de hevigheid van de pijn (een 9) en of ik vloeide. Nee dus. Nu ben ik zelf doktersassistente en weet de gevaren van een bbz of blinde darm ontsteking die niet optijd ontdekt is. Deze angst deelde ik met haar. Ze dacht daar niet aan, dacht dat ik een dreigende miskraam had en werd naar huis gestuurd met het advies rust (en geen PCM want ik was zwanger dus kon het beter niet nemen!) Omdat er wat witte bloedcellen in mijn urine zaten dacht ze dat ik een beginnende blaasontsteking had en wilde een kuur geven. Dit heb ik geweigerd, ik wist 100% zeker dat ik dat niet had (nooit gehad en totaal geen klachten daarvan). Eenmaal weer thuis ging het van kwaad tot erger, alsof ik mega spierpijn in mijn hele buik had. Opstaan/draaien of een andere houding aannemen ging nauwelijks nog. Ik moest spugen, werd zweterig en dreigde flauw te vallen. Mijn vriend bleef constant aan mijn zijde...Rond 03.00 heeft hij van mij de hap weer moeten bellen, het ging niet meer, ik voelde me steeds wegzakken, vertrouwde het voor geen meter. Maar de assistente zag geen reden om een arts te sturen, mijn buik was onderzocht en ik zou maar 2 PCM moeten nemen en de ochtend afwachten. In de nacht werd er in het zh toch niets aan gedaan. Mocht de PCM niet helpen moest hij terugbellen. Het leek iets te helpen, in een halfzittende houding zonder maar iets te bewegen hield ik het een aantal uren half doezelend uit. Bij overeind komen weer dreigen weg te vallen, moest naar de wc om te ontlasten en ik verging van de pijn toen de ontlasting eruit kwam, de druk binnenin was immens! Ik had mijn vriend gezegd om om 07.45 bij de huisarts voor de deur te gaan staan (gelukkig om de hoek hier) om een arts te laten komen. Aldaar werd hem direct gezegd: Ze gaat vloeien he, ja dat wordt een miskraam. Hij had nog geen uitleg gegeven van hoe of wat. Dus verteld dat ik helemaal niet vloei en verga van de pijn, of er een arts kon komen. Nee dat gebeurde ik niet, om 08.10 moest ik zelf maar naar de praktijk komen. Zo gezegd zo gedaan, ik werd gezien door een andere arts gelukkig die mee heel serieus nam, nogmaals mijn buik onderzocht (had inmiddels al meerdere keren schouderpijn ook gehad = kenmerk van bbz!) en die was totaal geprikkeld, ik had vervoerspijn, loslaatpijn, lage bloeddruk en snelle pols. Hij belde de gyn die me om 10.30 wilde laten komen maar daar nam hij geen genoegen mee. Ik moest direct gezien worden en dat is gelukt, ik mocht gelijk heen. Aldaar naar de poli gestrompeld, moesten we weer helemaal terug naar het lab voor bloedprikken. Toen maar ik karretje gegaan en dat scheelde enorm. Een uur later door gyn gezien, moest op behandeltafel gaan liggen maar de pijn die toen door mijn schouder trok was enorm, ik gilde het uit. De gyn schrok er erg van en ben weer overeind gekomen om in de gyn.stoel te gaan zitten. Gelijk een echo gemaakt inwendig en geen vrucht in de bm. Dit had ik wel verwacht. Ze zag erachter eren afwijking en dat bleek een stolsel, kortom een eug. Afhankelijk van mijn hcg waarde moest ik of geopereerd of afwachten tot het loskwam. Ondertussen werd ik opgenomen, pols hoog, bloeddruk al lager....de pijn was te doen in die halfzittende houding. Uren later werd het HCG bekend, 7500. Veel te hoog dus en de operatie werd ingepland. Uiteindelijk ben ik om 15.30 geopereerd en het eerste wat de gyn zei toen ik bijkwam was dat er een liter bloed in mijn buik zat! Mijn linker eileider is verwijderd en dag na de operatie had ik nog maar een hb van 5.0. Nu ben ik weer thuis en valt alles op zijn plaats. De zeurende pijn en het knapje was mijn eileider die scheurde! Ik heb van 18.00-15.30 de volgende dag gebloed in mijn buik! Ik heb nu erg het gevoel dat ik niet serieus genoeg genomen ben die nacht op de hap, denk dat ik erg veel geluk heb dat ik dit nog kan navertellen. Heb al vele verhalen gehoord van te laat ingrijpen bij bbz, niet 'herkennen' van de klachten. Veel gelezen heb ik: Neem maar een PCM en wacht het af. Ik vind dit niet te geloven! Ik ben verdorie 3 keer bevallen, weet wat pijn is, geef het een 9 en nog moet je maar PCM nemen? Ik vind het bizar. Het feit dat er geen kindje komt is verdrietig, maar het gevoel dat mijn andere kinderen bijna geen moeder meer hadden is nog veel erger! Hoe kan ik dat een plaats geven? Verder na ontslag ook geen afspraak voor nacontrole, hcg prikken, gelijk zwanger worden, ik weet van niets. Moet nu dus weer overal achteraan en bah dat is niet fijn. Ik heb besloten om een bezoek aan de arts te brengen die me wel serieus nam en dan wil ik de berichten van de hap even doornemen, hoop dat hij het terug wil koppelen zodat die arts dit niet een 2e keer laat lopen. Ik ben niet boos op haar, ze was erg menselijk maar schijnbaar niet kundig genoeg. En met boosheid bereik ik niets. Goed, dit is mijn verhaal.....het is lang ik weet het maar zo compleet mogelijk. Hoop dat een ander er ook wat aan kan hebben want dit gun ik echt mijn ergste vijand niet. Liefs pom.
