Ik weet niet hoe feministisch ik ben. Wil wel even op de openingspost reageren: dat anorexia ontwikkelen is natuurlijk vreselijk. Maar alle vrouwen kunnen er wat van hoor! Hoe vaak wordt hier op het forum geroepen wat er allemaal niet goed is aan onze lichamen? En als ik dan zeg dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien, met hangbuiken, hangtieten en striae wordt daar niet op gereageerd, dat willen vrouwen niet horen. Dus wij werken net zo hard mee aan die verknipte zelfbeelden, dat houden wij zelf in stand.
Of dat een zware combinatie is, is op voorhand niet te zeggen. Hoe veel kinderen heb je, hoe veel (extra) zorg hebben die nodig, hoe zwaar is je baan, hoe veel uren werk je? De dames Draaijer en Mees (met wie ik het overigens in ontzettend veel opzichten niet eens ben) hebben het voor zover ik weet met de term 'verwende prinsesjes' niet over vrouwen die het moederschap combineren met een baan waarmee ze in (globaal) de helft of meer van het gezinsinkomen voorzien. Ik zal iemand niet gauw een verwend prinsesje noemen, maar ik vind het van een onvoorstelbare luxe om gedurende vele jaren niet of slechts heel marginaal te werken - een luxe die de meeste mensen zich in mijn ogen helemaal niet kunnen veroorloven. Want hoe moet het als de relatie stukloopt? Of als de partner ziek wordt of een ongeluk krijgt, en daardoor niet meer kan werken? Of als de partner zijn baan kwijtraakt, of zijn inkomsten om een andere reden hard tegenvallen? Lees de topics hier er maar op na, het barst van de vrouwen die door zo'n 'vrije keuze' om bij de kinderen te blijven ineens een enorme rekening gepresenteerd krijgen. Die dachten ook dat ze het fantastisch voor elkaar hadden, en het blijkt een kaartenhuis, omdat ze veel te lang niets in zichzelf hebben geïnvesteerd of het gewoon niet (meer) gewend zijn om te werken voor de kost. Dus als je kiest om niet te werken, prima, maar kies er dan ook voor om het écht goed te regelen en niet te denken dat het allemaal wel los zal lopen (inclusief afspraken over alimentatieplicht en pensioenaanspraken, scholing om de afstand tot de arbeidsmarkt niet onoverbrugbaar groot te laten worden en goede inkomensverzekeringen voor de werkende partner). 1 op de 3 huwelijken eindigt in een echtscheiding. Kun je wel denken dat het jou nooit zal overkomen, maar dat vind ik nogal naief. Dat dachten die 1 op de 3 die het wel overkwam namelijk ook. En als je wel bij elkaar blijft kan je partner ook van alles overkomen waardoor hij eventjes niet voor het brood op de plank kan zorgen. Moet iedereen allemaal zelf weten hoor, maar ik hoop dan wel dat mensen zich realiseren of zij een risico nemen door afstand te nemen van de arbeidsmarkt - en dat zij alle consequenties daarvan gewoon zullen aanvaarden. (Dus mannen: niet zeiken als je ex-vrouw nog jarenlang je inkomen, je vermogen en je pensioen claimt, als je er samen voor hebt gekozen dat zij niet werkt maar voor de kinderen / het huishouden zorgt.) Fijn zo'n topic, de feministe in mij komt weer helemaal boven! Als jij (als lezer) vindt dat bovenstaande niet op jou van toepassing is, hoef je je natuurlijk niet aangesproken te voelen. Als je je zaakjes echt goed geregeld hebt, of je er om een andere reden van overtuigd bent dat jij binnen beperkte tijd voor je eigen inkomen kunt zorgen als dit ooit nodig mocht zijn, dan gaat dit allemaal niet over jou. Maar als je je hele financiële toekomst ophangt aan de belofte van je man dat hij er wel voor zal zorgen, dan zou ik me toch eens achter m'n oren krabben of dat nou wel zo wijs is.
