Hallo iedereen, Ik zal even in het kort mijn 'verhaal' doen.. In 2008 begon het, paniekaanvallen en hyperventileren. In 2010 ben ik eindelijk eens een huisarts gaan bezoeken, want ik was er van overtuigd dat mijn hart het niet lang meer zou houden. Na die ene keer in 2010 ben ik nog ongeveer 10x bij de ha geweest om mijn hart/longen te laten controleren, want ik was er nog steeds heilig van overtuigd dat ik een hartafwijking had, want waar komen die hartkloppingen, steken en druk in mijn borst anders vandaan? De ha stuurde me door naar de psych. Daar kreeg ik de 'stempel' angststoornis en hyperventilatie. Na een paar sessies had ik het wel gezien met deze man en ben zelf wat af gaan zoeken op internet voor hulp. Bij een alternatieve geneeswijze terecht gekomen en deze heeft mij prima geholpen, maar op den duur toch het gevoel gekregen dat ik iets anders nodig had om te 'genezen'. Wederom op zoek gegaan en sinds kort terecht gekomen bij een therapie welke EMDR / Mindfulness toepast. Inmiddels een aantal sessies gehad en deze pakt het toch anders aan en heb het idee dat dit mij wel kan brengen waar ik wil; genezen. Tot op de dag van vandaag twijfel ik over het functioneren van mijn hart. Meestal kan ik relativeren, maar regelmatig schiet ik er toch nog van in paniek. Niet alleen mijn hart houdt me bezig, maar ook de rest van mijn lichaam; ieder steekje, pijntje, krampje zorgt ervoor dat ik ga denken dat ik ernstig ziek ben. Wat nu eigenlijk mijn vraag is, is of iemand het herkent en ooit ook heeft gekampt met een (angst)stoornis en deze (volledig) heeft overwonnen? En zo ja, wat heeft jou het beste geholpen om het te overwinnen..
Ik heb al ruim 7 jaar last van een angststoornis. Ik slik oa angstremmers en antidepressiva. Het gaat hier echt met ups en downs. Wel ben ik er achter gekomen, dat ik mij beter voel, als ik op mijn eetgewoonte let. Minder zoet, cola en vet. Het heeft er allemaal invloed op. Ooit hier al eens aangedacht? Ik ben er inmiddels wel bijna zeker van dat ik er nooit meer vanaf kom, maar ik kan inmiddels wel mijn leven leiden en heeft de stoornis daar zijn plekje in. Soms heeft het weer even de overhand en dan is het weer op de achtergrond. Sterkte! Het is en blijft heel moeilijk.
Ik zit er nu 4 jaar mee. Slik zelf geen antidepressivum, alleen homeopathische middelen (St. Janskruid en valeriaan). Wat betreft eten; ik let wel op mijn eten, maar dan vooral niet teveel koffie en niet teveel pittig eten. Het eten van vet wist ik niet, maar ik denk dat dat frietje eens in de 14 dagen het 'm ook niet doet. Wanneer merk jij vooral je ups en downs? Of kan je er niet echt de vinger op leggen?
Ik heb vooral de angst voor het drukke, onbekende en de controle verliezen. Als ik weet dat ik volgende week een afspraak heb in een onbekende stad, rond spitsuur. Dan weet ik dat ik die hele week last heb van aanvallen, onrustig gevoel, duizelig en het afwezige in mijn hoofd. Om over de dag zelf nog maar te zwijgen. Ik ben inmiddels nu wel zover, dat ik toch ga, was dit paar jaar geleden echt niet het geval. Dit zijn vooral mijn valkuilen. Ik heb structuur nodig, rust, genoeg slaap, gezond eten. Met daarbij dus mijn medicijnen. Heb ik het erg druk, ben ik gespannen, slapen de kinderen slecht, stress, dan gaat het gewoon mis en moet ik 4 stappen terug nemen. Waarom gebruik je geen medicatie, bewuste keuze?
