Ben ik nou de enigste die het redelijk terecht vindt dat haar uitkering is stopgezet? Ze heeft rugklachten, ja dat is heel erg vervelend, maar ik zie in haar banner dat ze twee kinderen heeft. Je kan niet werken met je rug klachten of een baan volhouden, maar je kan wel twee keer 9 maanden zwanger zijn, bevallen en dan twee kleine kinderen verzorgen? Optillen, luiers verschonen, spullen van de grond afrapen, huishouden bijhouden etc? Op het moment dat je dat kan dan kun je ook prima een paar uur per dag werken. Als je echt zoveel pijn hebt en zoveel ellende al vanaf je 22ste hebt dan was twee keer zwanger worden en een kind krijgen/verzorgen misschien op dat moment ook niet handig gewest. Als je daar bewust hebt gekozen dan vindt ik dat je prima in staat bent om te werken en het helemaal terecht is dat je uit de ZW bent gegooid. Weet je wel hoeveel mensen er "klachten" hebben en daardoor niet kunnen werken. Deze mensen kunnen wel voor een gezin zorgen, boodschappen doen, leuke uitjes (en dat zie ik genoeg om me heen), maar werken kan niet want ze zijn ziek, zwak en misselijk. Ik wordt daar zo boos van! Weet je wel niet wat dat kost? En met z'n allen maar klagen hoe duur alles wordt. En wij maar betalen, betalen, betalen voor een ander!
Vind sommige wel erg hard. Dus iemand die in een rolstoel zit of wat dan ook mag dan maar niet aan kinderen beginnen omdat ze niet kunnen werken. Of iemand die blind doof of wat dan ook is. Je kunt ze niet horen en of zien dan maar geen kinderen nemen. Iemand die ms heeft krijgt ook kinderen en ga zo maar door vind het wel te veel door slaan hoor. Dat is mijn persoonlijke mening.
Neem jij mijn MS over, dan ga ik weer heerlijk aan het werk waar ik zo hard voor gestudeerd heb en waar ik zo ontzettend veel plezier aan beleefde; kan niet wachten! Hou er even rekening mee dat je ook 2 verschillende soorten anti-epileptica meekrijgt om de scherpe randjes van mijn 24/7 pijn af te halen, dat je regelmatig in het ziekenhuis ligt voor een megadosis Prednison en dat je binnenkort met een medicijn begint waar je met een beetje pech een zware herseninfectie van krijgt. Maar alles beter dan de achteruitgang waar je nu in zit. Ik heb een kind en doe ook nog eens af en toe zelf mijn boodschapjes en soms ga ik lunchen met vriendinnen of met mijn man en dochter een paar uurtjes op pad (oehh..). Vorige week toevallig niet, want toen lag ik ineens van top tot teen verlamd in de keuken.. Maar als je goed je rust neemt en een megastrak schema aanhoudt dan lukt het precies om je gezin draaiende te houden, waarbij je af en toe ook iets leuks voor jezelf kan doen (leuke kleertjes aan, make-upje op, extra pijnstillers en niemand ziet iets aan je..). Ik geef je er wel mijn schoonouders en man bij, die in principe mijn mantelzorgers zijn, want zonder redt je het echt niet. klinkt aanlokkelijk he?? Zooo makkelijk om een oordeel over een ander te vellen.. :x
Wat erg meid Vind jij het ook "moeilijk" dat je zoveel "vraagt" van je familie? Ze doen het allemaal met liefde voor me, maar ik voel me vaak erg schuldig. Helemaal als ik toevallig opvang dat iemand iets heeft moeten verzetten om die dag voor mij en mn kids te kunnen zorgen.
