Ik voel mezelf iig prettiger bij het idee dat ik reageer op mijn dochters roep dan wanneer ik haar geroep negeer. Lijkt me dat mijn gevoel wel te vertrouwen is wat dat betreft. En mijn dochter heeft sinds een week door dat ik er ook nog ben als ze me niet kan zien, sindsdien slaapt ze ineens door 's nachts. Ze wordt soms wel een beetje wakker, ritselt dan wat met haar knuffel, vervolgens slaapt ze weer verder. Hiervoor sliep ze eigenlijk iedere nacht naast mij, in haar eigen bed werd ze wakker en dan miste ze me. Nu weet ze dat ik kom als ze roept, want ik (of papa) ben er altijd.
Ja misschien is het aandacht, maar dat is ook een basisbehoefte! Je kunt ze echt niet verwennen tot een maand of 6-9. Misschien kunnen ze wennen aan gewoontes, maar verder niet.
Ik reageer juist niet op elk huiltje. Natuurlijk ga ik naar hem toe als hij serieus huilt, of als het langer dan enkele minuten duurt. Maar ik wil hem niet aanleren dat er altijd meteen iemand komt als hij een kik geeft. Dat is namelijk gewoon niet zo. Als ik op het toilet zit en hij huilt, of ik ben onder de douche als hij begint, dan kan ik er ook niet meteen zijn. ik zorg wel dat ik er dan zo snel als ik kan bij ben, maar dat duurt soms gewoon even. Even voor de helderheid: serieus gehuil wordt niet genegeerd. Als er echt iets aan de hand is, ook al is dat dan aandacht, dan sta ik er gewoon.
Als mijn dochter echt huilt in bed ga ik altijd naar haar toe. Ik doe dan wel elke keer het zelfde. Aai over de bol, foppie er weer in en welterusten wensen. Nu ik dat van het begin af aan zo doe slaapt ze steeds sneller in. Ze weet nu gewoon dat wat er ook is mama komt. Dat vind ik erg belangrijk.