Bewuste keuze en het is me door geen 1 therapeut aangeraden omdat ik volgens hun het ook kan handelen zonder medicatie. Ik herken absoluut wat je zegt. Zodra er bij mij stress is, word ik al bloednerveus. En idd, controle verlies is een grote angst
Je moet datgene doen, waar jij je goed bij voelt. Ik merk wel als ik het afbouw, ik zit dus al enige jaren op dezelfde dosis. In hoeverre beïnvloedt het je leven? Werk, relatie, gezin, familie, sociale contacten en hobby's?
Ik doe alles eigenlijk en laat me nergens van weerhouden. Enige punt is, is dat als er bijv een avondje weg staat gepland ik altijd bloednerveus ben en aan t eind Van de avond doodop.
Ik kan wel zeggen dat ik er nu volledig van de "stoornis" af ben. Maar ik weet wel wat voor type mens ik ben. Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen hoe ik het voor elkaar heb gekregen. Misschien was het wel de houding van mijn man. Hij heeft het altijd "genegeerd" Klinkt hard om te zeggen. En het heeft ook behoorlijk wat ruzies opgeleverd. Ik voelde me onbegrepen door hem. Maar hij legde later (Toen ik weer een beetje back-to-earth kwam) aan mij uit dat hij niet mee wou gaan in het gedrag wat niet goed was. Maar om mij dat duidelijk te kunnen maken moest hij heel hard zijn. Daar ben ik hem nu achteraf dankbaar voor. Eigenlijk was hij degene die aan mij vertelde dat de "draken" niet bestonden. Ik heb nu nog wel dat ik "bang" ben om bv dood te gaan. Maar ik kan het heel goed relativeren. Ik denk zelf dat het ook wel goed is als je een beetje bang bent, het bewijst dat je heel graag wilt leven! (positive thinking! Ik kijk klachten een week aan, meestal denk ik na 3 dagen, "o ja! ik had last van mijn hart, he ik heb er eigenlijk helemaal geen last van gehad" en dan is het weer over. Ik hou mezelf normaal in de gaten. Ga geen dingen opzoeken op internet. Je moet jezelf echt herprogrammeren. Soms tot op het kinderlijke aan toe. Jezelf dingen verbieden. En steeds meer kom je uit je "roesje" voor mij voelde het of ik weer in mijn eigen hoofd kwam. Tijdens aanvallen voelde het gewoon echt letterlijk of boven mezelf zweefde. Heel apart gevoel. Eeehm... waar was ik ook alweer? haha het is ook zon moeilijk onderwerp, het is voor iedereen weer anders. Ik heb het aangepakt zonder medicatie, aangezien ik zwanger was en borstvoeding heb (wou!) gegeven. En met die keuze ben ik nog steeds heel blij, al snap ik heel goed dat anderen dat handvaatje als medicijnen zijnde gewoon ook echt nodig hebben. Ik las net ook dat er gelet wel op eetgewoonte, is ook helemaal waar! Hoe meer suikers, cafeïne ed ik binnen krijg hoe riller ik word. En oja, ik heb een tijdje 112 gewoon geprogrammeerd in mijn contacten en op mijn telefoon onder een sneltoets gezet... mocht ik echt dood gaan was 112 zo gebeld Gaf ook een soort van rust. En nu iets wat misschien heel eng klinkt maar als je het goed begrijpt en er ook naar gaat leven word het leven echt een stuk fijner: Alles gebeurd, sommigen dingen heb je in de hand, wat je gaat eten vanavond, hoe je je kinderen opvoed, zelfs of je angst hebt kan je zelf sturen. Dingen die je niet kan sturen waar wij zo bang voor zijn, moet je ook niet willen sturen! Het is niet anders. Geef je over aan het leven in plaats je vast te klampen aan het nu. Morgen is er ook nog! Man, we maken ons zo druk om niets! Als je goed op jezelf let, en