Tja, mijn vriend vind mij iets steviger idd mooier. Maar ik voel me iets slanker prettiger in mijn vel, kleding past beter/staat mooier. Ik luister naar mijn eigen gevoel.. (tja, waar dat gevoel allemaal door beïnvloed is?)
Minister Ik ben een halfbakken feminist. Ik heb een redelijke functie (eindigt niet op -ster) en werk fulltime en geloof uiteraard in gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Klusjes laat ik echter wel vaak aan mn man over, omdat ik gewoon heel erg onhandig ben (en hij alleen maar erg onhandig). Ik denk op zich dat er nog wel wat te winnen valt voor vrouwen. Zo zijn er nog altijd heel veel minder vrouwen te vinden in de top van organisaties dan mannen en verdienen vrouwen in gelijke functies vaak minder dan mannen (de wat hogere functies heb ik het dan uiteraard over). Toch ben ik ook niet goed in keihard onderhandelen, wordt ik te graag aardig gevonden, waardoor ik een minder goede leidinggevende ben dan ik zou kunnen zijn en heb ik niet genoeg ambities (en ben ik te graag bij mn meisje) om voor de top te gaan. Tja, een halfbakken feminist dus . Wat bodyimage issues betreft ben ik overigens wel een redelijk echte feminist. Ik hoop m'n meisje zoveel mogelijk mee te geven dat uiterlijk er niet echt toe doet. Dus ik wil haar later ook niet teveel complimentjes geven over haar uiterlijk! En ik ben heel erg tegen de seksualisering van vrouwen in de media en die graatmagere modellen.
Helaas is het niet zo dat vrouwen gelijk betaald krijgen in gelijke functies, bij gelijk functioneren. Die gelijkheid is er nog lang niet. En ja, het is vaak zo dat vrouwen met minder genoegen nemen, minder met carriere bezig zijn. Vrouwen werken ook vaak parttime, wat het uurloon (al dan niet onterecht) naar beneden haalt. Vrouwen zijn in het economisch verkeer in NL nog lang niet gelijk aan mannen. Zelf vind ik het wel jammer dat er zo weinig topvrouwen in het bedrijfsleven of in de overheid rondlopen. Er zijn wdb weinig rolmodellen voor de toekomstige generatie.
Tja, mijn dochter is toch echt een meisje dat graag hoort dat ze mooi is. Ze heeft een sterke voorkeur voor zwierjurken. Make up vindt ze geweldig, schmink, nagellak. Momenteel oorbellen (clipjes ). Ze weet wel wat ze mooi vindt. Ze geniet ervan. Waarom zou ik dan niet mogen zeggen dat ze mooi is? Overigens zeg ik t ook wel als ik een andere voorkeur heb. Prima om een eigen smaak te hebben. Ik vrees dat dit bij veel vrouwen gewoon aangeboren gedrag is? Graag mooi willen zijn.. Veel mannen trouwens ook, de wat zuidelijkere types. Deels zal dat ook wel aangeleerd/cultuur zijn, maar het is ook iets natuurlijks.. En nee, qua figuur heb je er weinig invloed op (en zullen velen niet tevreden zijn), maar ook daarbij is het toch niet verkeerd om jezelf wel mooi te vinden? Schoonheid nastreven, op een haalbaar niveau, hoeft toch niet direct een probleem te zijn. En eerlijk gezegd vind ik dat uiterlijk er toch wel een beetje toe doet. Dat je er in ieder geval verzorgd bij loopt.