Met stomme verbazing je verhaal gelezen... Pfff wat het jij een mazzel gehad! En wat een rare toestand en reacties van de huisartsen... Heel veel sterkte met het verwerken van dit alles!
Jeetje Pom, wat een verschrikkelijk verhaal. Ik word er verdrietig en boos van om te lezen dat je niet serieus genomen werd. Dit had denk ik een hoop gescheeld... Gelukkig is het goed afgelopen en kun je inderdaad niks met boosheid nu, maar het is volkomen begrijpelijk. Nogmaals veel sterkte en bedankt voor het delen en ons toe te vertrouwen met je verhaal. Hele dikke knuffel.
Beste Pom langs deze weg wil ik je heel veel sterkte wensen. Ik heb 2 jaar terug een soortgelijke ervaring gehad met de HAP alleen bij mij was het een cyste waardoor mijn eileider gedraaid was en op knappen stond. Ik werd ook niet serieus genomen en moest voor de nacht maar een pijnstiller nemen. dikke knuf
Hey lieve meiden! Ben hier nog niet eerder gemeld maar de meesten kennen mij wel van andere topics! Lees wel al een tijdje met jullie mee en las vandaag een paar trieste berichten. Sterkte meiden!!
Jeetje Pom, wat een afschuwelijk verhaal....En wat vreselijk dat je niet serieus genomen werd. Ik kan me je boosheid goed voorstelen. Neem je tijd om alles te verwerken, het is niet niks wat je hebt meegemaakt. @Inneminne: Wat knap dat je zo positief kunt blijven ondanks je verdriet! Ik hoop dat je snel weer zwanger raakt en dat alles goedgaat. Jij ook veel sterkte. Hier morgen de eerste echo....wordt nu al zenuwachtig.....
Ach nee... wat een afschuwelijke berichten hier zeg. Sterkte meiden... sterkte Ieniemienie, sterkte Pom... ik zal aan jullie denken en wens jullie veel lieve mensen om jullie heen.
Lieve Pom, Ik zit echt met tranen in mijn ogen en met een brok in mijn keel... Wat een verschrikking! Wat moet jij door de grond zijn gegaan van de pijn... En hoe onwerkelijk dat er niemand is die je serieus nam na zulke klachten! Je hebt alle alarmbellen aangegeven voor een EUG maar niemand die erop in ging... En dan nog dat je overal moet wachten! Ik en al geen fan van de HAP en dit bevestigd mij weer waarom... Ik rij altijd naar de SEH want of ze nou willen of niet er wordt iig altijd meteen gekeken en een echo gemaakt!! Wat jij hebt meegemaakt is echt verschrikkelijk... En inderdaad ontzettend gevaarlijk... Je hebt voor jezelf een engeltje op je schouder... Koester die!! Ik heb er echt geen woorden voor... Meid, probeer in alle rust te herstellen en neem je tijd om deze verschrikking te verwerken... Het zal veel energie kosten, maar je lichaam is sterk, dus dat kan jij!! Knuffel xxx
Hoort steeds vaker dat van die zelfingenomen artsen denken dat ze overal in een fractie een antwoord op hebben, ookal ben je nog maar halverwege je uitleg! :x Knuf meis!
Dankje mevrS, nu zit ik met tranen in mijn ogen maar dat geeft niet. Dat engeltje heb ik zeker, ben zo blij dat ik er nog ben. Bedankt voor alle lieve woorden!
Pom, wat een verhaal. Het mijne is daarbij niks. Ik werd wel snel geholpen op spoed. Die verpleger liet me rustig zitten en zei dat hij de gynae gebeld had. Die ging zich klaarmaken en afkomen... Na een tijdje te wachten heeft hij me naar de consultatiewachtruimte gebracht... en wat later stond gynae daar. Direct onderzocht en eerlijk gecommuniceerd. Daarmee dat ik dinsdag al afscheid kon nemen want ik geloofde niet in die 30 % positieve kans, dus vandaar dat ik er nu iets beter mee om kan. Gisteren was vruchtzak al verdwenen, en ben het bij de bloedingen niet tegengekomen. Ik hoop dat je andere eileider flink zijn best doet en je een lief 4e kindje mag verwachten.. en ik, lotje, hoop inderdaad vlotjes terug zwanger te worden... en ik blijf bij de meibuikjesgroep... jullie zijn té lief, zou jullie niet kunnen missen ... xxx
pom, heel veel sterkte! wat een verhaal! onbegrijpelijk dat ze je zo hebben behandelt terwijl je verging van de pijn! echt verschrikkelijk..nogmaals heel veel sterkte..