Vandaag ben ik precies 23 weken zwanger van mijn derde kindje, het eerste kindje samen met mijn partner. Ik heb al twee zoons van 7 en 6 jaar oud. Toen ik vertelde dat ik zwanger was van nummer 3 kreeg ik constant te horen: Nu duimen voor een meid natuurlijk. Mijn eerste reactie was: Nee voor een jongen. Niet omdat een dochter niet welkom is hoor, meer dan.... (partner wou zoooooo graag een dochter, omdat het hem fijn leek "mijn dochter" te kunnen zeggen *rolt met haar ogen* MANNEN) Vanuit mijn omgeving denken mensen dat het komt omdat ik zelf geen meisje-meisje ben en hou van alles wat rijdt. Ik van voetbal hou en meerder keren per jaar op het race circuit te vinden ben. Echter is dit niet de reden... Ik heb zelf in het verleden dingen meegemaakt met mannen die ik geen enkele andere vrouw toe wens. Nu zet ik (hopelijk) een meisje op deze wereld en ben ik bang voor wat haar te wachten staat. Ik vind het idee echt heel erg eng dat ik een dochter ga krijgen die misschien wel van rokjes en echte vrouwen kleding gaat houden. Waardoor ze opgemerkt gaat worden door de mannen. Het begint nu al met het idee dat ik straks kleertjes ga krijgen van mensen in het roze. Is het een hele gekke gedachte dat dit idee mij toch wat angstig maakt? (zijn het dan toch de hormonen?) Om nog maar eens duidelijk te zeggen: Dit meisje is zooooooo welkom in ons gezin. Ik kan me er alleen nog echt geen voorstelling van maken hoe het gaat zijn: een dochter!!!
denk dat het ook de hormonen zijn hoor... Ik ben ook zo van ooh als het een meid is dan word oppassen voor later want als je de verhalen soms hoort....!!! maar ze heeft 2 grote broers die op haar kunnen passen als ze uitgaat bijvoorbeeld en de tijd veranderd zo snel dat als ze geboren is je je hier nog zorgen over maakt en over 14 jaar is de wereld zo anders opeens dat je er misschien helemaal geen zorgen meer over maakt... Meis maak je niet druk ook al ben je geen meisje meisje typ met je dochter komt het wel goed... En als de jongens eenmaal ouders zijn zullen ze heus wel een oogje in het zeil houden
Ik vind het niet zo gek hoor. Misschien maak je je nu wat extra druk door de hormonen, maar in elk geval kleuren jouw persoonlijke ervaringen je zorgen die je hebt om de toekomst van je dochtertje. Dat lijkt mij alleen maar logisch. Persoonlijk denk ik dat jullie straks juist hierdoor je dochtertje extra zelfbewustzijn kunnen meegeven. Durven nee te zeggen, haar grenzen weten aan te geven, etc. En daarnaast hoop ik dat je beseft, dat ondanks de verschrikkelijke dingen die jou zijn aangedaan, de wereld gelukkig ook nog voldoende leuke en fijne mannen (en vrouwen) heeft. Ik kan je alleen als tip geven: praat hier met je man over en mocht je merken dat je na verloop van tijd hierdoor toch je extra zorgen maakt om je dochter, zoek hulp. Sterkte en probeer te genieten. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen.
Ik denk dat het vanzelf zal gaan als ze ouder word. Je groeit mee in haar leven en dingen net als bij je jongens. En trouwens een meid hoeft geen meisje-meisje te zijn he
Ik herken het heel goed. Ik heb ook iets naars meegemaakt en toen ik zwanger was van de eerste hoopte ik zooooo dat het geen dochter zou zijn. Voor mijn gevoel zou ik een dochter nooit goed kunnen beschermen, ze zou nooit helemaal veilig zijn, en zelfs van goede vrienden of familie zou ik nooit met zekerheid kunnen zeggen of ze het op mijn dochter hadden voorzien. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Maar uiteindelijk is het wel goed gekomen. Ik ben wel erg beschermend over mijn dochters en het gevoel is nooit helemaal verdwenen. Maar ik heb geleerd mijn weg erin te vinden. Als je nog iets kwijt wilt mag je me altijd pb-en
Ik begrijp je angst, en hoewel angst een slechte raadgever is... is het wel iets om naar te luisteren. Niet alleen voor je dochter maar ook voor je knullen. Alles wat wij als mens meemaken vormt ons, en wij vormen onze kinderen (door wat we ze meegeven). Ik denk oprecht (en spreek uit zowel persoonlijke als professionele ervaring) dat het heel belangrijk is, dat je écht verwerkt wat er gebeurd is. Je wilt je kind niet overbeschermen (het kind moet straks in de pubertijd al zo vechten om zichzelf te beschermen), en je wilt je kind ook niet met een verkeerd beeld van alle mannen opzadelen. Ik weet niet wat je is overkomen, maar als je er nu nog over nadenkt en het je angst in boezemd, dat zal het zeker niet niks zijn geweest. Heel eerlijk, ik zou professionele hulp zoeken (en nee, je bent niet gek dan... sterker nog, ik vind het ontzettend goed als mensen hulp zoeken om zichzelf beter te leren kennen). Ik denk namelijk dat je jezelf en je gezin er goed mee doet. succes!