Er zitten inderdaad weinig vrouwen aan de top, maar dat is ook omdat het hier in Nederland juist zo is dat vrouwen makkelijk parttime kunnen werken en dat ook massaal doen. De mannen steken er gewoon meer uren in dan de meeste vrouwen. Ik denk dat het juist een verovering voor de vrouwen is dat je in Nederland de keuze hebt: ga je er helemaal voor, dan kun je echt een heleboel bereiken (ik spreek dagelijks in mijn werk een boel vrouwen in topfuncties), maar je MOET niets. Die vrijheid is echt heel bijzonder, want in de meeste andere landen is er geen keuze. En de mannen hebben vaak ook nog steeds geen keuze, trouwens. Mannen en vrouwen zijn wat mij betreft gelijkwaardig maar (godzijdank) zeer verschillend. Vullen we elkaar lekker aan
Anorexia is vooral uitgevonden in de harde modellen wereld. Waar de modellen beoordeeld worden op hun bijzondere ogen en botten en een magere lat als lichaam. Deze modellen verkopen kleding aan VROUWEN. Sex symbolen voor mannen zien er veel vulpser uit, een gemiddelde man wil toch meer billen en borsten zien en geen zak met botten. Ik ben het dus echt niet mee eens dat het extreem dunne door mannen is bijgebracht.
Dat vrouwen en mannen overal al gelijkwaardig worden behandeld is helaas niet zo. Veel bedrijven hebben bijvoorbeeld nog hele ouderwetse ideeen over mannen en vrouwen binnen een bedrijf. Rollen en loon. Voor mezelf speelt het nu helemaal niet. Ik kan doen en laten wat ik wil. Dankzij een grote groep feministen kunnen we nu wel heel veel meer dan 100 jaar geleden.
Feminisme vind ik niet meer van deze tijd. Applaus voor Aletta, maar dat was toen. Nu mogen we stemmen en zijn we achter het aanrecht weg. Als ik nu het woord feminist hoor, denk ik aan één of ander potig manwijf dat de schijt heeft aan mannen. Of iig laat weten dat ze het allemaal heel goed zelf kan. Ik ben graag vrouw, maar ben wel heel stoer en kan goed klussen, houd van auto's en autorijden. Kan prima zelf het vuilnis handelen. Mijn man kan lekker koken en was opvouwen. Een goed team dus. Ik vind vrouwen die zichzelf een bepaalde rol toebedelen een beetje zielig. Van die huisvrouwen die zich alleen bezig houden met de kinderen, het huishouden etc. Van die gezinnen waar de vrouw kookt en de man het vuilnis doet en banden plakt. Vrouwen die nog geen spijker in de muur kunnen slaan of videorecorder in kunnen stellen. En vervolgens gaan klagen dat die mannen niks doen (hello; ze werken en verdienen de kost) en verwachten dat die mannen als ze thuiskomen ook nog allerlei klusjes gaan doen. Of van die potige vrouwen die zichzelf stoerder vinden dan mannen en keihard roepen dat zij tenminste wél ballen hebben. Mannen zijn luiaards en mietjes. Mijn man vindt dat heel enge figuren. Die kindvrouwtjes trouwens ook. Ik snap trouwens helemaal niet wat die size 0-discussie met feminisme te maken heeft.
