We hadden vandaag een crematie en toen moest ik er toch even aan denken. Mijn schoonvader heeft niet lang meer te leven. Ik denk als hij mazzel heeft nog een half jaar. Sem is dan 4 en tess 2. Mijn idee was tess dan niet mee te nemen naar de begrafenis en sem wel. Mn man wil sem dan ook niet meenemen omdat hij denkt dat hij het niet aankan met allemaal huilende mensen en dat het te verwarrend is voor hem. Wat zouden jullie doen? En als jullie nog goede tips hebben om hem voor te bereiden op opa's dood dan hoor ik het graag. Ik wil niet dat hij ziek zijn met doodgaan/ weggaan associeert. Want dan ben ik bang dat als wij een keer ziek zijn dat hij bang gaat zijn dat wij ook voor altijd weggaan.
Oef, wat moeilijk is dat Mijn vader was heel vroeg overleden en mij broertje was toen 5 jaar. Hartverscheurend hoe hij toen bij mijn vaders kist stond en hem steeds riep... Lastig. Misschien kun je daar een deskundige voor raadplegen. Dat zou ik wel doen. Huisarts vragen hoe en wat...misschien kan hij/zij je doorverwijzen? Goed dat je daar over nadenkt. Want het is erg heftig een overlijden en kinderen beleven dingen nu eenmaal anders dan volwassenen.
Ik heb verschillende uitvaarten mee gemaakt met (klein)kinderen erbij. De kinderen mochten dan de kaarsjes aansteken en de grootste lazen iets voor. Zelf vind ik dat de kinderen/kleinkinderen er ook gewoon bij horen. Wel zou ik iemand regelen voor de kinderen die eventueel met ze naar buiten kan als de kinderen weg willen.Zelf ben ik ook weleens in deze functie mee geweest naar een uitvaart van een opa. Dood gaan hoort (helaas) ook bij het leven. Als mijn opa over lijdt dan neem ik dochter sowieso mee en dat ze mensen verdrietig zien is toch niet erg. Is toch ook zielig dat opa er niet meer is. Zoon is net 2 en zou ik wel mee nemen, maar dan met iemand achter de hand. Anders niet, want als hij begint te huilen omdat hij naar buiten wilt is dat voor de andere aanwezige ook storend. In de bibliotheek zijn er verschillende boekjes over te vinden o.a. eentje van Nijntje Pluis.
Mijn opa is 2 jaar geleden overleden. Zat al wel in de rolstoel na een hersenbloeding, maar is toch nog plotseling overleden. Ik kwam zo'n 1x per 4a6 weken bij hem, met de meiden. Toen hij overleden was lag hij thuis opgebaard, dus bekend huis/omgeving voor de meiden. Verder heb ik eerst bij opa gekeken. De meiden wilden opa ook zien. Geen probleem van gemaakt. Gewoon laten voelen dat iemand die dood is koud is. Ze liepen dat wij daar waren regelmatig even de kamer in waar 'super opa' lag. Naar de begrafenis zijn ze niet mee geweest. Opa zat bij een nogal 'zware' kerk en ik wilde het de meiden niet aandoen om 1,5 uur stil te moeten zitten. Was dat niet het geval geweest, had ik ze meegenomen (op de jongste na, gewoon te jong). Waarom zou een kind het verdriet niet mogen zien/ervaren? Ik vind dat zoiets bij het leven hoor, wij kunnen er ook redelijk nuchter over praten.
Tja hangt denk ik ook van je eigen nuchterheid af. Mijn moeder heeft jaren in de uitvaartzorg gewerkt, voor ons was het normaal. Je kan hem nu toch leren dat mensen en dieren dood gaan, niet teveel poespas er omheen en als je zelf ziek bent kan je toch vertellen dat je niet dood gaat, als hij het vraagt. Ik zou mijn kind van 4 gewoon meenemen van 2 weet ik niet, hangt van de overledene af. Succes
Mijn vader is vorig jaar overleden. Mijn dochter was toen 3 (zoontje net 1). Moet zeggen dat het niet echt een enorm trieste crematie was ofzo. Mijn moeder (oma) heeft maar een heel klein beetje gehuild, mijn zus en ik niet. Verder nog wel wat nichtjes die het moeilijk hadden maar het was niet heel zwaar allemaal. Mijn dochter heeft wel even opgekeken toen mijn moeder moest huilen maar was er niet door ontdaan ofzo omdat oma zich ook weer snel kon herpakken. Verder was er veel afleiding (heb 4 neefjes van rond de 20 waar ze het gezellig mee had). Denk niet dat ze het traumatisch heeft ervaren. Ligt denk ik wel aan het kind en de hele emotionele lading wat kan verschillen per afscheid.
