Wij hebben een pleegdochter van 22, die inmiddels al een tijdje uit huis is. Ze heeft jarenlang een vriend gehad, waar wij en heel veel anderen het niet mee konden vinden. Ik ga niet uitweiden waarom, maar hij was bepaald niet lief voor haar. Uiteraard is zij natuurlijk niet voor niets een pleegkind, ze heeft een hele nare jeugd achter de rug. Nu is het sinds een tijdje uit met haar vriend, waar wij heel blij om zijn. Ze heeft altijd geweten dat wij hem niet aardig vonden, maar wij hebben hem wel geaccepteerd, omdat het haar keuze was. Nu heeft ze sinds een maand of 3 een nieuwe vriend, hele leuke lieve jongen, wij hebben kennisgemaakt met hem en hij kan onze goedkeuring wegdragen om maar zo te zeggen. (klinkt stom, maar je hebt als (pleeg)ouders nu eenmaal het beste met je kind voor). Ze wonen nu sinds een paar weekjes samen, zij gelukkig en wij ook. Nu is het zo dat iedereen, zowel vrienden als haar biologische familie waar ze sinds ze bij ons weg is weer contact mee kreeg, maar die zich echt nooit hebben laten zien of op een andere manier contact hadden kunnen zoeken toen ze bij ons woonde en toen ze hun zo hard nodig had, nu de grootste commentaar op haar heeft, omdat ze zo snel is gaan samenwonen. De enigen die haar steunen en haar op proberen te vrolijken zijn wij. Ik heb haar gezegd dat hoe lang een relatie ook duurt je nou eenmaal nooit zekerheid hebt en dat als het voor haar goed voelt ze gewoon haar hart moet volgen, maar het doet me wel pijn om haar verdriet en twijfel te zien. Ik ben zo ontzettend boos op haar biologische familie, dat ik de neiging krijg om ze op te bellen en ze eens flink de waarheid te vertellen, maar ben bang dat ik het alleen maar erger maak voor haar, dus hou ik maar mijn mond en probeer haar zoveel mogelijk te steunen. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik met dit verhaal wil, maar wou even mijn hart luchten.
Allereerst wat goed van je dat je haar opgevangen hebt in tijden dat het nodig was. Zo nu ook. Het enige wat je kan doen is haar steunen en zeggen dat welke keus ze ook maakt je achter haar staat, wat anderen ook mogen zeggen. Snap idd dat je de neiging hebt om voor haar op te komen en de familie flink de waarheid te zeggen, maar zoals je zelf al zegt zal dat het alleen maar erger maken. Sterkte en hopelijk dat familie ook in gaat zien dat ze volwassen is en haar eigen keuzes maakt.
heel erg bedankt voor je reactie, het doet me goed om even mijn hart te luchten. Mijn man en ik zeggen beiden dat ze zich er niks van moet aantrekken, in principe gaat het met name ons gezin aan. Maar ik vind het gewoon zo sneu dat ze al zoveel nare dingen mee heeft gemaakt en dat niemand gewoon simpelweg eens blij voor haar kan zijn, blij dat ze eindelijk eens een beetje geluk heeft gevonden bij iemand die wel lief voor haar is. Blij dat ze eindelijk een goede toekomst tegemoet mag gaan. Het is net of ze het haar niet gunnen, terwijl als er iemand is die ik wat geluk gun, het mijn pleegdochter is.
Jammer dat haar bio-familie er zo tegenover staat. Ik ben het met jou eens. Een relatie kan altijd de fout in gaan. Ongeacht hoe lang je samen bent. Mijn man en ik zijn naar 5 mnd samen gaan wonen en hadden elkaar in die 5 mnd 30 keer gezien (ivm kermis, waar hij werkte). Inmiddels zijn we ruim 6 jaar verder, waaronder 2 jaar getrouwd en een prachtig kind. Als je maar gelukkig bent. Ik hoop dat jouw (pleeg)dochter dit ook beseft en de negatieve reacties van haar bio-familie naast zich neer kan leggen.
Mamabri wat lief van je dat je je zo om haar bekommert! Ik begrijp dat je veel moeite hebt met het gedrag van de biologische familie en dat je heel boos bent. Persoonlijk denk ik dat deze mensen het gewoon niet begrijpen en niet zullen veranderen, tenzij ze bereid zijn er langdurig aan te werken. Je kunt je pleegdochter het beste helpen door voor haar klaar te staan en haar een voorbeeld mee te geven van hoe fijn het kan zijn om een (pleeg-)moeder te hebben. Ik vind het goed dat je het hier van je af schrijft. Veel liefs!