dan bedoel ik niet ons "als ik hier druk voel ik daar pijn en als ik mijn adem in hou word ik licht in mijn hoofd-dagboekje" maar ik bedoel goed op jezelf letten, gezond eten, goed slapen (ook heel moeilijk vertel ik zo) SPORTEN (heel belangrijk voor ons!) en dingen doen die je leuk vind dan ga je echt niet zo van het een op het andere moment dood. En lieve mensen. Ik weet wat sommigen nu denken.... "ja maar ik heb/ken wel een eens iemand die zomaar ineens dood omviel" Dan moet je dit eens voor jezelf voor stellen: Als je dood om valt. Wil je dan je hele leven elke dag zo ontzettend ongelukkig hebben door gebracht omdat je bang was voor dat moment? Of wil je alles uit je leven hebben gehaald en gelukkig zijn geweest? Je krijgt nog eens een hartaanval van alle zenuwen! Je moet niet vergeten dat jou emotie en gevoel ontzettend opgepikt worden door je kinderen en zelfs toekomstige kinderen beïnvloed worden door emoties. En het maakt mensen om je heen ook ongelukkig. En als je niet wil dat je mensen achter laat met problemen. Zorg dan dat alles klaar is! Maak je verzekering op orde, wat je wil als het zover is. Ik heb hier ook twee zwarte doosjes staan. Een voor mijn man en een voor mij. Daar zitten alle gegevens in voor als het zo moest zijn. En niet alleen gegevens ook wensen en ideeën. ook een stukje rust. Nou even over het slapen. Slaap genoeg. En dus ook zeker niet teveel. Ga op tijd naar bed, ookal ben je niet moe. Gewoon rustig liggen, en niet gaan piekeren, maar ga verhaaltjes verzinnen, leuke natuurlijk. Of ga hele gekke dingen verzinnen, wat voor kleur je je huis gaat verven of hoe je een suprise party zou organiseren en gaan dan in op elk detail die er bij hoort! boodschappen die je dan moet halen, word het een gekostumeerd feestje? zo ja wat heb je daar voor nodig? wie nodig je uit welke hapjes serveer je? Het klinkt stom maar echt, je valt in slaap en droomt heerlijk over wat je zelf verzonnen hebt. Trick your own mind. Teveel slaap is ook echt niet goed. Dus het beste is ook lekker op tijd je bed uit. Niet nog blijven liggen "omdat het kan" maar rustig met een bakje thee wakker worden op de bank. Oh en wat hier voor zowel mij en mijn partner helpt met wakker worden: een wake-up light echt héérlijk. Heel rustig wakker worden en ook geen last van winterdepressie omdat het nog donker is buiten. Voedsel is ook heel belangrijk maar kost gewoon tijd om uit te vinden hoe en wat je wel moet eten of juist niet. Maak je eetpatroon basis. ontbijt, fruit, lunch, tussendoortje, avondeten. drinken, water, thee. En begin dan eens met spelen. Hoeveel koffie vind ik lekker en wat voel ik daar bij? Welke limonade vind ik lekker en hoeveel doe ik bij mijn water? Zo zou je je weg wel moeten kunnen vinden. Wat ik zelf ook nog wel eens vergat was drinken. Hoe vaak ik wel niet een paniekaanval getriggerd heb met een bijna uitdroging! Hartkloppingen, wattig gevoel in mijn hoof, zweten bijna gelijk aan een aanval. Echt minimaal 2 ltr vocht (het liefst water) naar binnen mensen! Ehm en oja! Sporten Sporten op je eigen niveau, voor de een is dat een marathon, voor de ander is dat een blokje om. Als je maar een vast patroon voor je zelf hebt en je zelf het liefs net even over het "randje" tilt. Dan komen er endorfine en een hele hoop andere fijne hormoontjes en stofjes vrij. Soort natuurlijke drugs/medicijnen. Het