Jeeetje, ik vind het wel respect hoor omdat zoiets te kunnen doen knap! Alleen ik denk dat jejezelf wel af moet vragen, of je haar wel zomaar af kan staan. Je gaat elke kick en wiggle voelen van de baby.. De ouders waar je voor doet , zijn 24/7 met jou heletijd bezig en willen van alles nog wat met de zwangerschap te maken hebben. Ik vind het echt moeilijk iets!
Hey hartstikke bedankt. Ik heb al veel gelezen en "draagmoeder gezocht" gezien toen, maar nog meer info is natuurlijk altijd welkom. Ik zal het gaan lezen en als ik vragen heb, weet ik je te vinden. Jammer trouwens dat je een miskraam hebt gehad.
Meiden, bedankt allemaal voor jullie antwoord. Ik ga dit topic laten sluiten. Ik ben eruit en alles wat besproken en gevraagd moet worden zal ik met de eventuele wensouders doen. We komen er dan vast wel uit.
Zoals ik al eerder zei, alleen als mijn eigen wens is vervuld! Dan is het mij gelukt om zw te worden en te blijven!
Jsvlinder, een belangrijke tip heb ik nog wel voor je: creëer een sociale omgeving. Nu ik een miskraam heb, merk ik pas hoe onbetaalbaar het is dat ik andere draagmoeders ken. Dat ik er met hen over kan praten. Want dat is niet te vergelijken met andere moeders, partners, vriendinnen, FIOM. Sommige dingen weten alleen degene die het hebben meegemaakt.
Nouja, dat is ook iets waarin je zelf je eigen grenzen moet aangeven. Ik vond het heerlijk dat ze betrokken waren! Je moet er duidelijke afspraken over maken. Want het is weliswaar hun kind, het is wel mijn buik, mijn lichaam. En over de zwangerschap, heb ik dus het laatste woord. Mijn wensvaders hebben daar ook alle respect voor, maar het zijn dingen die je echt enorm goed moet bespreken, voor je begint aan een dergelijk avontuur!
Nou ja, wat mij persoonlijk moeilijk lijkt, omdat je dus 'maar' 1 kind hebt. Wat als hij nu een broer/zus zegt te gaan missen? Dat lijkt mij voor een kind dan misschien wel extra pijnlijk en moeilijk(er) te begrijpen/accepteren. Mama heeft wel nog een kindje gekregen, maar dat is niet mijn broer/zus, terwijl ik dat zo graag had gehad.. Dit zeg ik vanuit mijn perspectief hoor. Zelf wil ik ook geen tweede kindje (maar het kan ook niet vanwege mijn gezondheid). Het lijkt mij al erg als mijn dochter het echt heel erg zou gaan missen. Maar misschien zie jij dat helemaal los van elkaar..
Bedankt voor de tip. En over het volgende wat je zei is het inderdaad belangrijk dat je alles goed met de wensouders overlegt over hoe jij en zij het zouden willen. Eerst maar eens zien of de mensen die ik in gedachte had wel een draagmoeder willen en dan om de tafel over het hoe en wat.
Ik ben ervan overtuigd dat dat ook allemaal wel goedkomt. Sorry ik heb geen zin meer om alles uit te leggen, ben moe. Maar wilde nu nog wel even op je reageren omdat dat morgen misschien niet meer kan omdat dit topic dan gesloten is. Bedankt in ieder geval voor het meedenken.
Ik heb 3 kinderen. Twee meiden en een jongen. En die jongen heeft aangegeven dat hij heel graag een broertje had gehad. Tja, dat kan niet. Mama wil niet nog een babietje. Nu het zover is (was...), zei hij ook meteen dat hij hoopte dat het een jongetje zou zijn. Want dan zou hij er nog steeds mee kunnen spelen als we op bezoek gaan. Maar wat het meest opvalt is dat ze er heel natuurlijk mee omgaan. En dat hoor ik ook uit verhalen van andere draagmoeders. Kinderen weten vanaf het begin dat mama zwanger is van een kindje dat niet bij hun blijf wonen en dat is dan voor hun ook hoe het is. Voor kinderen is een zwangerschap ook heel abstract! Mijn kinderen hebben bijvoorbeeld ook geen verdriet van mijn miskraam. Ze wilden alleen weten of we nog eens zouden proberen en verder was het prima. Mijn kinderen hebben aangegeven dat ze contact willen houden en de oudste heeft ook al gezegd dat ze het kindje toch broertje of zusje gaat noemen. En dat mag ze. Zolang daar ruimte voor is, is dit voor kinderen een veel minder ingrijpend gebeuren dan voor draag- en wensouders. Een minder mobiele mama is veel ingrijpender dan een kindje dat niet bij hen thuis komt wonen.
Eigenlijk jammer dat je het topic laat sluiten, Jsvlinder. Maar ik snap je geen-zin wel. Soms lijkt het of je jezelf blijft verdedigen. Meestal bedoelen mensen het goed.
Dat snap ik, mijn nichtje heeft een broertje en ook een periode gehad dat ze heel graag een zusje wilde (en zelfs heel boos daarom was dat die er niet gaat komen). Toch vind ik dat wel anders. Is ook niet als aanval bedoeld, maar meer dat het voor mijn gevoel best wel tegenstrijdig is. En als je dan straks zwanger zou zijn van een 'draagkindje', krijg je natuurlijk continu van die vragen..