Ik wilde al roepen dat me opvalt dat al die vrouwen een topfunctie in een RvC bekleden, maar toen zag ik dat het gaat om de top 50 vrouwen in commissariaten . Viel me al op dat er geen enkele gebrande politica tussen zit. Van nummer 40 heb ik overigens les gehad, een heerlijke vrouw
Bri, je hebt hierin gelijk, maar ik denk en hoop dat de meeste vrouwen die thuisblijven wel zo wijs genoeg zijn om dat allemaal goed te regelen en dat het niet afhangt van een 'valse belofte' van de man.
Nescio, ik hoop het, maar ben niet zo optimistisch daarover. Ik geloof overigens dat die belofte meestal in alle oprechtheid wordt gedaan, maar dat het in de praktijk toch vaak tegenvalt om die levenslang waar te blijven maken...
Ik ben geen feminist.. Mijn man en ik zien elkaar als gelijkwaardig. Zo is hij opgevoed en zo ben ik opgevoed. Bij mij thuis was het vanzelfsprekend en bij hem ook. Hij werkt fulltime, ik ben momenteel thuis bij onze dochter. Logischerwijs heb ik meer tijd voor t huishouden en zorg voor Julia, die komt dan ook grotendeels op mij neer. Echter als ik even niet aan stofzuigen ben toegekomen dan doet mijn man dat zonder morren evenals dat hij elke avond de vaat doet nadat ik heb gekookt. Toen ik trouwens nog werkte deed hij net zo goed het huishouden op zijn vrije dag en zorgde hij dat t eten klaar stond als ik thuis kwam. Toch hebben we wel dingen die de ander absoluut niet doet. Hij mag hooguit het knopje van de wasmachine omzetten sochtends voor hij naar het werk gaat, maar alleen als ik t de avond ervoor zelf uitgezocht heb en de wasmachine heb ingesteld. Vertrouw m er echt niet mee Daarintegen gooit hij de prullenbak leeg in de container en zorgt ervoor dat t bij de weg staat. Hij bouwt de bijkeuken, ik mag de tegeltjes uitzoeken Ik vind t heerlijk als mijn echtgenoot voor mij een deur openhoud en regelmatig een bosje bloemen oid mee neemt. Of zoals vorige week met onze dochter boodschapjes doet en met een zilveren ketting thuis komt. Hij vindt t daarentegen heerlijk dat t eten klaar staat als hij thuis komt van t werken en hij elke dag schone kleren in de kast heeft. Zo hebben we elk onze typische mannen en vrouwendingen. Maar wij zijn er gelukkig mee.. Ik hoef geen feminist te zijn en het vuilnis buiten te zetten. Toch draai ik mn handen er niet voor om, om ergens een schroef in te draaien of iets in elkaar te zetten. Meestal doen we dat samen, vind dat net zo leuk. Samen prutsen aan een nieuw kastje voor in de woonkamer oid, leuk!!
Ik werk niet, hebben het zeker goed geregeld.. Maar als we het hier over hebben vind ik de mensen die een h uis kopen op 2 lonen net zo 'dom'. In deze tijd van het idee dat beide maar moeten werken volgens de maatschappij ben ik erg zeker geweest om te bepalen dat ik me niet op laat jutten en met tegenzin naar mijn werk ga en mijn kinderen onderbreng in een opvang die naar mijn idee niet bij onze normen en waarden passen. En zo heb ik gekozen voor meer totaal 'niet feministische' zaken en waar ik dus weer op word aangevallen, vooral door vrouwen. Dus vraag me dan af waar het fout gaat wanneer je blijkbaar niet meer bewust eigen keuzes kunt/mag maken.
@bri, helemaal mee eens. Ik ben wel zo feministisch in de zin dat ik wel wat meer identificeer met wat de dames Mees en Draaijer zeggen. Dat alle verworven rechten uit strijd die geleverd is voor gelijke rechten vervolgens wordt weggewuifd met "maar echt feminisme is het recht om ervoor te kiezen om thuis te blijven" vind ik vaak problematisch. Als dat gebeurt moeten vrouwen ook zo groot zijn om het allemaal goed te regelen als de man ofwel dood ofwel er vandoor gaat. En dat is meestal niet zo, en dan zit je met ene vrouw die geld heeft gekost voor een opleiding waar ze nooit wat mee gedaan heeft, niets meer mee kan en vervolgens ook onderhouden moet worden. Eigenlijk is het niet zozeer feministisch maar vind ik dat iedereen voor zichzelf moet kunnen zorgen, ongeacht man of vrouw.