ik ga denk ik heel veel kritiek krijgen om mijn reactie.. maar ik ben een typisch schoolvoorbeeld van: wanneer het mij uitkomt. ik hou nog te veel van sommige "privileges" die je vroeger had als je vrouw was...en sommige dingen vind ik "mannen-taken", zoals de kachels ontluchten en alle andere dingen waar mijn twee linker handen niet zo goed in zijn, anders sloop ik de boel
Feminisme heeft voor mij altijd de bijsmaak van Ciscs Dresselhuys die er trots op is dat zij de wasmachine niet kan bedienen en er vreselijk belangrijk over doet dat bij haar in huis haar man dat allemaal doet. Totaal doorgeslagen dus, dat typeert feminisme wel voor mij. Ik vind mezelf geemancipeerd: ik heb mezelf als vrouw hoog staan, net als alle vrouwen in het algemeen, maar ook net als mannen in het algemeen. Volgens mij hebben mannen en vrouwen verschillende kwaliteiten, zijn vrouwen niet overal even goed in als mannen en omgekeerd, maar vullen ze elkaar aan. En goede emancipatie is dan dus niet gewoon maar doen alsof vrouwen alles kunnen wat mannen ook kunnen, omdat je dan gewoon voorbij gaat aan de dingen waar vrouwen echt goed in zijn. Dat zijn heel vaak juist de dingen waar mannen minder goed in zijn. (Dit alles in z'n algemeenheid, ik snap dat er altijd vrouwen zijn die goed zijn in 'typische' mannendingen en andersom en daar vind ik ook niets mis mee). Dat vind ik van het feminisme ook: die stroming heeft totaal niet bereikt dat mannen nou eens gingen waarderen waar vrouwen nou juist echt goed in zijn... Die stroming heeft alleen maar bereikt dat een boel mannen heel smalend gingen doen over vrouwen. Ik ben opgegroeid met een werkende moeder en een vader die vanwege arbeidsongeschiktheid thuis was bij de kids. Dat alles in een gereformeerd milieu waar dat beslist niet normaal was... Heeft me wel gevormd dus: ik leg me niet gauw neer bij dingen als 'dat kan niet' of 'dat hoort niet'. Ik volg m'n eigen weg wel en maak m'n eigen keuzes, die passen bij wat ik kan, leuk vind, enz enz.
Die size zero discussie is een kleiner onderdeel van de heersende beeldvorming over vrouwen. Feministen anno nu vinden bijv. dat het feminisme helemaal niet achterhaald is omdat de heersende industrie een eng en onrealistisch beeld van 'de vrouw' projecteert in de media. En dat zorgt weer (deels) voor eetstoornissen op steeds jongere leeftijd. Hetzelfde met videoclips waar vrouwen als lustobject worden ingezet (dat was misschien een beter voorbeeld geweest). Ik kan trouwens ook helemaal niet tegen 'ondeugende jongetjesmannen'. Van die kerels die boven de 30 zijn, maar nog altijd niet kunnen of willen koken 'want mama deed dat altijd'. Die in hun huwelijk hun vrouw eigenlijk ook een beetje als hun moeder zien, in de zin van dat zij nu alle troep achter zijn kont moet opruimen. Die per se nog elk weekend MOETEN stappen, ook als ze vader zijn geworden, met 'de jongens' en als ze een keer niet kunnen omdat vrouw en kinderen ook weleens een gezellig weekend willen chagrijnig zijn. Die ladderzat thuiskomen en de hele zondag niet aanspreekbaar zijn.
Heeft het er ook niet mee te maken dat vrouwen er vaker tussenuit zijn door zwangerschappen etc? Nou ja, het is ook vaak een kwestie van goed voor jezelf opkomen en onderhandelen.
Van die 'kindmannetjes' idd. Maar vaak vinden die mannen het wel best als er voor ze gekookt wordt, moeder de vrouw hun onderbroeken koopt en hun kleding voor de volgende dag netjes gestreken en wel klaar legt. Puke, brech, braak.
Ik ben in zoverre feminist dat ik vind dat iedereen op zijn minst zou moeten proberen voor zichzelf te kunnen zorgen - in de zin dat je een huishouden(tje) kunt runnen en daar het inkomen voor kunt verwerven. Dat is het soort emancipatie dat ik iedereen gun. Er zijn zo ontzettend veel vrouwen in Nederland die niet in staat zijn een eigen inkomen te genereren, omdat ze veel te lang uit het arbeidsproces zijn, geen bruikbare contacten hebben en/of geen nuttige opleiding hebben afgerond. Dat vind ik een probleem, voor henzelf en voor de samenleving. Verder vind ik dat in een relatie man en vrouw evenveel in te brengen moeten hebben en niet dat de een meer besluiten mag nemen dan de andere, of dat de mening van de een altijd zwaarder weegt dan die van de andere. Vroeger vond ik mezelf wel een echte '3e golf feministe', ik heb ook een tijd een abonnement gehad op de Opzij en ik was vroeger voorstander van vrouwenquota (nu niet meer - al vind ik het wel een graadmeter voor de heersende cultuur in een land of industrie). Toch heb ik nooit een paarse tuinbroek gehad, heb ik nooit de wens gehad mannen te castreren en ik heb geen baard of snor Ik wil alleen wel dat mijn dochter sterk genoeg is om haar eigen keuzes te maken, en die niet te baseren op wat anderen van haar als meisje/vrouw verwachten. Dat wil ik trouwens ook voor mijn zoon.