De tante van mijn man is donderdag overleden en woensdag is de crematie. Ik wil daar wel graag naartoe, maar kan voor de kids geen oppas vinden. Dus dan maar mee. Nu scheelt het dat de oudste die tante nog maar een paar keer gezien heeft en dus niet echt kent. Maar ik lees wel even mee met dit topic, want er zullen natuurlijk veel huilende mensen zijn en ik denk ook niet dat ik het droog houd.
Overigens hebben de kinderen mijn vader niet meer gezien na zijn overlijden, vond dat niet nodig. Ze hebben hem nog wel een aantal uur voor zijn overlijden gezien en daar heeft ze het nu nog weleens over, vond dat ook wel een stuk traumatischer (snel en hard ademen en onrustig) maar wist niet dat hij er al zo erg aan toe was toen we daar binnen kwamen (anders had ik ze niet meegenomen).
Toen mijn vader vorig jaar zeer plotseling overleed hebben wij de meiden wel meegenomen. Eerst hebben ze hem gezien in de kist (wel erbij gezegt dat ze niet hoefden te kijken als ze dat echt niet wilden ook al was het kleine meisje toen nog maar 2,5) Ze hebben hem allebei gezien en hem een kus gegeven en ook aangeraakt. Hoefde niet maar mocht wel en dat wilden ze ook. Ook hebben we ze meegenomen naar de begrafenis. In de kerk ging dat heel goed (we zijn zelf ook kerkelijk en onze grote dame is het gewend om mee te gaan, kleine dame hield zich wonderbaarlijk goed!) Daarna ook meegeweest naar de begraafplaats. Ze stonden vooraan toe de kist zakte. Terug in de auto begint ons kleine meisje hartverscheurend te huilen... Toen ik haar trooste en vroeg wat er was zei ze: "Opa is nu weg!" We hebben er met haar over gepraat op haar niveau (opa is nu in de hemel en heel gelukkig, nooit meer ziek of verdrietig. Wij missen hem en zijn idd erg verdrietig en dat mag ook. ) Toen we terug reden zei ze: Gaan we nu naar oma's huis? Dat was voor mij een signaal dat ze het geaccepteerd had. Heel bewust heeft ze afscheid van hem kunnen nemen en ze heeft uiteindelijk zelf een knop omgezet (bij haar was dat uiteraard veel sneller dan bij ons omdat zij niet kan overzien wat dat zou betekenen voor de toekomst) Ik ben van mening dat hoe klein ze ook zijn, kindjes dus heel goed kunnen begrijpen wat er gebeurd en het op deze manier ook kunnen verwerken, overal erbij betrekken is heel belangrijk MAAR zorg ervoor dat je luisterd naar het kind zelf... als ze angstig zijn bij de kist ga dan weg, forceer niets want dan word het écht een isseu als je begrijpt wat ik bedoel Ieder mens en dus ook ieder kind is verschillend, bekijk per kindje wat het aankan maar geef ze de mogelijkheid om alles mee te maken wat er bij een afscheid hoort. Veel sterkte in de komende tijd!!
Ik ben ook van mening dat kinderen erbij horen. Zéker met de directe familie. Sommige (klein)kinderen gaan zelfs mee voorin met de rouwauto als hoge uitzondering, maar dat is wel een "leuke" en speciale herinnering voor ze Werk zelf bij een uitvaartverzorger en daar adviseren ze vaak ok de kinderen mee te laten doen. Met een versje, een bloemetje een tekening. Doodgaan hoort bij het leven, beter zo vroeg mogelijk kennis laten maken met de emoties die bij de mensheid horen..
Met je eens. Ik las toevallig een tijdje terug in de kinderen of Ouders van nu een stuk over rouw en begrafenissen en dan vooral hoe ermee om te gaan met kinderen. Daar raden ze ook aan de kinderen erin te betrekken en ze mee te nemen. Zo kunnen ze echt afscheid nemen. Ik zal dit wel eerder doen bij heel directe familie en goede vrienden. Niet bij een vage kennis bijvoorbeeld.
