Mijn zoontje is bijna 3,5 maand oud en huilt nou af en toe als ik hem smiddags in bed leg... Als ik dan bij hem ga kijken stopt hij direct met huilen en begint te lachen. Hij heeft dan geen tranen terwijl hij, als hij echt overstuur is, helemaal rood wordt en ook echt tranen heeft. Daarnaast zijn het ook meer schreeuwtjes dan dat het ECHT huilen is. Als we niks doen valt hij dan alsnog binnen 20min in slaap maar ik kan dat meestal niet over mijn hart verkrijgen om hem zolang te laten 'huilen'. Maar als ik dan boven kom word ik verwelkomt met een lach van oor tot oor en heb ik het gevoel dat ik er als het ware ingetuind ben Zou het op deze leeftijd al kunnen dat hij gewoon aandacht vraagt? ik weet namelijk wel altijd zeker dat er verder niks aan de hand is. Heeft netjes zijn flesje op en geboerd, heeft een schone luier aan etc.
Hier hetzelfde sinds een week of twee. Als we haar overdag in bed leggen is het af en toe krijsen... soms ook echt overstuur maar ben je boven dan gaat ze lachen... wij laten haar dus nu echt even schreeuwen... duurt het te lang of wordt het erger dan gaan we er wel heen, soms even speentje terugstoppen ofzo. Maar meestal valt ze na een paar minuten in slaap. Die slaapjes heeft ze ook echt nodig anders is het aan het einde van de dag echt crisis. Ze krijgen nu gewoon door dat als ze gaan schreeuwen dat er dan iemand komt. En tja het is veel gezelliger beneden dan alleen boven (hoewel mijn dochtertje zich soms ook prima alleen vermaakt in haar ledikantje) Dus ja ik denk wel dat het een soort aandacht vragen is. Het is alleen de vraag of ze dat op dat moment ook echt nodig hebben of dat ze gewoon even moeten leren dat ze dan even moeten gaan slapen en zelf in slaap vallen.
Een hele kleine baby vraagt toch ook vaak al puur aandacht? Mijn dochter wilde iig vaak gewoon graag bij mij liggen, dan had ze geen honger oid. Ik vind dat aandacht net zo goed een behoefte is als honger, dus ik heb die huiltjes nog nooit genegeerd (want bij honger deed en doe ik dat ook niet). Dat betekent overigens iet dat we lekker beneden gaan spelen als ze in bed huilt Nee, dan gaan we nog even een verhaaltje lezen of even kletsen en dan weer naar bed.
Is ook absoluut waar dat aandacht een behoefte is Maar geloof me, die krijgt hij echt meer dan genoeg Ik wil eigenlijk gewoon weten of je een baby vanaf die leeftijd soms al kan verwennen...
Nee dat kan niet, is trouwens ook bewezen dat je dat soieso tpt 6 maanden niet kan doen... Daarbij is t gewoon een fase en gaat het weer over En zo gek is t toch niet dat hij gaat lachen.. Hij ziet mama daar word hij blij van.. Ze zijn echt nog niet zoooooo slim dat ze je express in de maling gaan nemen hoor
Nee dat kan niet. Dat hij gaat lachen is idd normaal. Hij ziet de allerliefste persoon in zijn leven. Wie gaat dan niet lachen
Natuurlijk is dat aandacht vragen! Maar niet in negatieve zin, zoals aandacht vragen vaak wordt omschreven. Mijn zoontje doet precies hetzelfde. Ze zijn gewoon super blij om papa of mama te zien als ze liggen te huilen. Niets fijner toch, als er ineens een bekend gezicht boven je opduikt als je je niet fijn voelt. Ze doen het in ieder geval niet expres/zetten het niet in. Dat kunnen ze echt nog niet.
Ik geloof inderdaad niet dat ze dat al doen om je in de maling te nemen. Wel geloof ik dat ze al dondersgoed weten hoe het werkt met papa en mama.... als ons meisje huilt en wij lopen de trap op wordt het al een stuk minder, soms stopt ze dan al met huilen. Als ik dan even wacht op de overloop begint ze weer, tot dat ik haar kamertje binnenkom en dan hebben we De Lach. Die waar ik zelf ook van moet lachen.... Hierbij zeg ik niet dat ze me dan niet nodig heeft, maar ze heeft wel door hoe ze me boven krijgt Soms beslis ik dan als 'verstandige moeder' dat het toch beter is dat ze dan maar even huilt maar vervolgens lekker in slaap valt. En soms zegt mn gevoel dat ik er wel heen moet om haar nog even een knuffel te geven of haar speentje terug te stoppen. Soms kan ze gewoon even niet in slaap komen (terwijl ze wel moe is) en dan vindt ze het gewoon fijn als papa of mama nog eventjes komt...
Bedankt voor jullie reacties! Ik las in het stuk van babyopkomst wat Justy had geplaatst dat baby's vanaf 3 maanden dus WEL weten hoe ze papa en mama naar boven moeten krijgen en dat het wijsheid is om niet op ieder huiltje te reageren. Ik denk dat ik t zo blijf doen als nu en dus gewoon wel een keertje naar boven ga om hem te troosten, maar dit niet blijf herhalen.
Hihi hier een knulletje van net 3 maandjes.. Hij staat met zijn ledikantje naast ons bed. Als hij snachts honger heeft en ik ligt te smakken en mopperen, en ik sta op uit bed, en loop langs hem heen (om fles te gaan opwarmen) en tis pikkedonker, zet meneer het op een krijssen, ongelooflijk hahahaha.... Als ik hem overdag op zijn bedje leg ligt ie heerl ijk tegen me te lachen en kletsen (wat een heerlijk manneke), dan sta ik op en loop weg, dan is het kei hard huilen geblazen... Dat met 3 maanden jong..ik vind dat heel vroeg? Als hij huilt bv in de box en ik ga naar hem toe, is het direct over en tovert hij zo een grote glimlach op zijn toetje en dan beweegt ie zo koddig, dat je hem wel MOET oppakken om lekker te knuffelen.. Wat een rijkdom hebben wij mamas toch!