Ja, dat vind ik supermoeilijk! Ik heb 1 dochter (meer kinderen zaten er voor ons niet in) en als moeder wil je niets liever dan zelf voor je kinderen zorgen. Gelukkig zijn mijn schoonouders de liefste mensen die er zijn en mijn dochter heeft het daar altijd enorm naar haar zin en ook mijn zussen en vriendinnen zijn goud waard, maar toch steekt het. Het enige wat een beetje helpt is dat ze ook opvang nodig gehad zou hebben zijn als ik gezond was geweest en had kunnen blijven werken. Het blijft af en toe bordjes hoog houden, maar ik denk dat we op dit moment een redelijk goede modus hebben om ons gezin op een fijne manier draaiende te houden. En ik heb bovenstaand verhaal niet geplaatst om zielig gevonden te worden, maar om even een voorbeeld te geven hoe het leven kan zijn van iemand die je gezellig met vriendinnen een bakje koffie ziet drinken en lol ziet maken en waar ogenschijnlijk 'niets' mee aan de hand is..
@ MamavanMJ, oei ik vind je mening wel extreem hard, of ts wel of niet recht zou hebben op een zw uitkering kunnen wij echt niet beoordelen, zeker niet vanachter de computer zonder medische gegevens, ik heb een wia en ja heb een zoontje van bijna 3, doe ook echt wel leuke dingen met mijn man en zoon, gaan gerust een dagje pretpark doen, dat ik dat vol hou op morfine tabletten en eigenwijsheid en daarna een week lang helemaal niks meer kan, met veel moeite mijn zoontje verzorgen maar dan houd het op, DAT zien mensen dan weer niet alleen maar dta vingertje van kijk laatst was ze ..... Of ging ze...... Denk er eens goed over na dat je alleen de buitenkant ziet die men wil dat je ziet en niet het resultaat er na, dat ik de trap op geholpen moet mezelf niet meer uitkan kleden enzo, dus niet zo oordelen aub. @ Ts, balen dat je geen goed idee hebt over je gesprek, ik zou daar gewoon contact over hebben met het uwv wat je daar mee kunt. Ik heb zelf die ervaring helemaal niet, heb een schat van een arts bij het uwv, die zelfs de herkeuring telefonisch of schriftelijk doet om mij niet teveel te belasten, dus de ervaring die jij hebt deel ik niet maar als je geen goed gevoel hebt dan gewoon contact zoeken om een oplossing te zoeken.
Ik oordeel over haar situatie gebaseerd op haar verhaal die ze hier typt. Als ik dat zo lees dan lijkt het of ze inderdaad niet wil werken, maar lekker wil leven.... Ik bedoel als je vanaf je 22ste zoveel klachten hebt dat je niet kan werken, dan is 9 maanden zwangerschap een hele belasting toch op je rug? (dat is bij een blind iemand niet!). Ik gun iedereen hun gezin en als je MS hebt dan is dat verschrikkelijk en dan kun je inderdaad niet werken en dan hoor je mij niet oordelen. Maar gebaseerd op dit verhaal met hoe ze het heeft beschreven en de banner eronder lijkt het erop dat ze liever niet werkt...
Heel herkenbaar. Wij zijn nog aan het zoeken naar een fijne modus zeg maar, ik ben sinds de zwangerschap ziek, hellp syndroom wat ineens ernstiger werd dan zou moeten zeg maar. Mijn man is door alles ook 2,5 maand thuis geweest, overspannen, die is sinds 1,5 week weer aan het werk, waardoor ik en iedereen om me heen weer een nieuw ritme moet vinden. Ik ben wel een beetje aan het werk als ik me goed voel (eigen bedrijf), maar dan weet ik al wel dat ik de pineut ben in de 3 dagen erna. Gedoe allemaal!
Dit dus! En als jij al die informatie van het ziekenhuis bijsluit, afsprakenkaarten, artseverklaringen en ga zo maar door, dan kan deze arts hoog en laag springen maar dan moet ze je hoe dan ook serieus nemen. Of het waar is weet ik niet maar ik heb wel eens vernomen dat UWV-artsen bonussen krijgen voor mensen die weer aan het werk gaan. Dan kan je wel nagaan...