Persoonlijk vind ik dat kinderen er bij horen. Afgelopen voorjaar ene begrafenis meegemaakt waar ook kleine kids bij waren: 2 en 4 jaar oud. Ze werden er bij betrokken door een dat er een verhaaltje voor werd gelezen. En over opa werd gesproken. Zelf heb ik als kind zijnde op 7 en 11 jarige leeftijd een crematie meegemaakt. Mijn oude oma overleed toen ik 7 was. Kan me herinneren dat het erg vol en druk was. En dat ik moest huilen op het moment dat de kist, weg werd verplaatst achter de deur.. Toen ik 11 was is mijn opa overleden. En elke dag waren we bij oma en maakte we tekeningen voor op de kist. Praten we met de ondernemer. k ging mee de rouwkaarten halen. Ook hier werden we bij betrokken. Tijdens de dienst werden we, kleinkinderen, naar voren geroepen, en gingen we bij opa staan praten met de ondernemer. Kinderen kun je doormiddel van boekjes en al heel veel op een kinderwijze manier vertellen over de dood. Het hoort erbij.
Ik vind dat als het iemand betreft die dichtbij staat de kinderen er bij horen. Wij hebben de afgelopen tijd een hoop mensen verloren en de keuze bij de kids gelaten. Het was in 3 gevallen ver rijden waardoor ze kozen niet mee te gaan en 4 anderen stonden niet zo heel dicht bij de kinderen waardoor ze liever naar school gingen. Als get een begrafenis van familie, vrienden of opa of oma betreft hebben ze wat mij betreft geen keuze en "moeten" ze mee. Ik vind het belangrijk voor de verwerking en ik vind het belangrijk ze hier bij te betrekken. Ik ben zelf als kind ook naar een begrafenis geweest van een jong familielid. Er werd vreselijk gehuild, ik heb vreselijk gehuild maar het was ook goed. Kinderen zijn heel flexibel, zien en beleven het toch anders als dat je verwacht. Het hoord bij het leven.
Ik ben ook van mening dat als de kinderen er dicht bij staan, ze erbij horen. Vorig jaar onze ex-buuf en goede vriendin ( jong ) begraven. Daar waren haar kids, tante zeggers en klasgenootjes van haar kinderen er ook bij. Onze kinderen hebben we niet meegenomen. De jongste kon haar niet, de oudste wel iets maar niet goed genoeg. Mijn man zijn opa, en ook gewoon de opa van onze kinderen, heeft momenteel kanker en gaat richting de 80. Ik hoop dat hij nog 15 jaar mag leven, maar ik ben er bang voor Hij zal WOEST zijn als wij de kinderen niet mee zouden nemen naar zijn afscheid denk ik haha. We hoeven daar ook echt niet op visite te gaan zonder kinderen, dan is hij helemaal beledigd haha. Lieve oude man is zo gek op de kinderen, en de kids op hem.
Wij hadden 2 weken geleden een begrafenis. De kleine was toen welliswaar pas 10 maanden, scheelt met jou (2 jaar), wij hebben haar toen niet meegenomen. Ik persoonlijk zou het niet doen, maar het is wat jij zelf denkt dat goed voor je kinderen is...
Wij hebben twee weken geleden de crematie van mijn stiefvader, mijn kinderen hun opa gehad. Wij hebben de kinderen er bij betrokken. Ze hebben de kist beschilderd en tijdens de crematie kaarsen aangestoken, zij hadden een liedje voor hem. We hadden tijdens de crematie wel back-up voor de kindjes als ze het niet zouden trekken. ( de jongste is ook even op de gang gaan spelen) Omdat ze na de crematie smarties en fristi mochten zagen ze het eigenlijk ook als iets leuks.(hierdoor associeert ze nu de crematie niet met iets heel ergs) Natuurlijk vonden ze het moeilijk dat wij aan het huilen waren en stellen ze veel vragen waar opa nu is enzo. Ik vind ook dat het wel bij het leven hoort.
Ik vind dat lastig, om op de vraag van TS terug te komen, ik zou mijn dochter meenemen als het om haar opa/oma zou gaan. Een paar weken geleden is de oma van mijn man overleden, toen hebben we haar niet meegenomen, niet alleen omdat we haar te jong vonden maar ook omdat we dat geen ''erg naaste familie'' vinden en ze daarom niet mee hoeft. Ik vind een begravenis of crematie geen plek voor een jong kind, mits het natuurlijk erg naaste familie, bijv opa oma of oom of tante van het kind zelf
Ik was ruim 3 jaar toen mijn vaders moeder overleed. Ze namen me mee kijken in de kist en begrafenis. Ik heb jarenlang dat beeld op mijn netvlies gehad, en niet positief. Ik was doodsbang.. Dus nee ik neem mijn kinderen niet mee..
Ik denk dat afscheid met open kist niet heel handig is maar een begrafenis zelf is voor de rouwverwerking wel heel goed!