Dit is ook onze situatie nu. Wij hebben ervoor gekozen dat, in ieder geval tot onze dochter naar de psz gaat, ik thuis zal blijven. En we hebben het goed geregeld. Ik help weleens mee (man is zelfstandige), maar echt niet meer zo serieus als voorheen. Overigens is mijn man ook veel thuis, dus je zou kunnen zeggen dat die hele bedrijfscultuur ver weg is voor ons beiden.
Ik kan in zoverre met je meegaan in die zin dat het bij feminisme toch in de basis om het recht van keuze ging. Je kunt niet iemand be-/veroordelen als die keuze is dat iemand thuis blijft bij de kinders. Iemand kan er contentieus voor kiezen om "onderhouden" te worden zoals jij dat noemt Ook dat is een keuze. Dat dat niet strookt met jou normen en waarden in dit geval (jij vind het wel belangrijk om op eigen benen te kunnen staan, onafhankelijk te zijn ) heeft m.i. helemaal niets met feminisme te maken, maar alles met jou persoonlijke keuzes. Daar ging het toch om in het feminisme? Het recht om je eigen keuzes te maken? Een verworven recht moet natuurlijk niet met geweld door de strotten worden geduwd. Dat is dan natuurlijk geen keuze meer
Ik denk dat niemand voor de lol in de bijstand zit. Er zijn genoeg alleenstaande moeders die het allemaal maar rooien, en werken, en voor de kinderen zorgen. Daar heb ik diep respect voor. En diegenen bij wie het even niet lukt, het is toch fijn dat de maatschappij de zwakkeren kan opvangen? En je krijgt echt alleen je basisbehoefte, kinderen groeien niet op in luxe. En voor zichzelf moet kunnen zorgen is waar tot een bepaald punt. Want wie zorgt er voor de kinderen? Die hebben nu eenmaal zorg nodig. Het is naar mijn mening het beste de taken hiervoor te verdelen, maar het verschilt ook heel erg per gezin en situatie. Ook al zorgt de moeder meestal meer uren voor de kinderen en ook al zal haar deeltijdbaan nooit het loon van man coveren als dat wegvalt. Als je er voor kiest (en het dus niet per se noodzakelijk is) kinderen 5 dagen naar een opvang te brengen, denk ik wel: tja. Dan schuif je dus eigenlijk ook een groot deel van de verzorging van jouw kinderen af op iemand anders. Moet dan iemand die ervoor gekozen heeft wel bij de kinderen te blijven en plots zonder partner komt te staan (ofwel man of vrouw), worden afgerekend?
Ik ben me daar absoluut wel bewust van. Voor een deel hebben we dat geregeld met verzekeringen, voor een deel is het ook gewoon pech als het zo loopt. En wij kiezen voor die onzekerheid. Deels omdat ik de afgelopen jaren te ziek ben geweest om te werken, deels omdat ik nu wil 'genieten' nu het kan (in zoverre je t genieten kunt noemen). Ik heb MAAR 1 kind en geen baan, maar ik heb t wel retezwaar gehad de afgelopen jaren . Als mijn zwangerschap, andere gezondheidsperikelen en overige dingen in het verleden anders waren gelopen, had ik mogelijk ook andere keuzes gemaakt. Maar mijn leven is op deze manier gelopen en de keuze om nu niet te werken past daar prima in. En ik sta daar bovenal ook achter. Ja, nu ben ik afhankelijk van mijn vriend. Niet ideaal. En hij heeft ook nog eens behoorlijk wat onzekerheid in zijn werk. Maar we hebben er wel vertrouwen in en nemen bepaalde gokken (tot op zekere hoogte). Om het nu financieel goed te hebben en zoals het er uit ziet in de toekomst nog beter. Het is ook gewoon een keuze om op deze manier te leven en je verlies te nemen als het niet helemaal gaat zoals verwacht.