Ik vind het lastig te moeten "beslissen" voor een ander maar ben het deels wel met mama van MJ eens. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, Tinusje, in jouw geval kun je duidelijk niet werken om een ander redenen. Sterker nog, je moet flink je best doen om de dag door te geven. Ook in het geval dat iemand in een rolstoel zou zitten zijn een hoop banen uitgesloten. In dit geval is het ook nog eens lastig werkt te vinden want tjsa... voor rolstoelers zijn er een hoop aanpassingen nodig, dek aan toilet, keuken enz. Maar ts is nog jong en eigenlijk nog een heel leven voor zich waarin ze zou moeten werken. Ik wil niet zeggend dat zij geen kinderen had mogen nemen oid ik bedoel een ieder heeft recht deze wens te hebben en uit te latenkomen maar twee kindjes, twee keer zwanger en twee kleine kindjes verzorgen is ook heel zwaar voor je rug. Je rug kun je maar 1 keer belasten en hierdoor is werken ws minder mogelijk en kost het de gemeenschap een hoop geld. Overigens is er ook een hoop aangepast werk mogelijk. Wij lezen hier overigens natuurlijk alleen de kant van ts, een uitkering wordt niet zomaar stopgezet, dit komt in de meeste gevallen voor als er echt het idee bestaat dat werken wordt tegengewerkt. Ik wil nog wel vertellen waar mijn reactie vandaan komt; Zelf heb ik 9 jaar geleden een ongeluk gehad, ik ben hard van achter aangereden waardoor ik nekletsel heb opgelopen. Na een maanden fysiotherapie kwamen ze er achter dat een rib in mijn rug uit de kom was. Deze zit rehgelmatig niet goed waardoor ik altijd last van mijn arm en nek heb. Ik slaap hierdoor regelmatig slecht en heb de hele dag door pijn, flinke pijn helaas. Ik heb een tijdje in de ziektewet gezeten, na een paar weken ben ik weer aan het werk gegaan, eerst halve dagen, daarna hele dagen. Dit omdat ik met thuiszitten ook veel pijn had en ja....dan kan ik net zo goed op mijn werk zitten. Ik heb daar ook mijn verplichtingen en of ik nu op mijn werk of thuis pijn heb maakt geen verschil. Later bleek zoveel dagen werken niet haalbaar meer. Ik ben daarom een aantal uur minder gaan werken en mijn dagen in de week anders gepland zodat ik een dag tussendoor uit kon rusten thuis. (wat wel invloed had op thuis want doordat ik werkte kon ik thuis niet zo veel meer doen) Hierdoor kon mijn moeder niet meer oppassen op de andere dag en waren we genoodzaakt een dag extra kinderopvang in te schakelen. Dit kostte ons dus een hoop geld. Wat ik wil zeggen is dat niks onmogelijk is, er altijd wel mogelijkheden zijn en je zelf ook altijd een beetje water bij de wijn moet doen. Lastige is dat er een hoop mensen misbruik maken van een uitkering (ik bedoel hier overigens ts niet mee want ik ken niet haar hele verhaal) maar hierdoor moeten soms de "goede" onder de "kwade" lijden.