klinkt allemaal heel cliche en "normaal" Maar doe het maar eens. Het vergt voor de meeste paniekers incluis mijzelf een hoop moeite en vooral zelfdicipline om dit dagelijks netjes te doen. Maak een agenda voor jezelf schrijf op wat je wil doen en geef jezelf een schop onder je kont op het moment dat je denkt.. mwah ik doe het morgen wel. Kijk het is geen punt als je echt druk bent en je kan niet anders. Maar doe het uiteindelijk wel! Schuiven is geen probleem Uitstellen wel. Zo heel verhaal. Oke het is voor iedereen anders. Maar ik weet zeker dat 8 van de 10 zich hier wel in kan vinden. Succes. (edit: ik lees ook dat veel last hebben van zenuwen voor afspraken of gebeurtenissen. Ik heb daar ook veel last van gehad. Maar ik ga nu even lekker ontbijten met mijn kindjes, ik open straks denk ik een apart topic met dit verhaal en toevoegingen. )
Ik ben er nu nog maar een half jaar mee bezig, na de bevalling van de jongste viel ik veel flauw door paniek en stress. Ook had ik angst voor de dag zelf als ik alleen was met de kids. Nu gaat het heel goed, door veeeel te sporten. Dan lijkt het of ik in balans blijf.
Bedankt voor je verhaal zwangereregnawz. Duidelijk verwoord en helder. De ene dag is het erger dan de ander. Wat betreft sporten; hier ben ik net weer begonnen (3 maand geleden bevallen) dus laten we hopen dat dat ook zoden aan de dijk gaat zetten. Foxter, krijg jij hulp verder? Zie dat je bent bevallen ivm HELLP, is alles daarna pas begonnen?
Herkenbaar. Ik heb dit sinds mijn 15e, ben nu 34 en heb het heel af en toe nog steeds. Ik denk ook niet dat ik ooit helemaal van deze stoornis af ga komen, heb er inmiddels mee leren leven en het redelijk onder controle weten te krijgen.
Dan wel geen angststoornis in dezelfde zin als jij, maar ik had (heb) angst voor ziekworden/spugen. Ik heb bij een psychloog ook EDMR training gehad en ben er nu langzaamaan vanaf aan het komen. Soms speelt het nog wel eens op, bijv als we ergens anders eten dan thuis of echt uit eten gaan. Dan kan ik dus niet controleren of het eten wel goed was voor het bereiden en ook niet kijken wat erin zit. Ik heb ook PDS van die stress overgehouden. Hoop dat jij er vanaf komt!
Ja, ik loop in het ziekenhuis bij de paaz afdeling. Ik heb daar een man gevonden (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) die gewoon met zijn voeten op de grond staat. Daar ga ik nu nog 1 keer in de maand naar toe, en dat helpt me wel. Maar sporten is nu het aller belangrijkste, zeker als ik het voel aankomen, dan ga ik een avond naar de sportschool en lijkt het of ik het er uit kan rennen. (klinkt vaag, je moet het echt voelen )
Herken veel van mezelf in alle verhalen. Heb ptss, paniekaanvallen, en hypochondrie. Voor de ptss heb ik emdr gehad, en na 2 sessies ging het al beter. Nu verder met paniek. Kom al geruime tijd bij een vrouwelijk psychotherapeut, echt 1 die mij figuurlijk een schop onder m'n kont geeft. Ik ga niet in liften, ga niet alleen de snelweg op, ga ook liever niet alleen boodschappen doen, maar daar dwing ik mezelf wel toe. Slik wel medicatie, diazepam, zonder gaat het helaas nog niet lekker. De ene dag slik 5 mg, en er kan dan zomaar weer een paar dagen tussen zitten dat ik het niet nodig heb, maar als ik een aanval voelt aankomen dan kan ik gerust 10mg innemen. Weet niet of ik er ooit vanaf kom, ik hoop het wel!