Ik sluit me aan bij LBlue, ik zou ook professionele hulp zoeken hierbij. Die kan je misschien handvatten geven hoe met bepaalde zaken om te gaan zodat jij straks haar gewoon een meisje-meisje kunt laten zijn en erop vertrouwd dat ze de juiste keuzes maakt Denk dat je daar zelf veel aan kunt hebben en kunt genieten van je dochter zonder altijd die reservering in je achterhoofd te houden.
dat gevoel heb je nou eenmaal (mede vanwege je eigen ervaringen) maar zeg niet dat er met jongens geen 'rare' dingen kunnen gebeuren waar je ze liever voor behoedt! ik heb nu 2 meiden en zo af en toe denk ik ook weleens : wat als? maarja het is iets waar je in meegroeit denk ik dan maar weer. onze ouders hebben datzelfde gevoel destijds gehad wij hebben hier trouwens ook een meisje dat auto's, hijskranen etc. net zo leuk (of eigenlijk nog wel leuker dan poppen vindt) dus het kan echt nog alle kanten op VEEL GELUK SAMEN
Ik heb een dochter die totaal geen rokken wil dragen en het liefst in bomen klimt etc.. dan heb ik een zoon die het liefst in jurkjes loopt, hahaha. Ik zou zeggen, je kan veel doen met opvoeding, maar de rest hangt af van haar omgeving, meer dan je best kun je niet doen...
Ik begrijp je heel goed! Ik heb zelf ook veel seksueel geweld meegemaakt en daardoor de opluchting dat ik jongens heb. Enerzijds wel de wens voor een meisje, anderzijds ook de angst. Ik zou niet weten hoe ik ermee om zou moeten gaan. Heb je een goede band met je ha? Anders daar eens gaan praten, kan al veel opluchten. Sterkte!!
Wauw dames wat een reacties.... Hartelijk dank hiervoor. Ik weet ook zeker dat het helemaal goed gaat komen met onze dochter. Heb gelukkig een dijk van een partner die mij met beide beentjes op de grond houdt. (bijvoorbeeld als ik roep dat ze naar een school moet met alleen meiden, ik snap uiteraard ook wel dat dit geen doen is en ze moet ook juist wel in contact komen met jongens/mannen) Als ik te beschermend ga worden zal hij mij wel op mijn vingers tikken. Na wat ik allemaal meegemaakt heb ben ik een jaar in therapie geweest (elke week een uurtje) na een jaar had ik deze persoon echter nog niet verteld waar het werkelijk om ging en zagen we beide in dat het geen doen was. Na 10 jaar elke nacht enge dromen en vreselijk oplettend te zijn kwam ik mijn partner tegen. Samen met hem ben ik het verwerkingsproces in gegaan. Er word heel open en eerlijk over gesproken. Ook de opmerking dat er met de jongens niks kan gebeuren vind ik zeer terecht. Mijn twee zoons gaan trouw naar judo les. Ze mogen ook niet praten met vreemden. Wat sommige mensen in mijn omgeving ietwat overbodig vinden. Onze dochter mag zijn wie ze wil zijn,met of zonder rokjes. (lagen make-up doet ze maar als ze uit huis is) Wat ik me wel afvraag is of je zelf door gaat hebben dat je te beschermend gaat zijn? Heeft ze genoeg aan twee bodyguards? of moet ik me dan toch maar gaan overgeven aan de wens van mijn partner voor een groot gezin Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zo denkt.