Wauw kan zo boos worden om de vredelijke harde meningen van sommige hier. Mijn uitkering is ook stop gezet 4jaar geleden. Waarom? Omdat ze niks konden ZIEN aan mij. Wat ik heb is niet op scans en foto's te zien maar toch lig ik elke nacht te gillen van de pijn, hyperventileren, sta midden in de nacht onder een gloeiend hete douche om mn spieren proberen te laten ontspannen. Ik zit elke dag aan naproxen en tramadol omdat ik de dag anders niet door kom. En dan de harde opmerking dat je dan maar niet aan kinderen moet beginnen? Schaam je, schaam je diep. Omdat je nog net door de dag kan komen wilt niet zeggen dat je je hele leven maar op een stoel moet zitten en niks doen, je leven op een pauze zetten en je dromen maar links moet laten liggen. Dat je pijn heb wilt niet zeggen dat je niet normaal leven mag proberen te hebben. Net als vele anderen met mij moeten het met hulp van familie doen. Mijn zoon gaat elke week naar opa's en oma's zodat ik even kan bijtanken. Mijn man komt regelmatig eerder thuis omdat ik weer eens mn bed niet eens uit kan komen. Heb beetje respect voor dames die met zoveel pijn door het leven moeten, die ondanks alles nog proberen een normaal leven te leiden. Die niet als een kasplantje achter t raam gaat zitten tot de dag voorbij is. Ook wij hebben t recht op een zo normaal mogelijk leven, een man, kinderen, afleiding. En als we t werken dan moeten opofferen hiervoor, so be it! Mijn gezin staat altijd en overal op nummer 1.
Eigenlijk zeg jij nu dus dat iemand die standaard rug of pijn klachten heeft dus maar geen kinderen MAG krijgen? Je zegt namelijk het wel te gunnen, alleen spreekt je zelf wel heel erg tegen, op basis van een banner dat ze 2 kindjes heeft? Wanneer je weinig kan en veel aan bed of huis gebonden bent leer je genieten van de kleinste dingen die voor een ander heel erg normaal zijn. TS & tinusje zijn al blij al ze een keer een kopje koffie met een vriendin kunnen dinken en al helemaal als ze naar een dierentuin of pretpark kunnen. Terwijl anderen (jij misschien wel ook) een abbo hebben op de dichtsbijzijnde dierentuin, pretpark of binnen speeltuin. Voor mijn nichtjes is de dierentuin heel normaal, die gaan daar regelmatig heen, die hebben een abbo. Ik denk dat ts & tinusje maar al te graag 1 tot 2 x permaand in blijdorp willen rond wandelen, en in de speeltuin spelen. Iets dan willen doen vergt een planning voor en achteraf. Rust van te voren zodat je er heen kan, en pijn en rust achteraf om iig "even" te genieten van het geluk met je kindjes, wat onbetaalbaar is. En zijn betalen daar echt de hoofdprijs voor. Ik kamp al sinds de lagere school met rug, nek, heup en schouderklachten. Het is nu goed onder controle. Ik mag hopen dat ik goed uit een zw-schap kom, en niet net als mijn tante voor 75% afgekeurd met een invalide kaart nog voor je 30ste. Dat is pas niet leuk! En er is NIEMAND en dan bedoel ik ook echt NIEMAND die bepaald dat ik geen kinderen dan maar mag krijgen. Ik kan je verzekeren dat er een gat in je hart zit geslagen als je er net als ons er al 7,5 jaar over moet doen. Ik geniet dan ook van de kleinste dingetjes, en vecht nog even hard voor ons kindje, ongeacht hoe ik er uitkom straks! Kijk eens diep in de ogen van je kindjes, geef ze een dikke knuffel en een kus en bedenk je op het moment dat je ze vast heb en ze ruikt eens hoe het zou voelen als je op dat moment eigenlijk alleen maar lucht vast zou hebben, misschien, heel heel misschien, als je genoeg empatische vermogen hebt (kan ik niet over oordelen ik ken je niet) kom je dan een fractie van een seconde bij het gevoel wat ik hier mis, en waar ik voor vecht, met alle te komen gevolgen van dien! Ik kan je verzekeren dat het bijzonder onprettig is je kindje te voelen niet allen in je hart maar in ieder vezeltje van je lijf, en het dan niet vast te kunnen houden, en alles wat er bij komt!
Dat zou lekker zijn, dat je als moederzijnde niet ziek kan zijn.....we zijn ook maar mensen hoor. Ziek zijn en dood zijn, zijn twee verschillende dingen. In het tweede geval kun je niks in het tweede geval kun je, afhankelijk van je ziekte, in een bepaalde mate dingen wel/niet doen. @TS, lekker in bezwaar gaan en ik zou ook een klacht indienen. Tuurlijk moet je je best doen, maar dat kan toch ook op een andere toon. Sterkte en succes met het UWV.