Klopt, eigenlijk wel zorgwekkend als je naar de toplagen van grote bedrijven kijkt. Maar de vraag is ook wat men verstaat onder 'topcarriere'. Voor mij is een topcarriere zoveel mogelijk mijn eigen tijd kunnen indelen. Creatief geprikkeld worden en mijn studie kunnen toepassen. Niet gebonden zijn aan kantooruren of werkplekken en geen orders hoeven opvolgen. De eindverantwoording dragen voor mijn eigen werk en genoeg verdienen voor mijn gezin.
Hoezo zorgwekkend? Dit zijn toch keuzes die vrouwen zelf maken? Mijn beste vriendin is CFO bij een grote Zwitserse bank (EN moeder van twee kinderen) maar zij weet wel dat ze 70-90 uur in de week moet werken en daarin maakt zij dus keuzes. Keuzes die ik nooit zou maken maar ik doe dan ook een stapje terug... hoewel ik kan prima 100.000 combineren met twee kinderen. En economisch verkeer? Vrouwen moeten niet zo miepen maar als ze wat willen het gewoon doen! En die size 0... er is maar één groep die dat in stand houdt: VROUWEN!
Hum, volgens mij is hier een totaal gebrek aan (strijdbaar) feminisme. Ik ben een vrouw en dat vind ik prima. Mijn man heeft talenten en ik ook en we benutten ze allebei. Toevallig beschik ik over technisch inzicht en geduld en hij over spierkracht. Dus vervang ik de stopcontacten maar sloopt hij de muur (bij wijze van spreke). Maar ik ben nog zo een vrouw (sorry) die het fijn vind als een man gewoon de deur niet even voor mijn neus dichtkwakt. Overigens vind ik dat ook een kwestie van manieren. Ik houd zelf ook de deur open voor mijn man of iemand anders. En feminisme op het werk? Op het gevaar af dat ik nu veel mensen boos maak... Maar eerlijk gezegd viel het mij in het verleden wel eens op, dat in het bedrijf waar ik werkte, de zgn feministische vrouwen toch begrip verwachtten wanneer het op het moederschap en de daarbij behorende zaken aankwam. Begrijp mij goed: Natuurlijk vind ik het logisch dat je zorgverlof krijgt als je kind plotseling ziek is en dat je een vergadering overslaat, omdat de oppas niet zo lang kan blijven. Maar dan kun je gewoon niet verwachten dat je even flexibel en beschikbaar wordt beschouwd (in je functie en bij promotiemogelijkheden) als een collega die niet weg moet halverwege zijn werk. En dat begrip was er dan aan de kant van de werkende moeder vaak niet. Dan kwam toch de troefkaart: Want ja, ik ben moeder en ik heb kinderen en dat wist je. En nu krijgt hij die promotie, terwijl ik net zo gekwalificieerd bent. Dat is discriminiatie. Dat is natuurlijk waar, dat wist de werkgever, maar jij als werkende moeder weet natuurlijk ook dat je een functie hebt en dat je zelf wil werken en dat er daardoor wel eens keuzes gemaakt moeten worden. Ik bedoel maar.... Alle respect voor werkende ouders of dat nu mannen of vrouwen zijn en ik hoop dat iedereen zich gelijkwaardig behandeld voelt. Maar net als bij andere vormen van discriminatie, soms ligt het net iets anders dan het lijkt, je moet het alleen wel willen zien.