Ik merk wel dat je vanuit een heel andere positie redeneert dan ik. Ik ga er namelijk niet van uit dat de vrouw meestal meer uren voor de kinderen zou moeten zorgen en dat haar deeltijdbaan minder verdient. Mijn man en ik werken even veel, zorgen evenveel voor de kinderen en verdienen evenveel. Wij brengen onze kinderen geen 5 dagen per week naar de opvang, dat hoeft ook helemaal niet als je het zo regelt. Maar het gaat mij dus om dat automatisme, die gedacht dat een vrouw moet zorgen en minder verdient dan haar man. Dat beeld komt niet eens meer in me op, en die die zin ben ik geen feministe meer omdat de gelijkheid van man en vrouw er bij mij tot diep in de botten in zit. En over het 'afschuiven' van de zorg voor je kinderen. Daar betaal ik mensen voor. En dat regel ik dus zelf. Iemand die er voor kiest om zelf voor haar kinderen te kiezen en dus economisch afhankelijk te zijn van iemand anders moet dan ook zelf maar regelen dat er voor haar gezorgd wordt als haar man wegvalt. Als je er willens en wetens voor kiest om je afhankelijk te maken van een ander, moet je daar ook de consequenties van aanvaarden.
Het gaat mij er om dat er rechten verworven zijn om voor jezelf te kiezen en te kunnen zorgen. Als je daar van af ziet (dus 'onderhouden wordt ) moet je ook de gevolgen van die keuze aanvaarden. Je hebt namelijk alle mogelijkheden gehad om jezelf op te leiden en in je eigen onderhoud te voorzien. Als je (in overleg met je echtgenoot) er voor kiest om dat niet te doen, moet je ook regelen dat er voor je gezorgd wordt als dit wegvalt. Misschien komt het niet duidelijk naar voren in mijn post, maar ik heb respect voor vrouwen die thuisblijven hoor. Mijn beste vriendin doet dit, maar tegelijkertijd hebben zij en haar man het zo geregeld dat ze nu geen beroep doen op extra potjes van de overheid en dat er voor haar en de kinderen gezorgd wordt als hij er vandoor gaat of dood gaat. Dus het is hun persoonlijke keuze waarbij ze niemand anders bezwaren met de gevolgen ervan.
Sorry, maar ik ga nu niet werken zodat mochten wij uitelkaar gaan ik rond kan komen. Wij zijn getrouwd met de intentie dat dit voor de rest van ons leven is, op die basis zijn wij ook aan kinderen begonnen. Als ik zo ga rederneren kan ik mij beter nu gelijk al inschrijven voor een sociale huurwoning, want stel dat... Nee sorry, zo leven wij niet. Niet bepaald feministisch nee, maar wel op een manier waarop wij gelukkig zijn.. En betreft het doemscenario dat mijn man komt te overlijden. We hebben een riante overlijdensrisicoverzekering waarmee ik t huis volledig vrij op naam kan krijgen en genoeg geld overhoud om een gezin een ruime tijd op draaiende te houden om weer in het bedrijfsleven te kunnen komen.
Prima toch, als je het zo geregeld hebt? Ik ben aleen wel zo realistisch dat ik er op vertrouw dat mijn man en ik bij elkaar blijven, maar dat 1 op de 3 (of is het tegenwoordig al 1 op de 2) relaties stuklopen. Dan ben ik dus blij dat ik voor mezelf kan zorgen. En ook dat ik nooit een financiele overweging mee zal hoeven laten spelen in de keuze of het nog wel goed gaat tussen mijn man en mij.
Dat ben ik dan wel weer met je eens ... keuzes hebben consequenties. En als je niet met die consequenties kunt leven, dan moet je die keuze niet maken ...
Neem aan dat je dat niet compleet alleen hoeft te regelen? Net zoals dat mijn man en ik er ook voor zorgen dat zowel mijzelf als de kinderen straks niet op straat staan? Neem aan dat je man hier ook een duit voor in het zakje doet en de overheid.
En dit is in een notedop waarom ik wel een feministe ben... die vanzelfsprekendheid waarmee je zegt dat haar deeltijdbaan nooit het loon van de man zal coveren als dat wegvalt...