Het is zo naar om dit te hebben. Mijn partner gaat ook nooit mee in mijn gedachtes of gevoelens. Heb vaak gezegd: ik denk dat k een hartaanval krijg. Hij is er gelukkig nooit serieus op in gegaan. Hoe gaan jullie om met de hypochondrie? Rennen jullie regelmatig naar de huisarts of bellen zelfs 112?
Herkenbaar!! Ik heb ook last van angst! Bij mij is het vooral angst om nooit meer te kunnen genieten! Heb het nu vanaf begin januari! Denk dat het te maken heeft met een verslonsde postnatale depressie! Durfde ook nergens meer heen! Dat gaat nu wel beter.. Heb alleen momenten dat ik echt heeeeeeeeeeeeel depri word hiervan! Herkennen jullie dat? En er hoeft maar iets te gebeuren of ik loop de hele dag met zenuwen in mn maag, en kan dan ook nergens meer aan denken! Slik nog 50mg antidepressiva, was eerst 100! Heeft me denk ik wel uit het diepste dal gehaald, maar wil er toch mee stoppen! Verder slik ik heel zelden nog een oxazepam (kwartje).. of valeriaan! Ik ben zo eigenwijs.. wil het perse zelf doen! Het is wel een afschuwelijk iets. Heb dit jaar nergens van kunnen genieten door dit gebeuren!
Zijn jullie soms ook zo bang voor de dag? Hoe de dag weer doorkomen met die enorme negatieve gedachtes? Heb me nu wel opgegeven voor een cursus Cognitieve Gedragstherapie! Hopelijk helpt me dat!
heb het ook helaas, paranoide en hypochondrie... maar met therapie en even tot tien tellen en proberen erover te praten als je in een paniek aanval zit kan enorm schelen succes ermee, hopelijk kom je er vanaf!
Ik heb/had het ook. Wij hebben veel problemen, en je hoort vaak dat mensen zelfmoord plegen omdat ze er niet mee om konden gaan. Nou je raad het al, dat is mijn angst. Angst om zelfmoord te plegen. ( Als ik het echt gewild had, had ik het al gedaan ) Tenmiste dat word me vaak gezegd. Ook heb/had ik angst dat ik gek word, dat mijn gedachten het gaan winnen van mij. Nu ik gestopt ben met de Diane pil '' echt serieus '' bijna geen aanvallen meer gehad. Let ook goed op mijn eten en drinken, alleen in de ochtend koffie en na 6 uur s' avond's cafeïne vrij. Niet te gekruid eten en ga zo maar door. Mijn vriend heeft me wel altijd gesteund en doet hij nog steeds. In plaats van als ik ze nu tegen een uur of 03.00 heb, om dan de artsenpost te bellen. Gaan we of heel snel lopen buiten of een stuk fietsen, en serieus het helpt. Ben er ook voor bij een psy geweest, en die schreef me medicijnen voor. ( Antipsychotica omdat ik niet kan tegen antidepressiva ) Nou die medicijnen heb ik 1 keer geslikt, omdat ik voor het eerst s' nacht's wakker werd met een aanval. En vanuit me kleine teen tot aan me haarwortels echt trillend ''leek wel Epilepsie zo aan het trillen'' en verder heb ik die prut nooit aangeraakt. Doe alles op eigen kracht, als ik een aanval heb of voel aankomen ga ik wandelen fietsen een boek lezen tv kijken koken. Allemaal dingen zoeken voor afleiding. Gelukkig heb ik er nu misschien nog 1 in de maand, dus ben bijna vrijwel genezen!! Wat ook goed helpt, HEB GEEN ANGST VOOR DE ANGST!!! Maar als je een pijntje voelt, en dingen gaat denken. Ben je een hypogonder. Als ik hoofdpijn heb denk ik aan een tumor. Maar dat is weer wat anders. Mensen hoop dat jullie inclusief ikzelf. Ooit ''het liefst zo snel mogelijk'' mogen genezen van de angstaanvallen!! Liefs..