Ik ben blij om uit jullie reacties te lezen dat jullie het met mij eens zijn, het doet me goed om te lezen dat ik niet gek ben, aangezien ik echt de enige ben om haar heen die er zo over denk, mijn sm had ook al de nodige commentaar. Uiteraard ook uit bezorgdheid hoor en niet om pleegdochter te pesten, maar ze (pleegdochter) was al zo nerveus om het te vertellen etc en mijn sm gaf uiteraard haar mening (al was het echt goed bedoeld) Pleegdochter durft nu dus niet met haar nieuwe vriend naar "oma". Dus sm heeft natuurlijk van onze kant ook een flinke tik op haar vingers gehad. Ik heb echt het gevoel dat wat wij ook zeggen, we het in ieders ogen nu fout doen. Tuurlijk snap ik wel dat het snel is en tuurlijk snap ik dat het fout kan gaan, maar ik bekijk het maar van de zonnige kant: het is een aardige jongen en zij voelt zich er blij bij. DAT is wat voor mij (en mijn man ook trouwens) telt. Maar pfff, het valt af en toe niet mee om voor je dochter op te komen. Wat ze zeggen is echt waar: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Dat wordt nog wat, aangezien zij de oudste is, en we nog 3 andere kinderen hebben van (bijna) 16, 2 en 7 mnd
Dat mensen zorgen hebben dat is logisch, je wil het beste voor je dochter en je wil dat ze geen verkeerde keus maakt. Maar ja ze is nu wel gelukkig en dat is wat telt ijkt me. En tja anderen hebben vaak wel iets op- of aan te merken en hebben snel een oordeel klaar. Vind het erg lief van je dat je zo'n steun en toeverlaat voor haar bent. Je ben een echte supermama!!! En ja ik hou mïjn hart vast, mijn kindjes zijn nog klein, dus kleine zorgen
Dank je wel voor je lieve opbeurende woorden. Inderdaad is dat ook hetgeen wat voor ons telt en ja eigenlijk hebben anderen altijd iets op of aan te merken. Dat ga ik ook zeker tegen haar zeggen. En vooral dat ze boven al het commentaar moet staan en lekker haar eigen plan moet trekken. Heel erg bedankt En heel veel succes met je eigen kleintjes, over een aantal jaren zul je misschien nog aan mij en deze post denken, want het klopt echt als een bus haha. Ach iedere leeftijd heeft zo zijn charmes hoor. Als ze klein zijn denk je pff waren ze maar wat ouder en als ze groot zijn denk je pff waren ze nog maar kleiner hahaha.
Heel goed hoor dat jullie haar zo steunen. Het is ook waar, een relatie kan altijd fout gaan...ook als je na 3 jaar pas gaat samenwonen. Mijn man en ik wonen sinds de dag dat we elkaar leerden kennen samen, en zijn inmiddels 5 jaar getrouwd. Het kan best goed aflopen als je heel vroeg gaat samenwonen.
Dat is snel Daar zullen jullie vast wel veel commentaar op hebben gehad denk ik? En mag ik vragen hoe jou ouders daar in stonden en die van je man?
Wij hebben heel veel commentaar gehad. Zeker omdat ik mijn man tegenkwam toen hij 21 was en ik was bijna 30. hij woonde nog bij zijn ouders thuis, ik op mezelf. ( en ik was al een keer gescheiden ) Zijn ouders hadden er de meeste moeite mee, omdat ik al "zo oud" was. Mijn ouders zagen dat ik gelukkig was, al waarschuwden ze me wel voor te snel van stapel lopen. Ze waren bang dat ik gekwetst zou worden. Al met al hebben wij ons niks aangetrokken van het commentaar, en onze ouders duidelijk gemaakt dat ze ten allen tijde welkom waren. Maar dat we onze eigen keuzes maakten, en gelukkig waren met elkaar. dat als het goed zat, het goed zat. En je na 15 jaar samen ook uit elkaar zou kunnen gaan. Ze moesten er heel erg aan wennen, maar toen we na 6 maanden kwamen vertellen dat we gingen trouwen waren ze allemaal heel blij. Wij zijn binnen een jaar getrouwd, en nog steeds gelukkig. En onze ouders zijn ook gelukkig met ons. Eind goed, al goed. Weet je, als het goed zit dan zit het goed. Dat voel je, merk je, en wat heeft wachten dan voor zin? Allebei een woning huren, terwijl je toch steeds samen in 1 woning bent is toch raar?
Ja zo vinden wij dat dus eigenlijk ook. Dan maak je dubbele kosten en ik denk ook van als het goed zit en het voelt goed, gewoon doen. Je leeft tenslotte maar 1x. Ik heb tegen haar ook gezegd van als je 80 bent, wil je niet terugkijken op een leven van "had ik maar". Snap je? Je kunt beter spijt hebben van iets dat je gedaan hebt, dan spijt krijgen van iets dat je niet hebt gedaan. Zo heb ik haar ook opgevoed (slechte mama hahaha ) Mocht het niet goed gaan, dan niet, dan ga je weer lekker op jezelf heb ik gezegd, steunen doen we haar toch, dus ook dan helpen we haar wel weer.