Ik vind dat iedereen recht heeft op een gezin. Ook TS. Alleen moet je niet gek opkijken dat als je niet "kan" werken maar wel kan kiezen voor een gezin dat je dan niet je handje hoeft op te houden om geld te krijgen. Als je echt medisch wat hebt dan hoor je me niet, maar nogmaals zo als ik dit topic van TS lees lijkt het er meer op dat ze niet wil werken dan dat er wat aan de hand is. Maar dat is mijn persoonlijke mening!
Ik schiet hier gewoon van vol, want het is zo ontzettend waar. Jij beschrijft het beter dan ik zou kunnen doen, dank je wel!
naar mijn inziens heeft ze dus echt "iets". van haar 22ste tot afgelopen mei, zegt ze dus niet dat ze niet gewerkt heeft. ze loop al vanaf haar 22ste hiermee, dus is ze inmiddels 29, en heeft ze zich in mei ziekmoeten melden omdat het erger werd, en vanaf dat moment dus niet handelbaar. check, ze is op onderzoek uitgegaan naar de trainingen en overige zaken, omdat te gaan bespreken zodat ze weer kan werken! Dit is dus het probleem waar tegen aan wordt gelopen... om bij dat ene centrum te kunnen revalideren en ze is wel voldoende bezig met revalidatie, alleen ergens anders. en ik lees het dus niet zo, en snap niet dat jij dit hier uit kan opmaken. Misschien zou je dat anders willen toelichten, eventueel met verwijzingen, zodat wij jouw mening misschien ook kunnen begrijpen. Zoals je nu namelijk overkomt, mag niemand met pijnklachten en gezin stichten. En is dit niet zo bedoelt. Ik wordt morgen geopereert omdat ik geen kinderen kan krijg, heb me namelijk ook ziek moeten melden omdat ik in de ww zit. Is jouw mening dan ook dat ik me dan maar niet ziek mag melden, omdat de operatie niet noodzakelijk is "alleen" maar om kinderen te krijgen en je dan dus niet echt ziek bent?
graag gedaan hoor!!! ik ken het gevoel aan bed gebonden te moeten zijn, gelukkig zoals ik al zei hier is het nu onder controle. ik heb nu gewone basis-pijn. en is veel en veel erger geweest, op foto's en MRI is dus niet te vinden waar het vandaan komt. Waarom de technologie is er nog niet dat je deze zaken STAAND kan maken. liggend heb ik ook geen pijn. vorig jaar deze tijd was ik gebonden aan bed en bank, en kreeg weinig hulp van de omgeving. uiteindelijk is mijn schoonmoeder na een half jaar op bed te liggen en ik niet schoongemaakt te hebben (ml heeft om de 2 weken wel stofgezogen, en dat met 4 katten), toch maar eendagje komen helpen om de badkamer en keuken eens te doen. mijn moeder woont nu gelukkig weer dichterbij en kan dus vaker op haar weer terugvallen. ik vrees een beetje voor morgen (operatie) want als ze weer verkeerd aan mijn heup en benen trekken om me in de buigels goed te leggen zit mijn heup straks weer scheef, en kan ik straks weer niet lopen of zitten van de pijn. Ik vrees meer voor mijn heup pijn, dan voor de operatie pijn en de sneedes in mijn buik. even nog toevoegen: mensen hebben wel vaker het "probleem" dat als ze het niet kunnen zien dat ze het niet willen geloven. ik heb geen been in het gips, of iets dergelijks, dus ik mankeer niets. ik zou niet willen leven in een rolstoel, alleen om door anderen gelooft te worden dat ik wat mankeer zou ik bijna in een rolstoel moeten gaan zitten, zodat men echt wat ziet en dus gelooft. das toch te zot voor woorden?