Ik wil mijn kinderen juist aanwennen dat mama ALTIJD komt als er wat is. Als een baby huilt, is er iets. Altijd. Dan zitten ze niet lekker in hun vel en roepen ze om hun moeder en deze moeder zal er altijd op reageren. Gelukkig dat ze op een gegeven moment weten hoe ze me moeten bereiken! Onze dreumes is bijna 2 en haar vertel ik ook nog steeds voor het slapen gaan dat wij heel dichtbij zijn en als er wat is, dat ze moet maar roepen en dan komen we. Doet ze zelden. Nee, ze draait zich om en valt heerlijk in slaap. We hebben 1 keer een fase gehad dat ze bewust ging roepen omdat ze niet wilde slapen, toen was ze 13 maanden. Toen zijn we even streng geweest. Alle andere keren dat ze in een fase zat en kon huilen, was het geen kwestie van niet willen slapen, maar van niet kunnen slapen. En dan doen wij alles om haar te helpen wél in slaap te vallen, maar laten huilen is daar niet 1 van. Onze baby is 7 maanden en valt ook zelf in slaap. Huilt alleen als er iets is. Zoals al gezegd: je kunt baby's niet verwennen door ze aandacht te geven als ze om je vragen. Andersom: baby's die zich niet gehoord voelen, kunnen afgestompt raken "waarom komt mijn mama niet als ik haar roep?" en zullen op een gegeven moment niet meer roepen omdat het toch geen zin heeft... Dat is toch niet wat je wilt?
Het is ook echt niet zo dat je kindje op z'n 10e nog een keel opzet als hij iets wilt, omdat je hem in zijn eerste levensjaar niet hebt laten huilen. Wat een onzin zeg... Als je kind peuter is, heb je meer dan genoeg tijd om uit te leggen hoe het wel en niet moet
Nog een interessant artikel over het tegemoetkomen aan behoeften: http://www.psychologytoday.com/print/81755?page=2
Vind je dat raar? Het is echt niet zo dat een kleine baby gaat lachen met een bijbedoeling, omdat ze denkt 'yes, heb ik mama bewust hier laten komen, wat heb ik lol daarom' (zo interpreteren veel mensen 'de lach' van een kleine baby). babys tot ong 9-10 maanden hebben nog geen tijd en ruimte besef. Als ze mama niet zien, bestaat ze niet. Ze is verdwenen, en ze hebben geen idee of dat nou 5-10 min is of 3 uur. Dat kan enorm beangstigend werken, en dan gaat baby huilen. En daar is mama ineens weer! Natuurlijk is de baby dan blij, en babys hebben 2 instrumenten mee gekregen als overlevingswapen: - huilen = roepen om hulp; - lachen = mensen aan zich te laten binden zodat ze hem gaan verzorgen. Meer smaken hebben kleine babys niet, het is lachen of huilen. Ze zijn heel basaal. Ik zou dus echt niet denken dat een kleine baby haar ouders manipuleert, in de maling neemt, opgevoed moet worden of wat dan ook. Ze huilt want ze heeft iets nodig -> ze lacht omdat mama reactie heeft gegeven aan haar roep. Meer is er niet in dat kleine hoofdje, dat komt (veel) later pas.
Ja maar het artikel is wel een beetje tweeledig. Er staat ook in dat ze op verschillende manieren huilen. En dat echt laten huilen niet goed is maar later staat er weer dat als je bij ieder huiltje komt de baby daar idd gewend aan kan raken. Ik denk dat ze bedoelen: Bij huilen altijd troosten maar als het jengelend huilen is mag je ze soms best even laten liggen. Zo denk ik er in principe ook over. Ik zal mijn kind nooit laten huilenmmaar jengelt hij wat dan wacht ik eerst even af of hij zo toch in slaap komt, zo niet of gaat t over in echt huilen (en dan bedoel ik niet zwaar overstuur latenhuilen) dan ga ik meteen naar hem toe. Maar vaak als hij begint te jengelen in de box en ik merk dat hij het niet meer naar zn zin heeft pak ik hem op zodat hij zich weer fijn voelt. Ik wil tocht gewoon dat hij zich fijn voelt, dat is nummer 1 voor mij. Ik denk wel dat als babies wat ouder zijn en ze moeten bijv.slapen en ze jengelen wat dat het dan juist niet goed is als je bij ieder jengeltje hem al uit zn bed haalt, dat gaan ze door krijgen! Maar let wel: ik heb het echt over jengelen en niet over huilen! Dat is altijd nogal lastig want sommige mensen vinden jengelen al huilen snap je?!?
Ik werd juist echt een beetje verdrietig toen ik dat artikel las. Ik draai het altijd om. Mijn meisje roept mij, anders dan door huilen lukt haar niet. Dan vind ik het fijn dat ik haar mijzelf kan bieden. En voor de gek houden, daar geloof ik nou echt niet in. Ze vind het fijn, ik roep en mama of papa komt. Zou toch wat zijn, als ik aandacht wil en niemand luistert naar me, ik denk dat ik dan een veel vervelender mens zou zijn dan wanneer er gewoon wel naar me geluisterd word.
Nee, TS vraagt om meer informatie. Informatie over de eventuele consequenties van haar gedragingen en keuzes zijn daarbij net zo relevant. Wellicht maakt ze een andere keuze als ze beter is geïnformeerd...